Istotnie. Cukiernicy i filozofowie dysponują podobnymi narzędziami do badania źródeł orientacji seksualnej jak i psychologowie.

Tak więc daje się zauważyć współczesną tendencję naukową: od genotypu do fenotypu. To logiczne, skoro córa eugeniki (genetyka) zawiodła jak dotąd tak pewnych swej teorii zwolenników "genu homoseksualnego".

Genetyka zwalnia od odpowiedzialności. Nie moja wina, że taki jestem. To uwarunkowanie genetyczne, więc koścółkowe teorie można schować do lamusa. Uwarunkowania fenotypowe zmuszają do wysiłku i terapii.

Hm... uwarunkowania to uwarunkowania. Z fenotypowymi też można postawić sobie założenie "nie moja wina, że taki jestem - to wszystko przez wpływy mojego środowiska".

Niemniej twierdzę - powracając do swoich wcześniejszych rozróżnień - że uwarunkowania te (czy to genotypiczne, czy fenotypiczne - niech rozstrzygnie nauka, kierująca się faktami, nie ideologiami) do pewnego momentu są rzeczywiście niezależne od woli i faktycznie zwalniają od odpowiedzialności (wspomniane wcześniej skłonności - 29 sie 2011 17:49, pkt 6a). Od momentu wejścia w relacje homoseksualne wola odgrywa istotną rolę. Za wolą pojawia się także wspomniana przez Ciebie odpowiedzialność (odnoszę się do tego w wyżej podanym poście, w pkt 6b i 6c oraz 7).

Czyli już wiemy, czemu tak kochasz psychologię. Bo prawdziwej nauki nienawidzisz i uważasz ją za wytwór zbrodniarzy




Psychologia dokładnie tak samo.




Niby kogo? Większość homoseksualistów wcale nie chce się leczyć ze swojego homoseksualizmu. Będziesz ich zmuszać?

Połowicznie przyznam Ci rację. Psychologia próbuje znaleźć przyczyny, rozgrzeszyć i człowiek uzyskuje informację, że właściwie to on jest taki biedny i pokrzywdzony. Uczy się też technik radzenia sobie z problemami. Psychologia katolicka idzie dalej, bo włącza tu pierwiastek duchowy i uczy odpowiedzialności za życie.

Nie wolno nawet lekarzowi leczyć wbrew pacjentowi. Trzeba uzyskać nakaz sądowy, by zmusić kogoś do leczenia. Wiedza o możliwościach terapii jest czymś innym niż wiedza o tym, że to normalne zachowanie seksualne.

Ale homoseksualiści wcale nie czują się biedni i pokrzywdzeni... istnieją przypadki takich którzy się czują, ale raczej znajdują się w mniejszości.




Co to jest "psychologia katolicka" i czym się różni od psychologii normalnej?

Albo jedna z nich jest pseudonauką, albo obie.

Wyobrażacie sobie mówienie o chemii katolickiej, fizyce katolickiej i genetyce katolickiej...?

Są różni.

To pewnie przez tę wczorajszą burzę nie zdąrzyłam przeczytać postu pod kątem użytych skrótów myślowych (oczekiwałam, że pojawi się to zapytanie ). Psychologia jest jedna. W ośrodkach terapii katolickiej stosuje się inne metody oddziaływania. W terapię angażuje się oprócz psychiki także duchowość człowieka i wykorzystuje aspekt wiary. Psychologię trudno porównywać z fizyką. Każdy człowiek otrzymał inną loterię genetyczną i niesie odrębny bagaż doświadczeń życiowych. Wymaga więc indywidualnego traktowania.
W zapisach SW II znajduje się zdanie: dzięki osiągnięciom psychologii człowiek potrafi dojrzalej żyć. Jest więc nam niezwykle przydatna.

Gargamel sądzi po sobie. Ale to własnie gargamel jest ogonem rozkładu normalnego, tym razem w stronę gerontofilii

Prędzej pilaster sądzi po sobie. Gust jest bardzo zmienny i bardzo duży wpływ mają na niego różne czynniki, np. socjologiczne. Naturalnie to mężczyznę pociągają jak najszersze biodra, co jednak nie przekłada się na czasy współczesne.

Dla dorosłego faceta 16-latka ma atrakcyjność optyczną wazonu. Może nawet zachwycać ale nie pociąga seksualnie.

W tym wymiarze różni się najbardziej - przynajmniej w kontekście omawianego problemu - od genetyki. Nie tylko szuka przyczyn, ale i sposobów dalszego życia z bagażem uwarunkowań, skłonności i błędnych decyzji.

Powracając jednak do meritum dyskursu i pytania o relację "wspólnego procesu ewolucyjnego" a "walki Kościoła z homoseksualizmem" (jak to sformułował na początku Rutus) należy postawić istotne pytanie:

skoro genetyka zawiodła w poszukiwaniu "genu homoseksualizmu", to czy nadal istnieją wystarczające podstawy do rozpatrywania ludzkiego homoseksualizmu w kluczu ewolucjonistycznym...?

Wszak między teorią ewolucji a genetyką powinna istnieć - przynajmniej z logicznego punktu widzenia - głęboka koherencja.

Chciałbym, żeby tak było. Jeśli jednak rzeczywiście jest tak, jak piszesz, to skąd bierze się dziecięca prostytucja w obrębie tzw. "seks-turystyki"? Obawiam się, że wbrew Twemu twierdzeniu wiele dziewcząt dojrzewa bardzo wcześnie i jest w stanie wzbudzić pociąg seksualny u dorosłych mężczyzn. Mam na myśli także dziewczyny młodsze niż 16-latki:


Jak widać, to nie jest "kilka przypadków", ale określona liczba statystyczna, czyli zjawisko stosunkowo powszechne w kraju, gdzie najwyraźniej istnieje ciche przyzwolenie społeczne na to, co my nazywamy pedofilią

Jeśli homoseksualizm nie jest kwestią wyboru to nie można go uznać za zły a co za tym idzie nie może być grzechem.

Przepraszam, a czy ktoś z tu obecnych wybierał sobie obiekt uczuć?

"Ot dzisiaj zakocham się w Angelinie Jolie, albo nie.... święty mikołaj wygląda zachęcająco"

Tak. I skoro Kościół nie myli się nazywając akt homoseksualny grzechem, to tu właśnie pojawia się ważne pytanie. Pytanie o relację między decyzją a homoseksualizmem. Bez decyzji nie ma mowy o grzechu. A zatem: w którym momencie pojawia się decyzja, która rodzi grzech lub sama jest grzechem?


Owszem, mogę wybrać czy chcę podrywać dziewczynę, która "wpadła mi w oko". Mogę również zrezygnować z wejścia w relację z tą dziewczyną.