Dlatego buddyzm jest atrakcyjniejszy niż chrześcijaństwo?


A co powinno być najważniejsze Twoim zdaniem?


Masz jakąś bieganinę myśli? Pisałeś o chorych umysłowo i możliwym braku świadomości cierpienia w ich przypadku, do tego też się odniosłam, zatem nie widzę związku z tymi, którzy są przywiązani do łóżek i sugestii, że rozpatruję ich sytuację tak samo.


Bóg jest bytem doskonałym, zatem Jego myśli skupiają się na każdym stworzeniu, jest poza czasem, zatem zawsze ma czas dla Ciebie czy mnie i to równocześnie. Znał moje i Twoje imię, jeszcze zanim pojawiliśmy się na świecie, jesteśmy dla niego wyjątkowi, każdy z osobna.


Człowiek sam o własnych siłach nie da rady dojść do Boga. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie” (J 14, 6). Jest również „drogą” (J 14, 6) do głębi drugiego człowieka. To Jezus jest Tym, który wskazuje człowiekowi drogę do Ojca, towarzyszy człowiekowi w jego ziemskiej wędrówce, pomaga znaleźć właściwą drogę, gdy zgubimy się w labiryncie życia.
Zbawieni będziemy przez wiarę, nie za własne zasługi.


Dość interesujące skojarzenie... zwłaszcza, że ta przypowieść nie mówi o lepszych czy gorszych, lecz o relacji, która prowadzi do wykorzystania swego potencjału. Nie trzeba być herosem, perfekcjonistą, który zawsze ma odrobioną pracę domową, lecz wystarczy nawiązać relację z Bogiem, by stać się jego narzędziem. Nie nasza to sprawa, w jaki sposób Bóg będzie się nami posługiwał, ale pewnym jest, że będą z tego dobre owoce.


A gdzie ja się wywyższam ? Nie bardzo nadążam za Twoim tokiem rozumowania. Najpierw stwierdzasz, że nawet jeżeli ktoś zwątpił i odszedł, będzie oczkiem w głowie Boga, a następnie stwierdzasz, że jest to jeden z powodów, dla którego nigdy nie przekonasz się do chrześcijaństwa. Mógłbyś tę refleksję rozwinąć?


A co jest Wolą Boga? Tragedia? Nie jest winą Boga, że małżeństwo się rozpadło, że szef wręczył wypowiedzenie pracy, że sąsiad jest uciążliwy, czy że ktoś nam zastawił samochód.


Bo ten człowiek pragnie żyć cudzym życiem, zamiast swoim, dlatego szuka wyjaśnienia, żeby usprawiedliwić swój życiowy marazm. Kowalski to ma willę, furę i komórę, a u niego stara bieda. I podgląda życie innego, zamiast skupić się na swoim, pracując nad sobą, by poprawić swoją sytuację. Wskazany przez Ciebie przykład szukania odpowiedzi wskazuje na życiową bierność.
Gdy ktoś w życiu odniesie sukces, część osób pogratuluje, część pozazdrości, część będzie życzyło rychłego upadku, część będzie filozofować czemu sukces odniósł x, a nie y, natomiast mało kto, zapyta ktosia o to, jaka była jego droga do sukcesu i co trzeba zrobić, by móc nią podążać. Szczęście samo nie przychodzi, to drogą, którą trzeba pokonać, by cieszyć się jej owocami. Nie jesteśmy jednak sami na tej drodze, lecz może towarzyszyć nam On, jeżeli tylko Mu na to pozwolimy:

1 Psalm. Dawidowy.
Pan jest moim pasterzem2, nie brak mi niczego.
2 Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć:
3 orzeźwia moją duszę.
Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
przez wzgląd na swoje imię.
4 Chociażbym chodził ciemną doliną,
zła się nie ulęknę,
bo Ty jesteś ze mną.
Twój kij i Twoja laska3
są tym, co mnie pociesza.
5 Stół dla mnie zastawiasz
wobec mych przeciwników;
namaszczasz mi głowę olejkiem;
mój kielich jest przeobfity4.
6 Tak, dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni mego życia
i zamieszkam w domu Pańskim
po najdłuższe czasy.

Czy sam to wszystko wybrałem, czy mi zostało to dane, nie robi to żadnej różnicy.



Chyba używam wolnej woli?



Czyżby filarem nie do ruszenia, było zmuszanie ludzi do życia? skoro chce, to chyba mam prawo z tego zrezygnować?



Jak zrezygnuje z egoizmu, to kto zadba o moje potrzeby? kto sie tym zajmie?



