tomek92pl napisał(a):
Mogę dodać że Elohim (imię którym nazywano Boga w Starym Testamencie) jest liczbą mnogą słowa El (Bóg), więc znaczy "Bogowie".
Słowo Elohim używane jest w Biblii również tam, gdzie wyraźnie chodzi o pojedyncze bóstwa, np. Dagona czy Baala. Również świadectwa pozabiblijne znają przykłady użycie liczby mnogiej w odniesienie do pojedynczych bóstw, np. Tota, albo też faraona. Wprawdzie języki bliskowschodnie z tego okresu nie znają
pluralis majestatis, jednak może tu chodzić np. o wielość atrybutów.
Rutus napisał(a):
Niekiedy jednak interpretacja pozostaje w zasadzie identyczna, jak np. mit o potopie (pożyczka od Sumerów) a zmianom kosmetycznym ulegają wyłącznie otoczki opisowe lub imiona bohaterów.
No tak nie do końca (odniosę się do różnych mitów mezopotamskich, a nie tylko słabo zachowanego sumeryjskiego):
* w Biblii brak opisów narad bogów (co zrozumiałe),
* mit sumeryjski nie podaje w zachowanej części przyczyn potopu,
Epos o Atrahasisie i
Epos o Gilgameuszu za główną przyczynę podają nadmierny przyrost populacji ludzkiej, grzeszność ma ewentualnie znaczenie poboczne - w Biblii akcentowane są występki ludzi,
* w mitach mezopotamskich występuje motyw złożenia ofiary, brak natomiast wyraźnej idei zawarcia przymierza ze wszystkimi ludźmi (istotnej zwłaszcza dla źródła kapłańskiego)
* w wersji biblijnej brak tradycji o obdarowaniu Noego nieśmiertelnością czy przyjęciem do grona bogów; nie można tego wyjaśnić jedynie odmiennością założeń teologicznych, gdyż z takim wyniesieniem mamy do czynienia w przypadku Henocha; żydowska apokaliptyka "nadrobiła zaległości" mówiąc w apokryfach o wniebowzięciu Noego.
