Brak zdania to brak zdania. Opinia 'sprawa nie jest rostrzygnięta' to już jest opinia. Na pytanie: wierzysz w boga można odpoiwiedzieć: tak, nie, nie mam pewności (agnostyk w twoim rozumieniu), i nie mam zdania (jakiś ufok chyba, który nie potrafi się nawet nieprecyzyjnie określić w tym temacie). Nie mam zdania =/= sprawa nie jest rostrzygnięta.


PS Oto definicja agnostycyzmu. Wg niej agnostyk moze być ateistą lub teistą:

Agnostycyzm (gr. ἄγνωστος α- a-, bez + γνώσις gnōsis, wiedzy; od gnostycyzmu) – pogląd, według którego obecnie niemożliwe jest całkowite poznanie rzeczywistości. Czasami agnostycyzm oznacza tylko niemożliwość dowiedzenia się, czy bogowie istnieją, czy też nie. (Wiki)

No właśnie. Tyle, że nie rozumiem, dlaczego ktoś, kto nie ma zdania, miałby być "ufokiem". I nie wiem, czemu ateiści z takim uporem z tym walczą. To chyba podobny syndrom, jak dzisiaj z PO i PiSem - masz się określić, po której stronie jesteś, a jak nie, to jesteś ufok. A jak się sam nie określisz, to już cię inni określą. Jak to ujął Witold: sytuacja zero-jedynkowa.

A wierzy? Odpowiedz sobie na to pytanie. Czy wierzy?




Jakich stron? Pozostali przy swoim dotychczasowym światopoglądzie, który nowego bytu w ogóle nie uwzględniał. To że teraz o nim usłyszeli, nie zmienia faktu, że nadal go nie uwzględniają.

Wiesz, w naszym społeczeństwie nie sposób nie mieć na ten temat zdania. Rozumiem, a jakimś hipotetycznym, bajkowym kraju, w którym w ogóle o religii nigdy nigdzie się nie mówi, ktoś mógły zostać zaskoczony takim pytaniem i powiedzieć: Bóg? Nigdy o tym nie myślałem. Nie mam zdania...

To 'no właśnie' oznacza, że rozumiesz, że 'wierzę w nie-boga' =/= 'nie wierzę w Boga'? Jeśli nie - to pewno Rutus w Witoldem ci wytłumaczą. Ja nie, bo jadę odpocząć od kompa przez jakiś czas.

Oczywiście, że tak. Wiarę w Boga albo się ma, albo się jej nie ma. I nie ma innych mozliwości, albo jest się w ciąży, albo nie, nie można być do połowy. To że ktoś się okresla mianem agnostyka a nie ateisty, to w jaki sposób uzasadnia swoją niewiarę, to że w ogóle o niej nie mówi, a nawet to że w ogóle o niej nie wie - to wszystko bez różnicy. Nie wierzy w Boga.

Czy człowiek, który nigdy nie słyszał o koncepcji Boga, jest wierzący? Nie, przecież nie wierzy, jest zatem niewierzący. Czy zatem jest wierzący w nieistnienie Boga? Nie, przecież nigdy o czymś takim nie słyszał, więc nie może w to wierzyć. Nie wierzy w Boga i jednocześnie nie wierzy w nieistnienie Boga. Q.E.D.

Nie ma tu żadnych sprzeczności, żadnych absurdów, wszystko jest zupełnie jasne. Dopóki Johnny sobie tych absurdów nie dopisze.

Chodziło mi o dostrzeżenie tego czego nie zobaczysz okiem nieuzbrojonym, czego nie wyczujesz pod palcami, gdzie musisz posłużyć się narzędziami, także tymi matematycznymi, jak Einstein. Coś co rejestrują przyrządy pomiarowe, czego człowiek nie jest w stanie swoimi zmysłami ogarnąć.


Nikt tu nie nadaje sensu wszechświatowi, może poza wierzącymi, ciągle starającym się coś osobowego postawić na początku, co tworzy w jakimś celu świat i człowieka. Ciągle to samo w twoim wykonaniu, o tym było tyle pisane a ty ciągle swoje.



Nikt nie mówi o baniu się wątpienia czy dylematów, a ateizm jest przecież najbardziej skrajną postawą obieraną przy tym dylemacie, to odrzucenie Boga jako teorii fałszywej. Chodziło mi o śmierć której nie trzeba się bać, bo pozbawia nas wszelkich wątpliwości, i dla Johnnego też będzie łaskawa.

"Jo sie ciesza na śmierć jak na Wilijo"
O tyle będzie łaskawa,że w końcu przejrzysz na oczy i będziemy boki zrywać z tych postów

Ani wierzy, ani nie wierzy.



Nie. Odkąd o nim usłyszeli i go odrzucili, uwzględniają go - jako odrzucony.



Nie rozumiem dlaczego. Znam osobiście osoby, które nie mają na ten temat zdania.



A wątróbkę można lubić, albo nie lubić - nie można np. uchylić się od odpowiedzi, bo się nie wie, jak smakuje wątróbka.

