A czemu mam coś rozkazywać dzikowi? Od wychowywania zwierząt dzikich są ich rodzice. U wszystkich odpowiednio rozwiniętych intelektualnie zwierząt występuje jakaś forma przekazywania wiedzy przez rodziców.
A czy ja mówię, że świadomie? To Ty stwierdziłeś, że istnienie bądź nieistnienie pamięci o wydarzeniu implikuje świadomosć bądź nieświadomość. Zatem skoro pamiętam język polski, to zgodnie z Twoim rozumowaniem musiałem się go uczyć świadomie.
Jakiego rodzaju odpowiedzi oczekujesz na to pytanie?

Bunt, kwestionowanie autorytetów to niezbędny element do uzyskania pełnej dojrzałości, trudny dla rodzica, ale jednak niezbędny aby dziecko zmieniło się w dojrzałą osobę posiadającą własny światopogląd a nie wdrukowany przez otoczenie. Fakt faktem rodzic może ten etap złagodzić lub doprowadzić do eskalacji negatywnych zachowań, ale i tak wszystko zależy od indywidualności nastolatka, którą można akceptować lub toczyć bezsensowną wojnę. Nie jest łatwo gdy nastolatek twierdzi że lepiej mu będzie bez rodziców/opiekunów, ale po takiej wyprawie wraca może i poturbowany lecz dużo dojrzalszy, wie o tym każdy kto na taką wyprawę wyruszył (a jeszcze bardziej ten kto czekał na takiego dzieciaka w domu) aby samodzielnie ukształtować swoje podejście do dobra i zła, oraz wielu innych spraw.

Dokładnie, ale udomowionemu psu wiedze w pewnym momencie zacznie przekazywać człowiek, a nie psia mama czy psi tata, stąd u psów masz cechy człowieka.



Chodzi o pamięć tego, co się wydarzyło, a nie zapamiętanie zdobytej wiedzy. Moja pamięć w takim sensie zaczyna się gdzieś w 5/6 roku życia. Nie mogę sobie przypomnieć, co było wcześniej.



Oczekuję, że mi wyjaśnisz, jak w praktyce człowiek miałby osiągnąć dojrzałość inaczej niż poprzez grzech. Jak miałby osiągnąć taką realcję z Bogiem, żeby mógł dojrzeć.

Co dokładnie? Dokładnie przekazują? Dokładnie u wszystkich? Nie rozumiem roli tego przysłówka jako komentarza do mojej wypowiedzi.
No tak. Ale Ty próbowałeś wcisnąć nam, że istnienie zakazów i nakazów i podporządkowanie im to cecha wyłącznie ludzka.
A masz jakieś przesłanki za tym, że rzeczywiście ta pierwsza pamięć implikuje istnienie świadomości, a ta druga – nie?
Przez osiąganie świętości, czyli komunii z Bogiem. Tego, w czym grzech jest przeszkodą właśnie a nie pomocą.

Co ma pamięć do świadomości ? Czy człowiek u którego istnieją poważne zaburzenia pamięci nie ma świadomości ? Albo czy noworodek nie ma świadomości? Fakt faktem nie ma samoświadomości, bo ta się dopiero będzie kształtowała, ale świadomy przecież jest.

W społecznościach zwierząt stadnych z zasady panują konkretne nakazy i zakazy oraz kary za ich łamanie, hierarchia i reguły z nią związane występują już u małży, osobnik który ich nie przestrzega jest odsuwany, co z reguły się źle dla niego kończy, chyba że znajdzie inny sposób na życie albo uda mu się wrócić do grupy.

Przyznałam Ci rację w tym, że "Od wychowywania zwierząt dzikich są ich rodzice. U wszystkich odpowiednio rozwiniętych intelektualnie zwierząt występuje jakaś forma przekazywania wiedzy przez rodziców."

.

W którym miejscu tak stwierdziłam?



Pewnie teraz zaczniemy się wykłócać o definicję. Jak chcesz nie będę mówić o nieświadomym dziecku, tylko o zahipnotyzowanym dziecku. Pragnę tylko podkreślić rożnicę w umysłowości dziecka i osoby dojrzewającej/dorosłej.



W jaki sposób osiągnąć tę świętość? Podaj praktyczne wskazówki.

Ja zadam pytanie z nieco innej strony : Czy dziecko ma inny sposób dowiedzenia się co jest właściwe a co nie niż tylko ponosząc konsekwencje swoich czynów, jeśli w jakimś domu wszelkie jego zachowania będą tolerowane i przyjmowane z radością, dziecko będzie żyło jak w raju, ale pojęcia dobra i zła nie będą dla niego istniały. Na szczęście nawet jak otoczenie nie poinformuje że coś jest nie tak, to pewne zachowania i tak zostaną wyeliminowane przez to że sam organizm zadba aby poczuło konsekwencje i zrozumie że np. walenie głową o ścianę sprawia ból czy że zjedzenie za dużo wywołuje mdłości. Jedyną drogą aby czegoś się nauczyć tak w pełni jest droga prób i błędów, jedynie ten uniknie błędów kto nigdy nie próbuje czegoś nowego.

