Szczęść Boże wszystkim. Od dłuższego czasu mam kryzys egzystencjalny w którym wiara zadaje jeszcze więcej pytań.

Często zastanawiam się nad tym jakie echo po śmierci będzie miało to co robię w życiu. Jestem Handlarzem/Kupcem, często nurtuje mnie to czy np. Żołnierze czy Handlarze lub Rolnik czy inne zawody będą w Niebiosach miały taką samą egzystencję? Czy Żołnierz przez swoje poświęcenie będzie miał lepiej za swoje poświęcenie niż zwykły murarz? Czy poświęcenie jest wyłącznie szybszą i pewniejszą drogą do zbawienia? Często spotykałem sie z innymi wiarami naszych przodków gdzie większość zajęć lub zawodów miała swoich Bogów lub swoje miejsca w zaświatach. Zawsze zastanawia mnie to czy to jaką funkcję pełnimy w życiu będzie miało wpływ na to jak będziemy mieć w zaświatach? Czy nie ma znaczenia kim jesteśmy w życiu a ważne czy wierzymy i robimy przez to dobre uczynki?

Nie próbuj tak 1:1 przenosić ziemskich realiów (np. tych dotyczących wykonywanej pracy), bo... po co?!
Wszak Królestwo Boże nie jest z tego świata, jak oświadczył przed Piłatem Pan Jezus!
Wymieniasz kilka profesji, ale są też takie: lekarz, grabarz... - kompletnie zero perspektyw w Bożym Królestwie na kontynuację ziemskiego życia zawodowego... (stąd piszę o zbędnym tego typu zastanawianiu się; wg mnie).

Chodzi bardziej nie o to czy będziemy kontynuować swoje pracę w niebie a o to jakie echo mają w nieskończoności. Np. Zakonnik bo co jest zakonnikiem a krzyżak krzyżakiem ? Czy w tym zyciu liczy sie sie to po to aby miec nadzieje na łatwiejsze zbawienie?

A, to teraz lepiej rozumiem Twoje dylematy...

To by już trzeba pytać samych ludzi, co ich motywuje; ale i tak mogą nam tego nie wyjawić, więc... ja ufam, że Bóg, który takie tajniki zna, najlepiej oceni czyjeś intencje...
Wiemy tyle, że Bogu nie podoba się robienie czegoś na pokaz, pod publiczkę; oraz, gdyby to miało być sposobem na zbawienie przewyższającym tę prawdziwą drogę do zbawienia, jaką jest osoba Chrystusa: Jego nauka przyjęta wiarą i Ofiara wraz ze zmartwychwstaniem.

Może i zakonnik myśleć sobie: "będę w zakonie, zero problemów bytowych, to mi będzie łatwiej zbawienia dostąpić..." - ale czy to się tak w praktyce i na Bożym sądzie okaże prawdą, to ja nie wiem; Ty też tego nie dociekniesz...
Myślę, że trzeba nam w siebie wejrzeć i swój stan sprawdzić z tym, co jest wolą Bożą, a życiorysy innych najlepiej oceni Najwyższy!

Czasem myślę nie ważne kim jesteśmy czy zakonnikiem czy grabarzem a to jakimi ludźmi jesteśmy, Niebo jest dla dobrych i wierzących ludzi nie ważne czy jesteśmy Żołnierzami czy Rolnikami.

Zgoda. Jest powiedzenie, że żadna [uczciwa] praca nie hańbi...

Nie ma "przepustek do nieba" - jedna profesja wchodzi, druga nie; to miejsce dla wierzących... Zatem niech nam to przyświeca, by tam być, bez patrzenia na doczesny status... [byleby on nie uwłaczał Bogu i nam]

Ciekawi mnie jedno, co będziemy robić w niebie. Nie ma tam wojen, nie ma tam też pracy

Bardzo ciekawe pytanie, ale... w pełni prawdziwa odpowiedź czeka na tych, którzy do nieba wejdą! Na razie tego nie możemy wiedzieć, a snucie spekulacji mnie słabo interesuje, bo bardziej interesuje mnie, ze względu na Boga i dla Boga być tam, gdzie On jest, bo Bóg tak wiele zrobił, żebym tam był - więc, gdy z łaski Jego to się stanie, to wtedy otworzą się niebiańskie perspektywy, które na pewno będą dobre: i to mi wystarczy na ten czas wiedzieć!
Myślę, że mając tego typu podejście, nie stracisz nic, nie mając teraz wiedzy o tym, o co pytasz... Mam rację?

@TomaszMichał wydaje mi się, że trochę zbyt pragmatycznie podchodzisz do tematu, tak jakbyśmy byli do czegoś programowani i będzie koniecznym kontynuowanie tej pracy w zaświatach. Może warto uświadomić sobie, że to co masz, wszelkie zdolności, talenty, ludzi których spotykasz na swojej drodze, pracę którą masz, rodzina itp. nie jest Twoją własnością, lecz zostało Ci podarowane. I nie ma tu Twoich zasług, chyba że za zasługę policzyć to, że potrafiłeś odpowiedzieć na łaskę i wykorzystać najlepiej jak potrafisz to, co masz.
Tylko chyba sam zdajesz sobie sprawę z faktu, że po drodze zdarzają się upadki i błędy, a nawet różnego rodzaju zniewolenia i w takim przypadku należy się zastanowić, czy po prostu nie jest się w takim momencie, kiedy należy zweryfikować, czy ta droga, którą się kroczy, nie jest zbyt zamknięta na czerpanie ze źródeł duchowych, bo wtedy zwykle pojawia się kryzys. Zawsze wtedy jest pokusa, by szukać przyczyn gdzieś poza sobą, tam gdzie nie sposób coś jednoznacznie rozstrzygnąć, a tak naprawdę chodzi zawsze o nas, o to, że odczuwa się jakieś niespełnienie, niedosyt, brakuje jakiejś cząstki, którą trudno zdefiniować, więc idzie się w malowanie metaforycznych obrazów, by łatwiej było wyrazić ten nieokreślony brak w nadziei, że ktoś lub my sami, zrozumiemy samych siebie w tym wszystkim, co nas trapi.

