Robię to od samego początku naszej dyskusji w prawie każdym poście. Albo udajesz że nie widzisz, albo starasz się obejść jakimiś bełkotliwymi wywodami. Ile można się powtarzać?




Działania zbyt złożone zwyłko się skracać do prostszej postaci. Jaki słownik zdefiniowałby teizm jako "niewiarę w nieistnienie Boga"? Komplikujesz tylko po to, żeby na siłę wmówić komuś swoje urojenia na temat cudzych przekonań.




Nie, to ty ją tworzysz. Wyjaśnienia masz na kilku stronach.

Nie zrobiłeś tego ani razu. Piszesz jedynie rzeczy w rodzaju: "jeśli niewiara to też wiara, to bezrobotny ma pracę", bez żadnego związku z tym, co piszę ja.



No ale co z tego, że "zwykło się skracać"? Argument ze zwyczaju? Przyznam, że pierwszy raz o czymś takim słyszę.



Sam przyznałeś, że nawet jeśli "komplikuję" (wcale nie komplikuję, tylko logicznie udowadniam), to nie ma w tym błędu. Zatem nie masz prawa nazywać moich wniosków "urojeniami".

Robiłem wielokrotnie. Problem polega na tym że ty tego nie rozumiesz, a na to to ja już mogę co najwyżej zareagowac zażenowaniem.

Nie, to ty nie rozumiesz - tego, że twoja uparcie powtarzana teza prowadzi do absurdalnego wniosku, że można być ateistą i jednocześnie wierzyć w istnienie Boga. Nie zmieni tego ani twoje zażenowanie, ani zarzucanie mi "absurdów", ani to, ilu jeszcze epitetów, typu "zbędne, bełkotliwe" itp. użyjesz. Możesz sobie bluzgać i zapluwać się z bezsilnej wściekłości ile chcesz - nic na to nie poradzisz.

Proponuję zakończyć tę przepychankę. Można sprawę załatwić polubownie:
1. Ateiści to osoby fanatycznie wierzące w nie-coś, co daje inaczej: fanatycznie niewierzące w coś.
2. Teiści to osoby fanatycznie niewierzące w nie-coś, co daje w skrócie: fanatycznie wierzące w coś.

Zgodnie z tą tezą:
1. Ja osobiście fanatycznie nie wierzę w Odyna, lub wierzę fanatycznie w nie-Odyna.
2. Pan Johnny99 fanatycznie nie wierzy w Ozyrysa, lub wierzy fanatycznie w nie-Ozyrysa.
3. Pan Witold fanatycznie nie wierzy w JHWH, lub wierzy fanatycznie w nie-JHWH.
Czy wszyscy są fanatycznie zadowoleni?
Fanatyzm się szerzy - ogólnie.

Panie Rutus, nie wiem, co Pan chcę wykazać, używając z upodobaniem słowa "fanatycznie", zwracam jedynie uwagę, że ja takowego nie używam.

Wszystko zaczęło się od wątku "ateizm, czyli fanatyczna forma wiary", którego myśl przewodnią raczy Pan kontynuować, pomimo dawnego wykazania bezsensowności tejże.
To tak gwoli wyjaśnienia.

Faktycznie, tego nie rozumiem. Bo nie prowadzi.




I nie zmieni tego ile razy jeszcze bedzisz się wygłupiał z tymi swoimi psychoanalizami, które zreszta podpowiadają, który z nas ma tu problem z bezsilną wściekłością. Nic na to nie poradzisz.

Zresztą, ja faktycznie nie poradzę na to, że komuś się wydaje że p może się równać ~p jeśli tylko będzie dobrze unikał używania tego równania. I że coś co z definicji jest zaprzeczeniem X, może jednocześnie być X. To rzeczywiście nie leży w moich kompetencjach.

Zastanawiam się, jak to było przekonywać samego siebie do zgodzenia się z tym, że teizm to niewiara w nieistnienie Boga? Bardzo się przy tym denerwowałeś, jesteś na tyle elastyczny że każdy absurd przełkniesz, czy może ty naprawdę nic dziwnego w takiej definicji nie dostrzegasz?

A ja się w ogóle udzielałem w tamtym wątku? Nie przypominam sobie. Gdzie wykazano jej bezsensowność i w jaki sposób? Nic mi o tym nie wiadomo.



To czytaj, co piszę.



No właśnie, więc dlaczego wydaje się tak tobie?



Przekonywać? Po co? Przecież to oczywiste. Musiałbym się natomiast sporo nagimnastykować, by przekonać samego siebie do tego, że teizm nie oznacza niewiary w nieistnienie Boga - a zatem mogę być teistą i jednocześnie wierzyć w to, że Bóg nie istnieje (!). Na czym coś takiego miałoby polegać?? Jak to zrobić?? Może ty mi wyjaśnisz?

Czytam. Widze wnioski wyssane z palca i masę urojeń.




Ehhhhh... ile można?

Dobrze, tłumaczę po raz kolejny:

Pojęcie "niewiara" jest negacją pojęcia "wiara". Załapiesz to wreszcie? Wiesz co to jest negacja?

