W przypadku zdarzeń z natury losowych nigdy nie da się uzyskać 100% pewności. Jednak


30 odchyleń standardowych! Oznacza, to, że szansa uzyskania wyniku takiego, jaki otrzymali w doświadczeniu, w sytuacji gdyby zmienne ukryte jednak były, a taki wynik doświadczenia był jedynie mylącym statystycznym przypadkiem, wynosi około 10^-400! Nie sądzisz, że to raczej przesądza sprawę?

O stanach kwantowych mozecie sobie pogadać. Ale weźcie pod uwagę, ze Schrödinger chciał sobie zażartowac z fizyków kwantowych, sprowadzajac sprawę do absurdu, takiego właśnie ze kot moze byc równocześnie żywy i martwy. Wiadomo, ze moze byc albo żywy albo martwy, filolka moze być albo rozbita albo cała i nie ma to niczego wspólnego ze stanami kwantowymi atomów.

Dokładnie

Poddaję się. Ale tylko w mikroświecie.

Błąd przenoszenia z mikroświata do makroświata polega na tym że mając duży układ mamy tryliony parametrów których nie znamy i trzeba by wyliczyć dla tych parametrów, podczas gdy następuje dekoherencja. Błędnie uważa się że przyrząd pomiarowy to taki "dodatek", który będzie w takiej samej superpozycji jak jakaś jedna cząstka.

No dobrze. "Błędnie się uznaje" i "to niedorzeczne, że kot jest jednocześnie żywy i martwy" i wszystko pięknie. Ale gdzie następuje ten kolaps i dlaczego, tego nikt nie wyjaśnił dotychczas.

Kolaps jest wtedy gdy jest pomiar, czyli gdy nastąpi nieodwracalne zjawisko makroskopowe. Takim zjawiskiem jest na pewno stłuczenie fiolki.
Obserwacja kwantowa: wzmocnienie wariantu kwantowego do stopnia klasycznego
Można zauważyć że redukcja następuje wtedy gdy informacja klasyczna (czyli bity a nie qubity) pojawia się we Wszechświecie, niekoniecznie ktoś musi zobaczyć, chodzi o to że jest.
Najpierw jest atom, który jest w stanie rozpadniety/nierozpadnięty - informacji dla samego atomu nie ma, ale gdy we wszechświecie jest informacja bit 0:ampułka cała lub 1: ampułka stłuczona wtedy następuje redukcja. Bo ten sam bit nie może być równy 0 i 1 jednocześnie w odróżnieniu od qubitu

Co ciekawe, to czy zjawisko jest mikroskopowe czy makroskopowe(trwałe) nie zależy od wielkości.
Podobno zrobiono doświadczenie w którym to prąd płynął w dwóch kierunkach jednocześnie, i to nie w ten sposób że zamknięto pudło, puszczono prąd, otwarto zobaczono że w lewo i wywnioskowano że gdy pudło było zamknięte to musiał w dwóch kierunkach ale zmierzono że rzeczywiście w tym samym czasie płynął w dwóch, jeden nie był preferowany a drugi nie znikał jak w kocie Schrodingera.
Czyli działa dla makroskopowej ilości energii.
Z drugiej strony weźmy pamięć, czy pamięć przyszłości, coś w rodzaju kryształa gdzie jeden bit zajmuje niewielką ilość atomów.
Jeśli w tym jednym bicie będzie pamiętane czy przeszedł przez szczelinę 0 czy 1 to już będzie redukcja choć zmieniło się niewiele atomów. Ale zmieniło się trwale, tak że można do odczytać i na podstawie tego bitu zmienić całą rzeczywistość.

Mało prawdopodobne, biorąc pod uwagę, że sam był jednym z czołowych badaczy tego tematu. Do tego stopnia, że podstawowe równanie mechaniki kwantowej nazywa się równaniem Schrödingera, nie mówiąc już o nagrodzie Nobla. To, co Schrödinger chciał osiągnąć, to zwrócenie uwagi na niekompatybilność machaniki kwantowej z klasyczną intuicją.


