A co mówi na ten temat satanizm?

Satanizm, ogólnie rzecz biorąc, każe pielęgnować egoizm. Z tym, że nie widzi niczego "niemoralnego" w odruchach altruizmu, np. w miłości - jeśli Ci na kimś tak bardzo zależy, że chcesz się dla niej/niego poświęcić, zrób to. Natomiast na poświęcenie wobec osoby kompletnie Ci obcej, nieznajomej, obojętnej, każdy satanista będzie się patrzył co najmniej dziwnie. Nie mówiąc już o wrogu.

No dobra, ale chyba nie pójdziesz szturmem na uniwerki, aby etykom przedstawić rozwiązanie problemu za pomocą koncepcji satanizmu laveyańskiego

Jeżeli w Harvardzie wykazali, że pewność mają dopiero po 24 h, to rodzina de facto podejmuje decyzję o eutanazji. I to z błogosławieństwem KK. Choć ja wolę się zgodzić na pobór organów, niż ryzykować że będę roślinką przez resztę życia bądź, że będę mieć afazję czy amnezję.

EDIT: Satanizm? Przecie to egoizm. "Ja" na pierwszym miejscu. Dwóch ludzi na pustkowiu? Zabić towarzysza, aby przeżyć.

Lurker ma racje. Juz nieraz zdarzalo sie w malych szpitalach, ze zle rozpoznano symptomy smierci mozgu.

Po drugie, aby przeprowadzic test poswiadczajacy odstawia sie wszystkie srodki przeciwbolowe i wszystkie srodki, ktore przyczyniaja sie do relaksacji miesni poniewaz te srodki moga sfalszowac test.

Jesli osoba nie jest w stadium smierci mozgu moze bardzo cierpiec.

No, ja nie wiem, jak brzmi ortodoksyjna wykładnia Kościoła Szatana. Osobiście jednak uważam altruizm za formę egoizmu - np. daję jałmużnę i tracę gotówkę, ale w zamian nabijam sobie punkty reputacji, no i fajnie się czuję, ponieważ uczyniłem DOBRO. Gdyby nie to "fajnie się czuję", wdrukowane (podejrzewam) w ludzki mózg "przez ewolucję", biedacy marliby z głodu tysiącami. Analogicznie, jeśli jestem na pustyni z ukochaną, mogę dać się dla niej pokroić, a już szczególnie, jeśli ona jest w ciąży: ja umieram, ale moje geny mnie przeżyją. Natomiast gdyby towarzyszem był random G.I.Joe from Minnesota, to faktycznie: nóż pod żebro i wypić krew.

Miłość bliźniego nie jest altruizmem, różnicę wyjaśnia Bocheński w "100 zabobonach".

Jest świadomym ćwiczeniem woli? Zapieraniem się siebie?

ALTRUIZM. Altruizm został wynaleziony razem z dziwaczną nazwą przez francuskiego filozofa A. Comte'a. Nazwa jest dziwaczna, bo składa się ze źródłosłowów zaczerpniętych aż z trzech języków (łaciny, francuskiego i greckiego) - a to co ona oznacza jest zasadniczo różne od autentycznej miłości, którą altruizm miał zastąpić Altruizm jest mianowicie miłością innego człowieka w oderwaniu i dlatego, że jest innym człowiekiem. Jego przedmiotem jest więc nieokreślone indywiduum, które mamy kochać dlatego właśnie, że jest nam obce, różne od nas. Mamy więc do czynienia z odwrotnością autentycznej miłości*, którą kochamy zawsze konkretną osobę, a kochamy ją nie dlatego, że jest różna od nas, ale wręcz przeciwnie, dlatego że jest nam bliska i o tyle, o ile ma tożsamości z nami. Sam Comte zdawał sobie prawdopodobnie sprawę z tej różnicy, skoro ukuł dla swojego altruizmu nową nazwę. Utożsamianie tego altruizmu z normalną miłością ludzką jest zabobonem i mało jest widoków równie żałosnych, jak widok duchownych chrześcijańskich głoszących ten zabobon z ambon, mieszających altruizm z miłością chrześcijańską.

Aby zrozumieć pochodzenie altruizmu wypada pamiętać, że w altruizmie Comte'a wcale nie chodzi o jednostki ludzkie, ale o tzw. "wielki byt" (grand etre), tj. o ludzkość* Altruizm stapia nas z tym "wielkim bytem", jest więc narzędziem bałwochwalstwa*, jakim jest uwielbienie ludzkości. Celem wynalazku było stworzenie doktryny, która by mogła w ramach tego bałwochwalstwa zastąpić chrześcijańską naukę o miłości bliźniego.

Patrz: bałwochwalstwo, egoizm, kolektywizm, ludzkość, miłość.

