Obawiam się, że w kontekście Interpretacji Wielu Światów te pytania po prostu nie mają sensu. Równie dobrze mógłbyś zapytać, dlaczego urodziłeś się jako Polak, a nie jako np. Wietnamczyk.


Można odpowiedzieć, że z definicji. Wszystko czego doświadczasz należy do Twojego świata.
Domyślam się jednak, że chciałbyś również wiedzieć dlaczego np. nie możesz otrzymać żadnej informacji od "innego Ciebie" z innego świata.
Aby to wyjaśnić trzeba odwołać się do przestrzeni Hilberta mechaniki kwantowej. Różne światy odpowiadają wzajemnie ortogonalnym stanom kwantowym (wektorom) tej przestrzeni. W mechanice kwantowej ewolucja czasowa stanów kwantowych jest unitarna. To oznacza, że wzajemnie ortogonalne stany kwantowe zawsze pozostaną wzajemnie ortogonalne. Ortogonalność oznacza natomiast, że prawdopodobieństwo przekazu informacji jest równe 0. Prawdopodobieństwo to jest bowiem proporcjonalne do kwadratu modułu amplitudy przejścia. Amplituda ta jest iloczynem skalarnym, który dla stanów wzajemnie ortogonalnych jest (z definicji) równy 0.

To wyjaśnienie może nie jest proste, ale prostsze może po prostu nie istnieć

To dlaczego ich nie obciąć brzytwą Ockhama?

Bo to wymagałoby wprowadzenia całkowicie sztucznego, niefizycznego, wręcz magicznego "zjawiska" zwanego "redukcją funkcji falowej" (obecnego m.in. w interpretacji kopenhaskiej). Ja wolę użyć brzytwy Ockhama do obcięcia tego właśnie "zjawiska". Tylko wtedy można traktować obserwatora tak samo, jak każdy inny obiekt kwantowy, a pomiar tak samo jak każde inne oddziaływanie.

No dobra fizycy-teoretycy. Jako totalny laik pytam Was - gdzie wg. Was jest w tym wszystkim dusza?
Może te inne nasze światy są tylko potencjalne (jak drogi z których nie skorzystaliśmy). "Drzewo" naszych światów istnieje w całości jako zbiór potencjalnych wszystkich możliwości, z których mogliśmy skorzystać, ale tak naprawdę wykorzystujemy tylko jedną z tych dróg a reszta w sposób praktyczny jest martwa dla naszej świadomości, choć posiada swoje właściwości fizyczne, kwantowe.

Jeśli rzeczywistość mikroświata jest nieokreślona (niepoznawalna) to czy możemy twierdzić, że rządzą nią jakieś prawa fizyki których nie potrafimy odkryć?
Jest w tym takie milczące założenie, że zawsze muszą być jakieś prawa które rządzą
Ciekawe czy ma to psychologiczny charakter - że z prawami czujemy się bezpiecznej nawet jeśli są okrutne to i tak lepiej niż konfrontacja z próżnią

Witaj,
a czy to jest problem fizyki teoretycznej, że pytasz fizyków-teoretyków? Czy pojęcie duszy jest pojęciem fizycznym?

Trafił Pan w dziesiątkę. To właśnie przy okazji podstawowa przyczyna rodzenia się opowieści i podań, które legły u podstaw pojawiania się zjawiska religijności. Zjawiska niewyjaśnione są przerażające właśnie ze względu na swoją tajemniczość (niewytłumaczalność, niewiedzę o mechanizmach ich zaistnienia), w rzeczywistości chodzi o niezdolność do wskazania przyczyny. Potem resztę załatwiła znana i opisana zasada mutowania memu i mamy to, co obserwujemy obecnie: rozwinięte systemy filozoficzne, teologiczne i religijne.


Wracając do pytania postawionego w temacie: Czym jest "wola boża"? Jest każdym zjawiskiem przypadkowym, którego pełnej przyczyny nie możemy określić a której skutek jest dla nas osobiście istotny (za "wolę bożą" nie uważa się zdarzeń, które nie mają znaczniejszych skutków).
Przykład:
1. "Wolą bożą" nie jest zjawisko, którego skutek nas nie dotyka (jest dla nas nieistotny). Dobrym przykładem jest uderzenie pioruna w samotne drzewo, pod którym nikt nie stał, więc nikomu nie stała się krzywda.
2. "Wolą bożą" jest zjawisko (za takie się uznaje), którego skutek dotyka nas w dużej skali. Przykład z drzewem, ale pod nim stała osoba nam bliska, która w wyniku zdarzenia zmarła.
3. "Wolą bożą" nie będzie wynik rzutu kośćmi do gry, jeśli ich wynik jest neutralny dla nas.
4. "Wolą bożą" będzie wynik rzutu kośćmi do gry, jeśli ich wynik będzie nas dotykał, np. wyrzucenie parzystej liczby oczek spowoduje wykonanie wyroku śmierci na nas, gdyż tak postanowił psychopatyczny dowódca partyzancki (ciekawy przykład, prawda?).

