Wierz mi, ze ja cie naprawde rozumiem, bo sama o cos zabiegam i to dlugo. Walcze o 2 rzeczy od 14 mcy a o inna od 19 mcy i to sa rzeczy, ktore nam Bog obiecuje i ma je dla nas, to duchowe dziedzictwo, a jednak wciaz na to czekam. Ale mam do wyboru: albo sie poddam i powiem, ze Slowo nie dziala albo bede walczyc az do skutku i przelamania, rozumiesz? Na dzisiaj i na teraz moje doswiadczenie nie potwierdza tego co mowi Pismo, ale czego to dowodzi, ze Biblia klamie? To mam zalozyc? Tak mam przyjac? Po prostu nie mam jeszcze tego co jest Boza wola dla kazdego. Ale skoro Biblia nie klamie to to przyjdzie, bo Bóg tak pwiedzial, a On nie klamie. To moje zalozenie. Bede walczyc, musze walczyc az do manifestacji. Nie mam innego wyjscia. Wielu otrzymalo to ot tak, ale ja musze o to zabiegac jak o najcenniejsza perle, przemieniac swoj umysl. I zwyczajnie nie moge sie poddac. Rozumiesz?

No wlasnie to ciekawy temat: zakochanie sie w cudzym malzonku. Ktos mowi, milosc nie wybiera. Ale przeciez tak naprawde ktos pozwala sobie na cos czego nie powinien, rozmysla nad czyms co jest zle. A przeciez nie mozna byc kuszonym czyms o czym sie nie mysli. Czlowiek czesto rozbudza sie na pewne rzeczy zamiast sie skarcic i zaczac myslec o czyms innym.
"Wreszcie, bracia, myślcie tylko o tym, co prawdziwe, co poczciwe, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co chwalebne, co jest cnotą i godne pochwały"

Tak, wtedy trzeba jednak wybrać co jest bardziej dobre, ale nie tylko dla siebie. Można się zakochać w cudzej żonie/mężu, zdarza się, czasem nie można zapanować nad pewnymi sprawami które jakby dzieją się poza naszą wolą. Ale to nie jest uzależnienie. Uzależnieniem może być niepoukładane uczucie, jednak kiedy chcemy nad tym panować wtedy jest inaczej.
To walka z sobą samym, najtrudniejsza walka, i tutaj po prostu przydałoby się więcej zrozumienia także dla ludzkiej natury która jest często słaba. Bo przecież Atimeres może zakochać się w facecie i co wtedy? Byli tacy którzy mówili - ja? Nigdy? I stało się. Bo człowiek nawet nie zna siebie samego do końca. I wtedy staje przed czymś z czym musi walczyć, musi walczyć z własną naturą, z tym co czuje. Jak dobrze jest tak surowo osądzać innych z pozycji kogoś kto tylko rzuca słowo ale w obliczu tej sytuacji która dotyka własną osobę zmieniają się priorytety tak często, a także punkt widzenia na pewne sprawy.
Nie można mieć być może wyrozumiałości do grzechu ale do ludzkich zachowań już tak. Bo nie każdy homoseksualista to niewyżyte seksualnie zwierzę, są tacy którzy mogą być zakochani. I wtedy jest ciężko a wie o tym ktoś kto chociaż raz był naprawdę zakochany. I są tacy którzy mimo to potrafią trwać w czystości, składając Bogu swój homoseksualizm jako krzyż w ofierze. Ale trzeba zrozumieć ból tych osób, a nie wszystkich wrzucać do jednego worka ze zboczeńcami i patologią społeczną.
Czy ja, jako chrześcijanin mam powiedzieć za słowami Nietzsche - Ostatni Chrześcijanin umarł na krzyżu ...

Ach, nazywaj to sobie jak chcesz, ale z tym fantem coś trzeba zrobić. Co?
Mam odebrać komuś męża/żonę, dzieciom ojca/matkę?
Jakie mam do nich prawa?
Analogicznie: jakie mam prawo do "partnera? do ślubu z nim/nią?

Tak, trzeba walczyć ze swoja naturą, ze swoimi irracjonalnymi upodobaniami. Jest inne wyjście?

Można rozumieć wszystko, ale czy pozwalać sobie na wszystko tylko z powodu nieuporządkowanych silnych żądz i zachcianek na cudze? Więc może i zwykły gwałt na kobiecie w ciąży lub na pięciolatce w końcu usprawiedliwisz!

Ale czy ból niezaspokojonego kochanka cudzej żony/męża lub homo-partnera ma być ponad prawa? Jeśli bólem będziesz uzasadniać działanie, to może i zabójstwo, które można uzasadnić bólem krzywdy czy bólem szalonej nienawiści!

