Powyższe wygląda mi na lewostronnie skrętny oksymoron drugiego stopnia - a do takiej konstrukcji lingwistycznej z definicji nie da się ustosunkować jednoznacznie inaczej niż (przepraszam za wyrażenie) "bełkot".

Wieloletnie przemyślenia danego człowieka mają znaczenie wtedy, gdy się on czymś aktywnie zajmuje. Weźmy na to 50-letniego drwala - jego przemyślenia nt. ścinania drzew na pewno będą wartościowe. Ale nie przemyślenia filozofa nt. życia wiecznego - przecież on umarł - to chyba nieco podważa wnioski, nie? Poza tym, miał straszną fryzurę.

Nie masz innych problemów jak czepianie się takich pierdół?Jak masz problemy ze zrozumieniem to powiedz jaśniej Ci wyjaśnię.

Poza tym, że bezprawnie, bezmyślnie i natrętnie kopiujesz cały czas cudze teksty zamiast napisać coś sensownego samemu? Nie będę pisał więcej, bo poleci jako wycieczki osobiste.

Wracając do tematu: koncepcja Leibnitza, mimo jego zasług na polu matematyki i fizyki, miała kilka poważnych wad: była absurdalna, bez zaczepienia w rzeczywistości, zawierała niedorzeczne założenia a priori co do istnienia i natury Boga. Czyli, prostymi słowy, nadawała się w sensie praktycznym do kosza.

Nie cudze tylko oficjalny opis książki,więc nie ja popełniłem błąd.



Tak najlepiej wyrzuć całą filozofię i naukę także bo bez filozofii jest niczym bez zagubienia swej tradycji filozoficznej choćby:fizyka teoretyczna Einsteina i Diraca.

Ależ moje życie się kończy wraz ze śmiercią.

Błąkając się po czeluściach internetu, znalazłem objawienie. W przypadkowym miejscu, w przypadkowym czasie, taki zatwardziały anty-teista jak ja, trafił na MATEMATYCZNY, ŚCISŁY DOWÓD NA ISTNIENIE BOGA!

Żeby dalej nie trzymać w niepewności, oto link: http://scienceblogs.com/pharyngula/2009/12/the_god_equation.php?utm_source=mostactive

Ależ nie, wtedy dopiero zaczyna się życie wieczne. Czy gdyby nie było tego dalszego ciągu, to czy Twoje życie nadal miałoby tyle samo sensu i co by nim było? Nie wiem, czemu unikasz odpowiedzi na to pytanie?

Zależy, jak rozumiemy słowo "śmierć". I niekoniecznie jest to "dalszy ciąg". A w zasadzie zupełnie nie jest. "dalszy ciąg" zakłada reinkarnacja, w którą nie wierzę.



Bo nie rozumiem jego związku z tym, co napisałem. Samego pytania też nie rozumiem - na czym polega związek "dalszego ciągu" z sensem ?

Reinkarnacja zakłada właśnie zupełni nie dalszy ciąg, ponieważ nie ma ciągłości (nic nie pamiętasz).
Wiara w zbawienie w Chrystusie jak najbardziej zakłada dalszy ciąg, w sensie, że śmierć fizyczna jest początkiem życia wiecznego. Ja się pytam, czy życie doczesne miałoby dla Ciebie sens, gdyby nie było życia wiecznego (tak jak to widzą ateiści: śmierć i koniec)? Czego można nie rozumieć w tak banalnym pytaniu? Wydaje mi się, że celowo unikasz odpowiedzi, tylko po co?


No to dziś masz ciężki umysł najwidoczniej. Jeżeli odpowiesz, to Ci wytłumaczę. Pytanie jak pytanie, raczej proste. A związek z sensem życia, to właśnie chciałabym się dowiedzieć od Ciebie.

Jeśli nie sama śmierć fizyczna i niematerialne niebo to takim "dalszym ciągiem" jest przecież zmartwychwstanie.

Skoro nie ma ciągłości, to nie ma reinkarnacji ( bo nikt się nie "reinkarnuje" ). Chyba, że jest to jakoś inaczej rozumiana reinkarnacja. Może i tak być.



Teraz już pytanie jest bardziej zrozumiałe. Sądzę, że jeżeli jest tak, jak to widzą ateiści ( śmierć "wszystko kończy" ), to mówienie o sensie życia jest dla mnie bezproduktywne. Słowa "sens życia" niczego wtedy dla mnie nie oznaczają, i nie da się im nadać żadnej.. sensownej treści.

W takim razie wracamy do mojego stwierdzenia sprzed strony:

Dlaczego Twoim zdaniem Bóg stworzył istoty, których życie pozbawione jest sensu?

Ateiści nadają życiu sens w postaci choćby wartości uniwersalnych, jakimi są miłość i dobro. Oczywiście pochodzą one od Boga. Gdyby moje życie kończyło się ze śmiercią, to nie uważałabym, aby było bezsensowne. Bóg nie musi dawać życia wiecznego, by w życiu doczesnym widzieć sens, chociażby w tym, że poznało się miłość i dobro, czyli musnęło się istoty Boga.

Swoją drogą reinkarnacja nie zakłada ciągłości, w sensie, że nie jesteś świadomy, nic nie pamiętasz, więc praktycznie nie ma ciągłości. Reinkarnacja nie różni się od tego co się teraz dzieje. Jestem stworzona z tych samych atomów co moi przodkowie, ale jakoś nie czuję ciągłości. Ot, prawa natury, nic osobistego.

Ale ja nie mam takiego zdania. Nigdzie nie twierdziłem, że dla jakichkolwiek istot stworzonych przez Boga w chwili śmierci "wszystko się kończy".



Nic byś nie uważała, bo w chwili, gdy mogłabyś cokolwiek na ten temat powiedzieć, już byś nie istniała..

Poza tym: po co Bóg miałby stwarzać istoty pozbawione możliwości wiecznego oglądania Jego wiecznej Istoty ?

A to sorry, coś mi się ubzdurało, że jesteś Katolikiem.

Oczywiście że jestem.