Niewiedza - brak świadomości, powoduje życie w grzechu, a grzech sprawia, że żyjemy w piekle. Kiedy uświadomimy sobie, że jesteśmy twórcami własnej nędzy, będzie nam trudno tworzyć ją nadal. W miarę wzrostu świadomości problemy same odpadają, piekło znika, bezpowrotnie.

Gdy się chce, to ogłosi się znikniecie Ziemi w kształcie kuli
Istnieją wszak grupy ludzi w świecie, którzy głoszą wzrost swej świadomości dowodzącej płaskości Ziemi.

Bo Ziemia z punktu widzenia fotonu ( i płaskoziemców) jest płaska... Wiele zależy od punktu widzenia, to co dla jednego jest u góry dla innego jest na dole, to co jeden nazywa cierpieniem dla innego jest przyjemnością.
Przekonanie, że tylko jeden punkt widzenia jest prawdziwy, a reszta nie też wynika właśnie z niewiedzy i ignorancji.
Grzech wynika z niewiedzy, z braku wiedzy o tym kim jesteśmy a co mamy.

Wszystko co uznajemy za rzeczywiste, opiera się czymś co jest nierzeczywiste.

Byłbym skłonny zmienić „mamy” na „użytkujemy”.

Masz rację Nolda, 'użytkujemy' lub wręcz 'doświadczamy'.

Grzech nie wynika z niewiedzy. Może tylko częściowo. Grzech wynika z pożądliwości ciała, słabości ludzkiej psychiki, chęci przetrwania, chciwości itd.
Wiedza czy świadomość jako klucz do wybawienia się spod władzy grzechu/ oświecenia to new ageowska papka.

Sysydlaczek- Masz rację, bo zakres grzechu odbiega od tego co jest krzywdzące. Powinno być - krzywdzenie i cierpienie to wynik niewiedzy.
Ruch New Age to moim zdaniem współczesna papka, natomiast koncept, że wiedza i zrozumienie jest istotnym czynnikiem na drodze zaprzestania krzywdzenia jest bardzo stary. Mądrość, z tego co wiem, nie jest deprecjonowana przez katolicyzm, za problematyczne uznaje się jedynie przemądrzałość, pychę i wywyższanie siebie.

Znając trochę Twoje wpisy, pewnie masz na myśli takie grzechy jak masturbacja czy antykoncepcja. Wg. Twojej świadomości, nie są to czynności złe. No i tutaj można się spierać
Cierpienie nie tylko jest wynikiem niewiedzy. Cierpienie jest nieodłącznym elementem życia, tworzy życie (czasem je rujnując). Ponadto, duchowo, jeśli chciałabyś podążać drogą Jezusa i zacząć zapierać się siebie - swojego ego, swojego "ja wiem lepiej", "ja zrobię po swojemu", to okaże się, że cierpienie jest drogą, a nie ślepą uliczką niewiedzy.


Głupota kiedyś była uznawana za grzech i zgadzam się z tym.
Jeśli chodzi o trzy ostatnie cechy, które wymieniłaś, to chyba św. Maksymilian mówił, że pycha ludzka umiera 20 minut po śmierci człowieka.

Jak definujesz cierpienie? Dla mnie cierpienie nie jest równoznaczne z doznaniami typu ból, trudność czy dyskomfort a jest wynikiem prymatu ego, co jest oparte na utożsamieniu się z ego, a to z kolei jest wynikiem niewiedzy na temat tego kim jesteśmy. Prymat ego rodzi coś co nazywam 4O: osądzanie, obwinianie, oczekiwania oraz opór.

Nie, nie chodzi mi tylko o grzechy typu masturbacja czy antykoncepcja inna niż ponoć nawet skuteczniejsze NPR, czy inne grzechy powiązane z seksualnością, ale też o wszelkie grzechy wynikające z prawa kościelnego, zauważ, że dla katolika olanie uczestnictwa w takich a takich rytuałach jest grzechem, podczas gdy raczej nie uważasz, że to iż niekatolik tego nie robi jest krzywdzące.

Dla mnie cierpienie jest nieodróźnialne od bólu, trudności czy dyskomfortu.

Powiedz, w jaki sposób konkretnie prymat ego przemienia te doświadczenia w cierpienie? Przez te 4O? Np. przez opór, kiedy jest ból?

Swołocz- w tym wypadku mówienie o tym mało daje, polecam sprawdzić samemu. Ból jeśli z nim zamiast walczyć i oceniać go jako problem jest poddany spokojnej obserwacji to albo znika, albo przestaje przeszkadzać. Dosłownie-nawet jeśli nadal jest ból , nie ma cierpienia wywołanego bólem.
W najprostszej wersji jest to przejście od 'mnie boli' do obserwacji bólu z pozycji obserwatora/pseudonaukowca. Warunek- serio celem obserwacji ma być opisanie tego bólu najdokładniej jak się da a nie wygranie z nim, polecam zrobić sobie listę pytań na której znajdą się też pozornie absurdalne typu: jaki ma kolor, smak, zapach, konsystencję. Należy potraktować go jako obiekt fizyczny i korzystać z tego co podpowie wyobraźnia...
Kolejna uwaga- to wymaga treningu, nie dasz rady na dzień dobry z dużym bólem, na początek np ukąszenia komarów.