Według mnie kolaps następuje jest rzeczą subiektywną, następuje jedynie w umyśle obserwatora. Przyznaję, nie potrafię powiedzieć dlaczego, dlaczego nie jesteśmy w stanie obserwować superpozycji, a jedynie stany "klasyczne"? Ale moim zdaniem odpowiedzi na to pytanie nie należy szukać wśród podstawowych praw fizyki, ale wśród praw rządzących działaniem mózgu i jego związkiem z umysłem i świadomością.

To co widzimy (stany klasyczne, kot żywy lub martwy) nie jest pełnym opisem rzeczywistości, opisywanej superpozycją. W rzeczywistości żaden kolaps nie następuje.

A co do tego ma równanie Schrodingera?, czy z tego że "sam był jednym z czołowych badaczy tego tematu" wynika że był zwolennikiem absurdalnej interpretacji?
Czyli twierdzisz że gdy foton pada na kliszę to nie ulega redukcji? Dopiero potem gdy obejrzymy tę kliszę nastąpi redukcja? A jeśli nie obejrzymy tylko zeskanujemy i wprowadzimy na serwer, redukcja na kliszy i na dysku serwera nastąpi gdy ktoś pierwszy zobaczy zeskanowany i być może obrobiony obraz?

Ja twierdzę, że redukcja tak naprawdę nigdy nie następuje - jest to tylko złudzeni umysłu, który sam jest częścią układu, który próbuje opisać. Na jakiej zasadzie to działa, przedstawiłem już wcześniej: stan umysłu zostaje splątany ze stanem obiektu obserwowanego.

Dodawanie dodatkowych etapów pośrednich między obiektem a obserwatorem nic nie zmienia. Splatają się one ze stanem obiektu kwantowego tak samo jak dzieje się to w przypadku umysłu. Ale gdy splątanie obejmuje w końcu ów umysł, który sytuację opisuje, to ten umysł (i tylko ten; inne umysły, które nie uległy jeszcze splątaniu - nie) zaczyna widzieć sytuację w jednym ze stanów klasycznych, mimo że z zewnętrznego, obiektywnego punktu widzenia, cały układ (którego umysł jest teraz częścią) nadal pozostaje w superpozycji.

Twierdzisz że nawet świadomość nie powoduje redukcji? To dlaczego nie widzę siebie jednocześnie w Warszawie i Łodzi? Dlaczego zawsze widzę tylko jedną możliwość?

Jeśli dobrze rozumiem interpretację wiecznego_studenta, to każdy "kolaps" oznacza, że Twoja świadomość się "rozszczepia" i każdy z powstałych w ten sposób Andych jest świadom innego klasycznego wariantu rzeczywistości.

Ale w doświadczeniu ze szczelinami widziane były jednoczesne przejście. Gdyby Andy się rozczepiał wtedy gdy foton wybiera szczelinę A czy B to również rozczepiała by się klisza, na jednej wybierał by jedną szczelinę na drugiej drugą. I Andy myślałby że foton wybiera zawsze tylko jedną szczelinę, drugi Andy myślałby że foton wybiera zawsze drugą szczelinę, a nie obie różnocześnie.
Rozczepianie usera czyli wieloświat Everetta jest sprzeczne z doświadczeniami kwantowymi.

Nie obesrwujesz kolapsu w chwili przejścia fotonu przez szczelinę, bo tak właściwie w ogóle nie obserwujesz przejścia fotonu przez szczelinę. Obserwujesz foton uderzający w ekran za szczelinami. I obraz interferencyjny, tworzony przez wiele fotonów. Na tej podstawie dedukujemy, że foton istniał wcześniej w superpozycji.

Gdybyś chciał zaobserwować przejście fotonu przez szczelinę, musiałbyś umieścić detektory zaraz za szczelinami. Postawienie takich detektorów i obserwacja ich wskazań istotnie powoduje kolaps, i nie obserwujemy wtedy obrazu interferencyjnego.

To, że obiekty makroskopowe widzimy tylko w jednym, klasycznym stanie, a nigdy w ich superpozycji, ma moim zdaniem źródło nie w podstawowych prawach fizyki, ale w tym, jak działa nasz mózg, umysł i świadomość.