Witajcie.
(((mam 14 lat.)))

Od około 7lat jestem ministrantem, a od roku lektorem służby liturgicznej po błogosławieństwie. Dniami zastanawiam się co będzie kiedy skończę szkołę średnia. Od około trzech lat nie rozstaje się z myślą że będę księdzem, bo chce pójść tą drogą. Od kilku miesięcy coś zaczęło mnie ciągnąć, że mam nie być tylko księdzem, ale biskupem. Pytam Boga co dzień przed snem, aby przyśnił mi co jest celem mojego życia. Od miesięcy nie dostaje na to odpowiedzi. Co mam zrobić, abym mógł nie tylko mówić do Boga ale też otrzymać odpowiedź. Chciałbym zaznaczyć, że moja Wiara nie jest słaba, wręcz przeciwnie sądze że jest silna. Proszę o odpowiedź, pozdrawiam,

Nie chce Cie zniechęcać, ale z perspektywy kogoś starszego powiem że masz jeszcze czas i na pewno sporo przed sobą. Jeśli za 10 lat będziesz mógł powtórzyć te słowa, które napisałeś, to znaczy że faktycznie wiarę masz silną. A i tak do bycie księdzem wtedy, czy biskupem zostanie Ci jeszcze nieco lat. Więc na razie żyj, doskonal się w byciu uczniem Jezusa.

Wydaje mi się, że to co myślisz jest bez sensu. Co ma być to będzie i tego się będziesz dowiadywać na bieżąco. Żyj dobrze i dawaj z siebie jak najwięcej (ora et labora ), a reszta sama przyjdzie. Z takiego zastanawiania się nic dobrego nie wynika.

Niektórzy robią tak, że jak Bóg nie daje im odpowiedzi na konkretne pytanie, to szukają sobie odpowiedzi sami lub sami sobie odpowiadają w myśli wmawiając, że to Bóg?

Ja zauważyłem, że w modlitwie możemy oczekiwać jedynie spełnienia się czegoś lub nie. Wtedy zawsze możemy sobie wmówić, że Bóg tego chciał lub nie.

Jeżeli zaś chodzi o konkretne pytanie do Boga, Np. "Boże, powiedz czy chcesz abym został księdzem?" To w życiu nie otrzymasz odpowiedzi. Bóg się po prostu nigdy do nikogo nie odzywał, poza małymi wyjątkami.

Lubił mówić z chmury kilkakrotnie. Pamiętam, że odezwał się z chmury do Jana Chrzciciela mówiąc głośno i wyraźnie, tak że wszyscy słyszeli. To znaczy rozsunął chmury na boki i mówił z nieba.
Ale to już nie te czasy.
Aktualnie z tego co się orientuję nie odnotowano przypadków, żeby Bóg mówił prosto z nieba.

A może za mało tu myślenia o bożej woli? Gdy przeczytałem że 14-latek już wie co będzie robił, już chce startować na biskupa to pomyślałem sobie że ma w sobie dużo energii, ale nie wątpię że życie to wszytko zweryfikuje. Pytanie Boga o coś to już jakaś sugestia. W mojej głowie nie wykraczam poza to czy mam być księdzem, czy nie. W potocznym myśleniu wielu ludzi na tym polega powołanie - ksiądz, nie ksiądz. A opcji jest o wiele więcej, tylko trzeba sobie uświadomić że takie myślenie jest błędne. Jak Bóg ma odpowiedzieć na takie pytanie gdy On widzi Cie w zupełnie innym miejscu, a Jego rozumowanie nie sprowadza się do tego e albo zyska księdza, albo go nie zyska. To trochę jak zadać komuś pytanie czy trawa jest czerwona czy niebieska? Ani taka, ani taka. I jeden z częstych błędów. Trzeba w życiu wpierw swoje przeżyć, trudności i radości, aby podjąć naprawdę świadomą decyzję. I w tym sensie nigdy nie marnujemy czasu. Bo wszystko co wydaje się jego stratą, jest jakimś doświadczeniem i zyskiem. Bez zmarnotrawienia czasem wielu lat, nie zrozumiemy że to jest zła droga.

Cel życia każdy ustala sobie sam! Każdy dąży do jakiegoś dobra, które jest dobrem w jego mniemaniu. Ponieważ sam ustala sobie cel dążeń, to jego cel może być nierealny, wyimaginowany. Mimo wszystko dążenie nawet do wyimaginowanego dobra znajduje swoje odbicie w rzeczywistości - to taka wypadkowa.

Nikt nie może narzucać nikomu swojego celu życia, no chyba, że ktoś po prostu go zaakceptuje. Jednak należy pamiętać, że aby w ogóle móc ustalać cel życia, trzeba mieć ku temu warunki - trzeba po prostu istnieć, przetrwać. Dlatego każdy obrany przez nas cel będzie jedynie dodawany do woli przetrwania.

Takie jest moje skromne zdanie. Jest jeden cel życia - przetrwanie - a obok niego mogą pojawić się inne, nawet wyimaginowane.

Ja bym powiedział tak:
Cel naszego życia znany jest Bogu i jest z Nim ustalony, zanim przyszliśmy na świat.
Po urodzeniu zapominamy tego celu i mamy pracować nad sobą, by sobie ten cel uświadomić.
Chodzi o to, że cel życia istnieje już w momencie urodzenia, dlatego trzeba go sobie uświadamiać, a nie kreować. Uświadomienie celów życiowych przychodzi wraz z pewną dojrzałością człowieka i jego zdolnością do medytacji i konstruktywnej refleksji.

Cele wymyślone, często prowadzą nas do ściany, albo są celami zaledwie odcinkowymi, a nie życiowymi. Aby dobrze poznać swoje cele życiowe (bo może być ich więcej niż jeden), dobrze jest modlić się i medytować w tej sprawie.



Bardzo celna i trafna uwaga.
Aczkolwiek nie należy z niej wyciągać wniosku, że skoro mamy prawo do pomyłek, to mylmy się ile tylko się da
Warto się mniej mylić. Wtedy nie tracimy energii na poszukiwania dobrych dróg i na naprawę błędów, a zużywamy ją na kontemplowanie naszych dzieł i dostrzeganego przy tym piękna.

Jak wielką rzeczą jest poznawać, kochać i służyć Bogu!
Na tym świecie nie mamy nic ważniejszego do zrobienia. Wszystko inne jest stratą czasu.
Działać mamy jedynie dla Boga, składając nasze dzieła w Jego Ręce.
(św. Jan Maria Vianney)

To składanie jest potrzebne Bogu czy nam? No i po co tworzyć jakieś tam istoty. Czy nasze istnienie ma znaczenie dla samowystarczalnego i szczęśliwego Boga?

P.S. Jeśli nie widzimy sensu to lepiej go szukać aż znajdziemy. To ma sens.

Jak możesz uzyskać odpowiedź? Bardzo prosto:) Po Bożemu:) Przez modlitwę, studium Słowa i post. On cie poprowadzi, tylko mu zaufaj. Spytaj Boga w modlitwie o to czy rzeczywiście jest to droga dla ciebie tylko nie bądź jak Izraelici w 42 rozdz ks Izajasza, którzy pytali Boga o zdanie, a gdy było przeciwne ich woli to i tak zrobili po swojemu.