To co wydaje ci się dobrem dla ciebie, wcale może nie być dobre.
Dziecku kilogram słodkości będzie się jawiło jako dobro, ale zjedzenie takiej ilości słodyczy nic dobrego mu nie przyniesie. Jako dorosły wiesz, że objadanie się słodyczami dobre nie jest.
Nasze rozumienie przy rozumieniu Boga to dużo większa przepaść niż miedzy rozumieniem dziecka a dorosłego, więc to co wydaje ci się dobre wcale dobre być nie musi.

[edytowano 1x... poprawiono cytowanie. M.]

Jaka jest jakościowa różnica między człowiekiem a małpą? Skoro człowiek to zwierze które wmawia sobie że nie jest zwierzęciem(jest wyjąkowy) mimo faktów

Aha. Czyli niby jest "dobry", ale w jakimś innym sensie niż ten, którego na codzień używamy? W takim razie powiedzenie, że "jest dobry" nic nam o Nim nie mówi. Taka informacja nie posiada zatem wartości poznawczej.

Ja to sobie tłumaczę w ten sposób, że nie obarczam Boga stworzeniem świata. Świat światem, a Bóg Bogiem.

No i? Nie zależy mi na tym, aby zabójstwo nazywać złem. Wystarczy mi jeśil powiem iż jest to coś, czego po prostu zwyczajnie nie chcę.

A choćby taka, że potrafi sobie takie abstrakcyjne rzeczy "wmawiać"?

Bez względu na jakieś duchowe kwestie, to człowiek jako taki jest czymś wyjątkowym w świecie przyrody, bo samoświadomość jest czymś spotykanym tylko u ludzi.

Co to jest "samoświadomość"? Bo jeśli chodzi o świadomość to zwierzęta ją mają, nierzadko w stopniu równym co ludzie, różnią się inteligencją a nie świadomością.

Krowa nie jest świadkoma że jedzie do żeśni, i że za chwile zostanie obdarta ze skóry, a jakby była tutaj świadomość, to krowa by zdawała sobie z tego sprawe, i byłby tutaj zdecydowany opur w tym, żeby wleź na przyczepe, i jechać do tej żeźni.

Nie jest świadoma?

Gdybyś był świadomy, że jak wsiądziesz do tego autobusu, to później obedrą cie ze skóry, wtedy zrobiłbyś to? wsiadł do tego autobusu?

Ludzie prowadzeni na rozstrzelanie mieli świadomość, że za kilka minut zginą, co robili? Nie szli czasem jak owieczki na rzeź?

A tak wogole to w jaki sposob podejsc do tego logicznie?
1. Uznajemy za prawdziwe zdanie - Bog jest dobry, itd...
2. Cos nam sie w dziele stworzenia nie podoba

Czyz nie zaprzeczamy w ten sposob zasadzie sprzecznosci - uznajemy jednoczesnie (p) i (nie p).
Cos tu nie tak. Zgodnie z zasada wylaczonego srodka
- albo Bog jest dobry - kropka --> wtedy moze sie mylimy ze w dziele stworzenia cos jest nie tak.
- albo mamy na tym swiecie balagan --> wtedy Bog nie jest dobry czyli wierzymy w nie dobrego Boga. Czy jest taki?
Ja wierze w dobrego i jezeli cos jest czarne a mnie sie wydaje biale to przychylam sie do tego sposobu rozumowania Jezuitow.

Do żeśni to może i nie jest świadoma, ale do rzeźni, to już może wyczuwać bojaźń i stawiać opór

Powyższym tekstem nie udowodniłeś nieświadomości krowy.Natomiast skłonny jestem domniemać, że towarzystwie tylu byków (Żubrów jak mniemam) świadomość stracił Robek.

A kto ustalił że śmierć jest czymś złym?
Boimy się jej jako końca naszego życia, strach przed śmiercią jest niezbędny do podtrzymania istnienia gatunku.
Skoro tylko po śmierci można się zjednoczyć z Bogiem co jest celem życia religijnego człowieka i wierzy on w istnienie cudownego Nieba i ma nadzieję tam trafić to dlaczego przy takiej wiedzy ów pierwotny strach nie został zniwelowany?

Większym problemem niż śmierć jest fakt cierpienia i warto zwrócić tu uwagę że w świecie istot żywych najprawdopodobniej nie dotyczy to roślin a tylko istot z rozwiniętym układem nerwowym. Do tego czy odczuwanie bólu, strachu i innych odczuć jakie kategoryzujemy jako negatywne to coś złego czy też po coś jest nam to potrzebne i tylko z zasady nie rozumiemy po co i walczymy ze znakami informacyjnymi zamiast dobrze skorzystać z informacji.