No właśnie, marzy Ci się Chrystus według postulatów Nietzschego?
Na to zgody nie będzie!

Wiesz co - to w zasadzie jest Twój problem. Z tą jedną uwagę, że jak wyrzucasz męża z domu kobiecie, wartałoby się o jej dzieci zatroszczyć i to zatroszczyć dobrze. Mimo że cudze.


Prawo naturalne.


Korci mnie, aby zapytać, czy kolega chodzi już we włosienicy, czy jeszcze tylko klęczy codziennie pół godziny przed obrazem świętym odmawiając Koronkę. W ogóle chciałbym zauważyć, że w naturze ludzkiej leży mnóstwo dobroczynnych rzeczy, na przykład instynkt samozachowawczy. Czy z nim kolega walczy również?

I co jest racjonalnego w wierze? Wiara jest irracjonalna, wierzy się na przekór brakowi dowodów. Z nią też należy walczyć?


O Jezu, jakie to prymitywne...

Kolega w tym momencie broni, jak się zdaje, katolickiego podejścia do życia. Ba, broni: atakuje, twierdząc między wierszami, że stoi do equuleussa moralnie wyżej. Na czym tę swoją wyższość opiera? Na tym, że nie ulega swoim żądzom i zachciankom, ponieważ gdyby to zrobił, zacząłby gwałcić wszystko, co się rusza. Rysuje mi się w związku z tym pomalutku obraz katolika jako jakiegoś troglodyty, półzwierzęcia takiego, które nadludzkim wysiłkiem woli powstrzymuje się od zbrodni...

A wróć. To nie jest nadludzki wysiłek woli, to jest ŁASKA BOSKA.


Mam dwie uwagi. Po pierwsze, kolega zdecyduje się, czy jest katolikiem, czy żydem, bo na Prawie to się, proszę kolegi, żydzi opierają. Chrześcijanin ma zaś Przykazanie Miłości. Po drugie, dobrze by było, żeby kolega przestał się miotać zerojedynkowo od ściany do ściany - albo Prawo Boże, albo wszystkie zbrodnie jak leci, bo nic mnie powstrzyma - bo jest w tym po prostu śmieszny. Kolega nie opisuje w tym momencie człowieka, tylko jakiegoś Obcego z Tau Wieloryba. Nawet zwierzęta nie zachowują się w taki sposób.


...ale kolega zdaje sobie sprawę, że właśnie wymiera...?

I tu jest istota sporu między chrześcijaństwem a pogaństwem!
Nic m,nie nie obchodzi jakiś mąż wykradzionej mu żony, ani ojciec odebranych mu dzieci. No i w końcu same dzieci.
"Nic mnie oni nie obchodzą, bo ja mam żądze, a one są ponad prawem! To jest moje prawo naturalne!"
Wstydzę się w Ciebie!


Tak, tu widzę, że jako wyznawca tych wartości chrześcijańskich mam prawo czuć się wyżej .
Tej dumy nie mogę zatajać! Dlaczego niby?

No i to są własnie chrześcijanie.

Ja piszę tak:

Na co Atimeres pisze tak:


Ja piszę tak:

Na co Atimeres pisze tak:


Możesz sobie zdzierać gardło i klawiaturę tłumacząc, że posiadasz swój zmysł moralny i to wcale niezgorszy. Nie dotrze, będą klepać w kółko swoje jak idioci, w nadziei że kłamstwo powtórzone dostatecznie dużo razy okaże się prawdą.

No i głupcy się na to nabierają, a karawana idzie dalej.


Bo gardzisz w ten sposób człowiekiem. A zatem łamiesz Przykazanie Miłości.

W tym, że uczciwe cytowanie w tym przypadku wymagałoby dodać, że nie jest to moja myśli, lecz przez mnie Tobie przypisana.
Pozostaję przy tym zdaniu!

Oczywiście, że tak. A mógłbyś nie przypisywac mi więcej swoich przemyśleń? Bo, rozumiesz, kiepsko Ci to wychodzi i w rezultacie oczerniasz mnie przed ludźmi.

Czytelnicy nie muszą mi wierzyć, bo im wskazuję różnicę zdań między nami. Więc mają podstawę, by osobiście ocenić.

Czytelnicy chyba niedługo zobaczą tę wymianę zdań we "Wzajemnych uwagach...". Póki jednak jeszcze wisi gdzie wisi, chciałbym zapytać się innych chrześcijan: słuchajcie, to jest u Was norma, że można gadać o bliźnim co ślina na język przyniesie, a potem wyprzeć się wszelkiej odpowiedzialności za słowo, bo "nikt nie ma obowiązku mi wierzyć"?