"p" to wiara, zatem jej negacja, niewiara, to "~p"

Twierdzenie, że "niewiara to wiara" odpowiednio wygląda tak:
~p=p

Twierdzisz, że dane pojęcie (p, wiara) może być jednocześnie swoją własną negacją (~p, niewiara).

Nie wiem naprawdę co tu tłumaczyć. Łatwiej się już chyba nie da.




Jak bardzo trzeba by rozdmuchac definicję teizmu, żebyś wreszcie zauważłył że jest to działanie bezsensowne? Na przykład taka definicja:

Teizm - nie-nie-nie-niewiara w nie-nie-nie-nie-nie-nie-nie-nieistnienie w nie-nie-nie-nie-nie-nie-Boga

Też jest dobra?

Nic nie warte jest twoje tłumaczenie, jeżeli miałoby z niego wynikać, że niewiara w istnienie Boga nie jest tożsama z wiarą w nieistnienie Boga. Ateista NIE MOŻE wierzyć w to, że Bóg istnieje. MUSI zatem wierzyć w to, że nie istnieje. Nie ma tutaj wyboru. Nie może też uchylić się od odpowiedzi, bo to oznacza albo agnostycyzm (nie wierzę w istnienie Boga, ale także nie wierzę w jego nieistnienie - co, aby nie stanowić logicznej sprzeczności, musi oznaczać brak jakiegokolwiek zdania: gdy nie ma zdań, nie ma logiki), albo kolejną sprzeczność: wypowiadam się na temat istnienia Boga, zaś nie wypowiadam się na temat jego nieistnienia (! - taki dziwaczny wybieg proponował Rutus).

Teista: ateisto, wierzysz w to, że Bóg nie istnieje?
Ateista: Nie, nie wierzę w to, że Bóg nie istnieje!
Teista: o, to tak, jak ja!



To działanie ma bardzo istotny sens: pozwala utrzymać sens definicji ateizmu, a ściślej sprzeczność ateizmu z wiarą w istnienie Boga.

Jak mówiłem, materialnie te zdania znaczą to samo, logicznie - prowadzą do absurdu, co wykazałem wyżej.




Wystarczy, że nie wierzy w to że istnieje.




Wystarczy, że nie wierzy w to że istnieje. I to zamyka sprawę.




Definicje klasyczne się doskonale sprawdzają do osiągnięcia tego efektu:

teizm - wiara w istnienie Boga
ateizm - niewiara w istnienie Boga

Po co wymyślać jakieś bzdety o "niewierze w nieistnienie" i "wierze w nie-nie-nieistnienie"?

W jaki sposób postawienie logicznego znaku równości między zdaniami znaczącymi to samo prowadzi do absurdu?



Skoro tak, to może jednocześnie wierzyć w to, że istnieje, ponieważ nie musi wierzyć w to, że nie istnieje.

Nie wierzę w to, że Polska wyjdzie z grupy na Euro 2012 - czy to "wystarczy"? Tylko wtedy, jeżeli nie zaprzeczy się, iż jest to tożsame z wiarą w to, że Polska nie wyjdzie z grupy na Euro 2012. Nie można bowiem jednocześnie wierzyć w to, że Polska wyjdzie z grupy - i nie wierzyć w to, że Polska wyjdzie z grupy. Zatem wiara w to, że Polska wyjdzie z grupy musi oznaczać niewiarę w to, że jej się to nie uda. Proste.



Otóż właśnie nie zamyka. Niestety. Patrz wyżej.



Nikt niczego nie wymyśla, to proste i banalne rzeczy.

Nie, nie może. Napisałem chyba jasno że nie wierzy w to, że istnieje.



Oczywiście, że wystarczy.

Te twoje wywody o wierze, niewierze, w istnienie, w nieistnienie - to po prostu takie językowo-filozoficzne bredzenie o bycie w odbycie. Maksimum ilości zupełnie niepotrzebnych słów na opisanie niczego. Bez sensu. Sprowadza się do postulatu, że nic nie robienie to też czynność.




Tak, bezrobocie to też posada, a niegranie na flecie to też czynność. Proste i banalne. Tak banalne że aż głupie i do tego ostatniego można by się ograniczyć.

Wiara w to, że wszystko stworzył Bóg często jest konsekwencją wiedzy i wysiłku poszukiwania prawdy. Rozumiały ją ludy sprzed tysięcy lat i rozumieją ją ludy współczesne. Jeśli wiara ta pochodzi od Stwórcy musi być uniwersalna i ponadczasowa .

Jeśli chodzi o teorie naukowe, dotyczące początków to z braku danych nie są one wiarygodne . Teorie te opierają się na danych wirtualnych czyli wymyślonych na potrzeby równań. Im bliżej punktu zero tym mniej danych . Kończą się one w punkcie zero czyli w miejscy które nas najbardziej interesuje . W związku z powyższym nauka nie jest w stanie rozwiązać zagadki powstania świata. Brak danych = brak wyniku.