Symboliczni Adami i Ewa zjedli owoc z drzewa poznania dobra i zła, czyli może i nie świadomi konsekwencji tego czynu, ale wybrali drogę umożliwiającą rozwój tej umiejętności.

Czy dziecko które nigdy nie kwestionuje autorytetów będzie kiedykolwiek samodzielną i suwerenną istotą?

Cieszę się. Ale nadal nie wiem, co jest dokładne.
Jeśli nie twierdziłaś, to źle zrozumiałem. OK.
Wydaje mi się, że definicje mamy uzgodnione. Zgadzamy się, czym jest pamięć i czym jest świadomość. Ty postulujesz jakąś relację między tymi dwoma zjawiskami. Ja pytam o podstawy takiego postulatu.
Post, modlitwa, pokora, nieosądzanie bliźniego, unikanie grzechu.

To znaczy, że kolega nie zna współczesnego języka polskiego.



Relacja jest taka, że w przypadku świadomie zdobywanej wiedzy, pamiętamy na ogół (z mniejszą lub większą precyzją), jak tę wiedzę zdobyliśmy - szkoła, książka, film przyrodniczy, kurs językowy etc., a w przypadku wiedzy zdobywanej nieświadomie nie pamiętamy, skąd wiemy to co wiemy.

Ujmując to w inny sposób: świadomie wypełniamy pamięć konkretnymi informacjami, a nieświadomie nasza pamięć sama (bez naszego udziału) się wypełnia informacjami z otoczenia.



Czy wymienione praktyki muszą spełniać jakieś szczególne kryteria? Czy każdy post, modlitwa, pokora itd. pozwolą się zbliżyć do Boga?

Który kolega nie zna współczesnego języka polskiego? I od kiedy to w języku polskim słowo „dokładnie” zaczęło znaczyć coś innego, niż... „dokładnie”.
No dobrze. Ale czy to implikuje, że w momencie nieświadomego zdobywania wiedzy w ogóle nie mieliśmy żadnej świadomości?
Jeśli praktyki te czynione są szczerze – tak.Natomiast pokora – zawsze (bo nieszczera pokora to nie jest pokora).

Kolega zefciu Mniej więcej od wtedy, kiedy polska młodzież zaczęła swobodnie posługiwać się językiem angielskim. Dokładnie w znaczeniu "właśnie, zaiste, zgasza się etc." jest zapożyczeniem z angielskiego "exactly".



Nie znaczy. Ale to jest kwestia marginalna. Pewne jest to, że świadomość nie odgrywała wtedy kluczowej roli w przyswajaniu wiedzy.



Wydaje mi się, że podobnie pojmujemy drogę do świętości, tylko że ja uważam, że człowiek najpierw musi upaść w grzech, żeby potem w ogóle odczuwał motywację do jego przezwyciężenia i zabrał się za te praktyki, które mają na celu zbliżenie się do Boga, natomiast Ty - jak rozumiem - sądzisz, że można od razu się zabrać do tych praktyk, nie upadając wcześniej w grzech.

Tak więc z mojej perspektywy z "grzechem" jest jak z Judaszem, niby zły, ale miał swoją misję na planie zbawienia.

Nie jest zapożyczeniem, tylko kalką. Niepotrzebną, brzydką, niepoprawną i obrzydliwą.
Ale także i w starszym wieku wiele wiedzy zdobywamy nieświadomie. Więc w sumie czego chcesez dowieść.
Nie. W końcu Bogurodzica osiągnęła świętość bez upadania w grzech. Owszem – dla wielu osób upadek jest jakimś impulsem ku osiąganiu świętość (gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska), ale nie jest to warunek sine qua non.

A kalka to nie zapożyczenie? Mnie jakoś nie mierzi.



Chodzi o proporcje i jaki to ma wpływ na rozwój dziecka, np. starszy na wciskanie głupot będzie co do zasady bardziej odporny niż dziecko, bezbronne przez swój chłonny jak gąbka mózg.



A to jest dogmat. IMO w praktyce nieosiągalne.

Nie. Zapożyczenie by było, gdybyśmy mówili np. „egzaktli”.
Coś na poparcie tych argumentów?
Nie chodzi o osiągalność, tylko o przydatność grzechu. Wiadomo, że wszyscy grzeszymy i nikt z nas nie osiągnął takiej świętośći jak Bogurodzica. Ale grzech w naszym życiu jest przeszkodą do osiągnięcia świętości, a nie środkiem.

Bredzisz. Kalka to zapożyczenie, jest to wiedza dostępna za kliknięciem.



Jakiego rodzaju poparcie by Cię usatysfakcjonowało?



Zawodnik, żeby zdobyć medal, musi przeskoczyć przez poprzeczkę. Ma tak skakać, żeby jej nie dotknąć. Czy poprzeczka nie jest środkiem do celu zawodnika?