No nie… niczego nie ogłaszałem, tak dobrze to jeszcze nie ma, ten cytat to jedynie porównanie czyli takie uproszczenie (alegoria) abyś lepiej zrozumiał o co mi chodzi, dobrze wiesz że porównaniami nie można tłumaczyć wszystkiego do końca a Ty zrozumiałeś to dosłownie.
Oczywiście że przykładowa glina jest materią, tylko że nie o taką materię tu chodzi czyli taką składająca się ze znanych nam atomów. Potencjalny zarodek przyszłego Świata nie jest "materialny" przynajmniej nie jest taką materią o której ty myślisz.
Świat jako całość nie jest jedynie dwubiegunowy czyli z jednej strony materialny a z drugiej całkowicie duchowy, to grube uproszczenie. Rzeczywisty świat jest wielobiegunowy, pomiędzy materią a absolutnym Duchem (Bogiem) jest wiele płaszczyzn pośrednich zbudowanych (powiedzmy) z sób-cząstek jest to także jakaś tam "materia" ale znacznie subtelniejsza od tej fizycznej. Poza tym nie zapominaj że każda następna płaszczyzna w kierunku Boga jest jeszcze bardziej subtelna (uduchowiona i bardziej świadoma siebie) od pozostałych, a ta ostatnia całkowicie zatapia się w Bogu.
Możesz to traktować jak spektrum materii od tej fizycznej poprzez coraz bardziej subtelną aż w końcu do całkowitego jej braku czyli materia zanika zupełnie i to właśnie jest Bóg. Zanim powstał nasz świat fizyczny wcześniej musiały powstać (wyłonić) się te wcześniejsze, pośrednie. Ten cały proces nazwałem inwolucją albo inflacja przestrzeni. W zasadzie wszystkie te światy wyłoniły się z Boga a więc nie zostały stworzone w tradycyjnym znaczeniu z niczego ale właśnie z Boga, czyli pra-tworzywem wszystkiego jest Bóg, dla tego poprawniej jest powiedzieć że świat został zrodzony a nie stworzony czyli jest współistotny Ojcu (jak zresztą głosi wyznanie wiary). . Dlaczego akurat zrodzony a nie stworzony - bo jeśli coś rodzisz to dajesz jakąś cząstkę siebie samego, natomiast jeśli coś tworzysz to tworzywem jest coś zewnętrznego.

Nie wiem czy tym razem zostałem dobrze zrozumiany, już bardziej uprościć się nie dało.

buscador piszesz tak jak bys trzymał juz Pana Boga za pięte .Skąd ty bierzesz te historie metafizyczne? Czy ty wiesz wiecej od nauki o poczatku wszechswiata ,ktora to wie o tych wydażeniach najwiecej i nigdzie nie wzmiankuje chodzby raz o Bogu?Tylko nie mów mi teraz że nauka wcale nie szuka Boga i że jak Go znajdzie to i tak nam nic nie powie.

Heh, przypadkiem trafiłem na dyskusję, którą zacząłem kilka lat temu... Dzisiaj moje spojrzenie na to pytanie jest nieco bardziej klarowne


To tylko jeden ze sposobów postrzegania czasu przez człowieka. Tak jak na wiele sposobów można opisać funkcję w matematyce, tak na wiele sposobów można opisać czas w fizyce. Opisywanie czasu jako miarę zmiany położenia cząstek jest jednak bardzo uproszczonym działaniem, bo fizyka kwantowa opisuje sytuacje, w których ta sama cząstka materii może przyjmować jednocześnie dwa stany - istnienia i nieistnienia (ciekawe zobrazowanie tego paradoksu: http://pl.wikipedia.org/wiki/Kot_Schr%C3%B6dingera).


Po pierwsze nie można stwierdzić, że „okazało się”, bo w środowisku naukowców nie ma powszechnej zgody odnośnie kształtu Wszechświata. Po drugie eksplozja Wielkiego Wybuchu wcale nie musiała prowadzić do powstania przestrzeni kulistej. To nie jest też tak, że materia „rozpycha” przestrzeń. Pojęcie przestrzeni jest niezależne od pojęcia elementów, które mogą ją wypełniać (http://pl.wikipedia.org/wiki/Przestrze% ... ematyka%29).


