Rutusie. Człowiek czy Prawo? Czepiasz się ... Nie ma zamiennej Mszy św: osobiście lub przez media. Ta druga jest dla ludzi, którzy nie mogą dotrzeć do kościoła. Chrztu może udzielić każdy wierzący. Nie sądzę jednak, że uczyni to matka, która traktując dziecko podczas aborcji jak materiał biologiczny uzna ów material za człowieka. Nie wytrzyma tego psychicznie. KK walczy o każde życie, ale ufa jednocześnie, że nienarodzonym krzywdy Bóg nie uczyni.

To skrament, nie magiczne działanie wody.

Nie odmawia. Jeśli wyłyżeczkowany płód jest żywy to pokazać matce, niech ochrzci, albo tatusia poprosić by to zobaczył, nawet podać płeć dziecka...trzeba mu bowiem nadać imię! Wiesz co by się stało z lekarzem, który by się dopuścił się takiej sytuacji? Może uruchomić państwowe procedury określania płci dziecka. Księdza chcesz mieszać w taki proceder?


Może najprościej. Leczeniem psychiki zajmuje się psycholog czy psychiatra. Leczeniem duszy duszpasterz. A niesłychanie trudno ustalić granicę. Jak wierzący ma problemy emocjonalne to ksiądz wysyła do psychologa, zaleca też nadal usilną modlitwę. Terapeuta tylko ujawnia ludzkie powikłania i rany, otwiera je, pomaga zrozumieć, współczuje, ale nigdy ich nie leczy. Terapia ma też sens jedynie wówczas, gdy człowiek chce być bardziej dojrzały, otwarty na ludzi i pełniej odpowiedzialny za siebie. Psychoterapeuta niewierzący jest bezsilny jak człowieka męczą niepokoje natury egzystencjalnej, doświadcza poczucia głębokiego bezsensu, brakuje mu celu życia, ogarnia go lęk przed śmiercią. Te rany leczy Bóg, duszpasterz pomaga mu do Niego dotrzeć. Dusza nadaje całemu czowiekowi wymiaru czysto ludzkiego i czyni go innym niż zwierzęta, ciało więc jest też przedmiotem troski Kościoła ( np.nie zabijaj).

Doczytam, znam tę książkę. Na razie nia znam kontekstu tej wypowiedzi.

Wszelkie klasyfikacje wymagają przyjęcia kryterium. Życie osobnicze rozpoczyna się od zygoty, żywej oczywiście.

Pani się, jak widzę, zafiksowała na aborcji, a ja cały czas mówię o naturalnych zjawiskach utraty ciąży przez kobietę. W takim przypadku nie ma sytuacji, kiedy "jeszcze żywe" dziecko (płód, jak kto woli) jest już "na zewnątrz". Organizm ten przestaje żyć (obumiera, umiera?) wewnątrz ciała kobiety. I umiera bez chrztu.

Skoro to sakrament, to zapewne działa również bez wody jako "nośnika", czy tak? A jeśli działa wyłącznie z wodą, jako "nośnikiem", to mamy do czynienia z "przenoszeniem zjawisk" (jakich?) przez wodę (albo jedną z cech wody, jaką?).

Czy to oznacza, że Bóg narodzonym już krzywdę uczynić może i chce, skoro tak się wszyscy rwą do ochrzczenia dziecka, zwłaszcza, jeśli jego życie jest zagrożone? Gdyby Kościół ufał, że Bóg dziecku narodzonemu, ale jeszcze niemowlęciu, krzywdy jednak nie uczyni, postępowanie byłoby zapewne identyczne, jak w przypadku dziecka nienarodzonego.
Czyżby znowu dualizm wskazujący na hipokryzję? A może nieufność względem Boga i pragmatyzm wynikający z tej nieufności?

Przy okazji, bo wcześniej tego nie zauważyłem:
???
Jedna to była dyskusja o "cudach", w której nie otrzymałem odpowiedzi o "cudzie" szwedzkiej sportsmenki - jakie tam było "zwycięstwo" w dyskusji? Od kiedy brak odpowiedzi to "zwycięstwo" i kto przyznawał te punkty?
Druga to dyskusja o technikach uzyskiwania rozwiązań "genialnych" znanych w psychologii i wpływu modlitwy na takie rozwiązania, gdzie podałem moją prywatną metodę, która działa a uzyskałem informację, że się nie znam, więc działać nie może - ktoś zanegował rzeczywistość i co? Wygrał! Ale nie dostałe informacji, kto przyznawał punkty.

Wszelkie klasyfikacje wymagają przyjęcia kryterium. Życie osobnicze rozpoczyna się od zygoty, żywej oczywiście.

A co z miliardami zupełnie niepotrzebnych już plemników,które są po zapłodnieniu skazane na wymarcie.Na szczęście czasami mamy do czynienia z ciążami mnogimi ,gdzie ten materiał genetyczny jest bardziej wykorzystany.Ośmioraczki,dziesięcioraczki...ale to też tylko kilka więcej.A może i one jednak mają swoją "małą" świadomość misji dziejowej,mają poczucie klęski i niesprawiedliwości bożej.I co wtedy ?

No cóż : natura jest rozrzutna i męskich gamet jest nadprodukcja. W biegu z przeszkodami do komórki jajowej musi wygrać najsprawniejszy, czasem najbardziej żywotny.
Oj Kris, Kris: ja rozumiem tę męską dumę, ale wasze komórki rozrodcze są nic nie warte, jeśli nie połączą się z komórką jajową. Żadnej świadomości, żadnego życia, zmarnowane życie. A dzieci są naprawdę urocze, one jednak potrzebują taty i mamy.
Z naturalnymi ośmioraczkami to nie przesadzałabym.

