1. Walenie: od Indohyus major przez Himalayacetus subathuensis oraz przez Basilosaurus isis. Dodatkowo pokrewieństwo z hipopotamami, jeleniami i żyrafami udowodnione na bazie danych genetycznych. Czy to urojenia?

Posiadanie wspólnego retrowirusa u waleni, hipopotamów i jeleni, które miałoby wskazywać na wspólnego przodka . Czy oznacza to, że ten retrowirus miliony lat temu zaatakował owego przodka, ten natomiast przekazał ślad tego retrowirusa waleniom, hipopotamom i jeleniom jako swoim potomnym?

Dokładniej chodzi o trzy identyczne retrowirusy w tych samych miejscach. Oznacza to, że wspólny przodek (gatunek) zainfekowany tymi wirusami w krótkich (z ewolucyjnego punktu widzenia) okresach czasu dezaktywował je ale nie wykasował ze swojego genomu. Mówimy: "krótkie okresy czasu", ale to mogły być np. po milionie lat pomiędzy kolejnymi infekcjami.

Można sobie doskonale wyobrazić, jaka była reakcja świata fachowców na to doświadczenie. W niezliczonych laboratoriach na całym świecie eksperci zabrali się do odtwarzania pozornie tak niebywale prostych warunków doświadczenia i do ponownego przeprowadzania eksperymentu młodego Amerykanina. Oczywiście, między badaczami wielu było takich, co mu nie wierzyli i doświadczenie powtarzali tylko dlatego, aby zaprzeczyć jego wynikom i wykazać Millerowi źródła jego błędów, których – jak im się zdawało – sam nie zauważył.

Stało się jednak inaczej. Ani jeden spośród wielu sprawdzających nie trafił w próżnię, wszyscy zawiadamiali o powodzeniu doświadczeń. Wobec tego zaczęto wprowadzać różne zmiany.
Wypróbowywano coraz to inne materiały wyjściowe i stosowano coraz to nowe źródła energii. Rezultat był zawsze jednakowy: obok wielu jeszcze przypadkowych związków chemicznych powstawały aminokwasy, cukry, pochodne puryn i inne cząsteczki, od dawna znane biochemikom jako składniki istniejących obecnie istot żywych.

Im więcej wypróbowywano elementów wyjściowych, im dłużej wystawiano najrozmaitsze roztwory na działanie zastosowanej formy energii, tym większa była liczba związków powstających w wyniku tych prób. Już po paru latach można było wypełnić całe księgi ich wyliczaniem i opisywaniem. W pewnych określonych warunkach powstało ponad siedemdziesiąt rozmaitych aminokwasów w toku jednego doświadczenia prowadzonego przez kilka dni.
W szklanych kolbach tworzyły się cukry, adenina i inne budulce kwasów nukleinowych, nawet porfiryny (chemiczne szczeble wstępne zielonego barwnika liści, czyli chlorofilu, tak ważnego pod względem biologicznym), wreszcie kilku naukowców zgłosiło nawet abiotyczne powstanie kwasu adenozynotrójfosforowego, znanego każdemu biochemikowi pod skrótem ATP jako najważniejsze źródło energii wszystkich żyjących na Ziemi komórek. Gdy uczeni ciągnęli swoje doświadczenia przez czas dłuższy, znajdowali nawet pojedyncze polimery, a więc związki wielocząsteczkowe złożone z aminokwasów oraz z tak zwanych nukleotydów, elementów budulcowych kwasów nukleinowych.
Nawet w tych skrajnie uproszczonych warunkach laboratoryjnych i w ciągu niezwykle krótkiego czasu, w jakim przeprowadzano doświadczenia, powstałe w sposób abiotyczny elementarne budulce wykazywały z kolei tendencję do łączenia się z podobnymi sobie w długie łańcuchy cząsteczek, czyli w polimery, z których składają się białka i kwasy nukleinowe.

