Wybaczmy po chrześcijańsku Atimeresowi nieuchronne jak to u wierzącego dosłownie - frustracje. Wiara bywa efektem deficytów głębszej refleksji. W miarę ich uzupełniania, w efekcie usłyszanych argumentów i własnych początków racjonalizowania rzeczywistości - przychodzi nieuchronne zwątpienie. Wraz z nim - frustracja.
Wybaczmy.

Amen.

Możesz Andej wskazać, gdzie kogoś "oplułem" ? Po polskiemu "opluć" = obrzucić błotem = fałszywie oskarżyć. Zgłaszanie kontrargumentów bywa , owszem, w pislamskim pojęciu opluwaniem. My tu chyba dyskutujemy wśród myślących, przyzwoitych ludzi, więc nie ma powodu zniżać się do kanałów i ścieków pislamskiej przewrotności.
Osobiście nie brak mi rzetelnych, przemyślanych argumentów. Nie muszę zniżać się do konfabulacji, oszczerstw i kłamstwa.
Więc może byś wskazał, gdzie i kogo "oplułem". Natychmiast przeproszę.

No więc przeproś i to pilnie! Właśnie podkreśliłem dwa fragmenty w Twojej wypowiedzi, gdzie bardzo, przewrotnie i po chamsku opluwasz! Czy one są tym "rzetelnym i przemyślanym argumentowaniem"?
Człowieku, chwyć się za głowę i rozpaczaj nad sobą!

Dziekuję za tę bratnią/diablą (niepotrzebne skreślić) wspaniałomyślność i przebaczenie.
Nie wiem, z jakiego środowiska ona pochodzi? Kiedyś takie kojarzyły się ze środowiskiem Jerzego Urbana; obecnie raczej z ośmiogwiazdkowym środowiskiem , (a już niedawno myślałem, że nie jest tak źle!)

Nic takiego się nie stało, nie rozpaczaj. To, że myślenie nie jest Twoją mocną stroną jest faktem, ale możesz mieć jakieś inne mocne strony, np rozmiar stopy mieszczący się w standardach. Głowa do góry.

To, że usilnie starasz się drugich poniżać (zobacz swoje wypowiedzi), czy nie jest to objawem jakiegoś kompleksu niższości?
Wiosna idzie! Popatrz na początki zieleni, weselsze słońce i już nie tak smutne jak przedtem obłoki
(o Wielkanocy już nie wspomnę, by znów nie zezłościć).

Złościsz się sam i poniżasz się sam. Jak ja mogę cię poniżać czy denerwować? To wszystko jest w tobie, nerwy, złość, nienawiść... To ty te stany uruchamiasz. Powoduje to brak świadomości i uważności. Może się żle wyraziłem, tą uważność i świadomość również masz, tylko nie potrafisz jej odnaleźć. Nie to że nie szukasz, szukasz i to może w pocie czoła, ale szukasz nie tam gdzie jest ukryta. Szukasz na zewnątrz siebie, a tam znajdziesz tylko zgiełk, hałas, harmider. Poszukaj jej w sobie, a gdy znajdziesz, będziesz się zachwycał nie tylko jedną nocą, czy kilkoma tygodniami kwitnącej wiosny. Będziesz zachwycony jesienną pluchą, letnia posuchą jak i zimową ślizgawicą czy śnieżycą.
Nie znajdziesz tego w swej Księdze, tam jest mówiąc twoim językiem "bozio", Bóg jest w tobie.

Kojarzenie rzeczywistości obiektywnej i zewnętrznej ze swoim "ja" może być początkiem psychozy...

Tak, tworzenie "bozia" na podstawie przekazów dziadów, kapłanów, treści zawartych w Księgach, chyba nie tylko może nim być, ale i jest obecnie. Popatrz na tych klęczących, całujących, błagających, wyrzeźbione fizycznie jak i w umyśle kukiełki, o spełnienie swych próśb. Czym różnią się ich "obiektywna rzeczywistość", od "obiektywnej rzeczywistości" tych wierzących przed wiekami pogan? Chyba tylko kształtem figurek.

Może i na Ciebie kiedyś spadnie ta "choroba", że zaczniesz rozumieć, iż poza rzeczywistością materialną jest i duchowa, z którą na co dzień obcujemy. I będziesz, jak Augustyn z Hippony, dziwił się, zarazem żałując: "O Piękności tak dawna a [dla mnie] tak nowa; jakże późno poznałem Cię, jakże późno umiłowałem!"

Duchowość była od zawsze. Już praczłowiek kłaniał się górom. Grzmotom. W dżungli/kniei domyślał się czegoś wielkiego i groźnego. Czego imienia/nazwy bał się wymówić. Toć to elementarz antropologii. Nic wzniosłego, najzwyklejsza reakcja organizmu. Tzw. gen Boga.

Antropologia i etnologia nie znają takich bóstw. Są one raczej symbolami innych, kosmicznych mocy, np.:
piorunów (góry i grzmoty),
duchów (dżungla, knieja).
Genem Boga uznałbym raczej rozum w głowie. Jest on cechą Homo sapiens, którego pierwszym okazem jest chromosomalny Y-Adam z około 275,000 lat temu. Ten rozum umożliwił człowiekowi przyjąć ideę i nawiązanie kontaktu z jakimś bóstwem czy osobowym Bogiem.

Piękna zaiste fantasmagoria. Jak się nie da racjonalnie, można sobie wyobrazić osobowego Boga. I jeszcze nawet nawiązanie z Nim kontaktu. Chciałaby dusza do raju, piękna wizja. Piękne chciejstwo. I oceany pychy.

Co spowodowało, że tak sobie kpisz z Boga? Zawinił Ci, że dał Ci istnienie? Nie lubisz swojego istnienia?