Wiara katolicka nie zakłada akceptacji dla zła. Szanujemy każdego człowieka, jednak nie akceptujemy zachowań sprzecznych z nauką Kościoła. Nie myl szacunku z akceptacją. Potępienie dotyczy czynu - nie osoby.

Katolicyzm to nie fałszywa tolerancja i hasła " róbta co chceta"

Pierwsze pytanie - 'Wy' - to znaczy? Ja - czy kto?
Mamy tutaj odpowiadać za wszystkich?
Dlaczego zakładasz - i na jakiej podstawie - że moja miłość jest wybiórcza, że dzielę ludzi, że ... ?

Jak łatwo przychodzi Ci oceniać innych, wrzucać do jednego worka...
Pisałeś o podziałach - dlaczego sam je stosujesz?

Po pierwsze masz błędne pojęcie miłości. Myślisz że kochać to znaczy pozwalać na wszystko i nigdy nie być prezciwnym złu. To samo się tyczy błędnie pojętej tolerancji mylonej (nie tylko przez Ciebie) z akceptacją.
Tak więc całe pytanie jest niewłaściwie postawione. Twoje tezy są sprzeczne ze stanem faktycznym przedmiotu o którym mówimy. Nie wiem czy zawiniła tu ignorancja, niewiedza czy było to celowe? Radze jeszcze raz dowiedzieć sie czy rzeczywiście i powtórzyć sobie znaczenie podstawowych pojęć jak: miłość, tolerancja, akceptacja potępienie, grezch.

Arielka potraktuj problem globalnie - jeśli potrafisz, i nie zarzucaj mi prosze tego że Cie gdzieś wrzuciłam ok?
zdaje sie ze sprawe postawiłam jasno. jaśniej sie chyba wyrazić nie potrafie sorry.

[quote=baranek]Wiara katolicka nie zakłada akceptacji dla zła. Szanujemy każdego człowieka, jednak nie akceptujemy zachowań sprzecznych z nauką Kościoła.[quote]
baranku i o tym własnie mówie... zobacz co napisałeś - co to sprzeczne z Kościołem jest złe. i tutaj pies pogrzebany.

Alaundo
znam bardzo dobrze róznicę międzu tolerancją a akceptacją. ani jedno ani drugie nie dotyczy ludzi, którzy złamali zasady koscioła....skad inąd ustanowione częsciowo przez człowieka, czyli mamy tutaj do czynienia z kewstią umowną.


[/code]

Strofa, ja Cię kocham , a Bóg jeszcze bardziej .Kocham Cię i troszczę się o Ciebie, jak masz na imię?

Wg mnie, i z tego co wiem z nauki Kościoła - czym innym jest potępianie niewłaściwego postępowania, a czym zupełnie innym: osoba człowieka, który się tego dopuszcza.

Człowieka się nie potępia - czyny, tak.

Alez kochamy!

Ale nie akceptujemy zła. A ponieważ kochamy, chcemy dla nich jak najlepiej. Cóż by to była za miłośc, jesli pozwalałabym, by ukochana osoba siebie krzywdziła?

1. Tak - uważam czyn samobójcy za zły. Nawet jeśli rozumiem ból i cierpienie, które do tego doprowadziło. I zupełnie to nie oznacza, że muszę chcieć go jakoś za to "karać". Wręcz przeciwnie - będę się za niego modlić, bo inaczej już mu pomóc nie mogę.

2.
Nie - nie potępię. Z prostego powodu - separacja w takiej sytuacji nie jest sprzeczna z nauką Kościoła, a i rozwód może być pod pewnymi warunkami uprawniony. Natomiast uznam za złe związanie się z kolejnym partnerem, nawet jeśli doskonale rozumiem pragnienia i trudności. Co zupełnie nie oznacza, że nie będę tej kobiety szanować i cenić.

3. Kompletnie nie obchodzi mnie orientacja seksualna mojego znajomego czy przyjaciela. Co nie zmienia faktu, że jeśli bedzie utrzymywał kontakty homoseksualne, to uznam to postępowanie za zło. Tyle że nie przestanie być moim przyjacielem.

