Zjawiska są formami Absolutu. Jego przejawieniami. W pewnym sensie wszystko należy do Absolutu, nic nie jest od niego oddzielne, ale przecież łatwo zauważyć, że rzeczy widzialne różnią się od siebie. Brane jako rzeczy, jako zjawiska, nie są jednością w dosłownym sensie. Dopiero gdy uwzględni się leżącą u ich podłoża Podstawę, można powiedzieć, że są jednym.

Miłość rodzi się w następstwie zrealizowania Absolutu, czyniącego wszystko jednym.

Czy Absolut jest osobowy? Czy jest podmiotem czy przedmiotem? Co decyduje o byciu osobą? O byciu podmiotem?
Czy skoro Absolut jest wszystkim ew wszystko się w nim zawiera to czy jest niezmienny, czy raczej tworzy samego siebie i się rozwija? Czy jest to byt nieskończony?

Nie wiem. Ale raczej nie jest osobowy, gdyż jest jedyny, absolutny, więc nie ma żadnej opozycji, czegoś, wobec czego mógłby się odnieść, ustosunkować. Nie ma wobec niego przedmiotu, bo on jest jedyny i nie ma niczego "obok". Nie jest więc ani podmiotem, ani przedmiotem.

Chyba posiadanie świadomości, samoświadomości i rozumu, a także godności.

Według mnie jest niezmienny, zmienne są tylko formy, które tworzy.

Nie wiem.

Czyli o byciu podmiotem świadczy posiadanie przedmiotu?
Mózg to przedmiot,tak?
A umysł, czyli niejako oprogramowanie mózgu, jego funkcja?
Czy zwierzęta uważasz za przedmioty czy podmioty?
Może podmiot doświadcza i jest dośeiadczany a przedmiot tylko jest doświadczany?

Czyli Absolut mimo posiadania zmiennych form jest niezmienny,tak?
Czy Ty skoro zmienia się tylko Twoja forma,zmienia się to czego doświadczasz też jesteś nuezmienny, bo przecież na najgłębszym poziomie... ?

Świadomość, samoświadomość i rozum to nie są przedmioty w zwykłym rozumieniu. Oczywiście, np. świadomość może być przedmiotem dyskusji, może być przedmiotem doświadczenia, ale to nie są zwykłe "przedmioty".

Może być przedmiotem, jeżeli zostanie wyjęty ze zwłok w prosektorium. Myślę, że u żyjącego człowieka mózg jest integralną częścią osoby ludzkiej.

Umysł to nie przedmiot, to władza, zdolność, właściwość osoby ludzkiej. Tak, funkcja mózgu.

Podmioty, ale nie osoby.

Może.

Tak mi się wydaje, według mojej koncepcji.

Kim jestem ja? Jestem zarówno złożony z Absolutu, jak i z organizmu fizycznego (formy Absolutu). Więc jestem zarówno zmienny, jak i niezmienny.

Jakie cechy musi według Ciebie posiadać byt aby być osobą?
Czy potrafisz podać definicję różnicową podmiotu i osoby?

Jakie zwierzęta i w jakich krajach lub według kogo mają status osoby?

Jak nazywasz tą niezmienną część Ciebie, a jakie elementy są częściami zmiennymi? Zmienne czyli wymienialne z otoczeniem oraz przekształcające się?

Co uważasz za podmiot a co za przedmiot?:
- to co doświadcza
-to co jest doświadczane
- mózg
- neuron
- pamięć
- myśl
- osobowość
- emocje
- uczucia
- wyobrażenia
- poczucie tożsamości
- osobowość
- poglądy i opinie
- chęci, pragnienia, potrzeby
- odczucia zmysłowe
- Miłość
- stan zakochania
- Prawda
- informacja
- wiara w prawdziwość czegoś
- Wolność
- odczucie/poczucie wolności

Swoim ciałem jesteś czy je posiadasz/ doświadczasz go oraz za jego pomocą? Jest Tobą czy Twoim narzędziem?
Swoim umysłem jesteś czy go posiadasz/ doświadczasz go oraz za jego pomocą? Jest Tobą czy Twoim narzędziem?

W którym momencie cząsteczka tlenu przestaje być elementem powietrza a zaczyna być elementem Twojego ciała?
W którym momencje informacja zaczyna należeć do Twojej pamięci? Jakie informacje pochodzące z zewnątrz stają się składowymi Twojego umysłu? Jak duży wpływ na Twój umysł mają odbierane przez niego informacje?
Jaki wpływ na innych mogą mieć wyniki obróbki danych w Twoim umyśle które decydują o Twoich zachowaniach?

