1. Jaki jest sens buntowania się przeciwko komuś, z kim się na pewno przegra zawsze, zwłaszcza w sytuacji, gdy doskonale zna się ewentualnego przeciwnika i nie ma się co do tego żadnych wątpliwości?
2. Jaki ma sens konkurowanie z kimś, kto jako jedyny ma moc twórczą?
3. Jaki ma sens działanie przeciwko sile, która może wszystko, a nie można jej w żaden sposób skrzywdzić?
4. Po co walczyć w sytuacji zerowej szansy powodzenia, zwłaszcza, jeśli się doskonale o tym wie?

Wątek ten zamieszczam w dziale "nauka" z tego względu, że logiczne myślenie tak jakoś mi się kojarzy.

Naszła mnie taka myśl
Najpierw pewniki:
1. Szatan jest upadłym aniołem.
2. Zna Boga, że tak się wyrażę osobiście.
3. Wie z cała pewnością, że Bóg jest wszechmocny, wszechwładny i wszystkie inne "wszech".
4. Wie (ma pewność), że nie ma siły większej niż Bóg.
Teraz pytania:
1. Jaki jest sens buntowania się przeciwko komuś, z kim się na pewno przegra zawsze, zwłaszcza w sytuacji, gdy doskonale zna się ewentualnego przeciwnika i nie ma się co do tego żadnych wątpliwości?
2. Jaki ma sens konkurowanie z kimś, kto jako jedyny ma moc twórczą?
3. Jaki ma sens działanie przeciwko sile, która może wszystko, a nie można jej w żaden sposób skrzywdzić?
4. Po co walczyć w sytuacji zerowej szansy powodzenia, zwłaszcza, jeśli się doskonale o tym wie?
Te pytania skłaniają do zadania jednego, ostatecznego:
Czy szatan to jednostka samobójcza czy skończony kretyn i idiota - a może jest jakieś trzecie wyjście?

Wiem, że są to pytania dotykające w różnych stron tego samego problemu, ale myśli w takim przypadku są szersze niż słowa, którymi staramy się te myśli wyrazić.

Aniołowie mają wolną wolę. Szatan zaliczał się do jednych z nich do czasu gdy wypowiedział Bogu posługę. Można powiedzieć że zrobił nie mądrze czyli głupio. Każy kto sprzeciwia się Bogu = grzeszy --> źle postępuje = nie mądrze = głupio... Nie wiem jednak czy ten czyn można nazwać idiotycznym. W sumie Szatan powinien wiedzieć że z Bogiem nie wygra nie tylko jeśli chodzi o wojnę o ludzi lecz z definicji Wszechmocnego Boga.

(W zoroastryzmie, z którego czerpał starożytny judaizm było nieco inaczej.
W momencie końca świata, Aryman - Bóg Zła, ginie w ogniu, razem ze swoimi sługami).

Czyli tak jak w chrześcijaństwie:

A diabła, który ich zwodzi, wrzucono do jeziora ognia i siarki, tam gdzie są Bestia i Fałszywy Prorok.
I będą cierpieć katusze we dnie i w nocy na wieki wieków.
(Apokalipsa 20:10)

Interpretacja jest różna co do znaczenia śmierci drugiej (cierpienie czy zagłada) i długości trwania 'wieków wieków',
ale zasada jest ta sama.

W doktrynie chrześcijańskiej Szatan i potępieni istnieją nadal.

czy Szatan nie zasługuje na odrobinę szacunku z powodu swojej nieugiętej postawy.