Ostatnio pojawiła się hipoteza o tkz. Wielkim Odbiciu.

Artykuł ukazał się w listopadowym Świecie Nauki



Jest też źródło angielskie, należy wygooglać " Big Bang or Big Bounce? "

Pozdrawiam
/M

Przedstawiałem jak się sytuacja ma według Ogólnej Teorii względności i klasycznej kosmologii. Wspomniane prze ciebie Wielkie Odbicie występuje np. w Pętlowej Teorii Grawitacji, która jest próbą (jedną z wielu) skwantowania OTW.

Można też mówić o "atomach" przestrzeni ale nie należy ich sobie wyobrażać jako coś podobnego do atomów materii. W ściślejszym języku nazywa się je raczej "kwantami objętości" - gdy w pętlowej teorii grawitacji wprowadzimy pojęcie objętości, okazuje się, że nie może ona przyjmować dowolnej wartości, ale przyjmuje jedynie ściśle określone, rozdzielone od siebie wartości. Okazuje się, że najmniejsza objętość jaką może mieć wszechświat (lub jego część) nie jest równa 0 (jak w teoriach klasycznych), ale jest wyznaczona przez kombinację stałych fizycznych i odpowiada mniej więcej wspomnianej długości Plancka 10^(-35) m. To jest jeden "atom" przestrzeni.

Takiego "atomu" nie można podzielić - nie istnieją mniejsze części przestrzeni. Nie należy zatem porównywać takich "atomów" do atomów materii, gdyż te jak nam wiadomo są podzielne (na cząstki elementarne). Już lepiej wypada porównanie z cząstkami fundamentalnymi, np. elektronem, który o ile wiadomo także jest niepodzielny (nie istnieje "pół elektronu"), chociaż przy powszechnym obrazie cząstek niczym maleńkich kuleczek boję się jakie mogą być efekty takiego niezrozumienia. Myślę, że tego nie da się do niczego przyrównać i do w miarę prawidłowego opisu możemy używać tylko matematyki - w świecie makroskopowym nie ma niczego podobnego.

Jak wiecie mnie nie było jakiś czas i nie czytałem tego tematu od początku, ale to co tu widzę pod koniec skomentuję w ten sposób.

Teoria wielkiego odbicia powstała dość szybko po teorii wielkiego wybuchu i dość szybko została obalona.

Zakładając nawet, że odbicia są tam samo silne za każdym razem dzięki czemu się nie zapadliśmy na stałe to przecież przebieg wyglądałby tak:

Jest ten wybuch i wszechświat się super szybko rozszerza a później coraz wolniej i wolniej i się zatrzymuje i kurczy i tak w koło.

Ale z obecnych obserwacji wynika, że nie dość, że wszechświat nie hamuje się w swoim rozszerzaniu, ale rozszerza się coraz szybciej... tak więc nie ma szans aby teoria wielkiego odbicia była prawdziwa.

Tak czy siak jest to ciekawa teoria.

Nie wiadomo też (a może wiadomo?), czy wszechświat nie moze pęknąć - tak jak pęka napompowany balonik. Wówczas *pom* masz explozję, która za następswo ma następny wszechświat (przynajmniej ten, jaki zamy i poznać próbujemy).

Tylko spekuluję

Pozdrawiam
/M

"Obalenie" to miało miejsce na gruncie Ogólnej Teorii Względności - ta faktycznie nie daje możliwości na Big Bounce. Natomiast nowsze teorie, jak np. kwantowa Pętlowa Teoria Grawitacji czy nawet klasyczna teoria Einsteina-Cartana nie wykluczają możliwości Wielkiego Odbicia.



To już sobie sam dopowiedziałeś. Nic nie zmusza wszechświata do powtarzania Wielkiego Odbicia w nieskończoność. Jeżeli Wielkie Odbicie zachodzi tylko raz, to po obu jego stronach wszechświat może zachowywać się jak mu się podoba. Wielkie Odbicie nie musi być zjawiskiem cyklicznym, możliwe, że zaszło tylko raz w całej historii: przedtem był jeden wszechświat, teraz jest drugi, więcej nie będzie.

