Katechizm Kościoła Katolickiego:
2296 Przeszczep narządów zgodny jest z prawem moralnym, jeśli fizyczne i psychiczne niebezpieczeństwa, jakie ponosi dawca, są proporcjinalne do pożądanego dobra biorcy. Oddawanie narządów po śmierci jest czynem szlachetnym i godnym pochwały; należy do niego zachęcać, ponieważ jest przejawem wielkodusznej solidarności. Moralnie nie do przyjęcia jest pobranie narządów, jeśli dawca lub jego bliscy, mający do tego prawo, nie udzielają na to wyraźnej zgody. Jest rzeczą moralnie niedopuszczalną bezpośrednie powodowanie trwałego kalectwa lub śmierci jednej istoty ludzkiej, nawet gdyby to miało przedłużyć życie innych osób.

A teraz Jan Paweł II i Pius XII o aspekcie zwanym "moment śmierci":
(...)z klinicznego punktu widzenia jedynie właściwym i możliwym podejściem do problemu orzeczenia zgonu człowieka jest skupienie uwagi i badań na rozpoznaniu pewnych «oznak śmierci», które można stwierdzić na podstawie objawów fizycznych występujących w poszczególnych przypadkach.

Zważywszy, że jest to na pewno zagadnienie o podstawowym znaczeniu, w pierwszym rzędzie należy zapoznać się z rzetelnie wyważonym stanowiskiem nauki. Mówił o tym papież Pius XII stwierdzając, że «do lekarza należy podanie jasnej i precyzyjnej definicji 'śmierci' oraz określenie 'momentu śmierci' pacjenta, który popada w stan nieświadomości» (przemówienie z 24 listopada 1957 r., w: AAS 49 [1957], 1031).


W takim przypadku nie można mówić, że stwierdzono u niego śmierć mózgu, a to oznacza, iż ten przypadek niczego nie wnosi do naszej dyskusji.

No coz, moje watpliwosci pozostaja. Dla mnie czlowiek niezywy to nie ten, ktorego do zycia przywrocic nie mozna ( jak jest to po smierci mozgu), ale ten, ku ktorego ustaly nieodwracalnie wszelkie funcje zyciowe jak bicie serca czy jakiekolwiek odruchy.
Ja tu widze pewna niekonsekwencje w nauce Kosciola, kiedy oddaje sie sprawe smierci w rece lekarzy, sprawe zycia - nie (nie tylko in vitro ale praktycznue calosc wspomagania poczecia).
Lekarze roznie rozumieja dobro pacjentow. Niestety czesto naklaniaja rodzine w szoku do zgody na pobranie organow.

Tyle, że to jest Twoja wątpliwość, a nie Kościoła.


Lekarz, co jest jasno zaznaczone w przytoczonym fragmencie nauczania papieskiego, określa jedynie moment śmierci. Ponieważ nie jest jej sprawcą, to nie ma tu żadnej niekonsekwencji.


Jednak żaden lekarz w Polsce nie może uczynić tego bez wcześniejszego komisyjnego stwierdzenia śmierci mózgu. I już pomijam tutaj fakt, że w świetle polskiego prawa do pobrania organów nie jest konieczna niczyja zgoda.

Czyli prawo, nie tylko polskie, ignoruje nauczanie Kosciola w tej kwestii. Juz to mi wystarczy. Ja nie wierze lekarzom w kazdej kwestii bezwarunkowo. A w tej juz w ogole nie slepo.
A moje watpliwosci to sprawa mojego sumienia. I ja moge postepowac tylko wedlug mojego sumienia w tej kwestii. Dlatego mam nadzieje, ze nigdy nie bede musiala decydowac o moich dzieciach.

Rozumiem, że masz pretensję o to, że nie wymaga zgody rodziny zmarłego przez założenie domniemanej zgody potencjalnego dawcy? Tym niemniej lekarze jednak zawsze o taką zgodę pytają, a jeżeli rodzina się nie zgadza, to nie pobierają narządów.


Fascynujące. To ja mam takie pytanie: Czy zapoznałaś się kiedykolwiek z obowiązującą w Polsce procedurą stwierdzenia śmierci mózgu?


Szkoda jedynie, że w tych "wątpliwościach" masz w niepoważaniu nauczanie Kościoła. Przypomnieć jego treść?

W Austrii nie pytaja. Nawet protesty rodziny obywatela innego kraju nic nie daja.

Procedury procedurami a natura natura. Nie tyle nie wierze w dobra wole i sumiennosc lekarzy w Europie globalnie, ale w rozne przekrety, przesuniecia na listach biorcow, a co za tym idzie niekoniecznie czyste intencje wszystkich lekarzy, nawet wierzyc nie musze. W Niemczech w ubieglym roku byly dwa takie skandale w duzych i znanych klinikach.

