W Piśmie jest wiele tekstów skierowanych tylko do Apostołów. Np. polecenie odwiązania osiołka bierzesz sobie do serca?
Co wszystko? Zapewnienie „komu odpuścicie grzechy są im odpuszczone” dotyczy wszystkich? To jaki ma ono sens, skoro każdy sobie może odpuścić grzechy?
No a Twoim Kościołem, w którym Ty łamiesz chleb jaki biskup kieruje?
No przecież jest wyraźnie napisane. Spotykają się, aby odbyć Wieczerzę Pańską. Nie czekają na rozpoczęcie Wieczerzy, tylko biorą się za obżarstwo i ochlejstwo. A potem zaczyna się Wieczerza Pańska i w niej uczestniczą oni niegodnie.
Ale przecież nie jest napisane, że „łamali chleb, każdy w swoim domu”.
No śpiewacie. Ale jak to ma się do tezy krzysiekniepiekło, że on sobie może Eucharystię sprawować prywatnie w domu bez niczyjego błogosławieństwa?

gzaze - krzysiekpiekło ma swoją wersję wiary, swoją wersję Pisma Św, mój wpis nie odnosiłam do jego tez.

1. A czy ktoś tu twierdzi, że sam sobie moźe odpuszczać grzechy? Albo czy w ogóle człowiek może odpuszczać grzechy? Może jedynie zapewnić o odpuszczeniu grzechów przez Boga. Każdy wierzący może to zrobić.
2. Eucharystia ma wymiar wspólnotowy, więc muszą być przynajmniej dwie osoby zebrane w imieniu Pana aby można było ją sprawować. Jeśli zgromadzenie jest liczne, no to biskup (nadzorujący daną wspólnotę) powinien wyznaczyć osobę, która usłuży innym w tej kwestii. Tak więc spośród wszystkich osób, z których każda jest kapłanem, wyznaczy jedną.

No takie coś wynika z rozumowania krzysiekniepiekło.
Według Ewangelii może. Co więcej – może grzechy „zatrzymać”. Być może według jakiejś tam świętej książki, z której Ty korzystasz jest inaczej.
No popatrz. Nawet ma to swoją nazwę – święcenia prezbiteratu.

No tak. Jezus najpierw odpuścił grzechy paralitykowi, a później na dowód tego, że Syn Człowieczy posiada na ziemi taką władzę, uzdrowił go...

1 Kor 11
20 Tak więc, gdy się zbieracie, nie ma u was spożywania Wieczerzy Pańskiej9. 21 Każdy bowiem już wcześniej zabiera się do własnego jedzenia, i tak się zdarza, że jeden jest głodny, podczas gdy drugi nietrzeźwy.

Tu masz wyraźnie napisane, dlaczego Paweł ma do nich pretensje odnośnie wieczerzy Pańskiej.
Robili to w małych grupkach nie czekając jedni na drugich i zaczęli to traktować jak spotkanie towarzyskie, a nie sacrum. Nie ma nigdzie napisane, że dopiero później zaczynała się właściwa wieczerza Pańska.


A co za różnica, czy w swoim, czy nie swoim? Po domach, to znaczy - w niewielkim gronie rodziny, przyjaciół, znajomych, sąsiadów. Pewnie takich domów mogło być około tysiąca, więc i tych, którzy mogli Łamać Chleb, też musiało być około tysiąca.




Wystarczy błogosławieństwo Jezusa - "czyńcie to na moją pamiątkę."
To właśnie w ten sposób Jezus wszystkich swoich uczniów ustanowił kapłanami.

To kapłaństwo powszechne tłumaczone chrztem każdego, jest mocno naciągane, bo nigdzie nie ma o tym, że poprzez chrzest można stać się kapłanem. Nie wszyscy potomkowie Lewiego (lewici) byli kapłanami.

To raczej wynika z Twojego rozumowania,na temat tego co pisałem, bo ja nigdzie tak nie napisałem.




No cóż. Na temat odpuszczania grzechów tez mam dość specyficzne poglądy, dość odmienne względem nauczania KRK. No ale to chyba na inny temat będzie.