To nie jest tak, że mamy cząstki, a one są falami. Bardziej precyzyjne jest stwierdzenie, że materię charakteryzuje się zarówno pod względem właściwości związanych z pojęciem cząstki jak i właściwości związanych z pojęciem fali. Tak jak pisałem wcześniej, że funkcję w matematyce można opisać na wiele sposobów, tak właśnie na wiele sposobów można opisać materię (http://pl.wikipedia.org/wiki/Dualizm_ko ... rno-falowy).

Oczywiście prawdą jest, że w próżni maksymalną prędkością cząstek jest tzw prędkość światła (wynika ona z popularnego wzoru E=mc2).

Natomiast bzdurą jest twierdzenie, że coś może poruszać się szybciej. Nie wiem o jakim odkryciu niemieckich fizyków piszesz, ale możliwości są dwie:
1.) Mierzono prędkość nie w próżni, a w innym ośrodku (np mogło chodzić o sytuację w stylu http://pl.wikipedia.org/wiki/Promieniowanie_Czerenkowa).
2.) Do przesłania informacji wykorzystano splątanie kwantowe, ale wtedy nie można mówić o „poruszaniu się” obiektu w przestrzeni (http://pl.wikipedia.org/wiki/Stan_spl%C4%85tany).

A tak w ogóle to polecam poczytać Krótką historię czasu Hawkinga. Co prawda niektóre z jej treści się już zdeakutalizowały, ale jest świetnym wstępem do tak pasjonującego tematu jakim jest fizyka...

Pozdr.

Nie ma to jak odgrzewane tematy z przed kilku lat, można spojrzeć wstecz i zweryfikować swoje wcześniejsze przemyślenia… Dzisiaj moje spojrzenie na to pytanie jest nieco bardziej klarowne



Problem cząstek w fizyce kwantowej w ogóle jest tematem drażliwym a sami fizycy unikają jednoznacznej definicji cząstki (materii). Chodzi o to, że nie da się w sposób jednoznaczny określić czym jest „ta” cząstka, wygląda na to, że jest tworem raczej wirtualnym (nierzeczywistym, niedotykalnym). Gdy fizycy próbują ją „dotknąć” (zrozumieć) okazuje się, że ta tymczasem jakimś dziwnym trafem wymyka się tylnymi drzwiami a ci co próbowali zrozumieć istotę cząstki pozostają z niczym (z pustą garścią).
Przypomina to uciekający horyzont zdarzeń, gdy spoglądasz w dal wydaje ci się, że cel – widnokrąg - jest na wyciągnięcie ręki, ale w miarę zmierzania we wskazanym kierunku horyzont zdarzeń oddala się a sam cel jest nieosiągalny.

A więc czym jest cząstka? Najbardziej przekonujący jest dla mnie (oczywiście na obecnym etapie) wykład Nassim’a Haramein’a - "Przekroczyć Horyzont Zdarzeń"
http://davidicke.pl/forum/n-h-przekrocz ... -t897.html
w którym cząstkę definiuje jako fraktalny podział próżni (mówiąc bardziej swojsko, nieskończony podział „niczego”)
Podoba mi się to stwierdzenie bo potwierdza moje wcześniejsze przypuszczenia (z poprzednich postów), że rzeczywistość (świat) to nic innego jak podział „Niczego” czyli Boga.

Cząstkę można definiować także jako skondensowaną energię w pewnym zdefiniowanym punkcie przestrzeni, albo jako fale elektromagnetyczne które nakładając się na siebie tworzą falę stojącą a węzły tej fali to właśnie te wirtualne cząstki, trzeba tu zauważyć, że fala jest własnością energii a nie obiektem rzeczywistym.

A więc cząstka to twór wirtualny zależny jedynie od obserwatora – tu przychodzi mi na myśl taki „Matrix”



A dlaczegóżby nie? Skoro naukowcy nie mogą jednoznacznie określić kształtu Wszechświata to każda logiczna hipoteza jest do przyjęcia. Ty założyłeś tylko jedną czasoprzestrzeń, ale przecież równie dobrze może być ich wiele (jak pisałem w poprzednich postach). Przy założeniu światów wielowymiarowych omija się takie dziwne twory jak osobliwość, wyjaśnia dla czego wszechświat ciągle przyspiesza zamiast zwalniać jak głosi teoria WW, dla czego nie można zdefiniować cząstki oraz paradoks czasu i wiele innych paradoksów fizyki kwantowej. Oczywiście zasygnalizowałem jedynie te problemy, ale można je później rozwinąć.

