George45 i Idący, cytat Jana podałam jako kontynuację mojej wypowiedzi skierowanej do C2H60 i proszę, abyście w tym kontekście go odczytali

W tym kontekście piszę, przedstawiając jak rozumiem przytoczony przez ciebie cytat. Czy takie zrozumienie miałaś na mysli, czy inaczej go interpretujesz?:

A przeczytaj jeszcze raz i zacytuj moją wypowiedź skierowaną do C2H60, o czym tam rozmawiamy?

Pytanie jest bardzo proste.
Ego to jest struktura mojej osobowości odpowiedzialna za to, jakie jest moje życie.
Inne struktury mają także swój udział w życiu, czasem nawet zabierają głos w jakiejś sprawie lub wymuszają poniesienie konsekwencji działań na ego, ale większość decyzji podejmuje właśnie ego.

Odniosę się tylko do tego, bo jeśli chodzi o pozostałe wypowiedzi nie bardzo wiem o czym miałabym dyskutować i co Ci mam tam odpisać, w kwestii zjednoczenia z Bogiem jest to wypowiedź świętego i doktora Kościoła, można przyjąć to na wiarę lub nie, wolny wybór.

Co do sprzeczności, to on nie mówi tu o doznaniach zmysłowych, dlatego nie ma żadnej sprzeczności. To o czym mówi to bardziej kwestia tego co następuje w świadomości, przyjęcie innej perspektywy patrzenia na życie, coś jak powrót do domu, gdzie uświadamiasz sobie, że cały czas tu byłeś, ale miałeś zamalowane okna i przez to nie widziałeś tego, że tu jesteś. Tu nie chodzi o jakieś ekstazy i uniesienia.

Co do "śmierci krzyżowej" to tu jest właśnie ten punkt, do którego chciałabym nawiązać, bo według mnie chodzi tu właśnie o nasze ziemskie ego, tożsamość, która została stworzona przez świat słów, nie jest rzeczywista, ale jesteśmy emocjonalnie do niej mocno przywiązani, stąd egoistyczne i hedonistyczne zapędy, które wokół tej tożsamości się kręcą. Uświadomienie sobie tego i uwolnienie się od tego, jest zawyczaj drogą przez cierpienie, bo to "ego" musi być kruszone, deptane, miażdżone i na różne sposoby niszczone, a to boli, kosztuje czasami stany depresyjne, załamania nerwowe, różne formy uzależnień i inne rodzaje wewnętrznego cierpienia, które mistycy jak Jan określają "ciemną nocą duszy". Stąd nawiązanie do śmierci krzyżowej, bo żeby dojść do momentu całkowitego wewnętrznego uwolnienia, najpierw trzeba przejść swoją "drogę krzyżową".

Co do pozostałej części cytatu Jana, to w mojej ocenie mówi o tym, że gdy już człowiek na poziomie rozumowym zgłębi wszystko co ma do zgłębienia na temat wiary i Boga, w pewnym momencie dochodzi do punktu granicznego, gdzie świat słów, nazw, definicji, nie ma już nic więcej do zaoferowania i to jest taki moment, gdy świadomość musi wejść poza ten świat, bo słowa nie przekażą dokładnie doświadczenia, mogą być jakąś próbą opisu, ale nigdy nie dadzą nam doświadczenia takiego jakie jest naprawdę. Słowa są ludzkim wytworem, przydatnym, pomocnym w codziennym życiu, pozwalającym zgłębiać wiedzę na poziomie rozumowym, ale duchowości, relacji z Bogiem, nie da się w nie zamknąć, ograniczyć słownymi ramkami, pojawia się taki moment, gdzie trzeba wyjść poza nie.

O czym mówi ta piosenka, ktoś wyjaśni? Co ma na celu to skruszenie i złamanie?