Trafnie ujęte:
Dla mnie Bóg jest Kimś, Kogo nawet słowo Tajemnica, nie jest w stanie oddać. Jestem księdzem zakonnikiem, chrześcijaninem, człowiekiem (kolejność odwrotna niż zazwyczaj), a to dlatego, że chcę podkreślić, żę wydaje się, iż powinienem "bardziej mocniej" wierzyć i ciągle jestem w miejscu, które określam: "nie wiem kim jest Bóg". Często i dużo o Nim mówię i piszę, ale to są tylko przeczucia.
Im dłużej w "tym" jestem, tym wydaję się być dalej. Im bardziej mam przekonanie, że dotykam, tym więcej otwiera się kolejnych szuflad ze stosami pytań. Ba! W pewnym momencie nie chce mi sie już zadawać pytań, nie z powodu frustracji, czy smutku, ale dlatego, że mam już doświadczenie tego, że one wygenerują kolejne...
Tak więc dziś wiara jest dla mnie jeszcze większą dziurą, czarną dziurą.
Rozumiem zasady poruszania sie w niej, niektóre straciły rację bytu, bo wiem, że były tylko ludzkim gorsetem, nieudolną próbą zdyscyplinowania niesfornego chłopca we mnie, a jednak zasady niczego nie rozświetlają, nie dają pewności.
Moja wiara, lub raczej niewiara. , jezuita Grzegorz Kramer.
Wszyscy podobnie wierzymy szukając i stale mamy pytania...

Nie, nie wszyscy podobnie wierzymy. Jest obietnica: szukajcie, a znajdziecie. A pytania warto zadawać i czekać na odpowiedź, która daje wewnętrzny pokój.

Wewnętrzny pokój mogą także osiągnąć ludzie, którzy stworzyli sobie indywidualny obraz Boga i wierzą, że osiągnęli już pełnię poznania.
A Biblia precyzuje "myśli Moje nie są myślami waszymi...", i Jezus w objawieniach św Faustynie mówi Jakim jest Bóg w istocie swoje nikt nie pojmie, ani umysł ludzki, ani anielski.

Dokładnie, bo my doświadczamy tylko, albo aż umysłowych( co nie oznacza tylko rozumowych czy racjonalnych) obrazów Boga.

Gdy ktoś twierdzi: wiem jaki jest Bóg, znam całą Prawdę być może jest od niej dalej niż ten który mówi: nie ma Boga, nie ma Prawdy, bo jeszcze nie jest zamknięty na doświadczenia, które zmienią jego zdanie...

Założenie, że już się znalazło i że jest to produkt końcowy, blokuje dokładanie kolejnych elementów, bo Prawda jest jak puzzle, gdy twierdzisz, że je masz, bo znalazłeś pudełko (jedno z wielu różnych choć poprawnych pudełek) możesz olać szukanie emementów i tworzenie docelowego obrazka... Super, że masz pudełko, bo wiesz co układasz i pozwoli to łatwiej rozpoznawać dobre elementy, ale obraz puzzli to nie to samo co puzzle, szczególnie gdy to puzzle 3D

Wybawiony, rozumiesz analogię?
Osoba twierdząca, że pudełko nie istnieje, ale mimo to zbierająca cząstki Prawdy, Miłości, Wolności, Piękna itd może być bliżej ułożenia układanki...
Do tego ta układanka, np odwzorowująca kulę ziemską, nadal jest tylko zabawką, a nie prawdziwą Planetą...

Planety doświadczasz i poznajesz ją szukając puzzli na swój model Planety... A dobry model Planety możesz zbudować i bez użycia puzzli wyprodukowanych w fabryce, przez tych, którzy wcześniej budowali swoje modele... Każdy buduje swój model Planety, czyli Prawdy, ale ważne aby nie zapominał, że to tylko model...

Wybawiony, wiesz coś na temat teologii apofatycznej?

Miałem na myśli Boży pokój, który jest dowodem prowadzenia przez Ducha Świętego, a zarazem tego, że wzrastamy w poznaniu Prawdy. Biblia mówi, że obraz Chrystusa został przed nami wymalowany. Układając puzzle bez wzorca można ułożyć fałszywy obraz, choć cały czas elementy składowe będą do siebie pasować. Poza tym pokój w umyśle to nie to samo, co pokój od Ducha. Poza Chrystusem człowiek zawsze ulegnie zwiedzeniu. Niektórzy to ignorują, dlatego ciągle pozostają poza Prawdą.

