Bo Ty widzisz tylko to, co chcesz widzieć. Jesteś malkontentem.

Jestem. W każdym razie w tym wątku.

W związku z powyższym otrzęsiny uważam za zakończone, z wynikiem na plus. Pisz pan więcej.

Hehe, śmieszne. Dzięki za wyjaśnienie, bo już zaczynałem się o Ciebie martwić

A może być brak rozumienia czym jest lub miałaby być "wiara"?

Może. Brak wiary może wynikać z braku wiary, że wiara jest mi do czegoś potrzebna, że żywy Bóg - Jezus jest faktycznie żywym Bogiem i może mnie i moje życie realnie przemieniać, odnawiać, nadawać smaku... że Pan Jezus może stać się dla mnie źródłem nowego, wcześniej nie znanego życia i wyrywać mnie z głupstwa grzechu.

Mówię o tym ze samo pojęcie "wiary" może być niezrozumiałe
Np. dla mnie jest.

Pewnie istnieją jakieś definicje, np. że wiara jest żywą relacją z Jezusem. I niczego to nie wyjaśnia. Liczy się konkret, czym wiara jest dla danej osoby.

Dla mnie, człowieka który przez wiele lat żył jak chciał, grzeszył ile mógł, odrzucał Kościół, Boga - wiara jest odkryciem, ratunkiem, oczyszczeniem, przełomem, źródłem siły, procesem uzdrawiania serca, szczęściem.
Teraz też żyję jak chcę. Widzę w Ewangelii dobro, szlachetność i prawdę do której nie dorastam.

Wiara nie usunala z mojego życia trudności, mam z jej utrzymaniem nieraz problem, wątpliwości - w szczególności wtedy, kiedy ciągnie mnie do grzechu. Jeszcze upadam... ale powstaje. Do spowiedzi nabrałem już zdrowszego podejścia i dystansu. Spowiedź nie jest już złem koniecznym ale źródłem pokrzepienia w drodze...

Niektórzy przez "wierzyć w X" rozumieją "żyć tak jakby X było prawdą". Taką definicję ma np. Jordan Peterson. Pytany czy wierzy w Boga, odpowiada "żyję tak jakby Bóg istniał". Problem z takim podejściem mam taki, że dzieci które grają w "piłka parzy" również zachowują się tak jakby piłka parzyła. Czy to znaczy że w to wierzą?

Mnie coraz bardziej przekonuje ta Jordanowa definicja, bo ona wskazuje na praktyczne skutki.

Miarą wiary jest moje postępowanie. Jeśli wychodząc z domy biorę ze sobą parasol, to znaczy, że wierzę, że jest duże prawdopodobieństwo, że będzie padać. Ktoś może mnie zapytać, czy wierzę, że będzie padać, a ja odpowiem "a skądże, nie wiem, czy będzie padać, wzięłam parasol na wszelki wypadek". A ten ktoś zapyta "a czemu wczoraj nie wzięłaś parasola na wszelki wypadek?".

Ludzie często nie zdają sobie sprawy, w co wierzą. Więc zamiast pytać o deklarację "czy wierzysz, ze?" lepiej na podstawie zachowania wywnioskować w co ktoś wierzy.

Niekoniecznie. Niektórzy np. szacują prawdopodobieństwo na 1%, ale dla nich to i tak może być za dużo, więc wezmą parasol.

Czyli tak czy siak wierzą, że będzie padać. 1% w praktyce dla nich znaczy tyle co 70% dla innych ludzi.

Niektórych po prostu męczy że prawdopodobieństwo nie wynosi 0: https://www.youtube.com/watch?v=QoBJ6nouTbs

Dlatego, że jeśli nie wynosi 0, to dla nich to znaczy praktycznie, że będzie padać. Może padać=będzie padać. Wynika to z lęku przed skutkami. Jeśli tak bardzo boję się deszczu, że jak się pojawi, to będzie to dla mnie wielka strata, to zaczynam wierzyć w coś, co jest mało prawdopodobne.

Znam osoby, które właśnie tak reagują na różne negatywne dla nich kwestie, a te same osoby np. twierdzą, że nie warto grać w totolotka, bo i tak nie wygrają, prawdopodobieństwo jest znikome.

Ta niekonsekwencja wskazuje na emotywne podłoże.

Nie widzę tego w ten sposób. Co najwyżej że dla jakiejś ich części znaczy to że będzie padać. Gdyby znaczyło to dla nich to by się nie skarżyli

Czy zerowe prawdopodobieństwo czegokolwiek istnieje w jakiś inny sposób niż jako koncept, założenie, ocena lub jako wykluczenie czegoś wynikające z samej definicji oraz przyjętych założeń?