Ziemia jest stabilna, bo utrzymuje ją siła grawitacji. Wszechświat nie jest rzeczą, więc nie musi mieć oparcia. Całości nie możemy rozpatrywać jako zwykłą rzecz.
Nie doszedłem do poziomu przedzałożeń.
Nie jestem pewien, czy to, że potrzebuję oparcia, jest tylko założeniem.

W danym momencie ufa się na 100%.

Tak, trochę zwątpiłem. Rzecz się ma tak, że ja z powodu swojej sytuacji osobistej mam potrzebę wiary. Więc jeśli brak twardych dowodów, to mimo to mam skłonność do wierzenia, bo chcę wierzyć.

Pewnie uważają opinie przeciwne za przejaw działania szatana. Ściśle racjonalne analizowanie zagadnień wiary często nie pozostawia na niej suchej nitki. Taka jest cecha racjonalizmu. Rozum wszystko potrafi podważyć.

Tak ściśle równolegle nie czytałem. A Ty czytałaś?

Chyba nie działa.

Faustyna raczej nie była chora, gdyż osoba chora cechuje się dezintegracją całościowego funkcjonowania. U osoby chorej psychicznie nie tylko występują omamy, ale właśnie dezintegracja życia. W przypadku Faustyny mamy do czynienia ze zwykłą osobą, która normalnie funkcjonuje i żyje, doświadcza natomiast obok tego różnych wizji i zjawisk parapsychicznych.

Chociaż tu muszę się na chwilę zatrzymać. Miała ona okres, kiedy przeżywała tzw. mistyczną noc duszy. Objawy były bardzo podobne do depresji.

Czytałem prawie w całości. Głównie fragmenty, gdy ma kontakt z Jezusem. Nie jestem pewien, czy była zdrowa psychicznie. Jest to jednak możliwe.

Kiedyś, w starożytności, m.in. za czasów Jezusa, uważano, że choroba jest wynikiem grzechu. Dziś Kościół już tak nie naucza. Cierpienie ma być tajemnicą. Osoba wierząca może je przyjąć jako zadośćuczynienie za grzechy, np. cudze.

No dzisiaj więzienie jest pewnym dyskomfortem, pewnym cierpieniem, które ma resocjalizować. Oczywiście najlepiej byłoby tak jak piszesz, działać na przyczyny. Np. jeśli agresywne dziecko ma zaburzenia pracy mózgu, poddać je jakiejś farmakoterapii. U osób dorosłych niekoniecznie to musi działać na większą skalę, bo brak ewentualności kary może zachęcać do popełniania przestępstw - "skoro i tak mi nic nie zrobią, najwyżej podadzą lekarstwo".

Czego jesteś pewien? Obowiązywania praw logiki? Praw przyrody? Tego, że istniejesz? Że myślisz? Istnienia obiektywnej rzeczywistości?

Czyli Ty w danym momencie ufasz czemuś na 100%,tak?
Dlaczego?

Wierzysz, bo chcesz wierzyć... Dobrze Cię rozumiem, bo też wierzę w pewne założenia, bo jest mi z nimi łatwiej, ale nie jest to wiara, której nie zamierzam podważać... Po prostu gdy nie da się czegoś nijak udowodnić ani obalić wybieram to co mi bardziej pasuje czy wręcz się podoba, jedynie staram się być otwarta na kolejne argumenty, które przeważą szalkę...

Tak, rozum potrafi podważyć wszystko i będąc konsekwentnym należy podważyć także sens podważania i być sceptycznym wobec sceptycyzmu;)

A czytałeś kiedyś zapiski wizji schizofreników? Szczególnie takie w klimacie religijnym?
Ja miałam przyjemność kontaktu z takimi osobami przebywającymi w szpitalu psychiatrycznym, tak-przyjemność.

Jeśli nie czytałeś ewangelii równolegle to szczerze polecam.

Czyli ból psychiczny ludzie próbują łagodzić bólem fizycznym i stąd mamy samookaleczenia, ale w drugą stronę to nie funkcjonuje, tak?