Ircia, przeczytałem to, co podrzuciłaś na temat teologii apofatycznej. Słowo Boże mówi, że są rzeczy jawne i rzeczy zakryte. Jawne należą do człowieka, a zakryte do Boga. Ja nie usiłuję odkrywać rzeczy zakrytych, ani też z jawnych czynić tajemnicę.

Co uważasz za rzecz zakrytą a co zajawną?

Sądzisz, że osoby nie uznające Chrystusa nie mają szans na poprawne ułożenie naszych symbolicznych puzzli obrazujących naszą planetę?

Planeta będąca fundamentalnym wzorcem jest jedna, ale czy istnieje tylko jedno pudełko z obrazkiem już ułożonego jednego jedynego poprawnego modelu?
Czy może poprawny jest każdy model oparty na oryginale, czyli Prawdzie?

Z kim lub czym utożsamiał się Jezus gdy mówił, że nikt nie przychodzi do Ojca inaczej niż przez Niego?
Gdzie powiedział, że jest jedynym synem Boga? Zauważ, że zawsze o każdym mówił bracie i siostro, każdego nazywał dzieckiem Boga. Nie jakimś dzieckiem gorszego sortu, czy adoptowanym dzieckiem, prawda? Na jakiej podstawie uważasz, że Jezus jest ważniejszym dzieckiem Boga od Ciebie? Bo wcześniej w liniowym spojrzeniu na czas odkrył kim jest?
Jezus wyraźnie mówił o naśladowaniu go, prawda, o podążaniu jego drogą, a przecież jest równy Bogu, prawda? Czy można go naśladować upierając się, że jest się poniżej i że nie wolno chcieć być takim jak On?
Nie widzisz tu sprzeczności?

Po czym rozpoznasz czy pokój jest z umysłu czy z Ducha?
Jakie widzisz kryteria aby to odróżnić?

Już mówiłem. Samoświadomość i rozum.

Nie wiem, na czym polega definicja różnicowa. Podmiot ma świadomość, uczucia, emocje. Osoba dodatkowo powinna mieć samoświadomość i rozum. Zwierzęta posiadają świadomość. Większość jednak z nich nie posiada samoświadomości ani rozumu.

Słyszałem, że delfiny w Indiach mają status osoby.

Tak naprawdę nie wiem. To co piszę o Absolucie i o sobie, to pewna koncepcja, która pozostaje w moim umyśle na skutek dawnych doświadczeń, kiedy - jak mi się zdawało - doświadczałem Absolutu. Koncepcja ta jednak ma pewne wady - wydaje się zbyt prosta, zbyt przyziemna. Za Absolut, jak zauważyłaś, uznaję w niej najbardziej podstawowy poziom rzeczywistości, to co Grecy nazywali arche. Wg współczesnej fizyki jest to pierwotna materia, z której są zrobione cząstki elementarne. Zakładam, że te najbardziej podstawowe elementy, które już dalej nie mogą być podzielone, są Absolutem, z którego wszystko się składa, a więc także i my, nasze mózgi, nasze ciała, nasze myśli.
Ale być może jest to nieprawdziwa koncepcja, do tego jest wątpliwa, jeśli przyjmować, że ta podstawowa substancja ma świadomość. Bo być może tylko bardziej złożony proces, jakim jest proces neuronalny w mózgu, tworzy świadomość, a jego elementy (neurony, jony potasu i sodu, składające się na nie atomy) są bezświadomościowe.
Dlatego wolałbym się wycofać z dotychczas forsowanej koncepcji i zająć stanowisko, że to mózg wytwarza świadomość.
Wówczas - odpowiadając na Twoje pytanie - nie ma żadnych niezmiennych części mnie, a wszystkie części są zmienne.
Jednak nie obstając wyłącznie przy biologicznej koncepcji człowieka i "mnie", i opierając się na bezpośrednim doświadczeniu, mogę zauważyć, że jest coś niezmiennego we mnie. Tym czymś jest obserwator, świadek, świadomość. Aczkolwiek nawet ona np. w przypadku narkozy czy głębokiego snu - ustaje, zmienia się więc.

Nie jest wygodnie odnosić się do tak obszernego wyliczenia. Krótko tylko powiem, że to co to jest podmiot, a co to jest przedmiot, można krótko wyrazić poprzez stwierdzenie, że chodzi tu o perspektywę. Podmiot to jaźń, to świadomość, to perspektywa pierwszoosobowa. Wszystko, co jest postrzegane przez podmiot, to przedmiot.
Z tej perspektywy większość wymienionych przez Ciebie elementów może być - zależnie od punktu widzenia - podmiotem lub przedmiotem.