Jakoś tego szczęścia nie widzę.

Mrs. Hadley:
1. Nie powiedziałem, że buddyzm jest atrakcyjniejszy od chrześcijaństwa. Nie wyraziłem żadnej takiej opinii. Powiedziałem tylko, że jednym z założeń buddyzmu jest ucieczka od cierpienia (najprościej tłumacząc)
2. Najważniejsze to poznawać naturę i rzeczywistość w swojej istocie, poznawać Boga tego jaki jest. Budować w wiarę w życie po śmierci jak i miłość do bliźniego.
3. Przyznałem Ci rację co do tego, że chorzy umysłowo (nazwijmy to z lekkim porażeniem) może się cieszą z małych rzeczy. Ale jak wytłumaczysz mi tych, którzy są ciężko chorzy, Ci są przywiązani do łózek. Jak wytłumaczysz mi w tym zamysł Boży? Czy może jednak preegzystencje trzeba uznać?
4. .....
5. Nie czytasz wszystkiego, bo, albo już tak masz albo czytasz to co chesz czytać. Ci co odeszli z domu Izraela, zbłądzili (PATRZ ŻYDZI, ŻYDZI, ŻYDZI, powtórzyłem kilka razy abyś nie przeoczyła) To oni są oczkiem w głowie Boga. I nawet jeśli zwątpili i odeszli, tak czy siak są wybrani. Reszta (wtedy jeszcze pogan) zostali wszczepienie w krzew tak na doczepkę.
Jeśli chodzi o kategoryzowanie, to mam na myśli podział ludzi na gojów(tych gorszych bo poganie) i Żydów (tych wybranych)To jest kategoryzacja która trwa do dziś, ale słabnie.
6. Praca, samochód, uciążliwy sąsiad. Mówisz o rzeczach zbyt płytkich aby móc je porównywać do woli Boga (jeśli taka istnieje) Jeśli chodzi o tragedie typu kataklizmy na ogromną skalę typu tsunami (przykład ktory pierwszy mi wpadł do głowy) jak myślisz czy to jest wola Boga? Czy w tym momencie zostawił ludzi jak te roslinki?
7. W tym ostatnim się z tobą zgodzę. Ludzie zyt są zainteresowani cudzym życiem, nie spoglądając na siebie i swoje wnętrze.

Robek:

Dbanie o swoje podstawowe potrzeby, nie jest egoizmem. To wrodzona naturalna reakcja. Jeśli potrzeby wyrastają poza te podstawowe i są zaspokajane kosztem innych, wtedy takie coś nazywamy egoizmem.
Decydowanie o tym czy chce żyć czy nie, jest ingerencją w naturalny cykl życia. Życie które się otrzymało powinno się zachować i przeżyć do końca aż nie przyjdzie jego kres. Chociaż Cioran i Schopenhauer widzieli w samobójstwie nadzieję i motor który napędzał ich do życia.

Właśnie przez egoizm:

W ludziach tego szczęścia zbytnio nie dostrzegam, ale w sobie co jakiś czas widuje, więc egoizm mi tutaj nic nie przeszkadza.

Niech Ci będzie, odnoszę wrażenie, że konfrontujesz pewne idee qausi buddyjskie z chrześcijaństwem, wyrażając w ten sposób swój żal wobec chrześcijaństwa.


Tu trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie o to, w jakim stopniu jest to możliwe oraz jakie narzędzia poznawcze są najbardziej optymalne, o celach łatwo mówić, trudniej wskazać drogę.