Tak mnie skrusz, tak mnie złam
https://www.youtube.com/watch?v=HCd8L05 ... litwaSERCA

Samo słowo "dusza" jest wieloznaczne; kontekst decyduje, jak je pojmować można/trzeba.
Akurat ja jestem z tych nielicznych, co odrzucają dualizm w znaczeniu tym, że jest materialne ciało, które umiera, ale niematerialna dusza żyje zaraz po śmierci w innym stanie świadomości - gdzieś w zaświatach...
Jest mój temat o tym:
https://forum.wiara.pl/viewtopic.php?f=1&t=43688

Mówi, że śpiewający ma problemy. Nie chce wolności, bo wolność nie przychodzi sama, ona przynosi odpowiedzialność. Nie ma w sobie miłości, bo miłość przychodzi tam, gdzie niema strachu i panuje wolność.
Jaki ma cel? Pozbawienie istoty rozumnej wszystkiego, co otrzymała w darze od Boga.
Ps
Przyznaję, że melodia wpada w ucho jak podobnie jak ten PRZEBÓJ.

To ja w prawdzie, czyli wolna i swiadoma swego istnienia w duchu obecnosc Boga, ktory jest przeciez wszedzie...inaczej mowiac, ta istota duchowa to ja jako swiadome swojej boskiej, elitarnej tozsamosci dziecko boze, ktore zaistnialo w milosci.



Pojecie "ego" jest roznie rozumiane i dlatego wazne jest, abys zrozumial jak ja definiuje to pojecie. Otoz bardzo prosto: ego to wszystko to, co miesci sie w pojeciu "osoba".
Osoba to ktos, kto pojawia sie na ziemi w chwili narodzin i znika w chwili smierci...i wszystko to, co wlecze sie za tym kims , czyli cala historia osoby przyczepiona do niej w procesie ziemskiego ciagu wydarzen , w ktorych ten ktos jako osoba bierze udzial. Te historie czesto okresla sie slowem "los" lub "przeznaczenie", na ktore ograniczona roznymi czynnikami osoba(ego) nie ma wplywu.



Ograniczone ego wierzy w przypisana mu historie i panicznie boi sie nieuchronnej smierci. Ego zrobi wszystko, aby przetrwac [u]w ciele...uwierzy we wszystko, co da mu nadzieje istnienia w formie osoby, z ktora sie utozsamia.[/u]

W zwiazku z powyzszym dochodze do wniosku, ze wszystkie religie i ideologie powstaja w rezultacie wzmozonej aktywnosci przemijajacego ego.

"Ego, które decyduje co robisz i o czym myślisz w danej chwil" mozna podporzadkowac wyzszej, nieograniczonej czasem ani miejscem istocie duchowej, ktora w ramach poznania i doswiadczenia przybrala na krotko postac ludzka.

Jest to jednak mozliwe tylko w wyniku "narodzenia sie na nowo z ducha", bo narodziny w ciele i wszystko to, co dzieje sie pozniej, prowadzi do zapomnienia kim sie JEST i do "uspienia" czujnosi i swiadomosci istoty duchowej.

O tym mowil Syn Bozy, Chrystus.

O tym mowili tez inni przebudzeni w duchu ludzie, np. znany w swiecie "budda".

Tzw. "przebudzenie", "oswiecenie" lub "nowonarodzenie" jest w moim pojeciu sensem i celem mojego pobytu na ziemi, bo tylko w ten sposob jestem w stanie kontrolowac swoje ego, ktore probuje zniewolic mnie strachem przed smiercia ciala i odebrac radosc zycia na ziemi, znieksztalcajac obraz rzeczywistosci, w ktorej znalazlam sie z wlasnego wyboru i z wlasnej woli, w celu "poznania dobra i zla".




Dla mnie kontenplacja to rozmyslanie, czyli walkowanie tego co nagromadzilo sie w pamieci mozgu (podswiadomosci) i zdominowalo ziemska egzystencje.