Serio trudności zawsze są dla Ciebie cierpieniem? Rozumiem, że nie grywasz w trudne gry, bo byłby to masochizm?

Czy każdy dyskomfort jest cierpieniem? Serio lekko uciskające skarpetki co jest dyskomfortem sprawiają cierpienie? A może sprawiają tylko gdy zaczynasz z tym walczyć i oceniasz to jako istotny problem?

Nie wiem jak definiuje ... cierpienie może być różne - fizyczne, duchowe, psychiczne. Oczywiście możesz udawać, że jesteś ponad cierpieniem, ponad wszystkim, stopiona w próżni, bo stworzysz sobie taki konstrukt krypto - emocjonalno - myślowy polegający na tym, żeby nie utożsamiać się z tym, co jako osoba żyjąca przeżywasz.


Jeśli masz na myśli brak uczestnictwa w niedzielnej Mszy Św. to dla katolika owszem jest to grzech i głupstwo zarazem, bo odrzuca coś, co na tym świecie jest najwspanialsze i to nie abstrakcyjnie, tylko realnie, duchowo - spotkanie w jedności z Panem Jezusem.

Sysydlaczku- jest doświadczanie i tyle. W tym doświadczanie utożsamienia z tym lub z tamtym. Jest doświadczanie oporu/niechęci wobec pewnych doświadczeń i ich doświadczanie nazywamy cierpieniem.
A Ty utożsamiasz się ze swoimi przeżyciami, myślami, przekonaniami, ciałem, umysłem, itd? To zadaj sobie pytanie kim jest owo 'ja', które się utożsamia i kto taki tego doświadcza...

Np chodzenie na mszę było dla mnie cierpieniem, dlatego zwyczajnie z tego zrezygnowałam, bo gdy można łatwo zrezygnować ( np dobra, na wsi, z ojcem szafarzem łatwo nie było, ale kilka trudnych rozmów i po problemie) z czegoś co jest ogromnym dyskomfortem najrozsądniej tego po prostu nie robić, nie jestem masochisyką. Z drugiej strony prawdopodobnie gdybyś miał zaliczyć 2h shinkantazy byłoby to dla Ciebie koszmarem i uznałbyś to za cierpienie, choćby dlatego, że raczej nie widziałbyś w tym sensu.

To co dla kogo jest cierpieniem jest zależne od przekonań, uwarunkowań, pragnień. Zauważ, że masochista serio lubi ból i często także bycie poniżanym. Ludzie celowo i świadomie podejmują wyzwania pełne trudu i dyskomfortu- choćby wspinaczki górskie, ale przecież nie jest to dla nich cierpieniem i nie chodzi o to tylko aby zobaczyć widok ze szczytu, bo zrobią to też gdy jest kolejka górska na szczyt

I wracamy do tematu grzechu- trudno wyrzec się czegoś lub robić coś w sytuacji gdy nie dostrzega się aby robienie tego lub nie robienie kogokolwiek krzywdziło i nie dostrzega się w tym sensu ani jakiegokolwiek zysku. Zauważ, że nie wierzę w Sąd Ostateczny, Eucharystia jest dla mnie co najwyżej symbolem, wierzę w Boga, ale nie jest to tożsame z wiarą w prawdziwość chrześcijańskich obrazów Boga, nie wierzę w Trójcę- dla mnie to jedynie koncept. Kościół to dla mnie hierarchiczna instytucja wymyślająca doktrynę i dogmaty w które też nie wierzę. W tej sytuacji msza święta nie jest dla mnie niczym wspaniałym czy duchowym, a seks w gumce jest dobrym rozwiązaniem.
Nie mam równocześnie problemu aby uczestniczyć ( choć wiadomo, że w ograniczonym stopniu) na mszy podczas ważnych uroczystości rodzinych gdyż rezygnacja zraniłaby bliskie mi osoby.