Żeby odpowiedzieć na to pytanie, należy najpierw zdefiniować cierpienie, jak również Boga i Jego zamysł względem człowieka. Cierpienie jest stanem, który doświadczają wszyscy, jest częścią naszej egzystencji. Przyjmując założenie o zasadniczej dobroci tego, co istnieje, cierpienie jest reakcją na zło traktowane jako brak dobra. Natomiast jeżeli chodzi o Wolę Bożą, św. Paweł w liście do Rzymian stwierdza: A zatem proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej. Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe (Rz 12, 1-2).
Zostaliśmy wyposażeni w sumienie, prawidłowo ukształtowane pomaga nam wzrastać duchowo, wznosząc się na wyższe poziomy duchowości, nawet jeżeli sumienie zostanie osłabione przez złe postępowanie, nie zamilknie, wciąż będzie zabierać głos w człowieku, ale to nasza wolność, nasza decyzja, czy dopuścimy ten głos czy też zracjonalizujemy podążając za np. biologicznymi potrzebami czy aspiracjami życiowymi. W istocie konflikt między pragnieniem podążania za dobrami tego świata a sumieniem jest odwieczny, zatem spoglądając na człowieka cierpiącego, gdy współczujemy jego trudnej sytuacji, szukając odpowiedzi na pytanie: dlaczego?, zasadnym jest zadanie sobie podstawowych pytań o własną filozofię życiową. Dziś mogę mieć wszystko, ale to nie jest moja własność, jutro mogę zostać z niczym. I to drugie położenie w którym każdy człowiek może się znaleźć, weryfikuje dotychczasowe przekonania.
Filozofia chrześcijańska nadaje cierpieniu sens poprzez refleksję nad niezawinionym cierpieniem Jezusa, który zgodził się na bolesną śmierć, by w ten sposób odkupić ludzkość. Cierpienie samo w sobie nie ma sensu, wyniszcza człowieka od środka, toczy go niczym rak. Według Frankla, by nadać sens cierpieniu, należy mu nadać wartość, poprzez przyjęcie tegoż cierpienia, gdy po ludzku nie można zaradzić nieszczęściu i bunt niczego już nie zmieni. Do prawdy dochodzi się rozmaitymi drogami. Przyznajmy, że są takie prawdy, do których dochodzi się również poprzez męczeństwo. Jedną z takich prawd jest prawda, że cierpiąc, cierpimy z Chrystusem. (…) Niemniej nie cierpienie jest tutaj ważne. Nie ono dźwiga. Wręcz przeciwnie, cierpienie zawsze niszczy. Tym, co dźwiga, podnosi i wznosi ku górze, jest miłość”. Tischner w tych słowach zawarł prawdę, że wartością nie jest samo cierpienie, lecz motywację jaką jest miłość, która w obliczu bólu, nie wycofuje się na pozycje obronne, lecz trwa pomimo cierpienia i je przezwycięża, gdyż miłość jest silniejsza niż śmierć, jest wieczna.
W dzisiejszym czytaniu przytacza się list Św. Pawła do Koryntian, gdzie wskazuje się na służbę Bogu w różnych warunkach: przez wielką cierpliwość, wśród utrapień, przeciwności i ucisków, w chłostach, więzieniach, podczas rozruchów, w trudach, nocnych czuwaniach i w postach, przez czystość i umiejętność, przez wielkoduszność i łagodność, przez objawy Ducha Świętego i miłość nieobłudną, przez głoszenie prawdy i moc Bożą, przez oręż sprawiedliwości zaczepny i obronny, wśród czci i pohańbienia, przez zniesławienie i dobrą sławę. (...)
Nie żyjemy tylko dla siebie, lecz dla innych. Tajemnicą jest, w jaki sposób realizuje się Wola Boga w życiu każdego z nas, gdyż nasze drogi nie są drogami Boga, widzimy tylko niewielki urywek drogi, nie mamy oglądu całości, wskazano nam jednak Prawo Miłości, jako uniwersalne prawo do stosowania w każdych warunkach, szlaki zostały już przetarte przez Jezusa.


Ale co do tego ma chrześcijaństwo, że jest to dla Ciebie powód braku przekonania do niego?
Przecież żydzi nie są chrześcijanami, wyznają judaizm, a swe poglądy opierają na Torze.
Sam fakt, że są narodem wybranym, nie oznacza jeszcze, że zbawienie mają w kieszeni, wręcz przeciwnie, odrzucając zbawczą ofiarę Jezusa na krzyżu ich los jest niepewny. Z perspektywy chrześcijańskiej oczywiście.


Może brak szacunku człowieka wobec przyrody? Poznaliśmy prawa przyrody i zamiast je uszanować, zarządzamy dobrami ziemskimi często w sposób agresywny. Mamy czynić sobie ziemię poddaną, nie niewolniczą. Człowiek nie ma szans w starciu z samochodem, dlatego wchodząc na jezdnię, powinien upewnić się, czy może bezpiecznie przejść na drugą stronę drogi. Jeżeli zignoruje prawa fizyki, słuszne to i sprawiedliwe, by rościć pretensje do Pana Boga, że się jest połamanym?