Reasumując - za "wolę bożą" uznamy każde działanie, niezależnie od jego przyczyny, którego skutki odczujemy w dostatecznie dużym nasileniu. Bardziej będziemy skłonni uznawać za "wolę bożą" zdarzenia o skutkach negatywnych, gdyż te wzbudzają większe emocje. Inaczej - nie uznaje się za przypadek czegoś, co jest dla nas życiowo krytyczne (choć w rzeczywistości będzie to dziełem przypadku). A skoro nie jest to przypadek, to musi to być...

Dokładnie to samo uważam, ale 3/4 dyskusji o Woli Bożej dotyczy fizyki kwantowej. Chciałbym więc wiedzieć, czy jest tutaj jakiś związek.

W religii katolickiej "Wola Boża" realizuje się za pozwoleniem wierzącego, tj. wierzący powierza swoje życie Bogu i ufa, że wszystko co go spotyka dzieje się za sprawą Boga i dzięki temu, wierzący zmierza do zbawienia mniej krętą ścieżką, niż gdyby swojego życia Bogu nie powierzał.

Natomiast w ujęciu jakie pan opisuje takie postrzeganie jest typowe dla tzw."letnich katolików" do której to kategorii zalicza się przeciętny katolik w Polsce.

A jak specjalnym rytuałem i przemyśleniami nie "powierzy", to wszystko, co go spotka nie będzie dziać się "za sprawą Boga"? Tylko czego? Przypadku?
W takim razie w jaki sposób obiektywnie rozróżnić, że dane zjawisko naturalne, którego przyczyny można określić zdarzyło się "za sprawą Boga" a nie ot tak sobie, z przypadku? I czy "powierzenie" wykonane w innych religiach (shinto, hinduizm itp) również jest aktualne?

Panie @Rutus dlaczego traktuje pan religię i jej system wierzeń w kategoriach naukowych??

Wystarczy odmówić "Ojcze nasz" - to też jest zwrócenie się do Boga, aby wola Boska realizowała się w życiu wierzącego.
Jak się nie powierza to po prostu Boga w życiu wierzącego nie ma- bo on sam sobie tego nie życzy. Powierzanie Bogu ma jeden cel: zbawienie.
Podkreślam: to kwestia wiary-> wierzący wierzy, że skoro w modlitwie powierza swoje życie Bogu, to tak jest.

EDIT: shinto to akurat ciekawa religia, znikomy procent Japończyków jest jej wyznawcami, ale duży odsetek tych niewierzących wciąż potrzebuje obrzędów religijnych do różnorakich rytuałów. Mocniejszy wpływ na Japończyków ma konfucjanizm. Nawiązując do pańskiej teorii moralnego analfabetyzmu- czy system ten spełnia kryteria??

A powieszenie tabliczki modlitewnej lub seria rytualnych pokłonów przed domowym ołtarzykiem (Shintō) też będzie "zwracaniem się do Boga"? A taniec wokół ogniska w narkotycznym lub naturalnym transie (religie afrykańskie) też?
Proszę o odpowiedź z uzasadnieniem.


A jak ktoś jest emocjonalnie dojrzały i nie wymaga "zewnętrznego wspomagania emocjonalnego" to nie zostanie zbawiony? Trzeba zwalić odpowiedzialność za przyczyny i skutki zdarzeń zewnętrznych na jakąkolwiek inną siłę, bo inaczej co?

Shinto- owszem, będzie to zwracaniem się do bogów. Tak samo w religiach afrykańskich.
Dlaczego??
Ponieważ jest to część systemu wierzeń, który opiera się nie na nauce, tylko na wierze. Wyznawca danej religii jest przekonany, że dane bóstwo/a istnieją. Jeżeli dana religia zakłada, że dane bóstwo/a mogą działać w życiu człowieka to, tworzy system rytuałów, który jest niezbędny do tego, aby dane bóstwo raczyło zadziałać. W religii katolickiej wystarczy wyrażenie zgody- choćby w myślach. Jednakże w niektórych odłamach chrześcijańskich takiej możliwości nie ma np.kalwinizm.


??
Odpowiedzialność każdy ponosi za siebie. Po prostu cokolwiek się w życiu zdarza to nie odsuwa kogoś od zbawienia, a więc nie oddala od Boga. Człowiek wierzy, że idzie we właściwym kierunku, zgodnym z wolą Bożą. Wie, że cokolwiek robi- bierze za to odpowiedzialność i ufa, że ścieżka jaką podąża jest dobra. A jeżeli jest zła, to ufa że zorientuje się w odpowiednim czasie.
Skutki zdarzeń są konsekwencją wyborów człowieka (wolna wola).

