Niektórzy mówią: "wiem, że Boga nie ma, doszedłem do tego na drodze racjonalnej analizy", jeśli nie wprost (co też się zdarza), to swoim zachowaniem.

Wieczny_studencie, czyli w takim razie mówienie "Boga nie ma" jest taką samą pychą, jak mówienie "Bóg jest".

Zatem jedynie nie zajęcie stanowiska będzie tu aktem wolnym od pychy.

Jeżeli ktoś uważa, że potrafi rozumowo udowodnić, że Bóg jest, to jest to pycha. Jeżeli zaś ktoś uznaje granice swoich możliwości i przyznaje, że jego przekonanie w tej sprawie (za lub przeciw) jest wiarą, a nie wiedzą, mamy inną sytuację.

I w przypadku użycia wiary jak i w przypadku użycia wiedzy wynik jest ten sam - pozytywne stwierdzenie o istnieniu Boga.

Dlaczego zatem, mimo iż wynik jest ten sam, ten pierwszy wynik to pycha a ten drugi wynik nie, skoro to są te same wyniki.

Nie każdy ludzki umysł.

Oczywistym jest , że ludzki umysł MUSI rozstrzygnąć kwestie istnieia boga w procesie decyzyjnym .
Albo rozstrzyga ją na gruncie logiki i empirii - stwierdzając że Boga [ w sensie religijnym ] niema , albo na gruncie antropomorfizacji otoczenia stwierdzając że jest .

Jeszcze moment.

Chyba zrozumiałem (co jest pychą jak sądze)

Czy tobie chodzi, że jezeli sie nie wierzy (ma się wiarę iż Boga nie ma) bądz się wierzy (ma się wiarę iż Bóg jest) wówczas nie jest to pychą.
Jednak jeżeli się to samo wyraża wiedzą (za lub przeciw) to jest to pychą.

Czy to tak?

Można tak powiedzieć. Skoro pycha jest wywyższaniem się, twierdzenie, że ma się wiedzę większą niż jest naprawdę (a nie wierzę w możliwość posiadanie wiedzy w tej kwestii), uważam za pychę.

No teraz właśnie dochodzi nowy element - wywyższanie się i powstaje pytanie - czy chodzi o wiarę, wiedzę czy wywyższanie się.

Jeżeli pychą jest wywyższanie się, to można to robic na gruncie wiedzy ale i też wiary. Wówczas pyszne są oba przypadki - i wiary, i wiedzy, chyba, że nie dochodzi do wywyższania się, wówczas oba -równoprawnie- są skromnymi stanowiskami.

Pytanie jest też, na ile wiara jest wiedzą a na ile wiedza jest wiarą. Wbrew pozorom te dwa zagadnienia dzieli bardzo cienka linia.

Kiedyś np. wierzono iż Ziemia jest płaska i było to oficjlanie stanowisko wiary. Zatem powiedzielibyśmy iż nie można mówic tu o pysze, ponieważ mówimy o wierze. Pychę wykazywali ci, którzy wiedzą próbowali pokazać iż ziemia jednak płaska nie jest. Mieli z tego powodu kłopoty, stanowisko wiedzy było łamane stanowiskiem wiary. Później jednak stanowisko wiary zmieniło się, a ci kórzy byli tempieni stali się bardzo szanowani. Czyli można powiedzieć, że stanowisko wiary takie, że Ziemia jest płaska zostało złamane na korzyść wiedzy.

Przykładowo, brak wiedzy może powodować wiarę. Wówczas, wywróci się to na sytuację o której wspominasz - niewierzenie w możliwość posiadania wiedzy. Pochodzi to po prostu z założenia, że wiedzy w tym temacie mieć nie można, ale coś takiego nie jest aktem wiary, ale aktem rozumu - jest to zakładanie, rozumowanie, myślenie ale jednak bez uzasadnienia.

Zatem pytanie jest czym jest wiara a czym wiedza?

Wydaje sie, że wiedza opiera się na stwierdzaniu ale i uzasadnianiu.
W przypadku wiary, mamy stwierdzanie ale nie ma uzasadniania. Generalnie więc oba wyglądają na sprawę czysto rozumowe (funkcje umysłowę) z jedynie tą różnicą, że w przypadku wiary uzasadnianie po prostu nie występuje, i niczego się nie sprawdza ponieważ nie ma takiej potrzeby.

Owszem, można się tez wywyższać będąc wierzących, ale wtedy już z innych powodów, typu "Jestem lepszy od was, bo potrafię uwierzyć" itp. Ale mówiłem tu o konkretnej sytuacji wywyższania się przez negowanie własnych ograniczeń.

W naturze ludzkiej jest zapisana pycha. Każdy przecież człowiek uważna sam siebie za najmądrzejszego. Albo przynajmniej za o wiele mądrzejszego niż w rzeczywistości jest. Ale wszystko jest OK niech siebie wszyscy uwazają za inteligentnych jeśli nikogo nie zamierzą pouczać.

Jakby się tak zastanowić to paradoksalnie, wywyższaniem jest mówić komuś iż się wywyższa.
Ma to już pychę ukrytą w podtekście: "wywyższasz się, ja nie, zatem jestem/robię lepiej niż Ty".

Jest to dość ciekawe.

Lekko podobny temat jest w innym dziale i tam napisałem:

Punkt dla ciebie.

Ja swojej wiary nie opieram na dogmatach, nie biorę też przykładu z hipokrytów i fundamentalstów - postawa moja nie jest wroga ateizmowi, chociaż ateistą nie jestem. Zastanawia mnie jednak co masz na myśli, że ateizm stał się enklawą nieskrępowanych poglądów. Czy to według Ciebie oznacza, że wszystko wolno. Gdzie twoim zdaniem powinna być granica wolności. Przecież wolność powinna mieć granice - takie aby nie naruszać dobra drugiego człowieka, jego wolności. Sorry że zwróciłem uwagę na słowo nieskrępowane, ale wydało mi się ono niebezpieczne