Wystarczy sobie wyobrazić świat bez śmierci i aby mogło to funkcjonować nie ma opcji aby powstawało nowe życie, po prostu istniejesz wiecznie, ale nie możesz się rozmnażać, bo doprowadziłoby to do absurdów i moim zdaniem większego zła i ograniczeń niż niekończący się proces dopasowywania się organizmów i środowiska.

Rozszyfrowując sens opowieści o ogrodzie Eden uświadomiłam sobie że aby poznać dobro i zło niezbędny jest pobyt właśnie w takim nietrwałym fizycznym ciele, drzewo z zakazanymi owocami nie rosło tam po to aby testować ludzi, ale po to aby mogli zdecydować się na wygnanie z raju, a Bóg uczciwie ich przed tym ostrzegał... Dobry rodzic ostrzega dziecko przed niebezpieczeństwem i zagrożeniem, ale też wie że gdy dziecko jest gotowe to powinno ruszyć w świat aby dorosnąć, choć łatwe to nie będzie bo nauka na własnych błędach bywa trudna. W sumie o tym samym mówi przypowieść o synu marnotrawnym.

Raczej nie boję się anihilacji. Bardziej jako problem w śmierci widzę pewne potencjalne zerwanie więzi z rodziną i światem. No i wszędzie ciemność, jakoś tak mało radośnie. Czy nie jest tak, że to tego się wszyscy podświadomie obawiamy, gdy chodzi o śmierć (pomijając już tutaj kwestie religijne) ?

Kto powiedział że wszędzie ciemność? Jeśli istnieje jakieś życie po śmierci żadna wersja nie mówi o absolutnych ciemnościach, a zawsze o możliwości doświadczania czegoś bardziej zróżnicowanego a jeśli pojawia się motyw wizualnego absolutyzmu to raczej mowa o świetle. Jeśli zaś niczego nie będzie , nastąpi anihilacja tego który doświadcza nie będzie też doświadczeń. Nicość nie ma koloru

Gdy wiesz kim jesteś znika strach przed śmiercią, ale masz rację tu chodzi o zerwanie więzi, jako istoty stadne odczuwamy rozłąkę jako dyskomfort, nawet gdy opuszczasz rodzinę aby przeżyć przygodę życia, a gdy rodzina ma problem z pogodzeniem się z tym boli jeszcze bardziej, bo jesteśmy empatami... czujemy że bliskie nam osoby czują się skrzywdzone. Choć śmierć jest nieodłącznym elementem życia trudno nam ją zaakceptować, choć w przypadku osób wierzących w życie po śmierci jest to trochę dziwne, gdyż śmierć jest końcem ograniczeń - rozumiem że niektóre wizje nie są zachęcające, szczególnie gdy żyje się w przekonaniu o tym że po śmierci możemy zostać ukarani a koncepcja tego co może być uznane za złe sprawia że każdy ma na koncie spory minus i wszystko ma zależeć od łaski tajemniczej i niepojętej Istoty, która z jednej strony ma być absolutnie Dobra, ale z drugiej pojawiają się poważne wątpliwości.

Szczerze, gdy się przekroczy pewien próg sprzeczności znikają i postrzega się je jako dwie strony tej samej monety, która może toczyć się po kancie, będącym kluczem.

Biologicznie jesteśmy zaprogramowani aby dążyć do przetrwania, akceptacja śmierci w momencie gdy to dążenie wygasa jest stosunkowo proste, gorzej gdy następuje nagle i jawi się jako totalny bezsens, niesprawiedliwość. Traktowanie śmierci jako kary a życia jako nagrody pogłębia to zjawisko.
Problem z akceptacją zgonów w młodym wieku pojawia się u wielu zwierząt, jest wręcz moim zdaniem wskaźnikiem ich uczuciowości, głębokich więzi itd.

Wiecie kiedy wizja Dobrego Boga idealnie pasuje do takiego świata jaki obserwujemy? Moim zdaniem gdy zaczynamy traktować życie jako grę. My - dusza( boska cząstka niezależna od czasu i przestrzeni, która zapragnęła doświadczać i poznać dobro a tym samym zło) dostajemy tu na Ziemi ciało , będące postacią w grze. Kiedy mówimy o dobrym Twórcy gry? Gdy nie ma w niej niebezpieczeństw, wyzwań, trudności? Może niektórzy lubią takie gry, ale większość szuka czegoś innego - potrzebujemy wyzwań, chcemy się bawić. Wchodzić na kolejne poziomy. Uznanie że to jest gra a prawdziwi my nie możemy przegrać, bo chodzi o nasz rozwój ( aby dziecko dorosło i stało się równe rodzicowi) sprawia że naprawdę super się gra.