A jeszcze później – udzielił tej władzy Apostołom. Wprost im powiedział, że mają prawo grzechy odpuszczać, albo zatrzymywać. Taka władza nie miałaby sensu, gdyby została dana wszystkim ochrzczonym.


Ty chyba naprawdę masz inną Biblię:
Wyraźnie Apostoł Paweł rozgranicza tutaj zwykłe jedzenie – „jeśli kto łaknie” i jedzenie „tego chleba”. Nie ma mowy o tym, że Koryntianie „w małych grupkach spożywali Eucharystię”. Zarzut polega na tym, że spotykają się na Eucharysię ale zamiast tego robią sobie zwykłe obżarstwo i popijawę, na co miejsce jest w domu, a nie na zgromadzeniu.
A w ogóle pamiętasz jaki był Twój „argument”? Był on taki, że skoro „spotykali się w domach”, to znaczy, że było dużo celebransów. Tymczasem, owszem, spotykano się w domach (bo przerobienie bazylik na świątynie to trochę inne czasy), ale spotykał się cały Kościół.
Aha. Czyli już wiemy, na czym cała ta krzyśkowa doktryna stoi. Stoi na domyśle, że pewnie było około tysiąca. A skoro krzysiek ma taki domysł, to widocznie tak było.
A ja się zapytałem, jaki biskup nadzoruje ten kościół, w którym krzysiek sprawuje swoją „Eucharystię”. I odpowiedzi nie dostałem. Bo krzysiekniepiekło doskonale wie, że robi coś, czego robić nie powinien. Dlatego będzie niewygodne pytania ignorował.

Jeśli moje rozumowanie jest błędne, to wskaż błąd. Ale doskonale widać, że Ty po prostu nie masz argumentów. Nadąłeś się, że możesz sobie sprawować Eucharystię samemu i interpretować proroctwa prywatnie i żaden argument Cię nie przekona, że jest inaczej. Pycha to straszny narkotyk.

No i co z tego? Pytanie jest, jak nauczał Chrystus, a nie jakie poglądy ma krzysiekniepiekło. Jak jednak widać, u osoby zaślepionej pychą ważniejsze okazują się jego własne „specyficzne poglądy”.

A to ciekawe. Niby dlaczego?

Wyjaśniłem. Jeśli każdy ochrzczony ma prawo odpuścić sobie grzechy, to jaki byłby sens tych grzechów „zatrzymywania”. Dobrze widać, że interpretacja, że człowiek ma prawo tylko „zapewniać o odpuszczeniu grzechów przez Boga” i to prawo dotyczy wszystkich nie broni się w świetle tej możliwości „zatrzymania”.

A czy kapłan może sam sobie odpuścić grzechy czy chodzi o odpuszczanie innym?

Kapłani spowiadają się u innych kapłanów.
Sam sobie nikt nie posiada mocy odpuszczania grzechów.

Tak jest u katolików.
Jak wygląda duchowieństwa u naszych braci prawosławnych czy protestantów tego nie wiem. Wiem, że protestanccy wierni grzechy wyznają bezpośrednio Bogu. Prawosławni spowiadają się przed kapłanem, ale nie w konfesjonałach.
A jak wygląda spowiedź w innych religiach? To może być ciekawy temat na dalszą dyskusję.

Dlaczego po raz kolejny insynuujesz , że ktoś twierdzi, iż można sobie samemu odpuszczać grzechy?
Po pierwsze, mamy obietnicę, że kiedy wyznajemy nasze grzechy, to Bóg jest wierny i nam je odpuszcza.
Po drugie, mamy wyznawać grzechy sobie nawzajem.
Po trzecie, jeśli nie odpuszczamy naszym winowajcom ,to i Bóg nam nie odpuszcza.
Po czwarte, odpuszczanie i zatrzymywanie dotyczy np. sytuacji, kiedy głosimy komuś Ewangelię i w zależności od tego jak ta osoba zareaguje, możemy albo zapewnić ją o odpuszczeniu jej grzechów (jeśli wyznała swą grzeszność), albo też pozostawić ją z ciężarem jej grzechów (jeśli nie żałuje a nawet chlubi się swą grzesznością, bądź też drwi sobie z dobrej nowiny).

Wystarczy dwóch zaprzyjaźnionych kapłanów, by wzajemnie sobie mogli odpuścić grzechy.