Dzień dobry, mam takie pytanie:

W Kościele Katolickim (dalej KK) obserwuję dużo miłości i serdeczności. Wcześniej uważałem księży i osoby wierzące jako hipokrytów, niedorzeczników i pierdoły. Jednak moje życie doprowadziło mnie przez ostatnie 2 lata do takiego miejsca, z którego byłem w stanie dostrzec ich oddanie i gorliwą miłość. Moja wcześniejsza postawa wynikała z prób odnalezienia Boga na drodze intelektu. Wiązała się z tym chęć do zbadania każdej "prawdy" i każdego, nazwijmy to, zjawiska socjologicznego. W wyniku moich badań odnajdywałem sprzeczności w myśleniu innych ludzi. Nazywałem te sprzeczności obłudą, gdyż mówiłem: "Skoro stoją na czele kościoła i gadają takie pierdoły, to muszą być strasznie obłudni. Nie zależy im na innych". Jednak w punkcie do którego doszedłem ostatnio, widzę to z innej perspektywy. Moje życie tak się potoczyło, że sam straciłem kontakt z "intelektem". W wyniku czego postrzegałem świat poprzez wiarę i zaufanie. Nie umiałem korzystać z intelektu. I w tym stanie dostrzegłem ciepło i miłość duchownych, jak i serdeczność ludzi świeckich, o których wcześniej myślałem niepochlebnie.

Podsumowując: Chodzi o to, że są 2 stany postrzegania (w moim przypadku).
1. Postrzeganie za pomocą intelektu - wiąże się z tym dążenie do prawdy poprzez badanie rzeczywistości. W przypadku dysonansu poznawczego włącza się nieprzychylne myślenie o osobach inaczej myślących.
2. Postrzeganie za pomocą wiary - tutaj ciężko jest nie być serdecznym, no może poza chwilowymi myślami. Nie dostrzega się prawdy, jako informacji, tylko prawdę jako miłość i serdeczność.

I teraz pytanie: Czy w związku z tym, przebywanie w jednym ze stanów, lub nieprzebywanie w którymś jest w jakiś sposób związane z karą, w sensie, z utratą życia?

Bo z moich obserwacji, lepszy jest ten 2 stan, ale wygodniejszy i bardziej światowy ten 1.

@MichalPawłowski - Wiara w istnienie Boga jest tak wielka i niepojęta, że nasz intelekt, nasz rozum, nie jest wstanie przyjąć, dlatego tak często odrzuca. Wiarę trzeba poznawać poprzez czytanie Biblii, poprzez uczestniczenie we Mszy Świętej, poprzez przekaz rodzinny, poprzez oglądanie świadectw ludzi nawróconych. Niewiedza nas nie usprawiedliwia. Czas niektórzy ludzie doświadczają osobisty, wewnętrzny dotyk Boga. Nie wszystko wiemy i nie wszystko jesteśmy w stanie zrozumieć, bo wiara jest też tajemnicą. Żeby prawdziwie wierzyć, trzeba wiarę czuć w sobie nie rozumem ale sercem. Wiara jest darem i jeżeli ten dar otrzymujemy, to wiemy, że wiara, to przede wszystkim istniejąca w nas miłość. Największe przykazania miłości przekazał nam Jezus - by kochać Boga, blizniego i siebie samego. Poznawajmy wiarę rozumem i sercem. Módlmy się o jej dar, aby wiara wypełniła nasze serca.

Wiarę można pogłebić przez coraz wnikliwsze przyjmowanie ewangelii. Jednak ważnym aspektem jest to czego nauczał Jezus, że wszystko czego pragniemy i co jest dla nas cenne musimy dawać innym. W tym sensie wszelkie doświadczenia jaki daje nam Bóg w Duchu św jeżeli sie nimi dzielimy mogą skrócić nauczanie bo pozwolą popełniać mniej błędów, jednocześnie przyczyniając się do szerszego zbawienia.
Przykładowo modlitwa gdy modlimy sie o coś bo odczuwamy czegoś brak, modlitwa taka jest niezrozumiała dla Boga ponieważ zaprzecza temu , że Bóg wszystkim wszystko daje ( ale my odcinamy się od przyjęcia tego po przez zatrzymywnie tylko dla siebie). Dlatego lepszym jest modlitwa o to czego potrzebujemy najpierw dla brata ( z miłością lub co najmniej litością). To już jest zgodne z duchem miłości ponieważ omija istotę naszego ego ,które przede wszystkim chce wszystkiego dla siebie i najchętniej tylko dla siebie.