chociaż na pytanie o masę Jowisza odpowiedział błyskawicznie i wiedział o co chodzi

Może jeszcze wyjdzie na boga

Muszę przyznać, że algorytm jest cienki. Myślałem, że będzie działać na sieci neuronowej, ale nic z tego. Chwilami po prostu głupnie.

Nie od razu Kraków zbudowano.

Poczekajcie kilka lat a ta strona zacznie dodawać różne bajery tak jak na google. Może będzie działać na wspomaganiu sieci neuronowej, pewnie będzie system rozpoznawania mowy aby nie trzeba było pisać tylko normalnie można było zapytać.

No widzisz, Tobie chodziło o piękno wewnętrzne/moralne, o takiego Quasimoda.
Ja myślałem że mówisz właśnie w zakresie estetyki.

W takim przypadku się z Tobą zgadzam. Od siebie dodam jeszcze, że ludzie którzy mają brzydką fizjonomię, są bardziej wrażliwi i wewnętrznie piękni, przez to że ci o pięknej fizjonomii poprzez swoje wywyższanie się ponad nich, pokazali im prawdziwe wartości, które nie są materialne.
Wnioskuję tak na podstawie własnych obserwacji.

Czy piękno wewnętrzne może tworzyć się przez poczucie niższości?

Lot Orła tego nie powiedział tak samo ja tego nie mówię. Osobiście bardzo podoba mi się hymn Uni Europejskiej Bethoveena "Wszyscy ludzie będą braćmi". Tu nie ma miejsca na poczucie niższości. Nie wiem czy odwołujesz się tu do Biblii "Ten kto się uniża będzie wywyzszony". Wypada więc zastanowić sie czym jest uniżenie. Osobiście myślę, że to po prostu brak pychy

Athmosfer po prostu zadałem pytanie.

Czy poczucie niższości u człowieka brzydkiego może implikować miłe zachowanie celem zdobycia względów społecznych?

Aha - niezrozmiałem Cię Epikurosie. Myślę że zdobycie względów jest już jakimś egoizmem. Ale czy nie jesteśmy wszyscy egoistami:
Jeżeli ktoś stwierdzi, że jest już doskonały i nieskazitelny, będzie okłamywał swoją naturę, bowiem w jakiejś mierze każdy chce być szczęśliwy coś otrzymując, dla siebie. Możnaby powiedzieć, gdyby sam nie otrzymał, nie mógłby też chyba dawać. Posunę się tu do stwierdzenia dość okrutnego i może nie słusznego ale myślę że częściowo prawdziwego. W jakiejś mierze człowiek kocha Piękno dlatego, że jest pięknem, które mu coś daje. I tak jest często z nami „Matka kocha dziecko, i ma nadzieję, że ujrzy uśmiech dziecka”. Ten uśmiech daje Matce czasem więcej niż ona może ofiarować. I tu należy się zastanowić? Czy Matka kochałaby równie mocno dziecko, które nie okazałoby wdzięczności. Nie wiem? Nie będę się nad tym zastanawiał. Może chciałbym wierzyć jednak, w tym momencie słowom, że „więcej szczęścia jest w dawaniu niż w braniu”, jest to może ryzyko, które musimy ponieść aby coś otrzymać. I jeżeli nawet nic nie otrzymamy i nasz dar będzie dla kogoś bezwartościowy to przynajmniej będziemy żyć w spokoju, że nie popełniliśmy błędu, będziemy żyć w zgodzie, a dziecko nas nie znienawidzi. Myślę jednak, że sprawa rozbija się o co innego. Aby coś dać trzeba niestety najpierw kochać. I chyba Miłość musi nam ktoś dać.

Powiedzmy sobie wprost. Każdy jest egoistą, nawet jak postępuje altruistycznie ma egoistyczne pobudki. Jak robisz komuś przysługę to najważniejszym czynnikiem skłaniającym CIę do tego jest Twoja własna satysfakcja z pomocy drugiej osobie. Gdyby nie to byłbyś "suchy".

Moim zdaniem tak, chociaż może nie poprzez "niższość" a odtrącenie. Człowiek odtrącony, zaczyna patrzeć na środowisko w którym żył, z zewnątrz i jest w stanie bardziej obiektywnie stwierdzić teraz, czy faktycznie warto było zabiegać o akceptację takowego środowiska.
Zaczyna sobie uświadamiać, że wartości kierujące innymi osobnikami w tym środowisku są "niskie" i "płytkie".
Poprzez taki ostrazycm może zauważyć na trzeźwo zależności które zachodzą w owej grupie, i dojść do wniosku (za pomocą rozumu i wrażliwości [a jak wiemy, wrażliwość jest wspólną cechą ludzi odtrącanych/poniżanych, kształtującą się właśnie poprzez owo odtrącanie/poniżanie]), że dobrze się stało, i że teraz może kształtować siebie samego podług swej woli a nie względem wymagań danej grupy.

Uwaga 1 - oczywiście mówię tu o standardowych sytuacjach, dzieci w szkole, wyścig szczurów w korporacji, itp. Dlatego proszę nie wytykajcie mi sytuacji skrajnych, bo one naturalnie mogą się nie wpasować w moją tezę.

Uwaga 2 - moja teza jest a posterioryczna.

A co do egoizmu, to zgadzam się że ZAWSZE, nawet kiedy nie chcemy myśleć o jakimś celu kiedy wyświadczamy komuś przysługę/pomoc, osiągamy jakąś korzyść - choćby lepsze samopoczucie.
Jednakże spróbował bym poszukać innego słowa na opisanie tego zjawiska. Egoizm w moim mniemaniu jest wyjątkowo krzywdzącym słowem dla takich osób.