Jak ktoś wlezie pod samochód to mozna uznać, że gupio skorzystał z wolnej woli, ale gdy położył się spać a nagle przyszło trzęsienie Ziemii i zniszczyło miasto to raczej cierpienie tych, którzy przeżyli nie wynika z ich braku szacunku do przyrody.
Prawa natury są takie jakie są i tyle.
Na pocieszenie - według moich poglądów cała odpowiedzialność za cierpienie leży na mnie, chyba największa wada advaity jaką znalazłam, ale liczę, że jakoś z tego wybrnę
U Was Bóg może zapobiec katastrofom naturalnym i tego nie robi z tajemniczych przyczyn... Każdy człowiek o minimalnej moralności gdyby mógł to by zadbał o tego typu aspekty. Prosty eksperyment myślowy to wykaże...

Nie jest też winą Kowalskiego, że mieszka w Krakowie i zmaga się ze smogiem, wskutek czego jego ogólna kondycja zdrowotna w długofalowej perspektywie będzie w gorszej kondycji niż np. mieszkańca Gdańska. Nie zawsze jest też winą Nowaka, że dostał ataku serca i zmarł, Wiśniewski z kolei nie jest winny tego, że w pracy doszło do zwarcia i wybuchł pożar, wskutek czego marł. Każdego z nas czeka śmierć.


Coś skromne masz wymagania wobec Boga, a co z pozostałym złem?


Człowiek widzi z perspektywy ograniczonej do własnego podwórka egzystencjalnego. Bóg ma ogląd całości. Różnica między nami a Bogiem, jest różnicą między amatorem a profesjonalistą.
Jestem świadoma swojej niewiedzy o Stwórcy i ograniczonej wiedzy o świecie przez niego stworzonym, dlatego nie byłabym taka pewna, czy amator lepiej od inżyniera zadbałby o takie aspekty, skoro jest tak bardzo pewien swej wiedzy, że nie widzi potrzeby zapoznania się z całym Planem Stworzenia Świata .


Przeglądarka nie podkreśliła wyrazu?

A powinna, jeśli tak to może ktoś ją ukarze.

Od jakiegoś czasu mi nie podkreśla błędów a i system wykrywania z mózgu sobie uszkodziłam czytaniem pdf z kosmiczną ilością literówek...

Przeprowadzka jest w zasięgu woli oraz wiedzy człowieka, przynajmniej w teorii...

Ja do Boga o nic pretensji nie mam. Więcej- ten świat jest taki jaki być powinien, bo istnieje bardzo konkretny cel tej gry... Z tym, że pojmuję wszechświat na poziomie 11wymiarów i z tej perspektywy wszystko jest jak najbardziej ok, ale też nasz zakres wolnej woli jest zupełnie inny niż wynikający z doktryny katolickiej. Dla mnie te wnioski są wręcz przerażające, ale równocześnie bardzo motywujące do dołożenia wszelkich starań aby zaliczyć kolejny lvl

Aktualne moje, nadal szokujące dla mnie, wnioski- wszystko jest wolą Boga, szczególnie nasza wolna wola, której zakres zależy tylko od nas... a wręcz od naszej wiedzy o Sobie i Bogu oraz tym co tworzymy My i Bóg, bo serio jesteśmy na obraz i podobieństwo, ale nie fizycznie
Czasem ten świat sprawia wrażenie strasznego miejsca, ale nie będę marudzić, że dostaję to czego chciałam... Zresztą w poczucie winy wpędzać się nie zamierzam.

Analogia do gry- czy to, że w grze zdarzają się katastrofy i jest pełno zła jest równoznaczne z tym że gra jest zła lub że programista ją skopał? Jasne, że programista może zamienić pola walki i okrutne żywioły na jednorożce i tęcze, ale skoro gramy na serwerze Ziemia i to w takiej wersji to znaczy, że tego wymaga nasze szkolenie i że to wybraliśmy... Wizja, że to nasza decyzja nas tu wpakowała jest przyjemniejsza niż zwalenie tego na Boga ?

Bo za pomocą buddyzmu sam możesz się zbawić, a w Chrześcijaństwie zbawić może cie jedynie Bóg.
I to jest ogromna przewaga buddyzmu, bo wszystko zależy od ciebie, a nie od osób trzecich, więc wszystko jest proste i łatwe, w buddyzmie mówisz gościowi co i jak ma zrobić, i już wszystko gotowe, jeśli temu podoła, to już jest sukces, natomiast w chrześcijaństwie nikt ci nie powie, że za zrobienie pewnych rzeczy, osiągniesz zbawienie.

Zbawienie w buddyzmie? Niby od czego? Od grzechu pierworodnego czy od piekła, których tam nie ma? Może od karmy?
Tam chodzi o wyzwolenie się od cierpienia i to bardzo szeroko i specyficznie pojmowanego. Buddyzm taki pierwotny to raczej system psychologii głębi i rozwoju osobistego niż typowa religia. Nic na wiarę, masz wszystko testować, za to lubię klasyczny buddyzm oraz wersje pokroju zen. Praktyka, testowalność i osobiste doświadczenie oraz samowystarczalność.

