Postanowiłam wyodrębnić tutaj pewien temat.
Powiedzcie jak rozumiecie ten fragment Pisma Świętego:

Nie rozumiecie, że wszystko, co wchodzi do ust, do żołądka idzie i wydala się na zewnątrz. 18 Lecz to, co z ust wychodzi, pochodzi z serca, i to czyni człowieka nieczystym. 19 Z serca bowiem pochodzą złe myśli, zabójstwa, cudzołóstwa, czyny nierządne, kradzieże, fałszywe świadectwa, przekleństwa. 20 To właśnie czyni człowieka nieczystym. To zaś, że się je nie umytymi rękami, nie czyni człowieka nieczystym». Mt 15,17-20

Czy chodzi o to(jak ktoś tu na forum stwierdził), że wszystko co z serca pochodzi musi być złe i sercem nie należy się kierować bo to prowadzi na manowce?
Moim zdaniem ten fragment należy odczytywać inaczej. Nie powiem jak by nie narzucać opinii

No i w takim razie jak mają się do tego te cytaty odnośnie serca i jego prowadzenia ku dobru przez Boga:

A celem tego, co przykazałem, jest miłość płynąca z czystego serca i z dobrego sumienia, i z wiary nieobłudnej,
1 Tym. 1,5

Człowiek dobry z dobrego skarbca serca wydobywa dobro, a zły ze złego wydobywa zło; albowiem z obfitości serca mówią usta jego.

Czy te cytaty nie mówią o tym, że dobro wypływa z naszych serc?

Zapraszam do dyskusji

Zdolność do czynienia dobra wypływa z ludzkiej natury samej w sobie, gdyż została ona stworzona przez Boga jako dobra. Jej skażenie w wyniku grzechu prarodziców sprowadziło upadek, skłonność do czynienia raczej zła niż dobra, z którą trzeba człowiekowi walczyć. Ten stan upadku, w jakim się teraz znajdujemy, jest bezpośrednio związany z omawianym tematem. Pierwsze zło ma swoje źródło w sercu, to znaczy w emocjach - to grzech pychy, grzech szatana, który następnie pokusił prarodziców. W tym właśnie sensie serce jest źródłem zła. Jednocześnie cytat z Ewangelii według Mateusza wskazuje, że wszelkie niepoprawne wykorzystanie rozumu jest czysto złudne - tak naprawdę źródłem złych myśli i innych jest właśnie serce.

Oczywiście ale i dobre myśli i uczynki wypływają z serca czyż nie?
Czy nie chodzi o to, ze to od nas samych zależy a nie od otoczenia i innych czynników. To my w swoim sercu podejmujemy decyzję o swoich uczynkach, myślach, postanowieniach

Dobre również tak samo jak złe. W tym sensie serce jest źródłem zła. Źródłem dobra jest Bóg. Przy czym trzeba to odpowiednio rozumieć. Dosłownie to serce jest co najwyżej pompą biologiczną...

Nie wszystko co z serca pochodzi jest złe, to zależy jak masz ukształtowane serce. Problem z sercem ludzkim jest taki, że jest zwodnicze i nie można na nim polegać.Dlatego kierować się mamy nie sercem w naszym życiu, ale Słowem Bożym. Np, Bóg dał instrukcje czym się powinniśmy kierować przy wyborze partnera życiowego, lub wychowywaniu dzieci. Twoje serce może ci mówić coś zupełnie innego i zamiast tym co Bóg mówi. możesz iść drogą którą podpowiada ci serce i ta droga zaprowadzi cie na manowce. Dlatego jest napisane:

"Podstępne jest serce, bardziej niż wszystko inne, i zepsute, któż może je poznać?"
Ks. Jeremiasza 17:9


Nasze serce podlega nieustannej obróbce i albo się brudzi albo oczyszcza w zależności od tego jak blisko Boga jesteśmy i jak wygląda nasza relacja z nim. Jeden będzie miał czyste serce bo jest blisko Boga, a w sercu innego będzie sam brud. W każdym razie nie jest to coś na czym mamy się kierować.

"Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą."

A skąd załatwić sobie serce czyste? Pozwolić Bogu aby nam je oczyszczał.




Jak widać na przykładzie jedni mają dobre rzeczy w sercu, a inni złe.

Rodzimy sie w grzechu, ktory dziedziczymy po Adamie i Ewie, wiec nasza natura jest zla. Adam umarl duchowo i teraz kazdy czlowiek rodzi sie w tej samej zle upadlej naturze.
Zeby byc zbawionymi musimy narodzic sie na nowo jak mowi Pismo:
"Odpowiadając Jezus, rzekł mu: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego."
Dopiero wtedy mamy moc by zyc tym bozym rodzajem zycia, a nie ludzkim.
A jaka jest roznica miedzy cialem a duchem..?
"Jawne zaś są uczynki CIAłA, mianowicie: wszeteczeństwo, nieczystość, rozpusta, (20) bałwochwalstwo, czary, wrogość, spór, zazdrość, gniew, knowania, waśnie, odszczepieństwo, (21) zabójstwa, pijaństwo, obżarstwo i tym podobne; o tych zapowiadam wam, jak już przedtem zapowiedziałem, że ci, którzy te rzeczy czynią, Królestwa Bożego nie odziedziczą.
(22) Owocem zaś DUCHA są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, (23) łagodność, wstrzemięźliwość. "

Odpowiem na poczatek bardzo stereotypowo a mianowicie, dobro pochodzi od Boga, zlo pochodzi od szatana.
Kiedy Duch Swiety dotyka nas swoja Milosacia Boza odczuwamy to co majanovak napisala, milosc, radosc, cierpliwosc, pokoj, uprzejmosc, dobroc, wiernosc, lagodnosc, wstrzemiezliwosc.
Czy naszych narodzin nasz kochany Bog nie zaplanowal ?
Z jakim rodzimy sie sercem, kiedy wkrada sie zlo do naszego serca, dlaczego i w jakim momencie ludzie staja sie mordercami i gwalcicielami, na to pytanie powinnismy znalesc odpowiedz.