Swołocz- jeśli chcesz poznać mój pogląd na cierpienie to polecam to: https://youtu.be/qljSRygX1kk, 2,5h wprowadzenia do Czterech Szlachetnych Prawd z buddyzmu, sądzę, że to sporo wyjaśni... albo zagmatwa do końca
Przy okazji, o ile dobrze kojarzę, będzie tam też wyjaśnione dlaczego to niewiedza i ignorancja jest przyczyną 'grzechu', czyli czynienia zła.
Zresztą weźmy choćby mój stosunek do Kościoła- czyż nie da się tego podciągnąć po ignorancję? Wiedza jest, uznania jej za prawdziwą nie ma ze względu na brak wiedzy o przekonujących mnie argumenrach, tak samo płaskoziemiec ma informacje, że nauka twierdzi, że Zuemia jest kulą, ale go to nie przekonuje i też pasuje to pod ignorancje Różnica jest taka, że gdy poznam niekołowy i logiczny oraz oparty na dowodach powód dka którego spośród setek religii i wyznań miałabym uznać, że to katolicy mają rację to zapewne zmienię poglądy. W końcu przecież się z nimi nie utożsamiam, to tylko narzędzia umysłu.

Ircia, tak utożsamiam się ze sobą. Mogę poudawać, że się nie utożsamiam, siedząc w bezruchu w szikantazie. Mogę obserwować procesy zachodzące w moim jestestwie. Przydatna i praktyczna sztuczka, pozwalająca kontrolować swój umysł, swoje reakcje.
Jednak można przegiąć i starać się być tak pseudoopanowanym, że finałem będzie nabawienie się jakiś neuroz. Zresztą kiedyś czytałem, że zazen nie jest dla wszystkich - może pogłębiać nerwice, prowadzić do depersonalizacji, derealizacji itd.

Sysydlaczku- jako ktoś kto latami nie stronił od środków psychoaktywnych wiem jak wygląda depersonalizacja i derealizacja. Nijak stan braku tożsamości tego nie przypomina, choć z nieudolnych prób opisu może tak wynikać. Podczas stanu depersonalizacji nie da się prawidłowo funkcjonować ani zawodowo ani na polu rodzinnym czy towarzyskim.
Udawanie, że się nie utożsamiasz moim zdaniem mija się z celem, zresztą jeśli jest ktoś kto udaje to podczas takiej akcji utożsamiasz się z udającym, a brak tożsamości to nie tożsamość 'nie jestem tym, jestem robiącym to a to'. Chodzi o doświadczanie gdzie nie ma bytu doświadczającego ew jest owiany absolutną tajemnicą i nic o nim powiedzieć nie można.
Brak tożsamości równocześnie nie stoi na przeszkodzie normalnemu korzystaniu ze słów typu 'ja' , 'mnie', 'moje', bo 'ja to zaimek przydatny w konwersacji'.

Nie powinno to też być jedynie cwaną sztuczką na wymiganie się od odpowiedzialności za swoje czyny, a raczej jakby przejściem od obwiniania i oskarżania do odpowiedzialności.

Utożsamiasz się ze sobą, czyli z czym dokładnie? Nie odpowiadaj w tym temacie, bo nie ma sensu ciągnąć offtopu.

Wracając do niego- w pewnym sensie otrzymujemy grzech w spadku, chodzi o niewiedzę, poglądy, przekonania, pragnienia, szczególnie pragnienie bycia kimś lepszym od innych zamiast rozwijania pozytywnych cech i umiejętności, przy czym jeśli jest potrzeba porównywania się to z wcześniejszymi 'wersjami' siebie, tak aby trzymać obrany kierunek. Posiadanie nie wiadomo jak rozbudowanego arsenału wiedzy i umiejętności przecież nie sprawia, że jest się lepszym od noworodka robiącego w pieluchy, który ich nie posiada.
Można co najwyżej być bardziej przydatnym i użytecznym do takich a takich celów.

Nieudolnie praktyki medytacyjne mogą pogłębiać problemy, wszystkie praktyki robione nieudolnie mają taką właściwość. Przed startem warto po prostu się zorientować czy dana praktyka jest dla nas odpowiednia oraz jak ją prawidłowo wykonywać. Przydatny jest też kontakt z kimś kto w razie czego podpowie w czym tkwi problem. Normą jest usilnie kontrolowanie umysłu czy ostra walka z czymś ocenianym jako niepożądane podczas medytacji co przynajmniej od strony zen mija się z celem. Obserwacja i koncentracja to nie kontrola czy walka. Do tego standardowy problem 'oświeconego ego' czyli 'jestem lepszy, nie popełniam błędów, bo wiem to a to, robię tamto a tamto. Jeśli serio jest uwolnienie od utożsamiania się to niby kto taki miałby być lepszy lub gorszy? Jest doświadczanie rozwoju na poziomie umysłu czy ciała za pomocą umysłu i ciała.

Zresztą medytacja jest tylko jednym z filarów i bez Miłości, z której wypływa też moralność oraz mądrości, która w praktyce sprawia, że poznaje się ocean swojej niewiedzy i ignorancji oraz braku umiejętności jest jedynie techniką relaksacyjną i to jeszcze pod warunkiem, że wykonywana jest tak aby niosła taki efekt, bo przecież można się spinać i kontrolować oraz walczyć z myślami i odczuciami ocenianymi jako złe...