To po co zaczynasz od abstrakcji ? Gdybyś chciał cokolwiek pojąć, zacząłbyś od początku. Ale nie chcesz.

Powiem tak:Boga można dostrzec w całym skomplikowanym mechanizmie wszechświata i jego ruchu POŚREDNIO a nie jak by wszyscy chcieli BEZPOŚREDNIO.Na tym polega różnica.Sama wiara bez nauki jest niepełna i na odwrót:nauka bez wiary także.

Każdy "dowód" jaki sobie do tej pory wyobraziłem można łatwo zakwalifikować albo jako nową jednostkę chorobową o podłożu psychicznym, albo jako niewyjaśnione zjawisko, o którym można by powiedzieć , że teraz go nie rozumiemy, ale w przyszłości nauka może je wyjaśnić, czyli w sumie to i tak nie przekonuje co do istnienia Boga.
Do licha, Bóg to najdziwniejsza koncepcja jaka pojawiła się w ludzkich umysłach. Ani dowody za Jego istnieniem nie są przekonujące, ani dowody za Jego nie istnieniem. Widocznie byty świata nadprzyrodzonego są właśnie w takim stosunku do naszej rzeczywistości. Chyba rzeczywiście z konieczności pozostaje albo wiara , albo nie wiara w Jego istnienie.

Nie sądzę, to w gruncie rzeczy prosta koncepcja - człowiek istnieje po coś, a tym "coś" jest pełna realizacja człowieczeństwa w wiecznym szczęściu. Dla mnie jest to zupełnie wystarczający powód do wiary w Boga, i żadnego innego w sumie nie potrzebuję, jednocześnie całkowicie odrzucam, jako bezsensowną, bezproduktywną, do niczego nie prowadzącą i do niczego mi nie potrzebną koncepcję przeciwną, mianowicie że człowiek istnieje po nic i nie może się w pełni zrealizować w wiecznym szczęściu. Nawet gdyby to była prawda, i tak należałoby ją odrzucić. Oto w wielkim skrócie mój pogląd na ten temat i wyjaśnienie, dlaczego zawsze będę teistą a nigdy ateistą.

Problem w tym, że jest właśnie zbyt uniwersalna.
Czy jeśli załóżmy ktoś cię okradnie, nie wezwiesz policji bo gdybyś to ty była złodziejką nie chciałabyś by cię złapano? Stosunek do innych ludzi jak przestępcy czy mniejszości etniczne należą przecież właśnie do najważniejszych różnic w naszych czasach...

Ale według tej teorii jedynie życie ludzi ma sens, życie innych stworzeń pozbawione jest go kompletnie

Skąd bierzesz takie informacje ?

Bo według Ciebie sens życia jest wtedy, gdy nie kończy się razem ze śmiercią, czy dobrze rozumiem?

Oczywiście że nie.

Ale powiedziałeś że sensem jest pełna realizacja we wiecznym szczęściu. Co więc miałeś na myśli?

Złe założenie ....nie chcę być okradziona, więc nie okradam nikogo.
Nikt nie chce byc ofiarą przestępcy czy doznawac dyskryminacji - nie wolno nikomu zatem stosować tych zachowań wobec drugiego człowieka.

Nie da się do końca sprecyzować, co się ma na myśli, kiedy się to mówi. Takie próby precyzacji zawsze kończą się jakąś utopią, a tej nie zamierzam tworzyć. W każdym razie nie widzę tu niczego na kształt: "sens jest wtedy, gdy jest życie po śmierci".

W takim razie czy Twoje życie miałoby sens, gdyby kończyło się wraz ze śmiercią? I jeżeli odpowiedź nadal brzmi tak, to jaki byłby ten sens?

W tych sprawach osobiście polecam Teodyceę Leibniza:Jedno z najwybitniejszych dzieł klasyka filozofii niemieckiej i filozofii w ogóle. Stanowi wynik wieloletnich przemyśleń Leibniza na temat Boga w jego relacji do świata i człowieka;jest świadectwem racjonalizmu religijnego filozofa oraz dążenia do poszukiwania rzetelnych rozwiązań filozoficznych, mogących pogodzić skłóconych przedstawicieli różnych wyznań, do wykazania zgodności teologii z filozofią oraz uzasadnienia tezy, że istniejący świat jest najlepszym z możliwych światów

W moim przykładzie też nikogo nie okradasz tylko ciebie okradają.
W prawdziwym świecie nie wszyscy przestrzegają tych zasad a kuż na pewno nie w tak uniwersalnej formie. Ludzie należący do różnych grup społecznych czy etnicznych nie koniecznie potrafią się zrozumieć - to żadne odkrycie ale normy moralne też często ograniczają się do określonych grup ludzi połączonych więzami krwi, kultura czy religią. W pewnych sytuacjach można też uwierzyć, że dyskryminowanie pewnych ludzi jest czymś wskazanym a nawet koniecznym i taka prosta zasada wzajemności nie wystarcza gdy w grę wchodzi wyższa konieczność albo obcość kulturowa nie pozwala wczuć się w rolę ofiary.