W sumie masz rację.
Bardzo mało prawdopodobne aby znaleźć jakiś inny, jeszcze lepszy opis rzeczywistości.

To, że możemy już zaobserwować fakt krążenia Ziemi wokół Słońca, nie zamyka drogi do interpretacji tego zjawiska. W końcu, w konteście teorii względności to krążenie wokół Słońca, w zasadzie trudno nazwać "krążeniem"...

A cóż innego? Może wiedza?



No to pytasz się ateisty, jakież to rzeczy "oczywiste" i, rzecz jasna, cudowne, można dostrzec, odrzucając "propagandę". A ateista ci odpowiada: żadne, z ateizmu nic nie wynika, życie ateisty w niczym nie jest lepsze, ba! nawet gorsze! To wy sobie ułatwiacie życie, my mężnie stawiamy czoło trudnościom rzeczywistości, którą wy kłamliwie odrzucacie! Gdybyś tak przedstawił Koreańczykowi życie na Zachodzie, to, jak sądzisz, jak by zareagował?



No i co?



Czy to jest wyjaśnienie? Czego?



A w której rzeczywistości jest równe? Gdzie jest ta rzeczywistość? Czy to zaświaty?



"Przesłanka niezgodna z aksjomatem" to błąd logiczny. O tym nie mówimy, zajmujemy się wyłącznie poprawnymi logicznie rozumowaniami.



Ależ ten wniosek jest prawdziwy. Jeżeli założę tak, jak napisałeś, to otrzymam taki właśnie wniosek, który będzie prawdziwy. Nie widzisz tego? Czy na tych jabłkach jest napisane, że jest ich "3"? A może Bóg tak dyktuje - tam ma być cyferka "3", a jak przyjmiesz inną, to będzie to "fałszywe"!



Jakiej weryfikacji? Gdzie? Kto "zweryfikował" kiedykolwiek to, że konstrukcję określaną mianem "rok 1410" można badać odwołując się do obserwowanej rzeczywistości? Możesz mi podać przykład takiej weryfikacji?



Możesz to tak ująć, niemniej miejsce abstrakcji w każdej z nich jest kluczowe.



I co w związku z tym?



A jak się uczy, co to jest pierwiastek z dwóch? To liczba, która podniesiona do potęgi 2 daje 2. Każdy z elementów tej definicji można pokazać doświadczalnie, także doświadczalnie rozumie się pojęcie "niewymierność".



Czyli uważasz, że jak ktoś nie zna definicji "2" to nie wie, co to znaczy, że czegoś jest "2"?



Ano widać różnie to może być, bo dla ciebie to tylko matematyka.



Tak, jak się odbywa. Liczysz, mierzysz, robisz doświadczenia. Patrzysz, jak to, co widzisz, czego dotykasz, działa. Nie potrzebujesz w ogóle do tego istnienia kategorii "poszukiwania prawdy". Cóż to jest prawda?



No i co z tego?



WIĘC AKSJOMAT SIĘ PRZYJMUJE NA PODSTAWIE DOWODU CZY NIE??



Jeżeli to jest aksjomat, to się go nie udowadnia. Jeżeli natomiast przyjmiemy, że to nie jest aksjomat, to jak najbardziej można będzie go udowadniać - tylko najpierw trzeba wiedzieć, jakie wobec tego są aksjomaty.



A kto decyduje, czy coś jest aksjomatem czy przesłanką?

"Niewiara to też wiara", to jezykowy i logiczny absurd.

Identycznie jak np. "nieżywy to też żywy". Takich nonsensów by można wymyślać w nieskończoność:

niewiara to też wiara
martwy to też żywy
bezrobotny to też pracownik
nieuprawianie sportu to też sport

A ja jestem wybitnym nieklarnecistą. Rewelacyjnie nie gram na klarnecie. Nie żebym się chwalił, ale mało kto tak umie.

Ależ skąd:

wiara w to, że x = niewiara w to, że nie x

niewiara w to, że x = wiara w to, że nie x

nie bycie zatrudnionym w x = bycie zatrudnionym w nie x

(innymi słowy bezrobotny to też posada)

Całkowity nonsens.

Jeżeli to jest nonsens, to oznacza to, że nie ma sprzeczności między niewiarą w to, że Bóg istnieje i niewiarą w to, że Bóg nie istnieje. Czyli ateista to ktoś, kto może nie wierzyć w to, że Bóg nie istnieje (!).

Po prostu nie ma czegoś takiego jak "niewiara w to, że Bóg nie istnieje". Tworzysz zupełnie bezsensowne i niepotrzebne pojęcia.

Co to znaczy nie ma? Ja jak najbardziej nie wierzę w to, że Bóg nie istnieje. Czyli jest. Co w tym widzisz bezsensownego?

