No to jest zwykły egoizm.

Robisz coś dobrego, żeby:
a) poczuć się lepiej,
b)udowodnić swój punkt widzenia,
c) "dokopać" wierzącym (przynajmniej w swojej głowie).
Ja w tym dobra bliźniego nie widzę...

A nagrodę masz i to od razu, bez czekania na raj. Nagrodę w postaci satysfakcji z udanej "zemsty" (na swoim wyobrażeniu wierzącego).

Czyli mit o bezinteresownie moralnym ateiście legł w gruzach


Znieczulica jest zjawiskiem kulturowym wynikającym z wielu rzeczy, między innymi z rozsadzenia więzi społecznych, stylu życia nowoczesnych ludzi, wygody, konsumpcjonizmu itd.
Wielokrotnie była już mowa o tym, że nie warto podciągać do grupy wierzących wszystkich, którzy byli kiedyś w życiu w kościele.

To wygodne usprawiedliwienie dla apostazji (bo Kowalski chodzi do kościoła i kradnie w pracy a Nowak to co niedziela w kościele a potem klnie jak szewc i obgaduje sąsiadów). Z tym że ani ów Kowalski ani Nowak nie mają wiele wspólnego z kościołem Chrystusa, tym bardziej jeśli swoje przywary uznali już dawno za cnoty.

Bo nie można ludom przedstawiać autorytety tylko z jednej opcji politycznej!
Trzeba pokazać im autorytety z lewicy i prawicy, autorytety wśród teistów i ateistów a nie tylko wśród teistów. Bo potem gdy ktoś zaczyna wątpić w wiarę to wątpi we wszystkie autorytety jakie zna. A czemu nie zna Alberta Einsteina, Darwina i innych wielkich ateistów? Bo nie nauczono go stawiać sobie ludzi nauki jako autorytety, tylko jakiś prześladowanych gdzieś księży.


Gdy pomagam lezącemu człowiekowi wstać którego teiści ominęli szerokim łukiem. To czy ważne ze pomagam temu biedakowi aby pokazać teistom jacy są fałszywi.
Cały czas mówicie o pomocy bliźniemu a gdy macie okazje komuś pomóc to brzydzicie się sobie ręce ubrudzić. A ja kiedyś pijaną babę prowadziłem do domu zupełnie obcą. Bo jestem taki ze słucham o co ludzie mnie proszą nie ważne ze pijani i brudni. A ona mnie poprosiła abym jej pomógł dojść do domu. Teista powiedziałby grzeszniczka bo pije i sama jest sobie winna niech leży we śniegu i czeka aż ją policja zgarnie. Niech zapłaci za izbę wytrzeźwień to się nauczy a po za tym nie będę brudnej baby dotykał bo się brzydzę. A ja ją wziąłem pod ramie wniosłem po schodach pod same drzwi jej mieszkania, jakaś obcą babę.
Zapomniałem jej tylko powiedzieć ze jestem ateistą. Ale myślę ze ona dobrze to wie bo żaden teista pijanej by nie pomógł.


A czemu kościół takich nie wywali? Czemu pozwala takim uważać się za Katolików?
Czemu kościół ekskomunikował tylko politycznie nieposłusznych papieżowi królów.
Gdyby zaczął ekskomunikować pospolitych ludzi, którzy tylko udają katolików to zaraz sytuacja by się zmieniła. Nie byłoby grzesznych katolików i KK zbankrutowałby.

Ja pomagam bezinteresownie. Przynajmniej nie robię tego świadomie aby tylko poczuć się lepiej. Nie chcę niczego nikomu udowadniać. Nie oczekuję nagrody po śmierci, nie obawiam się też kary. Po prostu.

Masz taki wewnetrzny przymus, zeby "pomagac", nawet jezeli potem zle sie czujesz?
Czy czujesz sie inaczej w zaleznosci od tego, jak owa pomoc wygladala i w przyszlosci idziesz tylko w tym, kierunku, ktory ci "sluzy", np dobrym samopoczuciem, albo satysfakcja z wykonanego "dziela" ("znowu im pokazalem, jacy to oni glupi i zli sa")?

Oooo!
Jakie uprzedzenia! Jakie niesprawiedliwe uogólnienie! Jakie stereotypy! Jakie zamknięcie w swoich schematach!
A ateiści mówią, że są otwarci...

Wierzący nigdy nie zostawi człowieka leżącego w śniegu, czy na mrozie. Nie narazi przecież człowieka na śmierć.
A co do izb wytrzeźwień - masz coś przeciwko?

Jeszcze raz - skąd wiesz, że to byli wierzący?

A Ty byś już wywalił? Skąd wiedziałbyś kogo? Może powołałbyś jakąś inkwizycję, kościelną dochodzeniówkę? Sam widzisz, czym to pachnie.
W Kościele nie osądza się ludzi i nie potępia, bo i Jezus nam tego zabronił. Za to ateiści, jak widzę, chętnie to robią, choć ponoć tacy sprawiedliwi, tolerancyjni i wyrozumiali...

A może stań się wierzącym i zacznij zmieniać stereotypy dotyczące katolików?
Może stań się wzorowym (świętym) chrześcijaninem?
Może pokaż światu jak wygląda prawdziwa nauka Jezusa i jak się wprowadza w życie?
Może zamiast działać z negatywnych pobudek, zacznij działać z miłością?
Pokaż nam wszystkim gorszym i lepszym katolikom, jak być dobrym jak Jezus

Qwerty2011->

A nie sądzi Pan, że to nie jest takie proste, żeby nie powiedzieć niemożliwe, w przypadku gdy ma się wewnętrzne przekonanie, że coś nie jest prawdą?
Bez owego wewnętrznego przekonania co do prawdziwości danego zjawiska, nie ma wiary.

