Nagość sama w sobie nigdy nie jest grzechem, dopiero okoliczności obnażenia mogą być grzechem.
U doktora też grzechem jest sie rozebrać?

Druga historia związana z nagością dotyczy Noego, który pewnego dnia upił się winem z własnej winnicy po czym nagi położył się w swoim namiocie i zasnął. W takim stanie zobaczył go jego syn Cham, który następnie został skarcony i stracił ojcowskie błogosławieństwo. Jako przykład właściwej postawy przedstawieni są natomiast jego bracia, który, którzy w tej sytuacji przykryli ojca podchodząc do niego tyłem, tak, by nie patrzeć na jego nagość (1Mjż 9,22-27). Nie mamy tutaj żadnego podtekstu seksualnego, a jednak patrzenie na nagość własnego ojca zostało zdecydowanie potępione.

Kolejna informacja na temat nagości pojawia się w sytuacji, kiedy Bóg przedstawia Mojżeszowi szczegóły związane z budową kamiennego ołtarza przy świątyni. Dowiadujemy się wtedy, że ma on być zbudowany w taki sposób, by nie było tam schodów, „…aby się tam nie odsłoniła nagość twoja.” (2Mjż 20,26). Chodzi oczywiście o kapłana wchodzącego na platformę stanowiącą ołtarz. W dalszej części tej księgi dowiadujemy się, że nie była to jedyna reguła dotycząca kapłanów. „Zrobisz też dla nich spodnie lniane dla zakrycia nagości od bioder do goleni.” (2Mjż 28,42). Również tutaj brak jakiegokolwiek powiązania z seksualnością. Po prostu pewne części ciała miały być zasłonięte przed publicznym widokiem.

Najwięcej szczegółów pojawia się w 3 Mjż 18, gdzie pojawia się cała lista osób, których nagość winna pozostać dla nas niedostępna bez względu na wszystko. Pod koniec tego fragmentu pojawia się bardzo wyraźnie wątek seksualny, jednak trudno byłoby uzasadnić, że seksualność jest jedynym powodem dla którego, dla którego te szczegółowej regulacje istnieją. W rozdziale 20-tym, gdzie niektóre ze wspomnianych wcześniej zasad są powtórzone jednak nagość i współżycie są od siebie odróżnione i potępione jako oddzielne akty 3Mjż 20,11.17.18.20.21.

Wydaje się, że za tymi przepisami dotyczącymi nagość stoi coś więcej. Widać to szczególnie w Nowym Testamencie. W liście do Rzymian Ap. Paweł mówiąc o upadku człowieka opisuje różne grzechy natury seksualnej jako „bezczeszczenie ciał” (Rz 1,24-27). Takie sformułowanie sugeruje, że nasze ciała – niezależnie od tego, co z nimi robimy – posiadają pewną cześć i zasługują na pewien szacunek. Ale tego szacunku i czci możemy nasze ciała pozbawić traktując je w sposób niewłaściwy. Między innymi szacunek ten wyraża się przez zakrywanie niektórych części ciała przed widokiem innych. Stąd w liście do Koryntian porównując Kościół do ciała pisze, że „dla wstydliwych członków naszych dbamy o większą przyzwoitość, podczas gdy przyzwoite członki nasze tego nie potrzebują.” (1Kor 12,23-24).

Zauważmy jednak, że nagość nie była wiązana wyłącznie z kwestią seksualności człowieka. Obnażenie było również znakiem upokorzenia człowieka i hańby. Dlaczego? Dlatego, że wystawiono na publiczny widok intymne sfery jego ciała, których widok zarezerwowany był dotąd wyłącznie dla niego samego i jego współmałżonka. „Wtedy Pan rzekł: Jak mój sługa, Izajasz, chodził nago i boso przez trzy lata jako znak i przepowiednia o Egipcie i Etiopii, tak król Asyrii będzie prowadził jeńców egipskich i wygnańców etiopskich, młodzież i starców nago i boso i z gołym pośladkiem ku hańbie Egiptu,” (Iz. 20,4; por. Job 24,10; Iz 47,3; Ez 16,39; Obj. 3,18; 16,).

Fragment ten jest także o tyle ciekawy, że mamy tutaj przykład męża Bożego, proroka chodzącego nago. Nie jest to jednak przykład naśladowania aktualnych trendów w modzie, ale wykonania rozkazu Bożego, który był znakiem i zapowiedzią hańby i upokorzenia.

Nagość i związany z nią wstyd nie jest jednak wartością stałą tak, jak np. grawitacja. Jest to jakieś prawo moralne wpisane w nasze serca, które podobnie, jakieś złe wspomnienia, możemy „wyprzeć z pamięci” tak, by nie odczuwać moralnych dylematów. Jak mawiał Goebbels: „Nawet kłamstwo powtarzane 1000 razy uchodzi za prawdę”. Podobnie tutaj – to, co w naturalny sposób jest nam dane można zagłuszyć otaczając się ludźmi, którzy będą nam powtarzali, że na pewno nie jest tak, jak sugeruje nam sumienie, przedstawiając przy tym mniej lub bardziej sugestywne argumenty. Dobrym przykładem jest tu osoba trudniąca się prostytucją. Prorok Jeremiasz porównując naród Izraelski do prostytutki mówi: „Lecz ty masz czoło kobiety wszetecznej, nie znasz już wstydu.” (Jer 3,3).

http://www.kosciol.pl/article.php/naturyzm/print

Jakiej konkretnie wersji nauczania szukasz? Katolickiej? Protestanckiej?

Jeszcze użyj forumowej wyszukiwarki - kojarzę, że kiedyś była co najmniej jedna duża dyskusja na temat nagości, a także chyba osobno - naturyzmu.

Nagość sama w sobie nie jest zła. Jest dobra. Bóg stworzył ludzi nagimi, i to było dobre.

Jak słusznie zauważył filippiarz, pewne okoliczności mogą spowodować, że nagość będzie czymś złym.

Była dobra. Do póki ludzie nie zjedli owocu z zakazanego drzewa, i sami nie uznali nagości za grzeszną (skryli się przed Bogiem, bo "są nadzy"). Zdaje się, że od tamtego momentu wszystko się zmieniło? Nie wiem, czy dalej była dobra. Może nie.

Może trochę odbiegnę od tematu, ale chciałbym się zapytać, czy może czasem też może macie, podobnie, jak ja, wątpliwości?

Czym innym jest nagość dla Indian amazońskich a czym innym dla przeciętnego mieszkańca USA, który nawet do basenu wchodzi w T-koszulce i gaciach do kolan.

No nie do końca - jeśli nikt nie cierpi nie ma zła - Bo jeżeli np zdradzisz żonę a ona się o tym nie dowie i nie cierpi to jest zło mimo to że nikt nie cierpi.