Pachnie mi to eugeniką! Tak lekko godzisz się na śmierć niewinnych dziatek-plemników! I to śmierć dzieci nawet nieochrzczonych! Fuj!

Zabolało! No i dobrze.

ale wasze komórki rozrodcze są nic nie warte, jeśli nie połączą się z komórką jajową...

I vice versa jak na razie Matka Natura jednak nie pytając Wszechmogącego czasami powoduje ,że dany płód będzie obarczony wadą genetyczną,nieuleczalną chorobą,albo będzie miał niekorzystny wpływ na zdrowie matki.Tu jest nie tylko rozrzutność ale i przypadkowość oraz ...brak opatrzności boskiej.Dobrego Pana mamy, który ma w ręku wszystko aż do najdrobniejszych szczegółów.No więc, Matka Natura czy Dobry Pan ?

Znów wkraczasz na teren cierpienia. W innym wątku pisałam o różnym podłożu cierpienia. Czy można winą obarczać Boga za decyzję rodziców - karłów, którzy zamówili sobie dziecko karła chociaż lekarz sugerował im, że mogą mieć zdrowe dziecko. Francuskie małżeństwo zamówiło sobie dziecko o genotypie umożliwiającym pobranie komórek macierzystych do leczenia ich starszego syna. I nie było ważne nic innego. Pomijam tu sprawę metody in vitro jako etycznej czy nie. Czy patologiczni rodzice powołując na świat dzieci są winni czy Bóg? Czy skażenie środowiska skutkujące chorobami to też wina Boga? Czy On nie powiedział : czyńcie sobie ziemię poddaną? Poza tym chrześcijanin patrzy na życie z wiecznej perspektywy i niezawinione cierpienie potrafi uzasadnić inaczej niż czyniąc winnym Boga.
Jak chcesz komuś dołożyć to kij zawsze znajdziesz mówi ludowe porzekadło.

Liza,jak już nieraz ,tak i teraz, zastrzeliłaś mnie swoim optymizmem Niestety ,wątpliwości pozostają.

Gdybyś był chory na depresję i jednocześnie optymistą życiowym to psychiatra musiałby pokłonić Ci się nisko mówiąc: Kris, wybacz, źle zdiagnozowałem. Nie ma optymistycznej depresji.
W ramach rekompensaty za wadliwą diagnozę poproś lekarza o zaprogramowanie Ci lewego płata czołowego na większą aktywność niż prawego. Dostaniesz wtedy pogodne i wesołe usposobienie, będą Cię cieszyć kontakty z ludźmi i szybko będziesz dochodził do siebie po porażkach.

Gdybyś był chory na depresję i jednocześnie optymistą życiowym to psychiatra musiałby pokłonić Ci się nisko mówiąc: Kris, wybacz, źle zdiagnozowałem. Nie ma optymistycznej depresji.
W ramach rekompensaty za wadliwą diagnozę poproś lekarza o zaprogramowanie Ci lewego płata czołowego na większą aktywność niż prawego. Dostaniesz wtedy pogodne i wesołe usposobienie, będą Cię cieszyć kontakty z ludźmi i szybko będziesz dochodził do siebie po porażkach. [/quote]

Dochodzę do wniosku ,że takie rozdwojenie jaźni: optymizm wewnętrzny,przekonanie o słuszności własnych poglądów bez narzucania ich komukolwiek,a jednocześnie depresja na widok powszechnego królowania obłudy jest w moim przypadku nienormalnie normalna

Pani Liza ucieka od odpowiedzi, pewnie zaraz znowu "wygra" w dyskusji. Aby uniknąć mojej "porażki" przez brak odpowiedzi mojego oponenta, zadam pytania ponownie:

Skoro to sakrament, to zapewne działa również bez wody jako "nośnika", czy tak? A jeśli działa wyłącznie z wodą, jako "nośnikiem", to mamy do czynienia z "przenoszeniem zjawisk" (jakich?) przez wodę (albo jedną z cech wody, jaką?).

Czy to oznacza, że Bóg narodzonym już krzywdę uczynić może i chce, skoro tak się wszyscy rwą do ochrzczenia dziecka, zwłaszcza, jeśli jego życie jest zagrożone? Gdyby Kościół ufał, że Bóg dziecku narodzonemu, ale jeszcze niemowlęciu, krzywdy jednak nie uczyni, postępowanie byłoby zapewne identyczne, jak w przypadku dziecka nienarodzonego.
Czyżby znowu dualizm wskazujący na hipokryzję? A może nieufność względem Boga i pragmatyzm wynikający z tej nieufności?


Przy okazji dziękuję panu filippiarzowi za informację dotyczącą chrztu wśródmacicznego. Wniosek płynący z tego przykładu - Kościół wymyślił inne wytłumaczenie oficjalne, aby uniknąć kłopotu - to przy okazji udowadnia, że owa ideologia nie ma nic wspólnego z rzeczywistością, skoro wystarczy wymyślić alternatywne objaśnienie i czynność wydawałoby się niezbędna staje się zbyteczna.

Nie Rutusie. Nie prowadzę rozgrywek erystycznych, nie bawi mnie to. Czasem jednak prowokuję, by dowiedzieć się z kim rozmawiam.

Z tego co wiem, wymagany jest fizyczny kontakt wody z ciałem.

Przyjmujesz błędne założenie. O chrzest dziecka proszą rodzice, nie Kościół. I sami mogą ochrzcić dziecko w momencie zagożenia jego życia lub poprosić np pilęgniarkę. KK odmawia czasem nawet chrztu dzieci, jeśli nie widzi możliwości wzrastania dziecka w wierze. Poplątało Ci się coś z tym, co i kto oraz czego chce oraz może.

Ja widzę niudolne czepialstwo. Problem jest prosty i można go samemu rozwiązać. Wskazałam to w poprzednim poście.