Jeśli nie uważasz tych praw za słuszne i sprawiedliwe to wcale nie musisz.

Jeśli nie krzyczała znaczy że chciała.

Tonic immobility has been most often described in the sexual assault literature, where it is referred to as rape-induced paralysis,107 and also in accounts given by shell-shocked soldiers, plane/car crash victims, and survivors of physical assault or attacks by wild animals (see Supplemental Text Box 3, https://links.lww.com/HRP/A10). According to individual accounts, tonic immobility in humans appears to present as a loss of the ability to move or call out and is thought to occur when a person is in imminent or actual (and great) danger, when a threshold of sympathetic arousal has been reached, but when escape or winning a fight is not possible or is perceived as not possible. Victims describe subjective experiences of fear, immobility, coldness, numbness and analgesia, uncontrollable shaking, eye closure, and dissociation (derealization and depersonalization), as well as a sense of entrapment, inescapability, futility, or hopelessness. This subjective experience parallels that of animals in tonic immobility. What is (presumably) different is that human victims also typically retain a vivid memory of the event.

Źródło: https://journals.lww.com/hrpjournal/Fulltext/2015/07000/Fear_and_the_Defense_Cascade___Clinical.3.aspx

Bezruch toniczny był najczęściej opisywany w literaturze dotyczącej napaści na tle seksualnym, gdzie jest określany jako paraliż wywołany gwałtem, a także w relacjach żołnierzy będących pod ostrzałem, ofiar katastrof lotniczych/samochodowych oraz osób, które przeżyły napaść fizyczną lub ataki ze strony dzikich zwierząt. Według poszczególnych relacji, toniczny bezruch u ludzi zdaje się objawiać jako utrata zdolności poruszania się lub wzywania pomocy i uważa się, że występuje, gdy dana osoba znajduje się w bezpośrednim lub rzeczywistym (i dużym) niebezpieczeństwie, gdy próg współczulnego pobudzenia został przekroczony, ale gdy ucieczka lub wygranie walki nie jest możliwa lub jest postrzegana jako niemożliwa. Ofiary opisują subiektywne doświadczenia strachu, bezruchu, zimna, odrętwienia i znieczulenia, niekontrolowane drżenie, zamykanie oczu i dysocjacji (derealizacja i depersonalizacja), a także poczucie uwięzienia, nieuchronności, daremności lub beznadziejności. To subiektywne doświadczenie odpowiada zwierzętom w tonicznym bezruchu. To, co (prawdopodobnie) jest inne, to fakt, że ludzkie ofiary zazwyczaj zachowują żywe wspomnienie wydarzenia.

Źródło: https://journals.lww.com/hrpjournal/Fulltext/2015/07000/Fear_and_the_Defense_Cascade___Clinical.3.aspx

OK, to już jest poziom obleśnego bełkotu, jakiego nawet w ramach konwencji nie będę tolerować.

Rozumiesz czego "żądasz"?

W jakim świetle stawiali ten Boży nakaz nasi ewolucyjni przodkowie, a w jakim widzieć go będą następne ewoluujące umysły? Rozumiesz czego "żądasz"? Tamte prawa były tymczasowo dopuszczalne, dostosowane do obecnego społeczeństwa, przygotowujące świat do objawienia całościowej Prawdy."Przygotowanie gruntu", wprowadzenie. Bóg na nikogo nie nakłada ciężaru, wiedząc, że ktoś nie jest w stanie unieść. Np. przykład z cudzołóstwem, przed a po objawieniu. My żyjemy chwilę, a Bóg ma wgląd w całość czasu danego pokoleniom na ich wybory, aż do tego ostatniego. Zatem dlaczego Bóg miałby "rządzić" światem i wprowadzać swoją Prawdę według kryteriów które my akurat dziś uważamy za słuszne, zwłaszcza z perspektywy już jej całości?