Co do zbawienia- polecam przeczytanie dokumentu w pdf (31 stron) Nadzieja zbawienia dla dzieci, które umierają bez chrztu

Proszę nie sugerować się tytułem, gdyż tematyka dotyczy zbawienia nie tylko dzieci.
Od siebie dodam, że ocena kto zostanie zbawionym nie jest w moich kompetencjach .
Jak ktoś nie wierzy, bo uznał, że nie ma dostatecznych powodów, które by go do tego przekonały( nie mogą to być oczywiście dowody naukowe), ale nie odrzuca możliwości, że mógłby uwierzyć, jeżeli takie się pojawią, a tymczasem stara się prowadzić dobre życie- ja nie widzę problemu.
Zwłaszcza, że osobiście uważam agnostycyzm względem 10 000 wyznań za coś naturalnego w moim przypadku, gdyż moja logika polega na tym: jeżeli po śmierci coś jest, to lepiej zostać zbawionym, ergo nie wykluczać istnienia innych wyznań, choć zapewne mogę zapomnieć o zbawieniu u niektórych, gdzie warunek konieczny to mocna wiara w dane bóśtwo/a

To bardzo nowoczesna i odważna wykładnia. Zakłada równorzędność i prawdziwość wszystkich religii. Czy aby na pewno wszystkich? Jak zacznę zwracać się do Baala czy Ozyrysa w celu "powierzenia swojego życia temu bogu", to również będzie to słuszne? A może już nie? W takim razie gdzie przebiega taka granica i dlaczego właśnie tam a nie gdzie indziej?


Znowu interesująca wykładnia - jest wiele bóstw, każde "zbawia" we własnym imieniu i we własnym interesie (kolekcjonowanie dusz czy co?). To taka rozszerzona wersja zakładu Pascala. Rozwiązanie podobne do techniki "ubezpieczania na morzu", jaką stosowali Fenicjanie - zabrać na pokład jak najwięcej wyznawców różnych bóstw. Podczas sztormu każdy modli się do swojego, istnieje więc większa szansa "trafienia" w łaskę któregoś z nich. Coś w tym jest - to Fenicjanie zawojowali handel i lepiej radzili sobie na otwartym morzu a nie Hebrajczycy. Kto miał rację?
Co ciekawe - technika zaproponowana przez panią Val działa również w przypadku "potępienia" przez któreś bóstwo (Pani Val naraża się np. na potępienie Ozyrysa oraz Allacha). Będzie "potępiona" w jednym miejscu, ale "zbawiona" w innym. Zadziała jakieś inne "Niebiańskie Towarzystwo Ubezpieczeń Wieczystych".

Pozostaje nierozstrzygnięte pytanie: skoro raczej nie boi się "potępienia" Allacha czy Quetzalcoatla, to jakiego "potępienia" się boi, że stosuje zasadę "powierzania życia"? I kto miałby "potępić"?

Dlaczego mój nick jest pisany kursywą??



Nie widzę w tym nic nowoczesnego ani odważnego. Wie pan co to jest wiara. A pisze pan tak jakby nie zdawał sobie sprawy do końca czym jest. Najpierw miesza pan naukę z religią, później okazuje coś w stylu zdziwienia takiego a nie innego postawienia sprawy. To celowe z pańskiej strony?

Jak mogę twierdzić, że jakieś wierzenie jest gorsze od innego, skoro w obu przypadkach fundament jest ten sam? W dodatku nie mam możliwości weryfikacji danego wierzenia, a skoro nie mam narzędzi, a sama również zaliczam się do osób wierzących, to świadczyłoby to o mojej hipokryzji, gdybym je w całości negowała.
Każdy wierzy w co chce- to jego prywatna sprawa. Ja nie mam zamiaru z góry osądzać, że coś jest nieprawdziwe, bo nie mam takiej możliwości. Jak pan zacznie zwracać się do Baala czy Ozyrysa to jest to słuszne z pańskiej perspektywy i ja to uszanuję.


Granicę ustala sobie Pan. To Pańskie życie i Pan ponosi za nią odpowiedzialność. Nie uważam ludzi za małe dzieci, które trzeba przymuszać do czegoś pod groźbą kary.


Znowu teatralne zdziwienie i prowokacyjny wniosek
Choć przykład z statkiem na morzu jest ciekawym testem weryfikującym prawdziwość danej religii. Jednakże jest obarczony wieloma błędami.
Dopiero z chwilą śmierci, jeżeli jest Lepszy Świat to człowiek się przekona, czy jego wiara była dobrze ukierunkowana czy nie. Stąd nie każda religia jest tą właściwą z powodu sprzeczności między sobą.


Złe założenia panie Rutus. Moja wiara nie jest motywowana strachem. Wyjaśniłam już moją logikę agnostycyzmu, ale pan z jakichś sobie znanych powodów ją pominął, gdyż wygodniej założyć, że wiara musi być motywowana strachem?