Czy jak mam 29 lat i nie mam dziewczyny to czy nie jest jeszcze za późno na poszukanie jej i zawarcie związku małżeńskiego? Tylko nie piszcie mi coś w stylu że na miłość zawsze jest czas bo to głupie gadanie...! Wydaje mi się że w tym wieku powinienem już być żonaty ale może nie jest jeszcze za późno co wy na to?

Dodam że zmagam się całe życie z chorobą i to jest też problem który też muszę załatwić ale jak myślicie czy np. w wieku 35 lat można się ożenić, mieć dzieci i być szczęśliwym czy to już nie będzie to samo jakbym ożenił się w wieku np. 30 lat?

A tak wogule jak sobie znaleźć znajomych bo ze starymi raczej nie mam kontaktu?

A dlaczego miałoby być "za późno"? Być może w dziecięcych marzeniach planowałeś, że w tym wieku będziesz żonaty i dzieciaty, ale życie pokrzyżowało Twoje plany i z jakiegoś powodu nie udało Ci się poznać kobiety z którą mógłbyś stworzyć rodzinę przed trzydziestką. Szczęście to pojęcie względne, zależy tak naprawdę od nas, nie znajdziemy czterolistnej koniczynki poza nami i im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej dla Ciebie. Mamy nieszczęśliwe małżeństwa dwudziestolatków i szczęśliwe trzydziestolatków.


Np. zapisując się do klubu wielbicieli wycieczek górskich? Nic tak nie łączy ludzi i nie poszerza kręgu znajomych jak dzielenie pasji z innymi.

Oczywiście, że można... ale nastawienie "czy nie jest za późno" na pewno nie pomaga...

A jak ktoś mi powiedział że wyglądam na 35 lat to jest to problemu, czy kobiety na to patrzą?

Mój znajomy kilka dni temu przedstawiał nam kobietę w której się zakochał i z którą planuje się związać na stałe - ma ponad 60lat i w końcu trafił na odpowiednią osobę a już się pogodził z tym że do końca życia będzie sam - serio wiek nie ma znaczenia. Ważne aby trafić na właściwą osobę i potrafić stworzyć udany związek, bo to mit że istnieją ludzie idealnie do siebie dopasowani , takie wrażenie występuje na etapie zauroczenia ( bo jest się ślepym na wady ukochanej osoby, idealizuje się ją), ale jeśli się nie pracuje nad związkiem, nad zaufaniem, nad wzajemnym dopasowaniem się, nad zmianą pewnych irytujących partnera nawyków to gdy minie zauroczenie zostaje zawiedzenie - czekając na właściwą osobą poznawaj siebie, pracuj nad sobą, nad nawiązywaniem i podtrzymywaniem relacji interpersonalnych - czyli po ludzku wyjdź do ludzi i z nimi gadaj tak aby znów chcieli się spotkać z Tobą.
Dobrze gdy para ma wspólne zainteresowania - pomyśl co jest dla Ciebie ważne i przy okazji gdzie można poznawać ludzi, nie licz że spotkasz tą właściwą od razu - wierzysz w Boga - daj mu czas i szansę zadziałania.

Aha i pamiętaj że to co piszę to tylko moja własna opinia wysnuta na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji ludzi, a każdy i tak jest inny.