4. Zdecydowanie potępiam czyn pt. aborcja. Co zupełnie nie zmienia faktu, że osobie, która jej dokonała, współczuję.

5. Owszem - pewnie miałabym problem z miłością do człowieka, który zgwałcił bliską mi osobę. Ale zrobię co w mojej mocy, żeby nie nienawidzić i nie potępiać. Co nie zmienia faktu, że ten gwałt uważam za zło.

Mam nadzieję, że to jest jasne...

Strefa - nie chcę rozmawiać tutaj o nauce Kościoła, jest od tego wiele innych tematów.

Komuś, kto skutecznie popełnił samobójstwo mogę sobie grozić palcem do upojenia, i tak się winny nie poczuje. A poważnie - to chyba napisałam. Czyn uważam za zło. Co nie zmienia faktu, że człowiekowi, którego odratowano, tego nie powiem. Z człowiekiem, którego odratowano można rozmawiać o jego bólu, o tym, co go do tej próby doprowadziło, o tym, jak wyjść z sytuacji, w której się znalazł. Z człowiekiem, który chce samobójstwo popełnić czasem jest sens rozmawiać o samym samobójstwie - planie, technice - konfrontować go z normami zwykle co najmniej nie warto, a może nawet na ogół nie należy. Po prostu. Tyle, że to zupełnie nie zmienia mojego zdania na temat czynu samobójczego jako takiego.

[wyślę, żeby mi komp nie padł i nie skasował]

Strofo, dziwnie pojmujesz etykę chrześcijańską. Tak jakby należało według niej robić rzeczy niewłaściwe i szkodliwe tylko dlatego, że jest taki przepis. Tak nie jest. Według chrześcijanina świętość jest dobra, a grzech szkodliwy. Każdemu doradzi więc tak, jak będzie dla niego dobrze. Żaden konflikt.

I nie rozumiem, co chcesz osiągnąć mówiąc o braku miłości do homoseksualistów, czy rozwodników? Chyba nie uważasz, że któryś z chrześcijan powie Ci - owszem - nie kochamy ich.

Trudno jest kochać. Każdy ma z tym kłopoty. Mnie jednak osobiście znacznie łatwiej jest kochać jakiegoś nieznanego mi homoseksualistę, czy rozwodnika, niż moich bliskich. Niestety.

W kwestii przyjaciela geja. Zadajesz wściekle trudne pytanie, strefa, bo sama się zastanawiam jak należałoby postąpić...

Po pierwsze - wykluczam manipulację typu "zerwij, nie warto z takim ***" z podskórną i utajoną intencją "zerwij związek homoseksualny". Wykluczam, bo to niedopowiedziane kłamstwo.

Po drugie - w ogóle staram się nie radzić w stylu nakazowym, typu "zrób to lub to" - jeśli już mówię coś takiego, to zwykle z dodatkiem "przemyśl - zdecyduj". Chyba, że już omawiamy techniki rozwiązań, a sama decyzja jest podjęta. Nie jestem kimś, nie siedzę w nim, nie wezmę na siebie odpowiedzialności za czyjeś życie i czyjeś decyzje.

Po trzecie w końcu jest pytanie, jak rozmawiać..
- Na pewno można słuchać. To czasem dużo pomaga.
- Problem zwykle rozgrywa się w sferze relacji międzyludzkiej - a to, czego nie akceptuję, to nie ich miłość (serce nie sługa) czy przyjaźń, tylko sam związek (zakładam, że przyjaciel-gej nie rozmawiałby ze mną np. o niedopasowaniu seksualnym). W kwestii relacji międzyludzkich - sporów, nieporozumień - mogę rozmawiać. I będę się starała na tyle obiektywnie na ile potrafię.
- Myślę, że powinno być jasne, że samego związku nie akceptuję. Tak w ogóle, nie mówię, że będę zastrzegać na początku rozmowy. Pytanie, czy w tej sytuacji w ogóle możliwa jest taka rozmowa...

No to mniej-więcej tyle refleksji..