Cierpienie ma być tajemnicą? Nie lepiej zagadką, którą można rozwiązać i przynajmniej minimalizować cierpienie?

Czy każde niewłaściwe zachowanie ma swoje przyczyny?
Czy może gdyby je poznać dałoby się coś z tym zrobić?
Czy izolacja i leczenie jest karą?
Osobiście jestem za izolacją problematycznych osób, ale nie w ramach kary, ale prawdziwej próby poznania i usunięcia przyczyn stwarzania zagrożenia dla otoczenia, czyli za autentyczną resocjalizacją a nie karą dla kary, czy wręcz dla zemsty. Nie chodzi o zadawanie komuś cierpienia, ale o usunięcie przyczyn.
Zgadzam się, że wizja kary może odstraszać, ale jakoś tak się składa, że tego nie robi, przyczyny są dużo głębsze.
Serio uważasz, że Bóg znający przyczyny i powody będący dobrą istotą skazałby kogokolwiek na wieczne cierpienie zamiast na sensowną i skuteczną resocjalizację?
Albo uważałby, że cierpienie jest czymś dobrym i pożytecznym?

Tych rzeczy jestem pewien.

Bo w przeciwnym razie w ogóle nie można by funkcjonować.

Mimo, że wierzę, bo chcę wierzyć, to swoją tę wiarę opieram na pewnych przesłankach, pewnych niezbyt silnych przesłankach, pewnych "dowodach". Zdaję sobie sprawę, że je można podważyć i ja sam w duchu czasem je podważam i nagle na chwilę staję się niewierzący.
Poza tym też staram się być otwarty na kolejne argumenty. Nie stronię od tekstów ateistycznych i agnostycznych.

No nie, nie czytałem. Są podobne do wizji Faustyny?

Tak. Ale to chyba nie oznacza, że ból psychiczny jest gorszy. Bo te okaleczenia zazwyczaj nie są aż tak dużym bólem fizycznym.

Takie powinno być nasze podejście praktyczne, oraz podejście naukowców i lekarzy.
Jednak jest ogólna konstatacja: w świecie jest wiele cierpienia. Katolik, jako wierzący w moc stwórczą Boga, musi się zastanawiać: skąd to cierpienie? dlaczego? I może mu wyjść tajemnica.

Nie uważam tak. Podobnie chyba jak Ty sądzę, że to kuriozalne myśleć, że dobry i wszechmądry (znający wszystkie przyczyny, uwarunkowania, motywacje) Bóg skazuje na wieczne cierpienie.

Natomiast czy uważa cierpienie za coś pożytecznego? Wg doktryny chrześcijańskiej tak, gdyż do odkupienia człowieka było potrzebne cierpienie Chrystusa. A i wg doktryny katolickiej - jak już mówiłem - cierpienie może mieć sens, gdy jest przyjęcie jako współofiarowanie się z Chrystusem.

Ale Ty pytasz, czy moim zdaniem mądry i dobry Bóg uważałby cierpienie za coś pożytecznego. Być może nie jestem w stanie przejrzeć mądrości Boga. Wydaje się, że cierpienie usuwalne może mieć sens (ból jako taki). Natomiast cierpienie trwałe i nieusuwalne wydaje się nie mieć sensu. Ale jednak ja jako ograniczona istota mogę nie zgłębić mądrości Bożej.

Na jakiej podstawie jesteś tego pewien? Próbowałeś to podważyć, zaprzeczyć i sprawdzić co się wówczas stanie?
Np prawa logiki- klasycznej czy także innych? Które kiedy i czy zawsze? A jeśli to tylko złudzenie?

Ciekawe, bo jednak funkcjonuję... Tak, niczemu nie ufam tak na maxa, ani niczego nie odrzucam na maxa i fobrze mi się żyje. Nie ufam do końca zmysłom, założeniom i jest ok. Sprawdzałeś czy na pewno się nie da funkcjonować gdy rezygnuje się ze złudzenia pewności?