Nigdy nie jadłem szarańczy - zatem, wedle Witolda, ja szarańczy nie lubię. Ale w jaki sposób mam to przyjąć, skoro nie wiem, czy przypadkiem szarańcza nie jest znakomita?



Ktoś taki jest typowym agnostykiem - a nie ateistą. No, chyba, że Witold wreszcie wytłumaczy, jak to jest z tą jego niewiarą w nieistnienie Boga. Nie wierzysz, Witoldzie, w to, że religie kłamią?



A dlaczego uważasz, że ja, czy ktokolwiek inny, tego nie dostrzega? Ja nie mam problemu z poważnym traktowaniem rzeczy, których nie mogę zobaczyć czy dotknąć. To raczej ateiści mają z tym problemy.



Akurat zupełnie co innego było pisane. Dlatego do tego wracam.



Tak, jest najbardziej skrajną. Do tego stopnia, że przyjęcie jej wyłącza dalsze wątpliwości. Przynajmniej zazwyczaj.



To argumentacja z pewnością trafiająca do ateistów, bo ateiści panicznie boją się wątpliwości. Ja się nie boję wątpliwości. Twierdzenie, że coś "pozbawi mnie wszelkich wątpliwości" niespecjalnie dobrze mi pachnie. Wolałbym jednak swoje prawo do wątpienia zachować. Ale rozumiem i wiem, że ateiści mają inne zdanie

Wierzący boją się śmierci i wątpliwości z tym związanych.Ateisci wiedzą ,że po śmierci nie ma już nic

Po części tak. Ateizm ma rzeczywiście m.in. ten skutek, że usuwa wątpliwości dotyczące tego, co będzie po śmierci, a więc także strach z nimi związany. Nie jest łatwo żyć z wątpliwościami. Ateizm w tym względzie pomaga.

Czyli nie wierzy.

Co, boisz się to napisać?




W jaki sposób ich światopogląd sie zmienił?




A jaka to różnica? Zarówno agnostyk jak i ateista jest niewierzący, nie wierzy. Czym się różni brak wiary od braku wiary?

Przecież to napisałem - nie wierzy. Ale też i nie nie wierzy. Tak samo z szarańczą: ja jej nie lubię, bo nie można lubić czegoś, czego się nie próbowało. Ale też i nie nie lubię - bo nie można nie lubić czegoś, czego się nie próbowało.



W taki, że jego elementem stało się odrzucenie istnienia proponowanego bytu.



Różnica jest prosta - ateista twierdzi, że Bóg nie istnieje, zatem wierzy, że Bóg nie istnieje. Agnostyk natomiast nie twierdzi, że Bóg nie istnieje, ani też nie twierdzi, że istnieje - nie twierdzi w tym względzie nic.

Można być ateistą i dopuszczać agnostycyzm,jeśli się ma na myśli dwa różne byty

W sytuacji uzyskania informacji od lekarza o stanie terminalnym wielu ateistów zaczyna weryfikować swoje wcześniejsze poglądy dotyczące spraw ostatecznych. A wierzący wierzą nadal...
Czy coś się zmieniło w naukowym podejściu do tych spraw u ateistów?

Tu się zgadzam. Jest nawet lepiej - agnostycy czasami wierzą, ale zastrzegają, że nie są w stanie zweryfikować przedmiotu swojej wiary i nigdy tego nie będą mogli zrobić.

A tu mamy bzdurę. W wiedzy na temat nieistnienia elementów fantastycznych nie ma wiary. Ja np. nie "wierzę", że nie ma Niewidzialnych Różowych Jednorożców - ja to wiem. Podobnie jest z:
1. Orbitującym Czajniczkiem.
2. Odynem.
3. Kryszną.
4. Horusem.
5. Zeusem.
itp, czy mam wymieniać dalej?
Przyjmuję, że są to postacie mityczne i/lub wymyślone i stąd wiedza (a nie wiara) o ich fizycznym nieistnieniu. Taka postawa implikuje brak dalszych problemów w kwestii analizowania jakichkolwiek dalszych wątków "przemyśleniowych" związanych z ewentualnym zastanawianiem się, w jaki sposób te "postacie" mogłyby wpływać na rzeczywistość - wiem, że ich wpływ jest zerowy i stąd brak jakichkolwiek "zastanowień" co do tych tematów. Nie muszę "nie wierzyć" w te postacie - po prostu wiem, że nie istnieją.
Co ciekawe - Pan też wie, że taki np. Thor czy Marduk nie istnieją - i też Pan w te postacie nie tyle "nie wierzy" ile przyjmuje z całą pewnością, że nie istnieją i nie zawraca sobie głowy ich ewentualnym wpływem na Pana losy.


Nie ma co się dziwić - każdy chce żyć a w sytuacji ekstremalnej ludzie chwytają się ekstremalnych rozwiązań (nadziej wszak umiera ostatnia). Co nie zmienia obrazu rzeczywistości - to działa nadzieja i czysto instynktowny pęd do przetrwania "własnego ja", które nie potrafi wyobrazić sobie stanu nieistnienia. Pęd jedynie ubrany w inne, niż u zwierząt, techniki.