Nawet jeśli nie, to nadal może dochodzić do absurdalnych nadużyć. Np. dwóch złodziei może się po każdym napadzie wzajemnie rozgrzeszać.
No właśnie. Z powodu tej obietnicy chrześcijanie praktykują spowiedź. A Ty ją praktykujesz?
No to wyznaj teraz swoje grzechy tutaj na forum, publicznie. Za św. Justyna Męczennika tak właśnie wyglądała spowiedź – wyznawano grzechy publicznie przed całą kongregacją. Potem praktyka została ułatwiona i obecnie praktykuja chrześcijanie spowiedź „na ucho”. A Ty jaką spowiedź praktykujesz? Przed całą kongregacją, czy na ucho?
Wszystko się zgadza, poza osobą gramatyczną.

Myślę, że to odpowiednie miejsce, dla tego artykułu:

1. Ale Bóg nie da się z siebie naśmiewać.To On usprawiedliwia i obdarza pokojem.
2. Oczywiście. Kiedy tylko uświadomię sobie, że zgrzeszyłem, wyznaję to Bogu.
3. Ale raczej nie o takie wyznawanie chodzi.
4. Czy chcesz powiedzieć, że taka sytuacja może dotyczyć jedynie szczególnych "onych"?

A jednak zostawił nakaz wyznawania grzechów sobie nawzajem.
Ale przecież masz w NT nakaz wyznawania grzechów ludziom. Zatem czemu go łamiesz?
Raczej? Naprawdę? W sprawach kluczowych dla zbawienia zdajesz się na „raczej”?
Chcę powiedzieć, że Bóg dał Kościołowi władzę odpuszczania i zatrzymywania grzechów. A nie, jak chcą rozwadniacze Ewangelii władzę „zapewniania, że Bóg im wybaczył” „wszystkim”.

1. Rozumiem, że wyznajesz grzechy księdzu a on Tobie?
2. A czy w NT jest zakaz wyznawania grzechów Bogu? Nie jest też napisane kto, komu, kiedy, i jakie grzechy ma wyznawać.
3. Wyznawanie dla wyznawania to tylko religijny rytuał, który praktycznie niczego nie zmienia na lepsze.
Sens ma ono wtedy, kiedy może naprawić relację międzyludzką, być zachętą do modlitwy za kogoś itd.
4. Bóg wybaczył wszystkim w Jezusie Chrystusie. Kościół nie może nic w tej kwestii zmienić.

Ksiądz nie wymienia mi swoich grzechów. Ale kłania się przede mną i prosi mnie o wybaczenie grzechów. Już pisałem, że praktyka wymieniania grzechów przed kongregacją istniała, ale zanikła. Ale Ty oczywiście nie czytałeś, tylko piszesz swoje.
Masz poważne problemy z logiką.
No nie. To, jak praktyka wyznawania grzechów ma dokładnie wyglądać reguluje Tradycja. Jeśli jednak w Twojej pobożności nie ma tej praktyki w ogóle, to znaczy, że czegoś brakuje.
Skąd wiesz, skoro go nie praktykujesz?
A jednak Ewangelia mówi o władzy „zatrzymania grzechów”. Widocznie ta władza nie stoi w sprzeczności z wybaczeniem jakie dokonało się na Krzyżu.

Jezus nie mówi nic o żadnej władzy, lecz o wzięciu Ducha Świętego w celu "odpuszczenia", bądź "zatrzymania" grzechów. Zatem bez Bożego Ducha o żadnym odpuszczaniu, jak również zatrzymaniu grzechów mowy być nie może. Oczywiście nie może być to sprzeczne z tym, co dokonało się na Krzyżu.

A czy ja gdziekolwiek napisałem, lub choćby sugerowałem, że może? Widać, z braku argumentów i świadom, że nie masz racji, postanowiłeś zacząć mnie oczerniać.

Odpowiadam dopiero teraz, bo wyleciałem na dwa tygodnie:



Jeśli tak twierdzisz, to znajdź w Piśmie, że Apostołowie odpuszczali grzechy dokładnie tak samo, jak Jezus odpuścił grzechy paralitykowi w tym przypadku. Jezus odpuszczał grzechy jeszcze w innych przypadkach, a jśsli chodzi o Apostołów, to ja nie znajduję żadnego opisu żeby Apostołowie w ten sposób grzechy odpuszczali. Więc może taka władza jest tylko wymysłem tych, którzy chcą być równi Bogu?





gzaze napisał:
"""""Jeśli moje rozumowanie jest błędne, to wskaż błąd."""""

