Zencognito:

Religia łagodzi strach przed śmiercią, ale to w żaden sposób nie sprawia że jest bardziej prawdziwa. Ja nikomu nie zabraniam wierzyć, ale uważam, że jest samooszukiwaniem się. Owszem, mogę zrozumieć, że ktoś chce się samooszukiwać bo wtedy jest szczęśliwy. Ale dla mnie nie jest to dobra droga do szczęścia.


A to już kompletne brednie jakieś. Co mają emocje do racjonalnego myślenia? Jeżeli myślisz, że ateiści są pozbawionymi uczuć i celu istotami to Cię rozczaruję: mamy i cele (dla mnie głównym celem jest rodzina, robienie tego co mnie fascynuje i poszerzanie wiedzy) i jestem też osobą bardzo uczuciową (jakby jeszcze ktoś nie zauważył ). Nie wiem na jakiej podstawie doszedłeś do wniosku, że życie ateisty jest pozbawione sensu i treści, ale mogę Cię zapewnić, że jest jak najbardziej pełne i szczęśliwe.


Nieprawda: religia zaprzecza nauce. Np. z religii chrześcijańskiej mamy dzieworództwo u człowieka, cuda Jezusa (wskrzeszenie Łazarza, chodzenie po wodzie, zmartwychwstanie), wszelkie dogmaty, które są totalnie w sprzeczności z nauką. I można by wymieniać tak jeszcze długo, więc niech nikt nie mówi że religia i nauka to odrębne dziedziny. Owszem, nauka nie zajmuje się religią, ale religia wkracza na tereny nauki i jej przeczy, bo przecież ludzie w coś wierzą. Ale oczywiście religia zajmuje większy obszar- wkracza w fantazje


Czucie to czucie, a racjonalne myślenie to racjonalne myślenie. Jedno drugiego nie wyklucza, ale i tak i jedno i drugie to czysta chemia, więc tak zupełnie odrębne to one nie są.


Przy czym wraz z wiarą porzucali myślenie racjonalne. A swoją drogą ciekawe, że większość (przerażająca) Noblistów to ateiści


Jaki sens ma moje życie już napisałam mniej więcej, dla mnie wartości mają rzeczy istniejące. Coś co nie istnieje, albo czego istnienia nie można w żaden sposób potwierdzić nie ma dla mnie wartości (czyli wszelkie wróżki, pegazy, bogowie i tym podobne wytwory ludzkiego umysłu).

Sławek: bredzisz kompletnie, i nie wiem, czy nie rozumiesz, czy po prostu piszesz żeby pisać. Już Ci napisałam, że ja nie wierzę w nic. A ty mi ciągle nie potrafisz odpowiedzieć na pytanie, czemu nie wierzysz we wróżki. No i kto tu jest niekonsekwentny
A odnośnie tego co o tobie napisałam, to to była sparafrazowana twoja wypowiedź i była zabarwiona ironicznie. Widocznie tego nie zauważyłeś...

Jakby ktoś jeszcze miał wątpliwości: nie mam nic przeciwko temu, żeby ktoś mówił, że moje argumenty są głupie, nie mam tylko ochoty czytać postów, które mają na celu obrażenie mojej osoby, czyli wszelkie wypowiedzi typu jaka ty jesteś nieszczęśliwa i jak puste jest twoje życie. Uważam, że pisanie takich postów nic nie wnosi do rozmowy i wyraża tylko brak rzeczowych argumentów u rozmówcy. Ale jak komuś ulży obrażając mnie, to proszę bardzo- tylko na PW.

Co do rozmowy o początku wszechświata: brak wiedzy na temat początków wszechświata nie upoważnia jeszcze do wymyślania super-bytu, który byłby odpowiedzialny za stworzenie wszechświata. Bo rodzi więcej pytań niż daje odpowiedzi. A podstawowym pytaniem jest: Skąd wziął się BÓG? Jest więc to teoria zupełnie pozbawiona wartości naukowej.