Rozumiem, aczkolwiek Chrześcijańskie niebo/raj kiedy już zmartwychwstaniemy wydaje się okropnie nudne z tego co wiemy i bardzo mało ciekawe. W wierze naszych przodków zaświaty brzmiały o wiele ciekawiej jak niekończąca się przygoda w której możemy być w czymś coraz lepsi i w dodatku rywalizować dla samej frajdy, wojownicy mierzą się ze sobą mimo to nie ma śmierci, rolnicy mogą zbierać swoje plony nie po to żeby się żywić ale dla samej przyjemności z pracy i smaku. W Chrześcijaństwie brzmi to tak jakbyśmy zostawili relacje ze swoimi bliskimi dla Boga i patrzyli ciągle w niego. Okropnie jest to samolubne i nudne.

Skąd wiesz co będzie w zaświatach? Przecież wedle chrześcijańskiego konceptu: ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują


Można iść takim tropem, że Bóg dał nam ten świat, abyśmy powoli, przez pokolenia odkrywali prawdę o świecie i dochodzili do wiedzy, którą ma Bóg. Czy starożytni mieli ciekawsze życie niż współcześni? Czy mieli rację uczeni w XIX wieku, że wszystko zostało już odkryte i nie ma nic więcej? Dziś można robić codziennie to samo i być ciekawym świata, nie nudzić się, właściwie jest tyle możliwości spędzania czasu, że życia nam nie starczy, aby z każdej skorzystać, a czasami ograniczeniem są po prostu pieniądze.

Nie wiem, gdzie to przeczytałeś? Z pewnością sprowadzając sens ludzkiej egzystencji do produktywności czy pracy twórczej i rywalizacji, może się wydawać, że niebo będzie nudne, bo nie będzie tam wyzwań. To trochę jak w przypadku dziecka, które woli całe dnia grać w gry niż skorzystać z dobrodziejstw rozrywek z których można skorzystać poza domem i są w jego odczuciu nudne. Może tak jest bo nie rozumie, że izolując się od świata realnego, działa na własną szkodę, tylko nie jest tego świadomy? Może ma złe doświadczenia życiowe i woli nie poznawać siebie w relacji z innymi? Może nie potrafi nawiązywać z nimi relacji? By dostać się do nieba, trzeba mieć pragnienie poznania siebie i innych, obdarzenia ich miłością, aby w ten sposób budować swą miłość wobec Boga. Skoro jest konieczna relacja z innymi, to i w niebie tak będzie.

Zdrowa Rywalizacja również buduje relacje i przyjaźnie, myślę że jednak że napewno będziemy wykonywać jakieś prace w niebie jak mówi pismo święte Pan Bóg wziął zatem człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał go i doglądał. Wydaje mi się że te prace które będziemy wykonywać będą przyjemne. Uprawianie roli aby każdy mógł się pożywić płonami nie z głodu którego nie będzie a z przyjemności, kto wie może i będą
I różne sporty dla zabawy. Aczkolwiek jest to wyłącznie moja wizja Raju po zmartwychwstaniu.

Docelowym miejscem dla zbawionych nie jest niebo, ale Nowa Ziemia - zapewne coś na podobieństwo Edenu. A jeśli tak, to zadajmy sobie pytanie: Czy Stwórca po to ludzi stworzył i dał im miejsce do życia w Edenie, aby się tam nudzili (jak przysłowiowe mopsy)?!...

No właśnie, wizja. Prywatna. A co w Piśmie? 1 Kor 2 zawiera wyjaśnienie, obietnicę.
A jednak głosimy mądrość między doskonałymi, ale nie mądrość tego świata ...
lecz właśnie głosimy, jak zostało napisane, to, czego
ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało,
ani serce człowieka nie zdołało pojąć,
jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują..
Żadne ludzkie wyobrażenia nie mogą oddawać niebiańskiej rzeczywistości. Bo to przekracza ludzkie pojęcia.
Nie sądzę, abyście wykonywali jakieś prace, ani uprawiali sporty. Nie będziecie rywalizować, bo nie będziecie mieć o co. Każdy otrzyma pełnię miłości i szczęścia. Nie więcej, nie mniej, ale tyle ile spełnia potrzeby. Pamiętacie może przypowieść o robotnikach w winnicy? Każdy otrzymał to, co mu się należy. Każdy otrzymał tyle, ile potrzeba na utrzymanie rodziny. Tyle, ile potrzeba.
A niebie każdy będzie mieć wszystko, co zaspokaja jego potrzeby. Nie potrzeby ziemskie, ale niebiańskie. Jehowickie wyobrażenie materialnej Nowej Ziemi poza niebem jest dobre dla dzieci. Spacerowanie trzymając się za ręce wśród tygrysów żrących trawę, też. To są dziecinne wyobrażenia. A tego co czeka zbawionych ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdoła pojąć, bo tak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują.

Jak rozumiesz obecną w Biblii zapowiedź Nowej Ziemi i Nowego Nieba?