Niektórzy też twierdzą, że na wskutek zjawisk zachodzących w ekstremalnych warunkach, w chwili Wielkiego Odbicia zmieniła kierunek strzałka czasu - "po drugiej stronie" zjawiska zachodziłyby "od tyłu". W takiej sytuacji wszechświat "po drugiej stronie" jest podobny do naszego: też się rozszerza od początkowego stanu ekstremalnego, bo czas płynie w nim w przeciwną stronę. Mamy tu w pewnym sensie dwa wszechświaty o wspólnym początku.


Rozważa się możliwość innych osobliwości kosmologicznych niż klasyczne Wielki Wybuch i Wielki Krach. Do ich wystąpienia potrzebne są jednak egzotyczne rodzaje materii (w pewnym sensie jeszcze bardziej egzotyczne niż ciemna materia, a nawet "zwykła" ciemna energia, którą to czyni się odpowiedzialna za przyspieszanie ekspansji wszechświata). Takiej materii nie zaobserwowano, choć nie wykluczono też możliwości jej istnienia (jeżeli nie ma jej zbyt dużo, jej istnienie jest niesprzeczne z obserwacjami astronomicznymi). Co ciekawe, te egzotyczne osobliwości są nagłe w stosunku do np. Wielkiego Wybuchu. Skutki WW możemy łatwo zaobserwować kilkanaście miliardów lat po fakcie, tymczasem np. tzw. Wielkie Rozerwanie/Big Rip (jedna z nietypowych osobliwości) może nastąpić w ciągu kilkudziesięciu milionów lat, wcześniej niczym się nie objawiając. Zaczęło by się od rozpadu gromad galaktyk, potem nastąpiłoby kolejno rozerwanie galaktyki, Układu Słonecznego, Ziemi aż na rozerwaniu atomów i jąder atomowych kończąc.

Sam o tym nie wiem dużo więcej (w szczególności nie wiem jaki byłby wszechświat po Wielkim Rozdarciu), ale w Szczecinie jest zespół który tym właśnie się zajmuje.

Filmik (po angielsku) o przyszłości wszechświata kończącego się Wielkim Rozdarciem:
http://video.yahoo.com/watch/3792877/10393844

Najs

Pozdrawiam
/M

Nie muszą załamywać się żadne prawa fizyki, poza tym może to co widzimy i znamy - kosmos po wielkim wybuchu - jest częścią większej struktury? Może powstawanie nowych kosmosów i "umieranie" starych jest normą na co dzień tak jak gwiazd? Zdaj się tak myśli się w fizyce teoretycznej..

Nie bardzo. Nie wymyślono żadnej większej spójnej struktury, której częścią byłby nasz wszechświat. Owszem, można wziąć wszystkie hipotetyczne wszechświaty i na siłę stworzyć z nich jakąś strukturę, ale byłaby ona niespójna - poszczególne wszechświaty, nie mają ze sobą nic wspólnego, w szczególności nie ma wspólnego czasu który pozwoliłby porównywać chwile ich powstania. Każdy z nich po prostu istniałby w tej strukturze i albo miał początek (np. Wielki Wybuch) albo nie (np. wszechświaty stacjonarne). Potencjalne istnienie innych wszechświatów nie ma żadnego znaczenia dla naszego wszechświata.

Trochę inna sprawa jest z dodatkowymi wymiarami. Mówi się o możliwości, że nasza "zwykła" czterowymiarowa czasoprzestrzeń (1 czas + 3 kierunki przestrzenne) jest tylko częścią pewnego wielowymiarowego tworu, tyle że dodatkowe wymiary są z pewnych względów dla nad niewidoczne i niedostępne (jesteśmy "uwięzieni" w 4 wymiarach tak jak przed epoką lotów kosmicznych "uwięzieni" byliśmy na Ziemi). Tu jednak wciąż mamy do czynienia z jednym wszechświatem, z jednym początkiem, tyle że bardziej złożonym niż się powszechnie wydaje.

