Rasista.

Nie porównuj nauki z zabobonami.

Nie porównuj zabobonów z religią .

Wiara religijna jest wiarą w gramatykę i w podmiot. Zamiast poprzestać na tym, co realne, tzn. na tym, co się dzieje, do czynności dodaje się podmiot -- np. "ja", "Bóg". Oczywiście takie przypisanie nie ma żadnego umocowania, łatwo to wykazać (skoro wszystko, co do nas dociera, jest cieniem/skutkiem jakiejś czynności/zdarzenia, to informacja o podmiocie po prostu się nie mieści, wykracza poza to 100%); co więcej, każdy przypisuje inaczej, zależnie od swoich nawyków.

Dodatkowo istota religii jest pięknie wyjaśniona tutaj.

Właśnie dlatego, że wiara religijna nie jest wiarą w coś realnego, a jedynie nawykiem przypisywania -- co jest rzeczą dowolną i bez związku z realnością -- właśnie dlatego takie problemy jak "istnienie Boga" nie zasługują na rozważanie. No chyba że pod tym pojęciem postawimy moralność -- a będę zabiegał, by zawsze to czyniono, gdyż "Bóg" w oderwaniu od moralności jest zbyteczny. Wówczas wiara w Boga staje się wiarą we władczość moralności (czyli, po prostu, w sprawiedliwy świat, jakkolwiek zresztą tę sprawiedliwość pojmujesz; a proszę o trochę pokory w jej interpretowaniu, gdyż główny teolog i święty Tomasz z Akwinu świetnie znał Biblię, a i tak dowodził, że heretycy zasługują nie tylko na piekło, ale i na zabicie).

Wiarę we władczość moralności łatwo obalić na tej zasadzie, iż nie istnieje coś takiego jak moralność jednostkowa. Jeśli zgodzimy się, że w królestwie porządku każdy jest dziełem dowolnej chwili z przeszłości, wówczas człowiek staje się konsekwencją tego, co działo się przed jego urodzeniem (lub np. co weń wtłoczyli inni), na co nie miał wpływu.

Wiara w wieczną nagrodę lub wieczne potępienie jest naiwna już dlatego, że patrzy na świat jak na stan, gdy tymczasem (by wyrazić się elektronicznie) dla nas liczy się zbocze. Nie ma czegoś takiego jak "ostateczne zwycięstwo" czy "ostateczna porażka", gdyż to oznaczałoby kres życia i wobec tego z perspektywy życia byłoby niczym. Gdyby w życiu był jakiś cel ostateczny (jako sens i spełnienie wszystkiego), musiałby on być osiągnięty, bo cóż stoi na przeszkodzie? "Niebo" i "piekło" są to fantazmaty, mają znaczenie o tyle, o ile jeszcze się w nie wierzy.

Nie ma czegoś takiego, jak "cierpienie samo w sobie"; im bardziej umysł odrywa się od tego, co zewnętrzne, im mniej w nim walki, tym mniej realne jest jego istnienie. Raczej: cierpienie jako utrata energii, cierpienie jako przyrost mocy, jako wyniesienie, jako intensyfikacja percepcji i kojarzenia, a więc pracy umysłu (odstawiamy tu na bok cierpienie łatwo odreagowywane, bo to w dużej mierze leży poza samoświadomością).

Aha, co do pochodzenia świata -- bo i takie pytania zapewne padają -- wyjaśniałem to tutaj.

Nauka, dzięki której możesz pisać tutaj z nami na forum, to zabobon, a religia, na którą nie ma dowodów nie jest zabobonem?

Upatrywanie ingerencji Boga w różnych wydarzeniach wynika z nauki Jezusa.

Nie jestem pewien czy rozważanie ludzkiego postrzegania spraw wiary, moralności może być jakimś dowodem na nieistnienie Boga. Można się co najwyżej pytać czy Bóg może być taki, jak jest postrzegany przez ludzi.

Nie piszę, że nauka to zabobon, tylko abyś nie porównywał zabobonów z religią, co raczyłeś zasugerować kilka postów wcześniej.

właśnie!
religia to nadzabobon!

Zaciekawił mnie wasz wątek.
Sewerynie, a jaką widzisz różnicę pomiędzy zabobonami a religią?

Jaką widzisz różnicę pomiędzy zabobonem odpukiwania w niemalowane drzewo, a przykazaniem religijnym: Nie będziesz używał imienia pana, boga swego nadaremno?