Do tych wszystkich doświadczeń naturalnie używano zawsze jako reagentów, bez względu na wszelkie warianty w innym zakresie, tylko najprostszych materiałów wyjściowych, a więc substancji, których występowanie na powierzchni pra-Ziemi było bezsporne nawet dla sceptyków. Miller wziął metan, amoniak i wodę. Jego następcy prowadzili doświadczenia z dwutlenkiem węgla, azotem, cyjanowodorem i innymi związkami nieorganicznymi. Wydawało się całkowicie bez znaczenia, jakich chwytano się materiałów wyjściowych. Najważniejsze było, aby mieszanina zawierała węgiel, wodór i azot, a więc te pierwiastki, które tworzą główne składniki wszelkiej żywej materii.
Także rodzaj źródła energii zdawał się zupełnie nieważny. Przy zastosowaniu światła nadfioletowego wynik był równie dobry jak przy użytych przez Millera wyładowaniach elektrycznych.
Inni eksperymentatorzy korzystali ze zwykłego światła, a i wtedy doświadczenia się udawały. Ten sam wynik osiągano przy użyciu promieni rentgenowskich albo po prostu wysokiej temperatury.
Wymienione, a także bardzo liczne inne biologiczne budulce tworzyły się, nawet gdy uczeni na swoje roztwory reakcyjne oddziaływali ultradźwiękami. Jakimikolwiek środkami usiłowano naśladować warunki pierwotnej Ziemi, nieomal w każdym przypadku tworzyły się złożone cząsteczki, których abiotyczna geneza, to jest powstanie bez udziału żywych istot, wydawało się do tej pory tajemnicze i nie do wyjaśnienia – nie tylko wielu poprzedzającym pokoleniom badaczy, ale również tym, którzy teraz przeprowadzali omawiane doświadczenia. Sam fakt, że materia w ogóle jest taka, iż w znanych nam warunkach nieustannie się w ten sposób rozwija – pozostaje nadal czymś cudownym. A przy tym wszystko to, jak po raz pierwszy wykazało zdumiewające doświadczenie Millera, odbywa się całkowicie "naturalnie", przez co należy rozumieć, że procesy przebiegające w szklanych kolbach eksperymentatorów wywodzą się najoczywiściej z rządzących tym światem praw natury.

Doświadczenia te stanowią szczególnie przekonywający przykład na to, że rzecz rozumiana i wyjaśniona w kategoriach wiedzy przyrodniczej w żadnym razie nie przestaje być cudowna, wbrew wszelkim bezmyślnym, a przy tym niestety rozpowszechnionym przesądom.

Ciekawe czy Seweryn to niesłychanie małe prawdopodobieństwo jakoś obliczył, czy też może po prostu próbuje przedstawić, własne, subiektywne "wydaje-mi-się" jako obiektywne dane. Podobnie jak ja mogę powiedzieć, że prawdopodobieństwo, że dziś zginę w wypadku samochodowym i że będzie to wynikiem kolizji mojej czaszki ze zderzakiem Maybacha, jest "niesłychanie małe", ale przecież wypadki samochodowe się zdarzają codziennie, a i Maybachów kilkanaście w Polsce jest, więc...

Idąc od identycznych (z najmniejszymi szczegółami) warunków początkowych, nawet dbając o powtarzalność wszystkich pośrednich warunków klimatycznych, temperaturowych, geologicznych, kosmologicznych (aktywność gwiazdy, identyczne katastrofy kosmiczne) oraz podobnych nie uzyska się identycznego wyniku końcowego. Nie ma nawet pewności, że powstanie w takim powtórzonym procesie (opierającym się na identycznych prawach naturalnych) taki twór jak mózg w naszym znaczeniu tego słowa

Z tych słów wynika, że potrzebna jest ogromna liczba zdarzeń sprzyjających aby do powstania życia jakie znamy, doszło.

Jednak nie można wykluczyć, że ślad tego retrowirusa w kodzie genetycznym mógł zaistnieć w inny sposób. Przykładowo, światowa epidemia tego wirusa na który najmniej odporne okazały się: walenie, hipopotamy i jelenie . Przeżyły tylko osobniki, które okazały się odporne na infekcję jednak ślad retrowirusa pozostał w ich kodzie . To by tłumaczyło dlaczego wszystkie obecnie żyjące osobniki posiadają tego retrowirusa .

Dlaczego nie?