Mam kota, dość młodego. Ostatnio zacząłem się zastanawiać nad sensem jego istnienia i jak się tak zagłębiałem, to trochę spochmurniałem...
Jeśli chodzi o człowieka sprawa jest jasna. Celem człowieka jest życie wieczne z Bogiem. Dlatego jak sobie pomyślę, że jakaś bliska mi osoba miałaby zaraz odejść z tego świata, to wiem, że będzie bolało, będą łzy i tęsknota, ale wiem też, że dusza tej osoby nie przestanie istnieć, a po paruzji odzyska i ciało i będzie żyć wiecznie, więc jestem spokojny.
Z kotem mam ten problem, że o losie zwierząt w Biblii, czy w nauce Kościoła ciężko jest znaleźć jakieś jasne wytłumaczenie. Wiemy z nauki Kościoła, że zwierzęta nie mają nieśmiertelnej duszy jak ludzie. To daje mi podstawy myśleć, że mój kot po śmierci po prostu przestanie istnieć. Jedyna nadzieja jaką mam jest taka, że w dniu ostatecznym, gdy Bóg wskrzesi ludzi, przywróci życie również i mojemu kotu i wszystkim zwierzętom. Ale to nie jest ta sama nadzieja co ta, że ja po śmierci pójdę do nieba. W tym drugim przypadku nadzieja jest oparta na czymś bardzo solidnym - na obietnicy Boga. W tym pierwszym przypadku natomiast nadzieja jest taka trochę w ciemno.
Z jednej strony ciężko mi wyobrazić sobie, że Bóg, który powołał do życia mojego kota chciałby, żeby ten kot z chwilą śmierci po prostu przestał istnieć. Z drugiej strony Boże plany są niepojęte.

Wobec tego rodzi się w mojej głowie pytanie czy mój kot będzie ze mną w raju, a jeśli nie, to jaki w ogóle sens ma to, że go przygarnąłem i się nim opiekuję?

Nie mam biblijnej na to pytanie odpowiedzi: tak, lub nie. Żyj z Bogiem w przyjaźni, to się kiedyś dowiesz co do losu kotka...
A tym, żeś go przygarnął, pokazałeś swoje dobre do zwierząt nastawienie, więc ma to sens: dla tego kotka (a też i Ciebie, bo to uszlachetnia; tylko nie traktuj tego jako zasługi u Boga!) i on z tego korzysta, więc nie ustawaj w tym...

Jerzy_67, to gdzieś w Biblii wyczytałeś, czy sam wydedukowałeś?

A pytasz, aby mi "przywalić", czy żeby się samemu przekonać, czy napisałem prawdę?...

Nie doczytałem w Biblii, że gdzieś tam w zaświatach, ci co żyją w zgodzie z Bogiem, posiądą informacje o zwierzątkach do których się przywiązali. Jeśli przeoczyłem to wskaż, a jeśli to tylko twe widzimisię (interpretacja) to powiedz.
PS
Nie "przywalam", zadaję pytania, być może dla fanatyków drażliwe, gdyż nigdy nikt im takich nie zadawał, oraz nie udzielał odpowiedzi, a sami mają z ich udzieleniem kłopot.

1Kor 13,8-13 BW (Biblia Warszawska [1975])
(8) Miłość nigdy nie ustaje; bo jeśli są proroctwa, przeminą; jeśli języki, ustaną, jeśli wiedza, wniwecz się obróci.
(9) Bo cząstkowa jest nasza wiedza i cząstkowe nasze prorokowanie;
(10) Lecz gdy nastanie doskonałość, to, co cząstkowe, przeminie.
(11) Gdy byłem dziecięciem, mówiłem jak dziecię, myślałem jak dziecię, rozumowałem jak dziecię; lecz gdy na męża wyrosłem, zaniechałem tego, co dziecięce.
(12) Teraz bowiem widzimy jakby przez zwierciadło i niby w zagadce, ale wówczas twarzą w twarz. Teraz poznanie moje jest cząstkowe, ale wówczas poznam tak, jak jestem poznany.
(13) Teraz więc pozostaje wiara, nadzieja, miłość, te trzy; lecz z nich największa jest miłość.
---------
Będziesz george45 się temu sprzeciwiał, ale nie patrzę na to, bo np. powyższy zapis uczy mnie, że to, czego teraz nie wiemy, poznamy w wieczności...

W tym jest odpowiedź: Po prostu trzeba dorosnąć, aby zrozumieć, że Bożych tajemnic nie poznamy, dopóki On ich nam nie objawi.
Jerzy prawdziwie wytłumaczył.

Jerzy_67, z tą wiecznością to wróżysz jak Idący z TVN.