To samo możesz powiedzieć rodzinie, która przeżyła trzęsienie ziemi. Trzeba mieć świadomość klimatu w jakim się żyje i możliwych zagrożeń jakie ze sobą niesie mieszkanie w danym miejscu, a także konsekwencji.


Niby nie masz pretensji do Boga, ale zdajesz się sugerować swoimi wypowiedziami coś innego, gdyż trudno nie dostrzec pretensjonalnego tonu wypowiedzi, gdy porównałaś człowieka z Bogiem.
Dla mnie życie to nie gra, ponieważ gra ma rozrywkowy charakter, nie widzę owej funkcji tam, gdzie cierpi człowiek.


Zgodnie z Twoimi wcześniejszymi twierdzeniami- tak, bo skoro programista mógł uniknąć elementów katastrof naturalnych, a tego nie uczynił, to do pięt nie dorasta moralnie uczestnikom swojej gry. No chyba, że to funkcjonuje tylko w odniesieniu do chrześcijaństwa, a w przypadku Twoich przekonań, to już nie ma znaczenia i nagle wszystko układa się w logiczną całość

To teraz spróbuj ten tok rozumowania zastosować do chrześcijaństwa. Z tą różnicą, że chrześcijaństwo zakłada wybór: nie musisz grać wedle zasad Boga, może je odrzucić, tworząc własne reguły i na zawsze być Od niego odłączonym.

Cała kwestia leży w tym jak ja rozumiem tą grę, a konkretniej jej cel oraz relację graczy z programistą.

Gdyby ktoś grając w grę był pewny, że to nie gra jego wirtualne cierpienie wcale nie byłoby wirtualne. Skorzystaj z metafory Matrixa to trochę rozjaśni. Tylko cel stworzenia gry jest jednak przyjemniejszy choć z drugiej strony w pierwszym momencie nawet bardziej przerażający.

Nie ukrywam, że najbliższa jest mi filozofia advaita vedanta, patrząc z tej perspektywy odłączenie nie może być absolutne, nawet jak z perspektywy liniowego ograniczonego obustronne czasu wydaje się wieczne.
Za to unicestwienie konta gdy gracz zaczyna z kolejnym jest dość oczywiste.

Zresztą to do czego doszłam po swojemu jest kompatybline z tym co Walsh przedstawił w rozmowach z Bogiem.
Nie musisz w to wierzyć, ale warto poznać tą perspektywę.

Musisz grać według zasad tej gry - to w końcu prawa fizyczne i powodzenia w łamaniu... choć może i do tego jest furtka, ale to nadal będzie wykorzystywanie praw a nie ich łamanie Zrozum, wszechświat serio nie ma tylko czterech wymiarów, dla fizyków to od dawna oczywiste

A gry nie służą tylko rozrywce, potrafią też uczyć i rozwijać.

Ty wierzysz w Boga dobrego, ja zaś w Absolut, byt ponad dualizmami... To jest spora różnica. Dobro i dobro będące przeciwieństwem zła to nie to samo. Tak samo Miłość a miłość- nienawiść, miłość- obojętność, miłość- strach, itd

No przecież było już kilka razy o tym mówione, przykro mi ale życie to nie jest gra.

Bo jeśli by to była gra, to najpierw musiałbym nacisnąć START, jak również mógłbym zrezygnować z gry i zacząć ją od nowa, lub sie wylogować i zacząć grać w jakąś inną gre, lub w ogóle przestać grać.

Również powinna być możliwość żeby tą gre zasejwować, i co rano o godzinie 6 wciskałbym "save" później jadł śniadanie, i jechał ciągnikiem na pole, no i jeśli po drodze na to pole, rozjechałbym syna sąsiada, to z oczywistych przyczyn, bym wrócił do domu, i na komputerze bym się zalogował na 6 rano, i tym razem tego dzieciaka bym nie rozjechał.

No i jakbym miał zapisane na komputerze ostatnie 25 lat życia, to bez problemu, bym wrócił do 1998 roku, i z powrotem bym sobie obejrzał finał mistrzostw świata.

Jak na moje oko, życie to jest sen, tylko taki w którym bierze udział, bardzo wiele ludzi na raz.



Kiedy udowodniono istnienie 5 wymiaru? coś tutaj przegapiłem?