Dla mnie obecna transplantologia jest nowoczesną formą kanibalizmu.

Przeszczep narządów jest zgodny jest z prawem moralnym, jeśli fizyczne i psychiczne niebezpieczeństwa, jakie ponosi dawca, są proporcjonalne do pożądanego dobra biorcy. Oddawanie narządów po śmierci jest czynem szlachetnym i godnym pochwały; należy do niego zachęcać, ponieważ jest przejawem wielkodusznej solidarności. Moralnie nie do przyjęcia jest pobranie narządów, jeśli dawca lub jego bliscy, mający do tego prawo, nie udzielają na to wyraźnej zgody. Jest rzeczą moralnie niedopuszczalną bezpośrednie powodowanie trwałego kalectwa lub śmierci jednej istoty ludzkiej, nawet gdyby to miało przedłużyć życie innych osób.

@pilaster przesadzasz z szufladkowaniem.
A gdybys sie zaglebil w temat, to bys doczytal, ze Kosciol nie ma zastrzezen (...) do dobrowolnego oddawania narzadow od osob po ustaniu krazenia (...)

Już w roku 1957 podczas międzynarodowego kongresu anestezjologów papież Pius XII zabrał głos na temat chorych w śpiączce korzystających z respiratora. Ojciec Święty stwierdził wówczas, że nie leży w kompetencjach Kościoła określanie, w którym momencie dochodzi do śmierci człowieka; dodał jednak, iż rozważania natury ogólnej pozwalają nam żywić przekonanie, że życie ludzkie trwa tak długo, jak długo trwają funkcje życiowe, nawet jeśli dzieje się to z pomocą sztucznych środków.

Pius XII podkreślił również, że jeśli nie udzielono jeszcze ostatniego namaszczenia, należy się starać podtrzymać oddychanie aż do momentu jego udzielenia. Natomiast co do ważności ostatniego namaszczenia w momencie ustania krążenia lub nawet później, jest rzeczą niemożliwą odpowiedzieć: tak lub nie.

Tok rozumowania papieża pokazuje, iż uważa on pacjenta za żyjącego, dopóki bije jego serce, i zaleca udzielanie sakramentu chorych (jak go dzisiaj nazywamy) niezależnie od stanu świadomości chorego. Jest to odpowiedź zgodna w wielowiekową praktyką Kościoła katolickiego.
Opublikowany w roku 1968 Raport Harwardzki redefiniujący kryteria śmierci przywołuje opinię Piusa XII, jednak w taki sposób, że można odnieść wrażenie, iż papież popiera postulowaną w dokumencie nową definicję śmierci człowieka. W rzeczywistości jest to manipulacja. Papież nigdzie nie napisał, że za moment śmierci człowieka można uznać ten moment, w którym dochodzi do nieodwracalnego uszkodzenia mózgu. Wręcz przeciwnie: Pius XII za kryterium życia człowieka wyraźnie uznawał życie jego organizmu jako zintegrowanej całości – po prostu, życie ludzkiego ciała jako fakt biologiczny

Gdybys przeczytal co mowi o. Norkowski w moich linkach (i nie tylko) to bys wiedzial.

Kosciol nie ma zastrzezen do (...) dobrowolnego oddawania narzadow od osob po ustaniu krazenia (co znacznie ogranicza ilosc narzadow, ktore mozna przeszczepic)

Ja nigdzie nie twierdze, ze Kosciol orzekl, to co ty mi wkladasz w usta. Ja twierdze, ze Kosciol uwaza wedlug swoich kryteriow, osobe z dzialajacym ukladem oddechowym/krazenia za osobe zywa.

Jezeli masz (...)

To jest, moja droga Kael, nauczanie Kościoła na temat tego, jakie kryterium stosujemy do określenia momentu śmierci człowieka (także w celu pobrania do transplantacji). Czy ci się to podoba, czy nie, Kościół jasno i jednoznacznie głosi, że jest to śmierć mózgu, i nie wnika w kwestię tego, kiedy dokładnie dusza opuszcza ciało, bo nie ma możliwości aby to określić. Dlatego może pora wreszcie zaufać Kościołowi i papieżom, a nie jedynie powtarzać mantrę "bo ja mam wątpliwości"?

Gdyby nie zdarzały sie przypadki, że ludzie jednoznacznie zdiagnozowani jako martwi, powracali do życia (udokumentowany przypadek niemieckiej studentki), można by bez wątpliwości zaufać lekarzom, papieżom, Kościołowi.

Zawsze może istnieć ryzyko, że pobierane są organy od ludzi, którzy jeszcze nie przeszli na drugą stronę.

Poproszę o jakiś konkretny namiar na ten przypadek, bo może wreszcie trafi się taki, o który nie mogę się doprosić od dłuższego czasu: Osoba, której komisyjnie i zgodnie ze wszystkim standardami orzeczono śmierć mózgu, a która mimo to przeżyła.

Zawsze może istnieć ryzyko, że pobierane są organy od ludzi, którzy jeszcze nie przeszli na drugą stronę.