Zeby nie bylo niejasnosci, myslalam o redakcji programu, ktory dopuscil sie takiej drwiny z czlowieka.

Dorby tekst o moralnosci i nie tylko, zachecam do przeczytania.

Grzesznych upominać (2)

Zapytani o to, w jaki sposób człowiek grzeszy, najczęściej odpowiadamy: "myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem". Rzadko pamiętamy o tym, że istnieją grzechy, które nazywamy "cudzymi". Są to grzechy, które popełniają inni, ale i my jesteśmy za nie moralnie odpowiedzialni przed Bogiem. Kiedy?
W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: "Grzech jest czynem osobistym; co więcej, ponosimy odpowiedzialność za grzechy popełnione przez innych, gdy w nich współdziałamy: uczestnicząc w nich bezpośrednio i dobrowolnie; nakazując je, zalecając, pochwalając lub aprobując; nie wyjaśniając ich lub nie przeszkadzając im, mimo że jesteśmy do tego zobowiązani; chroniąc tych, którzy popełniają zło" (KKK nr 1868).
Kościół uczy nas, że czynem miłosierdzia względem duszy jest upominanie grzeszących. W ten sposób możemy uniknąć odpowiedzialności za rozszerzanie się grzechu w świecie. Jak już wiemy, milcząc wobec pojawiającego się zła, pozwalamy mu, aby się zakorzeniło wśród nas. Jesteśmy moralnymi współsprawcami. Z drugiej zaś strony, upominając błądzących, unikamy odpowiedzialności przed Bogiem za ich grzechy. Możemy mieć sumienie spokojne, gdyż postąpiliśmy właściwie.
Weźmy coraz częściej występującą sytuację: młodzi ludzie decydują się na wspólne zamieszkanie i współżycie bez związku małżeńskiego. Spotykamy się z tym zjawiskiem wśród studentów. Dziewczyna zamieszkuje z chłopakiem na stancji, są ze sobą ("bo się kochamy", "bo taniej", "bo, czy to ma znaczenie, że nie mamy ślubu?"). Czy chrześcijańscy rodzice mogą ten fakt zbyć milczeniem? Czy powinni zgadzać się na niemoralne życie swoich dzieci? Z pewnością nie. Co mogą zrobić? Przynajmniej jasno i wyraźnie wyrazić swoją opinię na ten temat i pouczyć swoje dzieci o tym, że jest to grzech. Jeśli córka lub syn posłuchają, sprawią radość rodzicom. Jeśli nie, będą mieli oni spokojne sumienie, zaś cała odpowiedzialność spocznie na dorosłych dzieciach, które nie będą mogły mieć do nich pretensji o to, że nic im nie mówili. Trzeba mieć odwagę, aby upominać swoich najbliższych.
Jezus zdawał sobie sprawę z tego, że Ewangelia może poróżnić nawet najbliższych i podzielić rodziców i dzieci. Mówił: "Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową; i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy. Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien" (Mk 10, 32-37).
Są to słowa trudne do przyjęcia. Twarde. Trzeba jednak pamiętać, że kompromis ze złem; udawanie, że grzech nim nie jest, lekceważenie zła, mści się na człowieku. Nikt nie znalazł prawdziwego, trwałego szczęścia w grzechu. Przeciwnie. Zrujnował on życie niejednemu człowiekowi. Wystarczy tylko przypomnieć sobie historię syna marnotrawnego, który opuścił dom rodzinny wiedziony pragnieniem szczęścia w obcej krainie. Znalazł je - ale na krótko. Rychło "nastał głód w owej krainie" (Łk 15,14) i zmusił go do wykradania strąków ze świńskiego koryta. Co jest więc lepsze? Milcząca zgoda na grzech ("dla świętego spokoju", "by nie urazić syna/córki") i czekanie na jego rujnujące konsekwencje? Czy też ostrzeżenie dziecka i sprowokowanie (choć to przykre) do refleksji etycznej nad własnym postępowaniem, w nadziei, że może się wycofa z grzechu?
ks. Zbigniew Sobolewski

semper_malus

semper zamieszałeś trochę
co do pierwszego to się zgodzę
moralność w żadnym wypadku nie jest przypisana do wiary
poganie moga mieć tę samą etyke i wypełniać moralne zobowiązania wobec drugiego człowieka
Chrystus sam mówi o takich którzy zaginęli to znaczy,że choć mówia Ojcu w niebiosach "nie" to czynią na "tak"
przypowieść o synach z których jeden powiedział na pytanie ojca czy pójdzie w pole "tak" ale nie poszedł a drugi powiedział "nie" lecz otrząsnął sie i jednak potem poszedł doskonale to ukazuje,tę prawdę
Chrystus pyta który z nich wypełnił wolę ojca?

i tu masz odpowiedź semper
mało tego dodam,że nauka Feliksa Konecznego wyraźnie wskazuje na to,że poganie jak i innowiercy moga należeć do tej samej cywilizacji
religia to nie jest cywilizacja
mogą zyć tą samą etyka w zgodzie i pokoju
[lecz w Polsce mamy ciekawą sytuację bo propaganda sekt chrześcijańskich z obcych cywilizacji umysły pogan i ateistów skierowała przeciwko nam katolikom ]
bez zgody będziemy słabsi



ToMu


dokładnie ToMu

To to nalezaloby chyba w pierwszej kolejnosci osadzic autora tego przejaskrawionego i tendencyjnego artykulu.

Moralność nie musi być wcale związana z wiarą. I muzłumanin, i chrześcijanin, i buddysta... Dlaczego uważacie, że moralność związana jest z wiarą?

wiedźma

i myslisz,że tymi słowami dokładnie potwierdziłaś to co mówisz?
to sie mylisz
tymi słowami dokładnie zaprzeczyłaś
złe przykłady

muzułmanie przeważnie należą do cywilizacji arabskiej
chrześcijanie do dwóch bizantyńskiej i łacińskiej...
a buddyzm to lawiruje między cywilizacjami bardzo dobrze się w tym żywiole czując dostosowując sie do cywilizacji i to jak widać bardzo szybko...
normalnie to kolebka byłaby cywilizacja bramińska dla buddyzmu


wygląda więc na to,że moralność jako tako jest inna dla każdego człowieka w kazdej wierze
mało tego
w tej samej wierze np katolicyxmie albo buddyźmie
mieszczą się inne pojecia co do moralności
posiadają ludzie inna etykę po prostu i ją stosują lub wiele etyk,lub brak w jakieś dziedzinie etyki...

różnie to bywa

moralność jest więc przypisana do cywilizacji
do wspólnej metody jaka się posługuja ludzie zrzeszeni w jakąś większa organizacje lub mechanizm społeczny
i jest częścia cywilizacji ,jedna z ważniejszych jesli nie najważniejszych...