Życzę wszystkim miłej niedzieli

No i wszystko ok, póki nie narzucasz innym własnej wizji szczęścia, która w ich przypadku się nie spełni.

To, że jedno z drugim nie ma nic wspólnego, toteż 100% racjonalności to 0 uczuć. Zakochanie, strach, radość i gniew nie mają żadnego racjonalnego uzasadnienia.

Nie myślę tak o ateistach, tylko o ludziach w 100% racjonalnych - racjonalnych w każdej myśli i zachowaniu. Takich ludzi oczywiście nie ma, bo żaden człowiek nie zniósłby takiego życia. Niemniej właśnie do tego prowadzi pełne zastosowanie w swoim życiu racjonalnego podejścia, które tak kultywujesz.

Nie doszedłem do takiego wniosku, ale po prostu ten sens nie może wynikać z racjonalnego podejścia. Jako że obiektywnie nic nie ma wartości, to bezzasadne jest dążenie do jednej rzeczy bardziej niż do jakiejkolwiek inne, a więc samo zaistnienie sensu jest niemożliwe.

A także w nadzieję i sens ludzkiego życia.

Oczywiście, że wyklucza. Albo działasz pod wpływem uczuć, albo logiki (racjonalnie).

Obiektywnie Twoja rodzina i jej dobro ma wartość zerową, podobnie jak duża wiedza nie jest bardziej wartościowa niż mała wiedza - nic nie ma obiektywnie wartości. Jeśli zaś Twoje poczucie sensu jest subiektywne, bo masz jakieś przeczucie że to są rzeczy ważne, to tak jak psiałem nie różni się to niczym jakościowa od cudzego przeczucia, że Bóg istnieje i tyle samo mają obie rzeczy wspólnego z racjonalnym myśleniem, czyli logiczną interpretacją obiektywnego stanu rzeczy.

Rita:



Naprawdę na każde pytanie jest odpowiedź? I można na każde pytanie odpowiedzieć racjonalnie? To bardzo ciekawe. Może więc powiesz mi dlaczego Jezus pojawił sie na ziemi 2000 lat temu a nie 5? Albo dlaczego trawa jest zielona? Chciałabym też wiedzieć dlaczego człowiek ma 2 nogi a nie 8 na przykład? Mam zacząć szukać w odpowiednich miejscach... Hmm... Wskaż podręcznik w którym wyczytam odpowiedzi na powyższe pytania.



To, że np. mąż (chłopak) Cię kocha też nie przyjmujesz na wiarę? Wiesz to? I jeszcze potrafisz udowodnić, że Cię kocha? Bo jego słowa nie są żadnym dowodem. Jak np. lecisz samolotem to, ze nie będzie wypadku też nie przyjmujesz na wiarę? Masz pewność, że tego wypadku nie będzie? I potrafisz ta wiedzę udowodnić? Gdy pieczesz ciasto to też wiesz, że Ci sie uda? Z góry wiesz? Nie bierzesz na tego na wiarę (wierzę że to ciastko mi sie uda)? No cóż... Musisz być niespotykanie mądrym człowiekiem. Gratuluję!

a kto?

Było wiele rozmów na ten temat, niektóre sie toczą jeszcze. I znajdziesz tam moje wypowiedzi na ten temat. Nie rozmawiajmy nie na temat, bo tu jest rozstrzygane inne zagadnienie.

Akurat na to pytanie dość nieźle odpowiada teoria ewolucji.Człowiek ma wspólnego przodka z szympansem, który - tak się śmiesznie składa - ma 2 , a nie 8 nóg.Polecam książkę " Najpiękniejsza historia zwierząt", praca zbiorowa , wyd. Cyklady 2002. Tam znajdziesz sporo info o ewolucji zwierząt.Życzę miłego czytania. I odrobinę refleksji.

Dzięki Na pewno skorzystam!

Zencognito:
Piszesz, że racjonalne podejście do życia nie może dać szczęścia i sensu. Potem piszesz, że szczęście może dać religia. Czyli wynika z tego, że aby być szczęśliwym trzeba być irracjonalnym. A to już jest kompletna bzdura. Można być w pełni racjonalnym i szczęśliwym i jeszcze raz powtórzę: nie pozbawionym uczuć.