A ty wierzysz w to, że Bóg nie istnieje? Czy w to nie wierzysz?

Oczywiście, że nie wierzę w to, że Bóg nie istnieje.

Natomiast nie wierzę, że istnieje.

Twoja wersja przez nadmiar zupełnie niepotrzebnych negacji staje się bełkotliwa i sprzeczna z logiką. Trzyma się kupy tylko jako zupełnie pozbawione sensu granie językiem, podczas gdy w rzeczywistości, to usiłujesz udowodnić, że ~p = p.

A teraz idę sobię trochę niegrać na skrzypcach (takie hobby).

Ot wot ideologiczna taka demagogia. Pytanie wystarczy uprościć do postaci jest czy nie jest. I wtedy określenie wiara nie jest i nie będzie potrzebna.
To taka nowa forma czasu gramatycznego albo raczej dopełnienia urojonego, nastawionego na oczekiwanie. Oprócz czasu przeszłego, teraźniejszego i przyszłego dodano dopełnienie czasów: wierzę że był, wierzę że jest i wierzę że będzie.

Do opisu rzeczywistości nie ma potrzeby używania określenia wierzyć.
Tylko podczas dywagacji z osobą wierzącą do analizy jego sposobu myślenia, czy też jego oczekiwań używa się terminologii przez wierzącego używanej. W analizie hipotez dotyczącej wiary, możemy wziąć na kanwę rozważań tematy: skąd potrzeba wiary u ludzi lub czy wiara cokolwiek wnosi do życia oprócz nakazów i oczekiwań, itp? Ale w rozważaniach hipotetycznych tylko wierzący rozważają czy niewierzący wierzą? Nie wierzący jedynie rozważa istnienie lub nieistnienie nadprzyrodzonych istot.
Dlatego dla mnie bóg nie istnieje.

Czyli nie wierzysz w to, że Bóg nie istnieje i jednocześnie nie wierzysz w to, że istnieje? Niełatwa ta ateistyczna logika

A może chodzi o zwykłe uchylenie się od odpowiedzi? Agnostycyzm? Tak, o agnostykach można powiedzieć, że nie wierzą ani w to, ani w to, po prostu nie opowiadają się za żadną ze stron. To częsta pułapka ateistów, sam już wiele razy ich na tym złapałem.



Ateiści w ogóle niewiele czasu poświęcają na rozważanie własnej wiary/niewiary, czy w ogóle czegokolwiek poza argumentami przeciwko religiom i Kościołowi katolickiemu. Jak to ktoś mądrze napisał, wyższość wierzącego nad niewierzącym polega na tym, że wierzący wie, że wierzy, natomiast niewierzący nie wie, że też wierzy - dlatego jest znacznie bardziej podatny na manipulację. I dlatego często wpada w pułapkę ucieczki w agnostycyzm, bo nie zdaje sobie sprawy z tego, że zrobił to samo, co wierzący: OPOWIEDZIAŁ SIĘ, WYBRAŁ, czyli nie zachował obiektywizmu i bezstronności, a przecież tak bardzo chciałby za kogoś takiego uchodzić. I irytuje się za każdym razem, gdy ktoś mu to wykazuje, więc próbuje uciec w formułki agnostyczne. Co to znaczy "jedynie rozważa". To w żadnym wypadku nie wystarczy do niewiary, jeżeli ktoś jedynie rozważa, bez opowiadania się, to jest agnostykiem. Jak już się ktoś opowiedział, staje się nie wierzącym w istnienie Boga, a więc wierzącym w nieistnienie Boga.

P.S. albo też sytuacja jest prostsza - ateista doskonale wie, że też wierzy, ale nie przyjmuje tego do wiadomości, bo po prostu odczuwa paniczny strach przed słowem "wiara", które od razu mu się kojarzy z różańcami i Częstochową. Ja nie boję się powiedzieć, że nie wierzę (np. w nieistnienie Boga). Ateista boi się powiedzieć, że wierzy.

Ten ktos, to z cala pewnoscia wierzacy. Wierzacy jest tak zaslepiony wiara, ze dla niego innej wiary niz ta w bogow nie ma. I tak on nie wierzy, ze upadl na glowe i krew mu z nosa leci, on przypuszcza.

Dla wierzącego jest nieskończenie wiele wiar, bo wierzący nie boi się tego słowa. Dla ateisty natomiast jest tylko wiara wierzących - ateista, nawet kiedy wie, że niekiedy wierzy (wielu nawet tego nie wie), to i tak woli tego raczej głośno nie mówić.

Chodzi o to, że nie ma czegoś takiego jak "wiara w nieistnienie". Jeżeli niewiara to też wiara, to bezrobocie to też posada. To jest oczywisty absurd. Usiłuję ci to wytłumaczyć, ale uchylasz się od zrozumienia.