Człowiek jest to skomplikowana postać, którą charakteryzuje pewna cecha, która nie pozwala spoglądać na Świat takim jakim jest..
Każdy z nas jest zlepkiem przeżyć dzięki czemu mamy punkt odniesienia w postrzeganiu Świata przez świadome oraz podświadome interpretowanie sygnałów do nas docierających.
Jeżeli posiadamy dar manipulowania ludźmi i do tego potrafimy fałszować bądź podkreślać sygnały docierające ze Świata zewnętrznego tak by zmylić podświadomość ludzką uda nam się kierować myślami innych. Brzmi to dość mistycznie lecz jest to bardzo logiczne gdyż nasza „ofiara” będzie żyć w błogiej świadomości fałszywego szczęścia czy też nienawiści.
Jeżeli natomiast dokonamy niemożliwego tzn. odrzucimy wszelkie uczucia, odczucia,
Lęki, doświadczenia, autorytety i nic nam nie pozostanie jak będziemy postrzegać Świat ?
Jest to pewnego rodzaju oczyszczenie przed kontynuacją, a mianowicie jest to początek nowego życia dzięki czemu pozyskamy inny punkt widzenia na wszystko co nas otacza.
Nie dość że sami poznamy inne dziedziny filozofii oraz umiejętność postrzegania wielu rozwiązań problemu to jeszcze będziemy w stanie wpłynąć na reakcje innych poprzez zgłębienie metody postrzegania Świata przez człowieka.
To jest początek prawdziwego wolnego człowieka. Mądrego i do tego myślącego człowieka.

Przepraszam z góry ale spać mi się już chciało więc przymróźcie oko

Tak ,przymykamy oczy, obydwa.
Bo takie drastyczne powtorne "narodzin swiadomosci" to nazywaja sie
wybudzeniem z amnezji. Problem jest ze taki facet, ktory sie wybudza
zwykle staje sie jeszcze wiekszym idiota niz byl

Moim zdaniem jeśli odrzucimy cytuję "wszelkie uczucia, odczucia,
Lęki, doświadczenia, autorytety i nic nam nie pozostanie" [zapewne i itd itp], to raczej nie bedziemy mogli już posiadać jakiejkolwiek "umiejętność postrzegania". Może się myle, ale wydaje mi się , że nie.

Raz, że lęki dotycza zaznanych wcześniej wrażeń które dostarczyć musiały nam wpierw zmysły. Choćby i fobii. Dwa, że aby pozbyć sie wszystkiego i wyzuć siebie na "nic", to trzeba pozbyć się jakiegokolwiek odczuwania duchowego.
Czyli dla mnie taka osoba teoretycznie rzecz ujmując, to marchewka [popularnie mówiąc]. Z własnej w dodatku woli.
Coś mi sie wydaje poza tym, ze idea tutaj szwankuje. Ponieważ nie da sie i nigdy nie będzie dało pozbyć sie własnego ducha. Dusza ludzka jest nieśmiertelna. Jak głosi zresztą Kosciół. I mądrze głosi.
Tam gdzie się zaczyna umiejętnosc abstrakcyjnego myslenia zaczyna sie mądrość. Tak twierdza chyba profesorowie... Myśle, zę się tez nie myla. Bo nawet gdyby zabrakło tych kilku zmysłów człowiekowi to funkcje mózgu pozostałyby nienaruszone. Abstrachowac można i nawet często jest lepiej gdy sie skupiamy i odłaczamy na moment od zmysłow choć nie calkiem.
Tutaj możesz miec w pewnym sensie racje. Jak zreszta w kazdej "bajce" tkwi ziarenko prawdy, bo inaczej "bajka" byłaby zbyt paskudna by ją przełknac...