Tak teoria strun.. Poza tym może nie mają nic ze sobą wspólnego, ale akurat tego nie da się zbadać.. A co do osobliwych punktów to ja już coś tam o tym słyszałem gdzieś, kiedyś i wychodziło jakoś składnie..

W pewnym sensie, to leży w definicji wszechświata. Gdyby dwa wszechświaty miały ze sobą jakieś połączenie, de facto stanowiłyby jeden wszechświat (tak jak jest w przypadku wszechświata z Wielkim Odbiciem: dwa "wszechświaty" połączone w chwili W.O.).

I nie da się tak żeby otworzyły się niezależnie, ale czasem lub później stale wpływały na siebie, stykały, wymieniały czymś, przenikały?

Albo po prostu były niezależne od samego początku do końca albo wieczności? I tym samym stanowiły większą strukturę niż pojedynczy kosmos?

Ach chyba załapałem o co ci chodzi.

"Normalne" oddziaływania dotyczą tylko obiektów z jednej czasoprzestrzeni. To czego wymagasz, to istnienie pewnego oddziaływania, które łączyłoby różne czasoprzestrzenie. Ale do tego potrzeba jakiejś większej struktury, i dochodzimy do takiej sytuacji jak z wieloma wymiarami: wszechświat jest jeden, tylko ma bardziej złożoną strukturę. W tym wszechświecie mogłyby jednak być rozłączne ale oddziałujące czasoprzestrzenie, każda z własnym początkiem (lub bez niego).

Wciąż jednak w takiej sytuacji nie można by mówić, że nowe światy (czasoprzestrzenie) powstają w każdej chwili. Czas bowiem, jak go się obecnie rozumie jest właściwością czasoprzestrzeni. Inna czasoprzestrzeń miałaby inny czas, zupełnie nieporównywalny z naszym.

Nie mówiąc już o tym, że nikt nigdy nie skonstruował modelu mogącego opisywać taki superwszechświat. To raczej hipoteza fantastyczna niż naukowa.

Podobnie jak ta o rozwoju inteligentnego życia - opanowanie w kolejności energii planety, układu słonecznego, galaktyki itd.. I w perspektywie życie przed którym nie ma żadnych barier, czyli można by nazwać taką formę inteligencji inaczej..

Swoją drogą jeśli były by jakieś dowody (chociażby możliwość matematyczna) na istnienie takiego kosmosu, to wprowadziło by to inną jakoś w myśleniu o początku świata..

Z tego co wiem nasz wszechświat jest czterowymiarowy , być może jest więcej wymiarów , ale jak na razie nie zostały odkryte ,więc nie możemy o nich mówić . Czystą fantastyką jest też twierdzenie , że wszechświatów jest więcej niż jeden , nauka stara się wytłumaczyć , że ten jeden wszechświat , który poznajemy jest właśnie nieskończony . Najwidoczniej ludzki język , ludzka mowa nienadąża za odkryciami naukowymi i słowo "nieskończony " jest niedoprzyjęcia , wiele osób ma problemy z zaakceptowaniem tego terminu . Właśnie dlatego wielu naukowców ma problemy z wyjaśnieniem nam struktury wszechświata i chociaż sami rozumieją i twierdzą , że wszechświat nie ma końca to jednak nie mają narzędzia aby to wszystkim wytłumaczyć , jedynym narzędziem jakim dysponują to matematyka . Ludzie jednak wolą fantazjować o wielu wszechświatach i wielu wymiarach zamiast zrozumieć to co już wiemy .

Czyli jest nieskończony i wieczny bez potrzeby odwoływania się do wielu wymiarów i wielu wszechświatów?

Nie było by to ładne gdyby okazało się jednak, że kosmos jest częścią większej struktury tak samo jak układ słoneczny jest częścią galaktyki, a galaktyka jest częścią kosmosu? Ominęłoby się problem powstania czegoś z "niczego"..