Na resztę twoich przemyśleń odpowiem później, bo z tych upałów mózg mi się lasuje

Pojęcie cząstki jest dobrze zdefiniowane, tylko bardzo matematycznie, i nie udało się póki co przełożyc go na zrozumiałe dla ogółu słowa.

"Cząstka" to pojecie w teoriach kwantowych, którymi próbujemy opisać świat. Samo to, że cząstka jest, nic nie mówi. Trzeba dużo powiedzieć o tej cząstce, przedstawić wiele jej własności, jak i własności jej otoczenia, by móc otrzymać jakiekolwiek zdanie mówiące o fenomenach, dające się sprawdzić obserwacyjnie.

Jako takie jest pojęciem abstrakcyjnym itd. Skąd pomysł, że może być czymkolwiek więcej?

Jak dla mnie, jest to najbardziej niezrozumiała definicja cząstki, z jaką się spotkałem. Na tyle, że nie jestem w stanie jej sensownie zanegować, bo nie rozumiejąc tego zdania, nie rozumiem też jego zaprzeczenia.

Mam jednak nadzieję, że rozumiesz to stwierdzenie, a nie jedynie ono ci się podoba. Wobec tego proszę o wyjaśnienie, co ono znaczy. W przeciwnym przypadku wytłumacz mi, jak można podzielać jakieś zdanie, nie rozumiejąc go.

Za coś takiego wyleciałbyś z egzaminu bez możliwości poprawki. Jeśli interesuje cie dlaczego, to błędy wytknę na wyraźne życzenie.

Tu przypadkiem masz rację. To, czy w danym obszarze przestrzeni jest cząstka czy jej nie ma, faktycznie zależy od obserwatora, czy dokładniej mówiąc, od przyjętego przez niego jednego z równoważnych opisów sytuacji. Jest to możliwe dzięki temu, że bezpośrednio zdanie to nie ma żadnych obserwowalnych implikacji, jak wspomniałem wcześniej.

Nieprawda. Nie każda logiczna hipoteza jest do przyjęcia. W szczególności nie do przyjęcia w środowisku naukowym są takie hipotezy, które burzą dotychczas sformułowane teorie, i negują proponowane przez nie wyjaśnienia, nie dając w zamian niczego.

W gruncie rzeczy nie wiemy czym jest materia a co za tym idzie cząstka. Zakłada się, że najmniejsze elementarne cząstki rzekomo niepodzielne również są zbudowane z innych mniejszych elementów których właściwości nie znamy gdyż wnikając w głąb struktury materii odpowiednio daleko trudno jest je opisać prawami fizyki . Są opinie ,że podział ten może zachodzić w nieskończoność. Zakłada się, że następną składową materii jest coś w rodzaju chmury energii , która oscylując w pewnym obszarze, tworzy większe struktury przypominające znane nam cząstki . Jednak wiele wskazuje na to , że u podstaw materia wcale nie musi być materialna w potocznym znaczeniu tego słowa.

W gruncie rzeczy, to ja nie rozumiem pytania "Co to jest materia?". Jakiego rodzaju odpowiedzi można byłoby na to udzielić? Nie mam pojęcia.

Ale "cząstka", to pojecie abstrakcyjne, stosowane do opisu świata i wyprowadzenia stwierdzalnych zdań o nim. Dobrze zdefiniowane w terminach mechaniki kwantowej. Bez korzystania z pojęcia materii.

Gdy rozważa się np. proton, nie ma mowy o jego podziale - co najwyżej o jego strukturze. Proton jest niepodzielny - nie ma mniejszych cząstek, na które można go podzielić. Choć bowiem jest zbudowany z kwarków, to nie mogą one istnieć samodzielnie, a jedynie wspólnie, jako np. proton.

Po pierwsze, to opinie. Bardziej filozoficzne niż fizyczne. Przypominają one bowiem raczej starożytne spekulacji filozofów na temat budowy materii, niż współczesne teorie fizyczne.

Poza tym widzę u ciebie pewien często popełniany błąd: energia nie jest osobnym bytem, czy tworzywem czegokolwiek, energia jest własnością innych bytów. Tak jak np. ładunek elektryczny czy prędkość. Coś (jakaś forma materii, choćby porównywalna do chmury) może mieć energię, ale nigdy to coś nie jest energią.