Witam, wiekszosc tak zwanych problemow bierze sie z tego, ze taki czlowiek nie rozumie, dlaczego i po co jest tu na ziemi. Bog objawil droge zycia czlowiekowi i dlaczego spotyka go to, co go spotyka w obecnym zyciu. To wszystko to tylko test. Kazdy kto poszukuje prawdy z otwartym umyslem- odnajdzie ja dzieki Bogu:)
Czlowiek to istota stworzona przez Boga, jak kazda inna istota. Rozni sie tym na przyklad od zwierzat, ze ma wolny wybor- postepuje albo dobrze (wedlug tego, co nakazal Bog ) albo zle (wbrew nakazom Boga- za co jest kara ).
Czlowiek sklada sie z ciala i duszy. Nikt dokladnie nie wie, czym jest dusza. Jest czyms od Boga. Natomiast cialo mozemy na przyklad zbadac i stwierdzic z czego jest, jak dziala itd
pozdrawiam serdecznie
Basia

Niestety człowiek nie ma wyboru
czemu nikt mnie się nie pytał czy chce żyć
Urodziłem się wbrew własnej woli, a Ty to nazywasz wyborem ...

Czym byłeś przed swoim poczęciem? Jaką Ty mogłeś podjąć decyzję jako płód lub noworodek o zdolnościach rozumowania szczeniaka?

A co przed zapłodnieniem nie istniałem
Gdzie moja dusza
Jesteśmy tylko kawałkiem ciała i nic więcej Jeżeli tak to jak mamy żyć po śmierci dusza ponoć jest nieśmiertelna tak jak również nie ma końca ani początku swej egzystencji

Ty się mnie nie pytaj tylko odpowiedz na moje pytanie jak Ty uważasz Bo bez tej odpowiedzi Twoje pytanie "czemu nikt mnie się nie pytał..." nie ma sensu.

Nie chce robić z tego tematu śmietnika (na wzgląd na administracje )
Ale czyż nie możesz mego posta traktować jako odpowiedź
Czyż nie dałem jasno do zrozumienia iż wierze w duszę
I przed narodzinami byłem duszą wolną, nie zamkniętą w jakiejś marności
Lecz to jest tylko mój pogląd a nie żaden fakt, jako iż ta kwestia to zlepek dogmatów stąd charakter tamtego posta jest pytający a nie twierdzący..

Jeśli uważasz, że przed narodzinami byłeś duszą, to skąd wniosek, że miałeś zdolności potrzebne do podjęcia decyzji o narodzeniu? Niemowlę według Twojego systemu też ma duszę, a jakie ono decyzje może podjąć? Żadne. Nawet nie jest samoświadome. Czemu miałbyś być w stanie podjąć decyzję skoro nie miałeś ciała, a co za tym idzie mózgu?

Poniekąd masz racje gdyż dusza istnieje równolegle do ciała,
Możliwość wyboru mamy tylko my.
Ale czemu dusza ma istnieć równolegle do ciała, którego równie dobrze mogło by nie być..
I chciałbym też zauważyć iż symbol piekła czy też nieba nie ma znaczenia w tym kontekście gdyż nie będziemy w stanie cierpieć wieczności tak jak być szczęśliwym w wieczności jaką nam ofiaruje Bóg.
Więc nasze życie jest bez sensu bo nigdy nie zaznamy ukojenia hmm
Czyli mamy czerpać z kielicha życia tyle ile tylko zdołamy bo później czeka nas nicość.. więc możemy grzeszyć ponieważ nie zaznamy kary.
Chyba że karą będzie jakaś forma reinkarnacji.
Więc jak ustosunkować się do istnienia duszy jest to coś pokroju ludzkiego DNA czy w ogóle nie mająca z nami nic wspólnego "istota" .
Przepraszam za małą dygresje od tematu

Dla mnie człowiek jest zarówno beznadziejny jak i piękny w swej niedoskonałości. Jesteśmy jak przyroda - zmienni i przemijamy.

Jeśli człowiek jest dziełem Boga to jest doskonały, bowiem dzieło doskonałego Boga nie może być niedoskonałe.

Wszelkie opinie na temat jego niedoskonałości wynikają zatem z faktu jego doskonałości - widocznie jednym z atrybutów doskonałości człowieka jest jego widzenie siebie i innych jako twory niedoskonałe.

Bóg jest doskonały, my jesteśmy tylko (i aż) na jego podobieństwo. Wahamy się cały czas między dobrem a złem. Nie jesteśmy doskonali, chyba że doskonali w niedoskonałości

Niby dlaczego? Istota doskonala jest w jakis sposob pozbawiona mozliwosci wyboru niedoskonalosci?

Przyznam szczerze, ze nigdy nie pojmowalem tego argumentu.