Jaka nauke Kosciola masz na mysli, ktora ja podobno ignoruje? O transplantacjach, czy o sumieniu?
Pamietasz co o sprawach sumienia pisal sw Pawel przy okazji spozywania miesa (moze) ofiarowanego bozkom?

Jezeli ja uwazam, ze moje umierajace dziecko w fazie smierci mozgowej jeszcze nie umarlo, to chyba grzechem smiertelnym byloby pozwolenie na dobicie go na stole operacyjnym. Nie uwazasz?
Eutanazja jest grzechem. Odlaczenie od przyrzadow ludzi-roslinek - tez.
Tylko dlatego, ze DZIS medycyna z przyczyn praktycznych, jak ja osobiscie uwazam, uznaje za zmarlego kogos w fazie smierci mozgu, to ja musze to przyjac z pokora?

Nie, możesz tupać na rzeczywistość. Poza tym osoby w "fazie śmierci mózgu" uznawano za martwe jak świat światem.

Taaak? Od kiedy?

Kiedys to ustanie akcji serca bylo wyznacznikiem smierci. O plamach opadowych itp nie wspominajac.
a tak naprawde to dopiero rozklad ciala byl pewnikiem.

To nie jest trywialny problem. Organizm, w którym zachodzą procesy życiowe, nie jest martwy.

Od początku ludzkości. Śmierć mózgu=ustanie oddychania=obumieranie pozbawionych tlenu tkanek. Tak było zawsze.

Podobnie jak kiedyś uważano ,że nadpobudliwość dziecka można leczyć podcinając więzadła w stawach kolanowych.

Problem polega na tym ,że o mechanizmie śmierci wiemy teraz niepomiernie więcej.Dowiedzieliśmy się , między innymi ,że śmierć mózgu jest czymś konkretnym a nie tylko "praktycznym"

Zapomniałaś dodać, że tak było w czasach, kiedy wiedza na temat organizmu ludzkiego była duuuużo mniejsza niż obecnie, że o metodach diagnostycznych nie wspomnę.

Aha, czyli jaskiniowcy zakładali swoim pobratymcom EEG żeby ustalić, czy mogą już zakopań / spalić / zjeść* trupa? Czy analizowali zawartość tlenu we krwi?

Poczytaj sobie trochę o tym, jaka histeria ogarnęła ludzkość w XIX wieku, jak medycyna zaczęła przesuwać ten czas coraz dalej. W literaturze pojawia się motyw "żywcem pogrzebany". Ludzie nakazywali testamentowo, żeby przed pogrzebem przebijano im serce i odcinano głowę - czego reminiscencję mamy w "Drakuli" Brama Stokera. A wtedy jeszcze metody reanimacji były w powijakach, tu nawet o śmierć kliniczną nie chodziło jeszcze.

PS: Całkiem niedawno jakaś babcia obudziła się w PL w kostnicy. Lekarka, ponoć doświadczona, potwierdziła zgon i już. Więc nawet dziś się zdarza.


____________________
*niepotrzebne skreślić

Niczego nie analizowali. Nie mówimy o kryteriach, tylko faktach. A te są takie, że każda osoba w stanie śmierci mózgu była uznawana za zmarłego - chyba się zgodzisz? Problem pojawił się względnie niedawno, kiedy nauczyliśmy się czasowo powstrzymywać niektóre naturalne konsekwencje śmierci mózgu, stąd konieczność opracowania kryteriów w oparciu o bardziej złożony wgląd.

No właśnie nie mogę się tak bez zastrzeżeń zgodzić. Po pierwsze - uznawano za zmarłych osoby, których mózgi jeszcze funkcjonowały. Wystarczająco znamy przypadków, kiedy po ekshumacji stwierdzano na wewnętrznej stronie trumny ślady drapania, bo się ktoś "przebudził".

Z drugiej strony jest coś takiego jak fenomen śpiączki. Występuje też "naturalnie", bez nowoczesnej medycyny, jedną z przyczyn może być częściowe obumarcie mózgu. Niestety nie wiem, jak traktowano takie osoby w przeszłości, niemniej AFAIK przynajmniej czekano na ustanie funkcji wegetatywnych, zanim się wrzucało do jakiejś mogiły.



Problem jest też taki, że znam przynajmniej jeden udokumentowany przypadek, w którym kobieta w ciąży po śmierci klinicznej była jeszcze zdolna "urodzić" dziecko, które przez ten czas leżało w... jakby to nazwać... trupie?

Nie mam artykułu pod ręką, ale to chyba dwa-trzy tygodnie były.