Poczytaj sobie wszystkie posty Seweryna. Tam znajdziesz dokładną ideologię tej istoty z królestwa Humani...

Dlaczego nauka (coś co można udowodnić) jest traktowane jako zabobon, a wiara (coć co jest nie do udowodnienia) nie? Wyjaśni mi to ktoś?

Czasami bywa, że prostotę założeń, wierzeń na siłę chce się ubrać w formę naukową, filozoficzną, pełną erudycji, słów górnolotnych, itp. Lecz założeniem każdej religii jest wiara i nikomu do tego, że ktoś wierzy w co tylko chce. Ma do tego prawo. Tylko po co próbować na siłę udowadniać coś czego nie da się udowodnić. Smutno jest gdy wierzący czy niewierzący mają problemy z akceptacją odmienności poglądów swego adwersarza. Brak jednemu czy drugiemu cierpliwości w wyjaśnianiu założeń jakimi się kieruje i sięgają po "argumenty" mające poniżać jego sposób postrzegania i rozumienia otoczenia.

Nie pamiętam, czytając ten tak długi wątek, czy została poruszona kwestia, że nie można udowodnić nie istnienia czegokolwiek. To na twierdzącym spoczywa obowiązek udowodnienia istnienia.

Należy jednak także i do nauki z dużą roztropnością podejść w rozważaniach czy coś istnieje czy też nie. Bo my możemy sobie tu dyskutować, że istnieje jakaś tam gwiazda oddalona o 10 mln lat świetlnych. Lecz jak ja, szary zjadacz chleba, jestem w stanie udowodnić, że faktycznie ta gwiazda istnieje? Mogę się odnieść do naukowych publikacji, lecz czy w ten sam sposób nie postępują ludzie wierzący cytujący swoją świętą księgę?

Pierwsze zdanie pierwszego posta w tym temacie:
"Witam, to mój pierwszy post na forum. Od razu zaznaczam że podaję tu argumenty, przemyślenia, a nie dowody, bo te nie istnieją. "


Najlepiej zacząć od przestania postrzegania siebie jako prostaczka, szarego człowieczka i uruchomić rozum.


Nie, bo cytowanie pism naukowych to powoływanie się na wielokrotnie weryfikowane badania, a święta księga to zbiór nieweryfikowalnych fantasmagorii.

Po co ci przemyślenia jak dowodów nie ma?
W jakim celu tracisz czas na przemyślenia względem czegoś co nie istnieje?

Hm, a skąd pogląd że uważam się za prostaczka?
Czy nie miałeś kiedykolwiek przemyśleń, spostrzeżeń widząc jak prostak używa epitetu prostak? Na podobnej zasadzie jak pirat drogowy siedzi w zamkniętej klatce swego bolidu, z wyłączoną funkcją empatii i krzyczy do innych spokojnych kierowców: Ty Krowo!
Jakże często bywa tak, że prostakiem się bywa wykształconym, zapominając o podstawowych zasadach szacunku do drugiego człowieka.

Zwykłym szaraczkiem na pewno jestem. Jestem nim na pewno w dziedzinie astronomii jak i innych wielu dziedzinach. Lecz nie oznacza to od razu, że nie ma dziedziny w której być może są osoby uważające mnie za orła.

Ale ok, uruchommy rozum i niech słowa będą naszym orężem;)
Czy wiara w publikacje naukowe różni się w jakikolwiek sposób od wiary w boga? Czy ty wiesz, że istnieje gwiazda Proxima Centauri? Czy też wierzysz, że to co przeczytałeś o niej istnieje?


Masz na myśli ogrom badań wykonywanych w celach uzyskania konkretnych korzyści finansowych?

Bo 3/4 jeśli nie więcej świata w to wierzy i myślę, że głupotą było było by takie po prostu zbycie sprawy.


No sam powiedziałeś - szary człowiek, zjadacz chleba taki prostaczek. Więcej wiary w siebie.


Proxima ma jasność ok 11 magnitudo i mogę ją zobaczyć przez teleskop w ogrodzie. I nie nie wierzę bo to nie jest kwestia wiary, zawsze mogę pójść do laboratorium i przeprowadzić taki czy inny eksperyment.

Nie wiem o czym mówisz i przypuszczam że ty w tym momencie też nie wiesz, tylko powtarzasz zasłyszane opinie że naukę można kupić.