To, co ja nazywam moja medytacja polega na obserwacji pojawiajacych sie bezwarunkowo mysli i swiadomym pozwalaniu na ich swobodny przeplyw, bez angazowania w to emocji, ktore tworzy ego.
Na poczatku bylo to bardzo trudne, ale z czasem potrafie coraz latwiej wprowadzic sie w taki stan, zachowujac pelna kontrole nad tym, co dzieje sie wokol mnie. Potrafie w tym stanie pracowac fizycznie i umyslowo, prowadzic samochod, analizowac obrazy i dzwieki, zachowujac przy tym rownowage psychiczna, spokoj oraz radosc i wdziecznosc istnienia.

Poznajac, siebie "w prawdzie" osiagnelam perspektywe duchowa, z ktorej ogladam swiat taki jaki jest, doswiadczajac swiadomie i tymczasowo jego dualnosci (dobra i zla) tylko w celu poznania.

Ja tu nie mam jakiegoś jasno sprecyzowanego poglądu, różne koncepcje czytałam na ten temat, ale chyba najbliżej mi do tradycyjnej chrześcijańskiej wersji.

Tu mi się nasunął taki przykład ludzi, którzy doświadczyli śmierci klinicznej i były takie opisy, że np. w trakcie reanimacji byli nad swoim ciałem, widzieli wszystko co się z nimi dzieje, albo byli w innym pomieszczeniu i później dokładnie opisali co się tam wydarzyło, jak to wyjaśnić, jeśli założymy, że taki dualizm nie występuje?



Ale Ci się marzy

Mam tutaj spore wątpliwości.
Gdy stanę kiedyś na sądzie przed Bogiem to będę odpowiadał raczej za uczynki, słowa i zaniedbania mojego ego.
Nie sądzę, żeby jakakolwiek inna struktura mojej osobowości poniosła wtedy odpowiedzialność razem z moim ego.
Z tego samego powodu uważam, że nie bardzo można zgrzeszyć myślą, ponieważ te pojawiają się błyskawicznie, że nie sposób zareagować i mogą aktywować się podobnie jak geny, atawistycznie lub recesywnie.

To może być bardzo cenne i ciekawe.
Słyszałem, że ludzie popełniają duży błąd zamykając oczy tylko, żeby spać.
Powinni zamykać je także, żeby nauczyć się widzieć to, czego wzrok nie widzi.
W niektórych kulturach mówi się o trzecim oku, które się otwiera.
W rzeczywistości otwarte jest prawdopodobnie cały czas tylko ludzie nie uczą się rozpoznawać to, co ono widzi, zwłaszcza, gdy zawsze i ciągle dominują w analizie umysłu bodźce wzrokowe.

Niekoniecznie, możesz odpowiadać za złą wolę i złe intencje, które do tych uczynków doprowadziły. Porównaj siebie, człowieka inteligentnego, z wysokorozwiniętej cywilizacji, który ma szeroką wiedzę w różnych tematach i to pozwala też lepiej rozeznawać pod kątem etycznym, daje większą świadomość, z człowiekiem, który wychowuje się w jakimś dzikim plemieniu i jest pozbawiony tego wszystkiego co Ty otrzymałeś. Załóżmy, że popełniliście ten sam zły uczynek, ale Ty mając świadomość konsekwencji, a ten człowiek niezbyt świadomie, bo jego postrzeganie rzeczywistości jest mocno ograniczone. Czy można powiedzieć że waga tego uczynku jest równa? Zakładając, że będzie jakiś sąd, to powinniście zostać tak samo osądzeni?

"Ten zaś, który nie zna jego woli i uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą." Łk 12,48

ja bym nie mieszała wszystkich tych pojęć, bo narodzenie na nowo, to raczej nawrócenie, które prowadzi do wiary w Jezusa, co potwierdzają liczne świadectwa nawróceń, dlatego nie wiem czy można z tego robić doświadczenie uniwersalne, chyba, że następujące jakoś pozarozumowo, na poziomie duchowym.

U mnie to podpada pod zaniedbanie - zaniedbanie czystości myśli czy intencji.
Mam czasem różne odczucia, złość, gniew itp. jak każdy ale staram się to pokonać zamiast pozwalać rosnąć w siłę.