Ostatnio zaczynałem zastanawiać się nad pewna kwestią. Skoro Bóg przed stworzeniem Świata znał już każdego z nas wiedział dokładnie kiedy się urodzimy jakie będzie nasze życie i kiedy umrzemy. Dokładnie wie przed narodzeniem każdego człowieka czy jego dusza zostanie zbawiona czy trafi do piekła to nie idzie to w parze z miłością. Bo skoro Bóg stwarza człowieka a i tak wie że ten człowiek będzie prowadził grzeszne życie i po śmierci trafi do piekła to po co taka osobę stwarza. Przecież wtedy z góry taka osoba jest skazana na wieczne męki przez Niego. Chyba że Bóg stwarzając nas ludzi nie wie do końca jaki będzie nasz los.

Problem stary i nierozwiązalny. Erzatzem rozwiazania jest pojecie wolnej woli, czyli Bóg udaje, że nie wie.

Kiedyś usłyszałam takie wyjaśnienie, że nasze życie to tak jakby film, w którym każdy z nas gra główną rolę. Jest jednocześnie aktorem i reżyserem. Podejmuje decyzje i wybiera... Korzysta z pomocy albo nie...
Po śmierci na sądzie osobistym, szczegółowym, widzimy ten film z całego życia .
...A Bóg obejrzał już go wcześniej , bo jest poza czasem i przestrzenią.

Jestem wdzięczna Bogu za dar istnienia, za to , że pozwala mi wybierać i pokazuje owoce moich wyborów.

To ludzka logika, tworzyć tylko to co będzie wartościowe. Przypomnijmy sobie jednak że to nie jest także ludzie dzielą się na tych dobrych i tych złych, gdzie dobrzy idą do nieba, a źli do piekła. Bez Jezusa nikt z nas nie zasłużyłby swoimi uczynkami na niebo. Ludzka logika podpowiada że Bóg powinien w ogóle nas nie tworzyć, bo do nas trzeba tylko dokładać. A jednak każdy ma szansę przeżyć to życie jak chce. Bóg zna to wszystko, ale przecież nie determinuje. Skazuje na cierpienie? Sami się skazujemy. Ale jednak dar życia pozostaje wszystkim co mamy, bo w nicości nie byłoby o czym mówić.