W jaki sposób można o sobie zapomnieć?

A co to znaczy? Czy to buddyjski zanik ego?

Jeśli szukasz pomocy czy porady to enigmatyczne jednozdaniowe pytania są nienajlepszy sposobem na jej uzyskanie.

Czytam w książkach katolickich (m. in. w Rozwoju, M.M Gajdów, oraz w Szukającym drogi Jacka Salija OP), ale sądzę, że skoro to się powtarza, to jest to powszechne w nauczaniu KK, że człowiek osiąga szczęście w sposób niespodziewany, zapominając o osobie. Szczęścia nie osiąga ten, kto go szuka, tylko ten, kto o sobie zapomni.

Nie tyle o sobie, ale o iluzji szczęścia najczęściej materialnego, które nawet po osiągnięciu okazują sie jedynie namiastką szczęścia.

Zamiast szukać stanów idealnych, lepiej starać się modlić, czynić dobro i wypełniać przykazania. To jest ten wysiłek, który możemy ze swojej strony podjąć. I jego podjęcie pokaże nam dopiero, jak bardzo jesteśmy egoistyczni i słabi. Natomiast stan, w którym rzeczywiście "zapomnimy o sobie" może dać tylko Bóg.

A co oznacza zapomnieć o sobie? Być może idea jest obecna w nauczaniu Kościoła, ale skoro ktoś pyta co masz na myśli, a zaglądają tu różni ludzie, to warto pokusić się od głębszą refleksje i objaśnić o co chodzi.

Idea bycia dla kogoś, służby bliźnim, czyli kochania ich po bożemu to jest idea powszechna w chrześcijaństwie. Wtedy jeśli trzeba to rezygnujemy z własnego pozornego ziemskiego dobra, dla czyjegoś dobra. Ale czy to oznacza że zapominamy o sobie? Nie mam pojęcia jak rozumieć ten termin i co zapominamy konkretnie? Nie może służyć Bogu ktoś kto nie ma świadomości własnego istnienia, kim jest, jakie ma potrzeby, co jest mu niezbędne a co jedynie wskazane itp.

Seneka Młodszy kochać to znaczy zapomnieć o sobie - a czego pełną wykładnię daje św Paweł w Hymnie o miłości (1 Kor 13).

Tak do końca to nie jest możliwe zapomnieć o sobie - nawet nie wskazane. U nas ksiądz mówił ,że z egoizmem to jest jak z cholesterolem. Jest zły i dobry. Także na pewno to złe zapominanie siebie trzeba wdrażać ciągle a dobrej pamięci o siebie nie należy się wyrzekać. Zresztą JPII napisał książkę ,,Pamięć i tożsamość". Dodatkowo jest przykazanie miłości siebie i bliźniego.

A ja myślę że nie tyle zapomnieć co zatracić się. Jeśli kochasz prawdziwie to wtedy zatracasz się w tej osobie którą kochasz, i zatracasz siebie dla tej osoby, i wtedy pragniesz bardziej szczęścia dla ukochanej osoby niż dla siebie samego.

I am You - w tych słowach jest cała istota miłości. Jestem Tobą.

Chrześcijaństwo opiera się na tym filarze. Jeśli będziesz zawsze szukał siebie we wszystkich rzeczach to nie osiągniesz tego stanu. To nie polega na zatraceniu własnej tożsamości ale na czymś innym. Jest coś w tym że kochamy innych ponieważ odnajdujemy jakąś cząstkę siebie w nich. Zatracić siebie i zapomnieć o sobie to jest powiedzieć do Boga - nie moja ale Twoja wola. Nie jest to łatwe. Bo przecież ta część własnego - ja - sądzi że wie najlepiej co jest nam potrzebne aby osiągnąć szczęście, w/g naszego własnego punktu widzenia.

Szukać woli Boga i tej ścieżki w życiu, zdać się całkowicie na Niego i Jego wolę, to jest to zapomnienie o sobie. Ale to zapomnienie o sobie jest także w małych rzeczach. A co do zdrowego i mniej zdrowego egoizmu... Hm, Chrystus mógł także zastosować zasadę zdrowego egoizmu i nie pozwolić na swoje ukrzyżowanie, ale jednak zatracił się i zapomniał o sobie. My jako ludzie zawsze będziemy jakoś bronić tego skrawka własnego ja które upomina się o zainteresowanie i ochronę, nazywając to zdrowym egoizmem.