Jak to jest z tym, że Bóg chce, abyśmy go czcili i wychwalali?
Czy to nie świadczy to o nim, że jest próżny? Albo o tym, że to ludzie chcą być czczeni i chwaleni, więc stworzyli Boga, który jest podobny do nich?
Bo skoro Bóg jest wszechmogący to do niczego nie są mu potrzebne nasze pieśni pochwalne, a jednak w Biblii często się ich domaga i mówi, że z nikim się swoją czcią nie podzieli.

Dla mnie to zrozumiałe, ale bardziej widzę to z drugiej strony, czyli ludzie kochający Boga, mają potrzebę dziękowania mu za dary i za Jego miłość. To naturalny mechanizm, nie coś wymuszonego. A że Bóg chwałą z nikim nie musi ani nawet nie powinien się dzielić to też zrozumiałe, kto z Nim tworzył świat, ludzi, prawa fizyki? Nikt, bo jedynie Bóg jest stwórcą. Więc komu jeszcze ta chwała mogłaby się należeć? Ale w drugą stronę, nie ma nikogo kto odbierałby tą chwałę prawdziwie, poza Bogiem.

Bóg chce, żeby Go czcić, ponieważ wie, że to jest drogą do naszego zbawienia. Chce tego nie dla Siebie, ale dla nas, naszego dobra.

Czcić Boga;
To spróbować się przyłączyć do Niego w okazywaniu miłości Bliźniemu. Każdy ''na swoim podwórku''.
A nie stawiać Go jako ''Posąg'' na kolumnie wysokiej; ''..nie mów Panie, Panie ..''
Trudne, ale może dla mnie wykonalne?

To chyba powinno być moją Istotą Życia.
Wtedy moja Jedność z Bogiem zachodzi przez Ducha. A praktycznie realizuję ją w czynie materialnym.
Mam okazywać tę miłość; nie jako litość ''z góry'', tylko jako jego(bliźniego) ''sługa''.

To najlepszy sposób czczenia Boga.
Pozdrawiam;

Wojtek dobrze napisał.

Odnosząc się jednak do typowego czczenia i wychwalania na głos/w sercu. To są tak cudowne chwile, że ciężko to opisać. Wychwalając Boga czuję odczuwam szczęście.

To nie tak, że Bóg potrzebuje naszej czci i domaga się jej z jakichś egoistycznych powodów. Ani nasza cześć jemu niczego nie dodaje bo czy go czcimy, czy nie On jest ten sam i niczym gonie umniejszamy. To, że Boga czcić należy wynika z faktu tego kim jest i co robi.

To tak jak np z rodzicami i dzieckiem. Dziecko zawdzięcza prawie wszystko rodzicom i z racji tego kim są rodzice dla dziecka należy im się od niego szacunek. Jeśli dziecko nie okazuje rodzicom należnego szacunku to jest to po prostu ultra nikczemne, bo rodzicom zawdzięcza wszystko. Ciężko wymienić jak wiele my zawdzięczamy Bogu i ile dobrych rzeczy nam dał, także naszą naturalną reakcja w jego kierunku powinna być cześć i dziękczynienie. Nie wychwalanie Boga jest złem, bo chwała się Bogu po prostu należy. Nawet ludzi którzy zrobili coś bardzo dobrego i heroicznego należy chwalić np. człowieka który uratował ileś tam ludzi z narażeniem własnego życia zasługuje na pochwałę, a jeśli tego nie uznajemy to jest to zło z naszej strony. Także chwała i cześć Bogu należą się w racji tego jaki i kim jest i upomina nas o tym aby go czcić, bo jest to po prostu dobre i nam potrzebne, nie Jemu.



Bóg troszczy się o to aby ludzie czynili dobrze, nie źle. Bogu nie są potrzebne nasze pieśni, natomiast nam tak. Jak już wcześniej pisałem jeśli ktoś zrobi coś dobrego to twoim obowiązkiem jest okazać wdzięczność, albo jesteś nikczemnikiem. Nikt nie jest tak dobry jak Bóg i jest zupełnie naturalne i dobre oddawać mu cześć, a nikczemne jej nie oddawać. To jest sprawa dobra i zła, a nie sprawa tego czy Bogu jest cokolwiek potrzebne bo nie jest.

Możesz mi uwierzyć, że nie chciałbyś Boga który oddaje swą cześć komu innemu. To byłoby też ultra nikczemne.... To tak jakbyś pisał prace dyplomową i przychodzi jakiś koleś i ci ją kradnie i zbiera za nią wszelkie pochwały. Cześć i chwała za tą pracę należy się tobie to ty jesteś stwórcą tej pracy. Wyobrażasz sobie, że jakieś stworzenie próbuje odebrać Bogu cześć za to co stworzył, a Bóg odpowiada "no dobra masz, niech tobie przypadnie za to cześć, mnie tam nie zależy"? Byłoby to przede wszystkim niesprawiedliwe no i co to za Bóg który pozwala, żeby rabowane go z tego co mu się prawnie należy. Dobrze, że Bóg taki nie jest.