Najpierw to Ty przedstaw moje teksty, na podstawie których doszedłeś poprzez swoje rozumowanie, że można sobie samemu odpuszczać grzechy. No bo stwierdziłeś, że to wynika z mojego rozumowania. Ja twierdzę, że nigdzie nawet takiej sugestii nie przedstawiłem.
Ja nie mam pojęcia, jak mogłeś dojść do takich wniosków.
Wygląda na to, że wmawiasz wszystkim coś, co nie miało miejsca.

Nikt Ci nie kazał na bana pracować.
Nie ma napisane, że „dokładnie to samo”. Ale też nic nie wskazuje, że chodzi o coś innego.
Trochę już dyskusja się posunęła w tym czasie. Nawet jeśli nie można, to można odpuścić np. wspólnikowi w grzechu. A on nam.

Jeśli by dostali taką samą władzę, jaką miał Jezus, to by były przykłady, że z tej władzy korzystają. Przecież to jest jedna z najważniejszych spraw w chrześcijaństwie. Skoro nie ma przykładów, że korzystali z takiej władzy, to znaczy, że zupełnie inaczej rozumieli słowa Jezusa i dlatego tego nie robili.



Jaki ja mam pogląd na temat odpuszczania grzechów, to przedstawiłem w nowym temacie - "Każdy może odpuszczać grzechy"
Według mnie wspólnik w grzechu wspólnikowi tego wspólnego grzechu odpuścić nie może.

Gdyż? Pismo Święte wyraźnie mówi, że dostali władzę odpuszczania grzechów. I wyraźnie mówi, że we wczesnym Kościele praktykowano spowiedź wobec ludzi, a nie tylko „Bogu”. Możesz tym faktom zaprzeczać, ale tak jest.
Ale znowu schodzimy na temat tego, co się krzyśkowiniepiekło wydaje. Tymczasem tematem jest, co na ten temat ogłosił Chrystus i co praktykowali od zawsze chrześcijanie. Wybacz, ale nie uważam Cię za proroka, żeby to co jest „według Ciebie” uznawać za wiążące.

Praktykowana była spowiedź powszechna - czyli wyznawanie grzechów na głos wobec zgromadzenia. No ale nie ma przykładów na to, że komuś grzechy zatrzymywali.




Odpowiem Ci tak:
Ja swoje wypowiedzi argumentuję tym, co jest w Piśmie. No a Ty przedstawiasz głównie swoje uprzedzenia do tego, co piszę. Argumentów z Pisma, które by obalały moje rozumienie Pisma doczekać się nie mogę. Nie wymagam od ciebie żebyś moje rozumienie uznał za wiążące. Chcę za to żebyś się zastanowił nad tym, co piszę i prowadził poważną dyskusję bez uprzedzeń. No bo jeśli czegoś nie ma w Piśmie, to nie można twierdzić, że chrześcijanie praktykowali to "od zawsze"

Praktykujesz to?
Oczywiście są, ale Ty nie czytałeś NT tylko się opierasz na tym, co sobie ubrdałeś.
A ja się nie pytam, jak Ty mi odpowiesz, tylko co ma do powiedzenia Objawienie.
Owszem. Ale Twoja „metoda” polega na tym, że pewne fragmenty ignorujesz, żeby potem argumentować np. z faktu, że czegoś tam nie ma.
Zawsze można tak – przyjąć, że jest się osobiście atakowanym i się widowiskowo obrazić, żeby nie trzeba było dyskutować.
Przecież przedstawiłem. Chrystus jasno dał władzę odpuszczania grzechów w Ewangelii. A listy wskazują, jak z tej władzy korzystano. Ty zaś jak praktykujesz spowiedź?
Dlaczego? Nowy Testament w odróżnieniu od Starego nie zawiera żadnych wyczerpujących opisów obrzędów, czy modlitewników. Wiemy, że jakaś ustandaryzowana liturgia istniała, bo jej fragmenty „wyciekły” do NT, ale nie została ona opisana. Dopiero w Didache mamy pierwszy pełny (?) tekst Modlitwy Eucharystycznej, a w Apologiach – opis krok po kroku, jak wyglądała Eucharystia.

@gzaze, proszę podaj, wskaż kilka przykładów.