Wybaczyć w swoim sercu wszystko Bogu

Przebaczenie Bogu to najprościej mówiąc chodzi o wykluczenie pretensji „dlaczego ja?”

Jak rozumiesz ten fragment PŚ?


Łk 15,29-32
29 Lecz on odpowiedział ojcu: "Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. 30 Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę". 31 Lecz on mu odpowiedział: "Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. 32 A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się"».

Brak przebaczenia ma swoje źródło w głębokiej wewnętrznej pretensji, żalu, że nie dzieje się tak, jak „powinno”, jak tego oczekuję, że nie otrzymuję tego, co „powinienem” otrzymać, że cierpię, a życie przecież powinno być radością. Pretensja do konkretnych osób, jaka się rodzi w sercu, w istocie jest przejawem fundamentalnego żalu do samego życia, a właściwie do Boga, który to życie nam dał. Zazwyczaj nie dochodzimy świadomie do tej zasadniczej pretensji, zamykając się w konkretnym zranieniu przez kogoś. Odsłonięcie fundamentalnej pretensji budzi bowiem przerażenie, wstrząsa samymi podstawami naszej egzystencji. Zamknięcie się w konkretnej urazie jest łatwiejsze, a nawet jest dla nas wygodne, bo stwarza nam wewnętrzne usprawiedliwienie: oto jesteśmy pokrzywdzeni, jesteśmy „cier­pią­cymi sprawiedliwymi”, jest to zatem ro­dzaj ucieczki od prawdy.

Żeby przebaczyć prawdziwie i osta­tecznie, przebaczyć z serca (por. Mt 18,35), trzeba, co stanowi przedziwny paradoks, dopuścić do swojej świadomości osobiste pretensje i żal, czyli cały egzystencjalny ból zranienia w jego pełnym wymiarze i stanąć w nim wobec prawdy. To stanowi zasadniczą treść Księgi Hioba, wspaniałego poematu o spo­rze człowieka z Bogiem.

Pretensje i żale każdy z nas w sobie nosi. Jedni obnoszą się z nimi, budując na nich swoją „sprawiedliwość”, inni, często ci „szla­chet­niejsi”, tłumią je w sobie, starając się za wszelką cenę być dobrymi dla wszystkich, wszystko pozytywnie przyjmować, a o Bogu niewzruszenie myśleć pozytywnie. W zakresie samej doktryny czy moralności jest to słuszne postępowanie, ale jeżeli naprawdę chodzi o o­so­bowe spotkanie, wtedy to nie wystarczy.
Podobnie w małżeństwie (w Biblii często jest ono obrazem więzi Boga z człowiekiem) nie wystarczy uparte założenie, że współmałżonek jest dobry i pragnie dla nas dobra. Niewątpliwie takie założenie pomaga w utrzy­mywaniu właściwej relacji, ale nie wystarczy. Trzeba niejako „dotknąć serca”, poznać i roz­wiązać wszelkie problemy i konflikty nie tylko moralne, ale także emocjonalne i duchowe. Tylko wtedy może nastąpić autentyczna, żywa więź. W relacji do Boga też nie chodzi jedynie o moralną uczciwość, ale o pełne zjed­noczenie w sercu. Dlatego tłumione w ser­cu żale i pretensje powinny zostać z Nim skonfrontowane.

Uzdrowienie przychodzi do nas na pięciu różnych poziomach:
UZDROWIENIE DUCHOWE - na skutek takiego uzdrowienia większość ludzi czuje wtedy całkowicie nową miłość do Jezusa.

UZDROWIENIE EMOCJI - naszego lęku, poczucia winy, frustracji, niechęci, urazy, złości, zamieszania wewnętrznego.

UZDROWIENIE NA POZIOMIE PSYCHOLOGICZNYM - czy chcesz myśleć jak bohaterowie filmów telewizyjnych, czy raczej tak jak Jezus Chrystus? Nasz umysł musi zostać przemieniony, aby było w nim to, co było w umyśle Jezusa Chrystusa.

UZDROWIENIE NASZYCH RELACJI pomiędzy mężem i żoną, rodzicami i dziećmi, współpracownikami, księdzem i parafianami. Naprawdę wszyscy potrzebujemy uzdrowienia w naszych relacjach.

UZDROWIENIE FIZYCZNE - ono jest szczególnie podkreślane, ponieważ można je zobaczyć i zweryfikować, często natychmiast po modlitwie.

na podstawie modlitwy Ojcze nasz możemy wyprowadzić równanie:
ODDAWANIE CHWAŁY BOGU + EUCHARYSTIA + PRZEBACZENIE = UZDROWIENIE

Czasem towarzyszy nam uczucie, że innych Bóg bardziej kocha, że innym się życie łatwiej układa, są bogatsi, przystojniejsi, bardziej sprawni fizycznie, mają mniej chorób, są inteligentniejsi, że innym różne rzeczy przychodzą łatwiej niż nam. Przecież Bóg stworzył każdego człowieka, obdarzając go swoimi darami, dlaczego ja otrzymałem gorsze możliwości? Nieraz słyszymy pretensję nastolatki „ja się na ten świat nie prosiłam”, dlaczego mi nie dałeś tych łask, a dałeś je innym itp

To jak wygląda świat nie jest w żadnym wypadku winą człowieka.

nie żyjemy na tym świecie za karę chociaż tak to może wyglądać