Nie wiem. Z pewnego punktu widzenia - współczesnej nauki - jestem swoim ciałem. Mój mózg i moja świadomość to także moje ciało. Jestem zniszczalny. Po śmierci nic ze mnie nie zostaje.
Z punktu widzenia mojego rozeznania, mojego doświadczenia - ciało jest częścią mnie. Gdy wchodzę w interakcje z ludźmi, oni postrzegają mnie jako moje ciało i nazywają "mną" - moje ciało. Oczywiście przez to ciało wyraża się jeszcze coś więcej - mój umysł, moje życie wewnętrzne. W tym sensie nie jestem tylko ciałem - ale jestem też ciałem.
Można oczywiście używać tego rodzaju sformułowań, jak "ciało jest moim narzędziem" - ale nie zmienia to faktu, że gdy wchodzę do wypełnionego ludźmi pomieszczenia, to oni widzą moje ciało i mówią: "on wszedł".

To jest ciekawe pytanie. Byłbym za tym, że umysł posiadam, niż nim jestem. Bo np. wskazywałby na to sposób wyrażania się. Mówimy bowiem: "mój umysł" (tak samo: "moje ciało"). Więc jest to umysł, który do kogoś należy, a tym kimś jestem ja, czyli coś różnego od umysłu. Poza tym umysł kojarzy się ze zdolnością myślenia, rozumowania, a przecież nie w każdej chwili rozumuję i myślę.

To jest kwestia umowna. Można twierdzić, że gdy powietrze jest w płucach, to już jest część mnie, a ktoś inny by powiedział, że nie - że dopiero gdy tlen połączy się z cząsteczkami krwi, to staje się częścią mnie.

Nie bardzo rozumiem te pytania. Do mojej pamięci należy informacja, która zostaje w niej zapisana. Składowymi mojego umysłu zostają informacje, które stają się przedmiotem mojej świadomości i mojego myślenia.

Rozumiem pytanie niby logicznie, ale wytłumacz je konkretniej.

1. Odpowiednio to czego Bóg nie zechciał objawić i to co objawił ludziom.

2. Myślałem, że rozmawiamy o Bogu a nie o planecie.

3.Z samym sobą, czyli odwiecznym Synem Bożym.
3a. Nic podobnego. Mówił tak tylko o tych, którzy Go słuchają.

4.Nie widzę sprzeczności, gdyż powiedział też, że bez Niego nic (dobrego) uczynić nie możemy.

5. Rozpoznać może to tylko osoba mająca Ducha Chrystusowego. Ogólnie powiem, że pokój z umysłu wiąże się z logiczną argumentacją przy jednoczesnym braku kontrargumentów. Natomiast pokój Boży przychodzi przez wiarę Bogu i posłuszeństwo jego Słowu i jest czymś przewyższającym wszelkie zrozumienie.

1. Jako objawienie rozumiesz co? Biblię? Tradycję? Nauczanie Kościoła? Czy Bóg może coś objawić Tobie i czy przyjąłbyś takie informacje czy odrzucił na starcie, bo przecież Bóg nie ma prawa niczego takiego robić albo nawet jeśli to może tylko potwierdzać to co Kościół zaakceptował?

2. A ja myślałam, że wiesz, że aby mówić o sprawach pozamaterialnych wygodnie korzystać z metafor...
Chyba rozumiesz co jest analogią czego?
Metafora jest specjalnie dla Ciebie bo obrazuje, że model Ziemii z puzzli (obraz Boga indywidualny), rysunek Ziemii na pudeku/instrukcja ( obrazy oferowane przez religie) oraz prawdziwa Ziemia (Bóg taki jaki jest) to nie to samo.
To serio dobra moim zdaniem analogia, bo ukazuje także naszą pozycję i rolę o ile zechcesz to dostrzec...

3. Spoko, czyli pogubione owce oraz owce z innych owczarni nie są Twoim zdaniem dziećmi Boga?

4. Czy wyznawca innej religii lub odoba niereligijna może czynić dobre rzeczy? Niejako nieświadomie, używając innego słownictwa podążać taką samą drogą jak Jezus i odnaleź to wewnętrzne Królestwo? Czy uznajesz, że droga do Boga jest tylko dla chrześcijan? Zresztą- uznajesz chociaż, że dla wszystkich chrześcijan czy może baptyści i luteranie źle wierzą i dopóki nie przejdą na katolicyzm to nie mają szans?

5. A jak rozpoznajesz, że masz tego Ducha Chrystusowego? Co to zresztą jest ten Duch Chrystusowy? Duch Święty już nie wystarcza?
Liczy się tylko wiara w Boga chrześcijańskiego? A może wręcz akceptacja katolickiego pojmowania i interpretowania Boga i jego przekazu?