Mam nadzieje ze dyskusja sie rozwinie w tym interesujacym temacie.

Mi chodziło o to, że głos Boży także słyszymy w swym sercu, które dzięki Bogu jest wypełnione miłoscią. A wtedy nie wychodzą z niego złe rzeczy tylko dobre

Myślę, że ten fragment, odwracając ówczesne żydowskie powszechne rozumowanie, podkreśla po prostu to, że to nie łamanie arbitralnych tabu, kontakt z czymś zaklasyfikowanym jako nieczyste czyni człowieka złym. Złym czyni zła wola.

Nie chodzi o to, że złe jest wszystko co z serca, ale że wszystko co złe jest złym, bo człowiek w swym sercu jest takim uczynił. Serce może przez akty woli zarówno pomnażać dobro, jak i je niweczyć, żadne zło natomiast do serca samo wejść nie może.

Myślę, olijula, że niepotrzebnie odczytałaś ten fragment z Pisma świętego jednostronnie.

Jest tam, co prawda, napisane, że
Z serca pochodzą złe myśli, zabójstwa, cudzołóstwa, czyny nierządne, kradzieże, fałszywe świadectwa, przekleństwa, ale nie napisano tam, że tylko te złe rzeczy.

Z serca pochodzą też dobre myśli, miłość, przyjaźń, prawdomówność, błogosławieństwo.
Fragment ma tylko podkreślić, że okresla nas nasze serce ( co do zła jak i co do dobra) a nie, jak pisze @Jeden Post, to, co nas otacza.

Nikt na tym forum, chyba nie napisał, że wszystko co z serca pochodzi musi być złe?
Wyważasz otwarte drzwi

No słowa pewnej osoby odczytałam tak, że nie należy się sercem sugerować gdyż z serca złe rzeczy pochodzą. No ale nieważne. Po prostu to co z serca miałam na myśli że szczerość i miłośc a z tego nie mogą wyjść złe rzeczy. Ale ok ciężko czasem zrozumieć jeden drugiego, gdyż jesteśmy ograniczenie słownictwem i niekiedy jest to niemożliwe.

Dla mnie osobiście owe powiedzenie, że: "rodzimy się w grzechu" jest stwierdzeniem tak bardzo obraźliwym względem ludzkiej istoty, że gorzej chyba już nie można.
Do dziś z podziwu wyjść nie mogę, że też człowiek wymyślił coś podobnego, aby wytłumaczyć naszą "niedolę" oraz śmierć.

Widzę to zupełnie odmiennie.
Człowiek rodzi się w nieskończonej miłości, szczęściu i "błogosławieństwie" dla wszystkich, których dotyczy przyjście na świat nowego członka rodziny.
Istota czysta, nieskazitelna, przynosząca na świat wielkie nadzieje i oczekiwania. Można powiedzieć "symbol" miłości i szczęścia.
Ale oczywiście chrześcijańska ideologia musiała zrobić z tego jasełka, pod tytułem grzechu pierworodnego, oraz z gruntu złej i upadłej naturze ludzkiej... ech, do prawdy.
Jeśli ktokolwiek zastanowi się chwilkę nad tym przykładem, to może zrozumie, jak bardzo niedorzecznie to wszystko zostało wymyślone.

Pojęcie rodzimy się w grzechu oznacza to, że rodzimy się w stanie braku naturalnej przyjaźni z Bogiem wynikającym z dziedziczenia natury.
Nie ma w tym nic obraźliwego.
Podobnie jak stwierdzenie, że rodzimy się w stanie całkowitego nieprzystosowania do świata. Rodzimy sie jako nieumiejący jeszcze kochać innych, samolubni i roszczeniowi.

Gdybyśmy rodzili się bez grzechu, czyli w stanie naturalnej przyjaźni z Bogiem, to Whispernight, nie rozmawialibyśmy tak na tym forum....

Sorry, taki mamy klimat ...

Nic nie przyniesie większych korzyści ani nie da w ostatecznym rozrachunku większego spełnienia niż przybliżanie się do Boga, ale to się wszyscy przekonamy po śmierci. I może się okazać, że to efektywne wykorzystywanie czasu było kompletną pomyłką i stratą tego czasu.

Praktyki religijne nie mają mocy sprawczej. Jedynie Bóg może zmienić ten stan i robi to. Możesz być Katolikiem chodzić na mszę i przyjmować komunię 9999999 razy i zostać niezmienionym. Jednak kiedy doświadczysz Boga w swoim życiu choć raz, to doświadczenie zmieni cię na zawsze. Także religia sama w sobie i Kościół sam z siebie nie jest nic wart, to Bóg zmienia. I kiedy Bóg zmienia wtedy dopiero możesz nazwać się Chrześcijaninem. Tragiczną prawdą jest to, że kościoły są przepełnione nienawróconymi ludźmi których świat postrzega jako Chrześcijan. Stąd nie ma co się dziwić takim świadectwom jak to, że:

"chrzescijanstwo nie ma mocy sprawczej zmiany tego stanu rzeczy"

Problem leży w tym, że teraz byle kogo uważa się za Chrześcijanina. Czy Chrześcijaństwo ma moc sprawczą? Ma, a skąd wiem? Bo doświadczyłem tej przemiany. Ludzie po prostu uważają za Chrześcijaństwo, to co nim nie jest.