To w zasadzie jest proste.
Trzeba Bogu powiedzieć: chcę
To akt woli.

Od nas zależy jak bardzo szczerze wzbudzimy w sobie tę chęć.
Czasami pojawia się jakieś ciężkie doświadczenie życiowe i w tedy ktoś mówi: "Jezu, jeśli jesteś, pomóż mi!"

Ktoś inny, nie wierzy, albo nie jest pewien, ale chciałby mieć wiarę, żeby uspokoić sumienie, myśli. I powoli, może nieśmiało zaczyna się zwracać do Boga w różnych sytuacjach. I wiara przychodzi.

Bo wiara jest łaską (czyli nie można wierzyć samemu z siebie, to dar od Boga), ale jest to łaska, która odpowiada na akt naszej woli ("Jezu, chcę uwierzyć, pomóż mi w tym")

Trochę dziwna koncepcja. Jak ktoś może zwrócić się do Jezusa, w którego nie wierzy?

Qwerty2011->

Nie, proszę Pana. Pan nie rozumie na czym polega wiara.
To o czym Pan pisze, to po prostu przyjęcie jakiejś idei, bez żadnego przekonania do niej. Jak nauczenie się czegoś bez zrozumienia. To nie jest wiara.

To trochę tak jak z miłością. Ja muszę to czuć. Oczywiście mogę sobie wbić do głowy, zaprogramować się na bycie z człowiekiem, który ma określone zalety, i który będzie dla mnie dobrym partnerem w życiu, ale w żaden sposób nie nauczę się darzyć go uczuciem. Miłość do danej osoby albo czuję, albo nie.
Z wiarą mam podobnie, tyle że prościej. Tu w ogóle nie mam powodu, by rozważać przyjęcie/wejście w związek z taką czy inną istotą nadprzyrodzoną. Tu po prostu albo coś czuję, wiara pojawia się sama z siebie i wtedy wchodzę w tę relację, albo nie i się nad tym nie zastanawiam. To wszystko wychodzi naturalnie, nie muszę wybierać ani robić nic na siłę.


Jeśli odrzuca tę koncepcję, to nie mówi.
A nawet jeśli ktoś zdecyduje się zwrócić do sił czy osób nadprzyrodzonych, to wcale nie musi być Jezus czy Jahwe. Opcja chrześcijańska wcale nie jest oczywistą.

Czyli wracamy do starego schematu: Najbardziej na wierze znają się niewierzący

Ano może. W tym tygodniu uczestniczyłem w rekolekcjach w czasie których człowiek opowiadał jak to się stało, że uwierzył.
Był ateistą, stoczył się, brał narkotyki, czekał już tylko na śmierć z przedawkowania. Odrzucili, go wszyscy, nawet rodzina. Był zrozpaczony. Powiedział: Jezu, jeśli jesteś, pomóż mi!
Poczuł dreszcz, ciepło, miłość, bezpieczeństwo. Poczuł, że Jezus stanął przy nim. Zmieniło się wszystko.
I tak bywa z wiarą...

Qwerty2011->

Niewierzący znają się na wierze równie dobrze jak wierzący. Mają te kwestie równie mocno przemyślane i ułożone, na co poświęcili zresztą dość dużo czasu, tyle że w efekcie doszli do przeciwnych wniosków niż Pan.
Natomiast ja nie jestem osobą niewierzącą.

Zwyczajnie, wiara jest aktem rozumu ludzkiego, aktem ludzkiej woli (o czym pisał już Qwerty). To, co niektórzy utożsamiają z wiarą (wszystkie uczucia, emocje, wewnętrzne poruszenia czy jak tam to sobie nazwiecie) przychodzi (lub nie) z czasem. Dlatego można być wierzącym pomimo wewnętrznych napięć, pojawiającego się poczucia pustki i beznadziei (stan, w który popadają nawet święci; głośno - nawet na naszym forum - o Matce Teresie i jej rozterkach).
http://www.teologia.pl/m_k/kkk1w03.htm

Ok, ale to co opisujesz to sytuacja desperacji, ten człowiek miał zatem silną motywację/potrzebę by czegoś się złapać. Co miałoby jednak skłonić do aktu woli ku uwierzeniu niewierzącego człowieka ogólnie zadowolonego z życia?



Aano właśnie. Skoro rozumu coś dotąd nie przekonało, to jak może w tym momencie działać przeciw sobie, prosząc, by coś nieprzekonującego stało się przekonującym?

Nie powinien działać wbrew sobie, to byłby taki intelektualny samogwałt; zdaje się pisał o tym nawet Akwinata (o wierze wbrew sumieniu, wbrew sobie, wbrew temu co rozum podpowiada), choć teraz nie pamiętam dokładnie w jakich słowach to wyraził.
Ale człowiek nie powinien także osiadać na laurach i biernie czekać aż zdarzy się cud, który go przekona; patrz słowa w moim podpisie.

Nie, nie mam takiego przymusu. Źle się czuję, jeśli pomagam, a ktoś nie okazuje wdzięczności, ktoś marnuje moją pomoc, ktoś jej nie docenia, wręcz odrzuca. Wówczas raczej nie pomagam. Staram się pomgać tym, którzy potrzebują pomocy, chcą jej i doceniają ją. Co nie znaczy, że nie ma wyjątków, np. dziecko z porażeniem mózgowym potrzebuje mojej pomocy, ale nie jest w stanie jej docenić, zrozumieć i podziękować, niemniej ja mu pomagam. Nie pomagam tym, którzy świadomie i z premedytacją odrzucają moją pomoc.
I pomagając nie kieruję się chęcią dokopania wierzącym - dla mnie to bez sensu.