Jakie warunki muszą być spełnione, abyś uznał coś za dowód?

Czy gdyby tego typu relacje nie były bardzo podobne do relacji Faustyny wspominała bym o tym?

Miałeś okazję poznać ludzi dokonujacych samookaleczeń i widzieć jak to wygląda tak na świeżo?
Ważne jest to, że ból fizyczny łączy się z wydzielaniem konkretnych substancji w mózgu działających analogicznie do THC oraz opiatów i opioidów...
Odczuwanie bólu fizycznego oraz psychicznego jest powiązane z konkretnymi reakcjami biochemicznymi...

A czy na pewnym poziomie wszystko nie jest tajemnicą? Gdy odpowiednio zaczniesz się zagłębiać w cokolwiek nie trafiasz na te same pytania na które nie znasz odpowiedzi?

Czy do odkupienia kluczem była śmierć Jezusa czy może chodzi o to co przekazał?

Ból sam w sobie jest bardzo potrzebny, wystarczy poczytać o życiu ludzi, którzy go nie czują...

Czy nadawanie czemuś na siłę sensu ma sens?

Bez śmierci Jezusa nie byłoby odkupienia. Posłuszeństwo słowom Jezusa służy zbawieniu.

Aha, czyli jeśliby Judasz nie zdradził albo Piłat okazał łaskę odkupienia/zbawienia by nie było, tak?
Czyli ich postępowanie było niezbędne do realizacji dzieła zbawienia? Gdyby ludzie żyjący w czasach Jezusa przyjęli jego naukę i nie zostałby ukrzyżowany to nie byłoby odkupienia?

Ano nie byłoby. Dlatego zarówno śmierć, jak i zmartwychwstanie Jezusa mają absolutnie kluczowe znaczenie dla losu człowieka zarówno w tym, jak i przyszłym życiu.

Wybawiony, czyli jakby ludzie uwierzyli Jezusowi, tak po prostu każdy kto go spotkał lub o nim usłyszał, by mu uwierzył i starał się żyć tak jak on głosił to nie mógł by nikogo zbawić, bo nikt by nie chciał go ukrzyżować?

Jezus powiedział, że nikt Mu życia nie odbiera, tylko sam je składa w ofierze. Byli tacy, którzy próbowali go przed tym powstrzymać, jak choćby Szymon Piotr. Jezus wiedział, co ma się stać a co było już o Nim napisane w Piśmie. Wiedział z jaką misją przyszedł na ten świat i tę misję wypełnił. Innej opcji nie było.

Czyli po prostu nie było opcji aby ludzie mu uwierzyli i pozwolili dożyć później starości i nauczać przez długie lata? Celem jego przybycia na Ziemię było dać się ukrzyżować a nauczanie to tak tylko przy okazji?

Nauczanie, podobnie jak uzdrawianie i czynienie cudów było integralną częścią Jego misji. Przyszedł zaświadczyć o miłości Ojca i zrobił to słowem oraz czynem.

Ale czy gdyby ludzie mu uwierzyli i nie chcieli ukrzyżować to nie byłoby zbawienia? Przecież założenie, że nie nauczanie a męczeńska śmierć była najważniejsza prowadzi do takich kuriozalnych wniosków, że gdyby Piłat go ułaskawił to odkupienie by szlag trafił... może jednak ważniejsze było to czego nauczał niż to jak umarł?

Przecież Jezus zapowiedział własną śmierć i zmartwychwstanie. Gdyby do tego nie doszło, jego nauczanie straciłoby wiarygodność a On sam okazałby się oszustem albo pomyleńcem.

Czyli wolna wola to złudzenie i po prostu musieli go ukrzyżować?

No ale właśnie pytanie Irci zmierza do tego, co by było, gdyby nie musiał zapowiadać swojej śmierci.
Gdyby wydarzenia tak się w przyszłości miały potoczyć, że nie ukrzyżowano by Go. A On wobec tego nie musiałby przepowiadać ukrzyżowania.