Odkąd pamiętam, zawsze chciałam żyć sama tzn. nie wychodzić za mąż i nie mieć dzieci. Teraz, kiedy poważnie podchodzę do wiary, nadal chciałabym żyć w pojedynkę. Czy moja decyzja o niewychodzeniu za mąż oraz nieposiadaniu dzieci, jednocześnie życiu zgodnie z przykazaniami, jakie dał nam Pan, jest grzechem? Dodam również, że w przeszłości spotkała mnie traumatyczna sytuacja z pewnym chłopakiem oraz mam skłonności homoseksualne.

A istnieje nakaz aby każdy wstępował w związek małżeński i starał się o dzieci?
Z tego co wiem nic takiego nie istnieje.
Skłonności homoseksualne same w sobie też grzechem nie są, a jedynie takie akty seksualne.

A skąd pomysł, że celibat to grzech? Chciałbym wiedzieć, skąd w ogóle taki pomysł?
Poprawiam tytuł Twojego wątku. Wątków „czy to grzech” jest wiele

Zefciu- taka zmiana tytułu wątku bardzo wyraźnie wskazuje na odpowiedź. Genialne posunięcie - szczere gratulacje. Czasem wystarczy lekko zmienić pytanie i odpowiedź staje się widoczna

Nie ma wskazań co do wyboru stanu. Jak na razie księża oraz osoby konsekrowane są zobowiązane do celibatu, ale ludzie, którzy wstępują do seminariów i zgromadzeń zakonnych o tym wiedzą i sami decydują. Biorą oni celibat z dobrodziejstwem "inwentarza". Co do innych - jest dowolność. Istnieją tylko ograniczenia, zarówno w prawie kanonicznym, jak i w prawie cywilnym (świeckim), osób, które nie mogą wstąpić w związek małżeński. Tak - prawo polskie stwierdza to, że małżeństwa z przymusu są nieważne. Także jeśli jedna ze stron jest chora w taki sposób, że zostają zaburzone jej władze umysłu lub władze poznawcze, oraz nie jest w stanie zrozumieć tego, czym jest małżeństwo, to nie ma mowy o małżeństwie. Tak też osoba ubezwłasnowolniona nie wejdzie w związek małżeński, bo nie jest w stanie podejmować samodzielnych decyzji. Jeśli ktoś groźbą przymusza do zawarcia małżeństwa, jest ono z mocy prawa nieważne. W takiej sytuacji celibat nie może być grzechem, bo nie można zobowiązać nikogo do małżeństwa. Zobowiązanie byłoby formą przymuszenia.