Bo czegoś takiego jak racjonalne odczuwanie nie ma i dlatego w 100% racjonalne postępowanie to postępowanie wynikające całkowicie z myślenia, a nie mające nic wspólnego z uczuciami. Tak samo w 100% racjonalna postawa to postawa wynikająca jedynie z myśli, a ani trochę z uczuć.

Pewnie, tylko to przyjęcie nie ma nic wspólnego z racjonalnym myśleniem. Nie ma żadnego racjonalnego powodu dla którego akurat Twoja rodzina miałaby być sensem Twojego życia, a nie np. sadzenie ziemniaków. Obiektywnie pierwsze nie jest bardziej wartościowe od drugiego.

Tyle że jakiekolwiek wartościowanie nie ma nic wspólnego z obiektywnością, a co za tym idzie z jakąkolwiek prawdą. Jest całkowicie subiektywne, a jako iż wartość jest subiektywna, to i sens jest.

Jeśli założysz, że obrany ziemniak jest wartością. Bez tego założenia pierwsze nie jest bardziej sensowne od drugiego. A o wartościowaniu już pisałem.

Sens lokalny = subiektywizm =/= obiektywizm, ergo z racjonalnym podejsciem do rzeczywistości nie ma to nic wspólnego.

Niekoniecznie, bo celem może być sam proces obierania ziemniaka i wtedy bez znaczenia czy jest on prawdziwy czy wyimaginowany.

Twój punkt widzenia jest całkowicie subiektywny i opiera się na wybiórczym wartościowaniu, co z obiektywnym postrzeganiem rzeczywistości i 100% racjonalizmem nie ma nic wspólnego.

No a jedna subiektywność jest tak samo racjonalna jak każda inna W rzeczywistości Twoje podejście do życia opiera się na apriorycznych, nieuzasadnionych racjonalnie założeniach i wartościowaniach, a Ty chcesz tu nam wmówić, że jest ono racjonalne.

Co zaś do racjonalnej odpowiedzi na każde pytanie, to nie wiem czy masz Rito dziecko, ale załóżmy że tak i podaj mi proszę racjonalne i obiektywne uzasadnienie wartości życia Twojego dziecka, a także oparte na obiektywnych informacjach o rzeczywistości, racjonalne powody dla których miałabyś cokolwiek zrobić gdybym na Twoich oczach urwał mu głowę.
Tylko proszę bez tego samooszukiwańczego "lokalnego racjonalizmu"

Z wikipedi:
Racjonalizm światopoglądowy - współczesny ruch filozoficzno-światopoglądowy zapoczątkowany w XVIII w krajach anglosaskich (Wielka Brytania, USA), który zakłada możliwość dojścia do prawdy z użyciem samego rozumu i doświadczenia, bez odwoływania się do czynników irracjonalnych, takich jak wiara religijna czy emocje.

Człowiek racjonalny kieruje się rozumem i doświadczeniem w poznawaniu prawdy (KTÓRA NIE JEST SUBIEKTYWNA A JEST W PEŁNI OBIEKTYWNA). I skończmy dywagacje na temat urywania głów nieistniejącym dzieciom.

Więc czy według racjonalizmu światopoglądowego Twoje i Twoich bliskich życie jest cokolwiek warte?

Jak sam wcześniej zauważyłeś racjonalizm nie zajmuje się wartościowaniem.

Yhm, ale to z wartościowania wynika jakiekolwiek poczucie sensu. Sensowne jest czynienie tego co ma wartość, bezsensowne jest czynienie tego, co wartości nie ma.

Nie można mówić o sensie absolutnym czegokolwiek, więc skończmy te filozoficzne dywagacje, bo robi się bez sensu....

Odpowiadając na pytanie z tematu: poznawanie zbliża do prawdy, wiara od niej oddala. A czy lepiej jest wierzyć, czy myśleć, to niech już sobie każdy sam odpowie.

wierzyć rozumiejąc