No, ja mówiąc "altruizm" nie odwołuję się Comte'a, tylko do nauki (cholerny Mike!) badającej zachowania altruistyczne wśród zwierząt, np. wśród nietoperzy wampirów (tych, co pożywiają się krwią zwierzęcą). Po prostu chodzi o poświęcenie własnej korzyści na rzecz innego osobnika, najczęściej, choć nie zawsze, spokrewnionego. Całe to (przepraszam miłośników filozofii) pobredzanie o "stapianiu się z ludzkością" jest mi zupełnie obce.

U mnie wygląda to tak:

Satanizm, ogólnie rzecz biorąc, każe pielęgnować egoizm. Z tym, że nie widzi niczego "niemoralnego" w odruchach altruizmu, np. w miłości - jeśli Ci na kimś tak bardzo zależy, że chcesz się dla niej/niego poświęcić, zrób to.
W to się w pełni wpisuję. Ten altruizm wynika z mojego egoizmu - robię to tak naprawdę dla siebie. Ktoś jest dla mnie ważny, czy coś ma dla mnie wartość, więc naturalnym jest dla mnie, że o to, czy o tego kogoś, dbam, poświęcę się itp.

Natomiast na poświęcenie wobec osoby kompletnie Ci obcej, nieznajomej, obojętnej, każdy satanista będzie się patrzył co najmniej dziwnie. Nie mówiąc już o wrogu.
A to wygląda u mnie tak, że zdarza mi się zrobić coś dla kogoś obcego, obojętnego mi, ale wynika to z tego co powyżej. Z mojego egoizmu. Robię to przede wszystkim dla siebie, odczuwam akurat taką potrzebę i to realizuję.
A jeśli takiej potrzeby nie odczuwam, to nie pomagam, nic nie robię. Pomaganie ludziom, troska o innych itp. jako idee, są mi obce.
Nie rozumiem też poświęcenia się dla wroga.

Piszesz: "jeśli jestem na pustyni z ukochaną, mogę dać się dla niej pokroić, a już szczególnie, jeśli ona jest w ciąży: ja umieram, ale moje geny mnie przeżyją. Natomiast gdyby towarzyszem był random G.I.Joe from Minnesota", a jeśli chodzi o Chrystusa, to nie poświęcił się "dla ludzkości" ale umarł za konkretne osoby, które Mu są bliższe niż Tobie Twoja ukochana.
Jak pisze Bocheński: "nieokreślone indywiduum, które mamy kochać dlatego właśnie, że jest nam obce, różne od nas. Mamy więc do czynienia z odwrotnością autentycznej miłości*, którą kochamy zawsze konkretną osobę"
Funia:
Jeżeli twierdzisz że wrogów należy traktować jak wrogów, to wzmocnienie takiej sytuacji prowadzi do nazizmu: gdzie niemieccy kaci autentycznie kochali swoją rodzinę, nikt by ich nie posądzał że są potworami, ale wobec swoich "wrogów" byli. A Jezus mówi: "Kochajcie nieprzyjaciół!"

Czytałam kilka wywiadów z tym panem, sprawdziłam też inne informacje na jego temat. Nie jest dla mnie wiarygodny jako lekarz. Jego etyka zaś do mnie nie przemawia, ponieważ nie jestem katoliczką.

Andy72->

Ale, najkrócej rzecz ujmując, nie wszyscy popadają w niebezpieczne skrajności. Ja sobie nie wyszukuję wrogów po to by móc realizować jakieś mordercze zapędy, bo takowych nie posiadam. Reaguję jeśli ktoś uderza we mnie. I to też reaguję w adekwatny sposób. Zabiłabym włamywacza, który wlazłby mi do domu, czy kogoś kto spróbowałby skrzywdzić mnie lub moich bliskich, ale już np. nielubianą koleżankę w pracy, która próbuje mi podłożyć świnię 'załatwiłabym' w taki sam sposób jak ona próbuje to zrobić, a nie potraktowałabym ją jak tamtego włamywacza.

A podejście Jezusa mi nie odpowiada i nie będę go naśladować.

Rojzo, możesz przybliżyć? Co konkretnie Ci się w człowieku nie podoba?

Andy, idą ciężkie czasy, w których miłowanie muzułmanów jest co najmniej chybionym pomysłem.

Funiu, nie lubisz Jezusa "za całokształt", czy wypracowałaś argumentację przeciw Niemu?

Lurker->

Nie, nawet ostatnio pisałam o tym przy okazji innej rozmowy. Z niektórymi rzeczami, które głosił czy robił się nie zgadzam, część jest mi obojętna, niektóre doceniam. Doceniam czyjeś dokonania i nie jestem względem wszystkiego na nie, dla samego bycia na nie. Ale to nie wystarcza by on mi imponował.

A dlaczego go nie lubię... wiesz co, to działa tak: są czasami ludzie tacy mili, dobrzy, sympatyczni itp., generalnie pozytywni... Niby nic konkretnego im nie możesz zarzucić, a jednak nie czujesz do nich sympatii. Zdarza się. Tu jest podobnie. Po prostu nie mój typ.