Atimeres

Kiedy czytam Twoje słowa mam wrażenie że w słowach Nietzschego jest zawarte twarde ziarno prawdy, w tych słowach które przytoczyłem - Ostatni Chrześcijanin umarł na krzyżu. Swoją postawą potwierdzasz słuszność tego gorzkiego wniosku. Nigdy nie zastanawiałeś się dlaczego on powiedział takie słowa? To powinno być jak wyrzut i chwila zastanowienia dla Chrześcijanina. Refleksji nad sobą samym, czy ja nie przykładam swojej części do tego że inni mogą mieć taki obraz. Trudno jest naśladować Mistrza, prawda?
Co do reszty Lurker wyłożył wszystko wspaniale...

I może jeszcze... znasz serce drugiej osoby, historię życia, najgłębsze myśli aby oceniać, osądzać i stawiać siebie wyżej nad innymi? Kto daje Ci takie prawo? Pycha?

Homoseksualizmem Mistrza się nie naśladuje, tylko znieważa.

Okoliczności łagodzące dla grzesznika trzeba zostawić Bogu. On je zna.
My natomiast mamy nie domysły, a konkretny dekalog, który woła: Nie cudzołóż! i Ewangelię, która w sprawie homoseksualizmu się jednoznacznie wypowiedziała. "Nie wstydzę się Ewangelii", powtarzając za Pawłem. Nie tylko nie wstydzę. Ona ma prawo być źródłem dumy dla chrześcijan.

Zaraz. Mistrz się wypowiadał w ogóle w kwestii homoseksualizmu? Czy tylko "poroniony płód"?


A kiedy i w jaki sposób je ujawni...?

Bo, generalnie, wojując z grzesznikiem, zamiast z grzechem, bardzo łatwo wpaść w kanał. Byłem głodny, a nie nakarmiłeś mnie, byłem spragniony, a nie napoiłeś mnie, byłem nagi, a nie przyodziałeś mnie i tak dalej. Nie znam cię. Idź precz ode mnie.


A co to w ogóle znaczy, to słowo-wytrych: cudzołóstwo...? Jaką ono ma definicję?

Nieśmiało chciałbym przypomnieć, jak Mistrz poczynał sobie z Samarytanką przy studni. I co to podówczas znaczyło...


No właśnie. Nie znam Ewangelii na wyrywki. Mogę prosić o werset...?


(westchnienie) Ale w Ewangelii chodzi o miłowanie ludzi. Miłowanie, do cholery. Nie miotanie kalumni pod ich adresem i nie pokazywanie im, gdzie się ich ma, tylko traktowanie ich po ludzku. Co w przypadku ludzi gnojonych za to kim się urodzili, potrafi działać cuda.

Mistrz się wypowiedział, gdy powtórzył: Nie cudzołóż! i: Cudzołożnicy nie posiada Królestwa niebieskiego. Wypowiedział się też przez swoje "naczynie wybrane",św. Pawła w Liście Rzym1 i w innych miejscach.

No, Jezus podał daleko więcej zasad, od których uzależnił Królestwo niebieskie. Nie słyszałeś o tym?

Rozmowa z Samarytanką oznaczała tylko "zakazany" kontakt z poganami albo "mało honorową" dla Żyda dyskusję z kobietą.[/quote]

Zobacz wyżej i werset:
Paweł (Rzym 1) tlumaczy, czym się skończyło u pogan odrzucenie prawdy o Bogu:
"To, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich... Ale choć Boga poznali, nie oddali mu czci jako Bogu, ani mu nie dziękowali. Podając się za mądrych, stali sie głupimi... Prawdę Bożą przemienili w kłamstwo...
Dlatego to Bóg wydał ich na pastwę bezecnych namiętności: mianowicie kobiety przenieniły pożycie agodne z naturą na przeciwne naturze.
Podobnie też i mężczyźni, porzuciwszy normalne współżycie z kobietą, zapałali wzajemnie żądzą ku sobie, mężczyźni z mężczyznami uprawiając bezwstyd, i na samych sobie ponosząc zapłatę należną za zboczenie.
A ponieważ nie uznali za słuszne zachować prawdziwe poznanie Boga, wydał ich Bóg na pastwę do niczego już niezdatnego rozumu, tak że czynili te niegodziwości".
“Ani rozpustnicy (...), ani złodzieje, ani męzczyźni współżyjący ze sobą nie posiądą Królestwa Bożego!” (1Kor 6,9-10).

Miłość w Ewangelii - najpierw do Boga, a potem do ludzi - zawiera w sobie zachowanie całego dekalogu: "Na tym polega całe prawo i prorocy"