Generalnie to "Postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd (Hbr 9, 27)".
Bóg jest tym sędzią który nienawidzi zła i kocha dobro. Każdy z nas kiedyś odpowie przed nim za swe postępowanie, a Bogu zależy abyśmy wypadli jak najlepiej dlatego też dał nam taką księgę która uczy jak żyć, co dobre, co sprawiedliwe, abyśmy mogli się przygotować i nie zostali potępieni. To że Bóg każe nam oddawać mu cześć wynika z jego dobroci nie egoizmu. Jeśli nie oddajesz Bogu tego co mu się należy, to czynisz źle i zostaniesz za to osądzony, a Bóg tego nie chce wiec mówi oddajcie mi należną cześć i szacunek.

Nie każdy, kto nie czci Boga, jest niegodziwy. Są ludzie, którzy tego nie robią ze względu na to, że Go nie znają i nie wiedzą (nie ze swojej winy), że tak należy postępować.

Inni nie czczą, bo zwyczajnie nie wierzą w danego boga. Np. katolicy nie czczą mnóstwa bóstw, nie tylko z niewiedzy o ich istnieniu, ale w związku z tym, że odrzucają możliwość istnienia owych bóstw. O krok dalej idą niewierzący, odrzucając możliwość istnienia o jedno bóstwo więcej i nie czczą żadnego. Ale czy można powiedzieć, że są z definicji źli? A oddający cześć dobrzy? Raczej nie bardzo...

Z większością tego co napisaliście oczywiście się zgadzam. Jednakże według mnie są lepsze sposoby okazywania wdzięczności i szacunku Bogu niż grzeczne klęczenie w Kościółku i klepanie jakiejś litanii. Po prostu Bogu dużo większą frajdę sprawi to, że z jego dziełem robimy dobre rzeczy. A w okazywaniu szacunku i wdzięczności chodzi o to, żeby robić rzeczy które danej osobie się podobają, a nie są obojętne.

Masz złe skojarzenia z modlitwami typu różaniec i litania. Skąd wiesz co Bogu sprawia większą frajdę? Jak dla mnie owa frajda dla Boga to wszystko co robimy względem Niego, czy przez wzgląd na Niego. I tu modlitwa, oczywiście szczera, w którą się angażujemy jest nie mniej fajna jak czyny. Życie duchowe to harmonia pomiędzy wszystkimi elementami, a nie wydzielanie lepszych i gorszych. I trzeba być ostrożnym, bo jak się jest młodym (choć nie tylko) to łatwo przychodzi ocenianie co jest fajne, co nie. Łatwo wyrzucić różaniec, bo jest nudny i bez sensu. Trudniej doczytać i zastosować w praktyce prawidłowe odmawianie tej modlitwy, zrozumieć do kogo jest faktycznie skierowana i na czym polegają same tajemnice.

Może to przez to, że zawsze byłem zwolennikiem modlitwy własnymi słowami niż klepania formułek, bo nie przekonasz mnie, że klepiąc formułkę jesteś w stanie rozważać tajemnice różańca, gdyż Twój umysł jest zajęty klepaniem formułki. Jest to sposób, który ma za zadanie właśnie wyłączyć Twój wewnętrzny dialog i praktykuje się to między innymi przy nauce szybkiego czytania, by zmusić umysł do wyłączenia wewnętrznego dialogu. To jest dobre do wyłączenia umysłu, jednak jeśli chcesz rozmyślać to lepiej po prostu się położyć i zrobić to bez żadnych gotowych formułek. To jest według mnie o wiele bardziej szczere i najlepiej dopasowane właśnie do Ciebie, bo formułka dalej pozostanie formułką, a różaniec jest wręcz dla mnie mantrą.
A z tym ocenianiem co jest fajne, to po prostu będąc w Kościele i odmawiając modlitwy czuje się, że coś jest nie tak, że to nie o to chodzi w misji szerzenia miłości Boga. Jeśli już to sens mają właśnie spotkania młodych ze śpiewaniem, pielgrzymki itp. gdzie naprawdę to jest Coś niezwykłego, co potrafi zmienić Twoje życie. I też skoro jesteśmy stworzeni na obraz Boga, to czemu nie możemy kierować się tym co według naszego zdania jest lepsze a co gorsze? Jeśli nie to nie ma grzechu pierworodnego, bo nie wiemy co jest dobrem, a co złem.

Z powodu grzechu jesteśmy chorzy i nie potrafimy doskonale oceniać, co jest dobre, a co złe. Nasza ocena może nas zwieść na manowce.

To to jakaś lipa była z tym poznaniem dobra i zła.

Nie narzucam Ci formy modlitwy. Ale jak byłem młody to nauczono mnie że można, a nawet warto modlić się własnymi słowami. Zachłyśnięcie się jednak tą "wolnością" sprawia że wylewamy dziecko z kąpielą. Zamiast kształtować świadomą modlitwę, zwyczajnie usuwa się ją traktując jako wypaczenie. Zapewniam Cie że znam ludzi modlących się na różańcu i to praktykujących kontemplację. Da się. To nie żaden spisek, w którym ludzie twierdzą że się da, ale każdy wie że się nie da. Ale to jest modlitwa wymagająca. Ja już jakiś czas temu zrozumiałem że modlitwa to modlitwa, nie dziele na klepaną i własną, albo własnymi słowami i formułkami. Wyznacznikiem modlitwy nie jest to czy jest na kartce, czy z głowy, ale relacja jaką buduje z Bogiem.

Nigdy nie potrafiliśmy, bo gdybyśmy potrafili grzechu by nie było. Zatem to nie grzech jest powodem, tylko takich nas Bóg stworzył - nie potrafiących...