Hymn o miłości, nie jest przepowiednią mówiącą o tym co poznasz w wieczności (być może nie doczytałem – wskaż, że się mylę), lecz to czego doświadczyć możesz za pomocą świadomości. Wszystko co nieświadomość dzieli, świadomość łączy. Świat ludzi nieświadomych, ich „ja”, jest pełen barier i ogrodzeń. Od pewnych rzeczy odgradza się płotem, gdyż są im obce, inne zagradza płotem, bo są im bliskie. Nie widzi w swej nieświadomości, że zawsze to co znajduje się za płotem, chce wedrzeć się do środka, a to co jest przed płotem zawsze usiłuje wydostać się na zewnątrz. Jest tak dla tego, że rzeczy te jako dzieci jednej matki nie chcą się rozdzielić.
Reasumując, czy miłość wybiera, segreguje, kocha wybranych, czy obdarzą wszystkich jednako. Moim zdaniem, nie jest wybiorcza i warunkowa. Miłuje wszystkich i wszystko. Kotka i tego, który w swej nieświadomości uważa, że jest jego panem i nie stanowi z nim jedności. Również tego, któremu religijni guru wmówili, że jest ponad wszystkim i wszystkimi.

Trudno się nie zgodzić. Kurduplom jest zawsze ciężej zrozumieć, bo ciężej im cokolwiek dostrzec wśród wysokich (Napoleon, Stalin, Kaczyński). Idący, nie wiem ile masz wzrostu, ale tak na wszelki wypadek „Pij mleko, będziesz wielki”.

Gdyby w sercu, bez udawania autentycznie kochanych przez nas zwierzaków Wskrzeszający nie wskrzesił razem z nami byłoby to skrajnie niesprawiedliwe i bez serca.

Dlatego ten problem jest tłumaczony następująco: mianowicie, że to co tu szczerze kochasz, będziesz mógł dalej kochać po zbawieniu.
I problemem (a może warunkiem zmartwychwstania zwierząt) nie jest samo zmartwychwstanie zwierząt, ale zmartwychwstanie tych, którzy je kochali Wydaje mi się to być warunkiem koniecznym. Ne wiem, czy dostatecznym.

Nie mając już po tamtej stronie układu nerwowego na bazie białka, trudno nawet marzyć o kontynuowaniu odczuć możliwych po tej stronie. Dziwne też , że taka ewentualna kontynuacja bytowania po biologicznej śmierci nazywana jest zmartwychwstaniem. To bowiem jest powrotem do życia w formie dotychczasowej.

Bardzo trudno. Zostaje jaźń, tożsamość. To decyduje o postrzeganiu tam.

A jak inaczej nazwać?

NNa pewno nie. Na pewno nie w dotychczasowej formie, akurat co do tego nie mam żadnych wątpliwości.

Jak inaczej nazwać? Po prostu metamorfoza. Pytanie, jak zachować jaźn i tożsamość bez mózgowych procesów bio-elektrycznych. Wystarczy krótka przerwa w zasilaniu mózgu przez układ krwionośny, by jażn i tożsamość trwale utracić. Metamorfoza, jeśli istotnie nastąpi, będzie tak diametralna, że chyba lepiej sobie tego nawet nie próbować wyobrażać. Wszystko, co jest pisane i mówione na ten temat w Piśmie, to naiwne uproszczenia.

Zupełnie nie pasuje. Nie ma żadnych znamion metamorfozy.

Określenie "naiwne uproszczenia" jest nacechowane rezerwą, niechęcią. Tymczasem jest to przybliżenie. Nie istnieją słowa, ludzkie pojęcia, aby oddać niebiańską rzeczywistość. Dlatego są porównania. Na miarę wiedzy piszącego. Na miarę jego słownictwa. Ale też ze staraniem się, aby czytający mógł odczytać główne przesłanie. I uwierzyć. Chcieć zaufać i zaufać.

Ciekawy jestem, jakbyś opisał niewidomemu zorzę polarną, który nie zna pojęcia światło kolor prześwitywanie, tonowanie. Jakbyś opisał głuchoniememu Ave Maria Gunoda na skrzypce, skoro on żadnego dźwięku nie słyszał? I jak potrafiłbyś wytłumaczyć, jak może odróżnić ten utwór od Ave Maria Schuberta? Spróbuj wytłumaczyć. Albo, to już prościzna wobec poprzednich, tylko daltoniście podstawowe kolory oraz ich mieszanie.

Czasem może lepiej, uczciwiej powiedzieć/napisać "nie wiadomo". Ale to ma negatywny efekt komercyjny.
Ludność słysząc "nie wiadomo" mogą się zniechęcić, ba, napełnić się trwogą. Czasem uczciwość nie popłaca.